OI 21 KAΛΥΤΕΡΕΣ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ

Οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου δέχονταν σφοδρότατες επιθέσεις από τους κριτικούς της εποχής, όμως κάνοντας έναν απολογισμό διαπιστώνει κανείς ότι τελικά πολλές απ' αυτές εξακολουθούν να έχουν απήχηση, όταν προβάλλονται στην τηλεόραση. Περιορίζοντας το αφιέρωμα μόνο σε ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες και μάλιστα μόνο σε κωμωδίες, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να φτιάξω μια μικρή λίστα με 10 ή 20 ταινίες. Κατέληξα στο μαγικό αριθμό "21", όμως αρκετές είναι ακόμα οι ταινίες που θ' άξιζαν να μνημονευτούν. Κριτήριο για την επιλογή των 21 ήταν κυρίως η διαφορετική πρόταση των συγκεκριμένων, αγαπημένων, ελληνικών ταινιών.


1. Η ωραία των Αθηνών (1954)
Η "ωραιότερη άσχημη" του ελληνικού κινηματογράφου (Γεωργία Βασιλειάδου) σε μια από τις ωραιότερες ταινίες της, όπου καυτηριάζεται η υποκρισία πολλών κηρύκων της "τάξης και της ηθικής".



2. Η θεία απ' το Σικάγο (1957)
Εκτός από "άσχημη", η Βασιλειάδου ήταν και η εθνική προξενήτρα του ελληνικού κινηματογράφου σε μεγάλο αριθμό ταινιών, όμως καμιά δεν μπορεί να συγκριθεί με τη "θεία απ' το Σικάγο".



3. Η κυρά μας η μαμή (1958)
Μια ηθογραφική ταινία, που αποτύπωνε τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην προοδευμένη πρωτεύουσα (/μεγάλη πόλη) και στην πιο οπισθοδρομική ελληνική επαρχία στα τέλη της δεκαετίας του '50.



4. Τα κίτρινα γάντια (1960)
Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν ίσως ο καλύτερος ζηλιάρης του ελληνικού κινηματογράφου (μαζί με το Λογοθετίδη), ενώ σπαρταριστή ήταν και η εμφάνιση του Γιάννη Γκιωνάκη στο ρόλο του αφελούς παραγιού.



5. Της κακομοίρας (1963)
Η καλύτερη ταινία του Κώστα Χατζηχρήστου, ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ ως αυθάδης υπάλληλος παντοπωλείου (μπακαλόγατος) σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας. Από τις πιο καλτ ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου συνολικά.



6. Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (1960)
Η παράδοση της βεντέτας είχε αρχίσει να ξεφτίζει και πλέον μπορούσαν οι Έλληνες να σπάνε και πλάκα. Καλύτερη στιγμή της ταινίας η σκηνή του ξενοδοχείου, ειδικά όταν οι Ηλιόπουλος και Χατζηχρήστος το βάζουν στα πόδια, τρομάζοντας από το ψεύτικο πιστόλι ενός παιδιού.



7. Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός (1961)
Ο Κλέαρχος (Βασίλης Αυλωνίτης) που παίζει το μάτι του και προσπαθεί ανεπιτυχώς ν' απατήσει τη γυναίκα του, αλλά πάντα τη βγάζει καθαρή, η Μαρίνα (Γεωργία Βασιλειάδου) ως η δυναμική σύζυγος, μητέρα και πεθερά, και ο κοντός (Νίκος Ρίζος, γαμπρός αυτών των δύο), που από θύμα γίνεται στο τέλος περιζήτητος, αποτελούν ανεπανάληπτο κινηματογραφικό τρίο.



8. Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο (1959)
Η καλύτερη νεανική/σχολική κωμωδία όχι μόνο του ασπρόμαυρου, αλλά συνολικά του ελληνικού κινηματογράφου και μια από τις καλύτερες και πιο χαρακτηριστικές ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ.



9. Ο ζηλιαρόγατος (1956)
Απίστευτα μπερδέματα και απολαυστικά συζυγικά καβγαδάκια, ενώ ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν απόλυτα πειστικός ως ο ζηλιάρης σύζυγος, που προσπαθεί να πιάσει στα πράσα τη Λέλα του, αλλά στο τέλος βρίσκεται ο ίδιος κατηγορούμενος, χωρίς να το καταλάβει.



10. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά (1955)
Ακόμη μια εξαιρετική συνύπαρξη του Βασίλη Λογοθετίδη και της Ίλιας Λιβυκού, με τον πρώτο να υποδύεται για ακόμη μια φορά τον ζηλιάρη, αν και άπιστο, σύζυγο.



11. Η χαρτοπαίχτρα (1964)
Η Ρένα Βλαχοπούλου έδωσε τα ρέστα της ως εθισμένη, προληπτική χαρτοπαίχτρα, που παραλίγο να τινάξει στον αέρα την οικογενειακή της ευτυχία. Και φυσικά, αλησμόνητη η σκηνή που προσπαθεί να παγιδέψει την "αντίζηλο" Λίλιαν Παπαγιάννη με το σουτιέν και το ψεύτικο πιστόλι.



12. Μια τρελή, τρελή σαραντάρα  (1970)
Μια ταινία γεμάτη ατάκες, από την "Κοκάλω" μέχρι τον ηλικιωμένο, υποψήφιο γαμπρό Χατζηθωμά, που δεν άκουγε καλά - και φυσικά με καταλυτική την παρουσία της Ρένας Βλαχοπούλου.



13. Δεσποινίς Διευθυντής (1964)
Μια από τις καλύτερες ταινίες της Καρέζη συνολικά, αλλά και η εξυπνότερη ίσως κωμωδία του ελληνικού κινηματογράφου, από τις λίγες ελληνικές ταινίες που θα μπορούσαν να κερδίσουν κι ένα ξένο κοινό.



14. Φωνάζει ο κλέφτης (1965)
Πολλοί οι καλοί πρωταγωνιστές, όμως την ταινία σήκωσε ο Ηλιόπουλος, στο ρόλο του καλοσυνάτου, ντροπαλού ανθρωπάκου, που αποκαλύπτει τις οικονομικές ατασθαλίες ενός οικονομικού οργανισμού, αφού προηγουμένως γίνει ντίρλα στο ποτό, ώστε να πάρει θάρρος .



15. Θα σε κάνω βασίλισσα (1964)
Μόνο λόγια ήταν ο Θανάσης Βέγγος, ότι θα έχει σαν "βασίλισσα" τη Νίκη Λινάρδου, αλλά δεν έλεγε να ξεκολλήσει από ένα παλιόσπιτο, από το οποίο έπεφταν συνέχεια σοβάδες. Όλα αυτά μέχρι που ήρθε ο θείος από την Αμερική...



16. Ο Ηλίας του 16ου (1959)
Χατζηχρήστος και Βέγγος σε τρελά κέφια υποδύονται δύο φουκαριάρηδες, που ψάχνουν να βρουν την τύχη τους κάνοντας μια κλοπή. Όμως το σχέδιο είναι τέτοιο, ώστε τελικά ο πρώτος υποδύεται τον αστυνομικό, ενώ καλείται να διαλευκάνει μια υπόθεση "κλοπής". Κανείς δεν καταλαβαίνει την απατεωνιά του. Αντιθέτως, μόνο παράσημο που δεν του δώσανε.



17. Υπάρχει και φιλότιμο (1966)
Ταινίες που κάνουν πολιτική σάτιρα γυρίστηκαν πολλές και μάλιστα οι περισσότερες τα 'χώνουν άγρια με βρισιές, ειρωνείες κλπ. Κι όμως, μ' ένα λεπτό χιούμορ, ο βουλευτής Μαυρογιαλούρος αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο αυθεντική καρικατούρα του μέσου Έλληνα πολιτικού, επίκαιρος μέχρι και σήμερα.



18. Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965)
Μια εξαιρετική ηθογραφία μιας εποχής που ευτυχώς δεν υπάρχει πια - εκτός κι αν πιστεύετε ότι οι σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών ήταν καλύτερες τη δεκαετία του '60. Μπορεί να μην ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια κάθε φορά που τη βλέπουμε στην τηλεόραση, όμως το χαμόγελο είναι μονίμως χαραγμένο στο πρόσωπό μας.




19. Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959)
Το κυνήγι κάποιου κρυμμένου θησαυρού αποτελεί διαχρονικό ελληνικό χαρακτηριστικό, όπως και η καπατσοσύνη της νοικοκυράς Γεωργίας Βασιλειάδου, που καταφέρνει να βγάλει τα έξοδά της σε βάρος των αφελών.




20. Η σωφερίνα (1964)
Μπορεί η ταινία να ήθελε να περάσει το συντηρητικότατο μήνυμα ότι η γυναίκα στο τιμόνι είναι κίνδυνος για όλους τους άλλους, όμως η σκηνή στο δικαστήριο είναι μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου.



21. Θου Βου, φανερός πράκτωρ 000 (αρχικός τίτλος: "Βοήθεια ο Βέγγος", παραγωγής 1967)
Από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες του Θανάση Βέγγου και ό,τι πιο σουρεαλιστικό έχει να επιδείξει ο ασπρόμαυρος ελληνικός κινηματογράφος.

http://ola-ta-kala.blogspot.gr

 Πίσω στα παλιάOI