ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ..ΖΩΗΣ !!!

 

                Αχ !! ..βρε ζωή καμιά φορά ,

                εκεί που..αλύπητα .. σκληρά , μας..βασανίζεις ,

                από την άλλη τη μεριά ,

                μ’ απέραντη απλοχεριά , χρυσάφια μας ..χαρίζεις…

   Απερίγραπτα , πικρή , σκληρή και ..φαρμακωμένη η χθεσινή μέρα αδέρφια , και τίποτα δεν ..προμήνυε βελτίωση της όλης βαρειάς ..ατμόσφαιρας , τίποτα…

   Κι’ έφτασε σήμερα ένα τηλεφώνημα κάπου απ’ τον Κορυδαλλό , να μαλακώσει την ψυχή , να ..καλμάρει τον πόνο , φέρνοντας στο νου ένα άλλο αγαπημένο πρόσωπο , απ’ τα περασμένα , ένα φίλο που από χρόνια γιά μας είχε χαθεί ..τον αξέχαστο Δημήτρη Κουκουβέ..

   Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι το όνομα αυτό , αν σας ..λέει κάτι , σε μένα όμως και σε κάποιους Λιδορικιώτες ΄θυμίζει πολλά και..λέει πολλά…

   Διαβάστε το παρακάτω κείμενό μας , και θα καταλάβετε…

16.11.08

TA ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ..ΝΟΕΜΒΡΗ...

   Σε λίγες ώρες , θα 'χουμε αδέρφια  την επέτειο του Πολυτεχνείου , κι' όχι βέβαια τη..γιορτή όπως γράφουν μερικοί..πνευματικοί άνθρωποι , τόσα χρόνια πέρασαν άνθρωποι ήρθαν κι' έφυγαν απ' τη ζωή μας , άλλοι άφησαν ..σημάδια κι' άλλοι πέρασαν , ίσως ..απαρατήρητοι , στα παιδιά του ..Νοέμβρη , όπως τα λέμε και τα τιμάμε , θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και μερικά..άλλα παιδιά , που χωρίς τυμπανοκρουσίες και..φανφάρες , έδωσαν κι' αυτά τον αγώνα τους , όπως αυτά πίστευαν και έννοιωθαν , έστω κι' αν δεν ήταν μέσα στη..μάντρα του..Πολυτεχνείου , γιατί το Πολυτεχνείο , κατά την ταπεινή μας γνώμη , δεν ήταν μόνο..αυτό το...κτίριο..Πατησίων και..Στουρνάρη , είχε μιά..νοητή..οριακή..γραμμή που κάλυπτε ολόκληρη την..Ελλάδα , θέλουμε δηλαδή , με λίγα λόγια , να πούμε πως μέσα στα παιδιά του Πολυτεχνείου ήταν και είναι και τα παιδιά που ..πάλαιψαν στον..Κορυδαλλό , στη..Νίκαια , στη..Θεσσαλονίκη , στην...Πάτρα ..παντού...άσχετα αν δεν τα μάθαμε ποτέ , και δεν..προσπάθησαν να ...ξαργυρώσουν τα..κουπόνια του..αγώνα τους...
   Ένα απ' αυτά τα παιδιά , ήταν κι' οΔημήτρης ο Κουκουβές , κάπου απ' τη..Νίκαια , η τον...Κορυδαλλό , που κάποιο πρωί , τέλος δεκαετίας του..60 , η αρχές του..70 , εμφανίστηκε απ' το..πουθενά στο χωριό μας , όχι φυσικά γιά...διακοπές , αλλά...εκτοπισμένος , απ' το..ηλίθιο , σύστημα των..υπρεθνικόφρονων..παρατρεχάμενων , της τότε κατάστασης , θα πρέπει να θυμίσουμε πως το Λιδορίκι , το χωριό μας , ΔΥΣΤΥΧΩΣ , και δεν ξέρουμε από ποιόν και γιά ποιούς λόγους , είχε ...χαρακτηρισθεί , και δεν ξέρουμε αν αυτό ..ισχύει και σήμερα , σαν τόπος...εξορίας , εκτόπισης ..αντιφρονούντων, προφανώς..επικίνδυνων....
   Έχοντας βέβαια την εμπειρία , από..προηγούμενες παρόμοιες περιπτώσεις , δεν ..παραξενευτήκαμε όταν μάθαμε , και κυρίως όταν δεν είδαμε κάποιο...επικίνδυνο..εγκληματία , αιμοβόρο και...αιμοσταγή , παρά ένα μαζεμένο παιδι , κάτω από 30 , που τον έφεραν στο χωριό μας γιά να...σωφρονιστεί , δεν γνωρίζαμε βέβαια τα...ανομολόγητα..εγκλήματά του , αλλά όλοι , λίγο πολύ..φανταζόμασταν , θύμα κι' αυτός των διάφορων...καλοθελητών , όπως και τόσοι άλλοι....
   Καλοσυνάτος , ο αξέχαστος φίλος , ο Δημήτρης , εντάχθηκε άνετα στην Λιδορικιώτικη ζωή , με..περιορισμένο όμως...χώρο..δράσης , έπαιζε μαζί μας ποδόσφαιρο , συμμετείχε στις παρέες μας , αλλά ποτέ δεν μας παραπονέθηκε , ούτε μας ανέφερε το..τι , το...γιατί και το...πως , μόνο σιγά-σιγά μας είπε μερικά πράγματα γιά τη ζωή του , την οικογένειά του και πως είχε ανοιξει , με..δάνειο , ένα μαγαζάκι , ήταν επινικελωτής , κάπου στα προάστεια του Πειραιά , Νίκαια..Κορυδαλλό , κάπου εκεί..γύρω....κι' ονειρευόταν ο φίλος ο Δημητράκης , όχι και τίποτα όνειρα...πολυτελείας , δηλαδή , μη φανταστείτε κάτι..τέτοιο , ένα μεροκαματάκι μοναχά , να τα φέρνει...βόλτα και να..ξεπληρώνει και το δάνειο , γιατί πίστευε πως οι...διακοπές του στο Λιδορίκι , θάναι...σύντομες ...
   Γελάστηκε όμως ο φίλος μας ο Δημητράκης , έμεινε ενάμισο..χρόνο , περίπου , το..μαγαζί χάθηκε , και τα φτωχικά τα..ονειρά του , πήγαν..περίπατο , κι' η ζωή του..περίπατο κι' αυτή , στο χωριό μας όσοι τον γνώρισαν τον αγάπησαν , μάλιστα έκανε και κουμπαριά με το Μήτσο τον Κατσένιο , το ..μάστορα , στο ραφείο του οποίου πέρναγε πολλές απ' τις ώρες του καθημερινά....
   'Οταν πέρασε ο καιρός των...διακοπών , ο Δημήτρης έφυγε απ' το Λιδορίκι , σωφρονισμένος...και...καθαρός , γύρισε στο σπίτι του , και φυσικά συνέχισε τη ζωή του , η..ό,τι είχε απομείνει απ' αυτή , προσωπικά δεν τον ξαναείδα , ούτε και έμαθα κάτι γι' αυτόν , δεν ξέρω όμως γιατί , φέτος στο Λιδορίκι , τη μέρα του Πολυτεχνείου , θυμήθηκα τον παλιό καλό φίλο το Δημήτρη , ρώτησα γι' αυτόν τον μάστορα , τον Μήτσο Κατσένιο που είναι και κουμπάροι , και έμαθα πως ο καλός μας φίλος ο Δημήτρης , έχει χρόνια αρκετα που..έφυγε , αυτή η..ταλαιπωρία του στοίχισε πολύ , η δουλειά του , πήγε κατά διαόλου , όπως κι' η..ζωή του , τον...διέλυσαν ...
   Φέτος , έμαθα γιά τα...εγκλήματα του αξέχαστου.. Δημήτρη , ναι αδέρφια , φέτος μου είπε ο μάστορας τους ..ανατριχιαστικούς...λόγους της...ταλαιπωρίας του , είναι αυτό που λέμε..συνήθως : Δι' ασήμαντον...αφορμήν , άνευ..λόγου και...αιτίας , τζάμπα δηλαδή και...βερεσέ.., αδέρφια όπως λέμε στην..λαικιά γλώσσα....
   Μου μένει όμως μιά βαθειά...απορία κι' ένα βασανιστικό...ερωτηματικό...πλήρωσε άραγε κανείς , για το έγκλημα αυτό ; και πόσο άραγε ...κοστολογήθηκε η..ζωή του φίλου μας του...Δημήτρη ;

 

   Φίλε Δημήτρη , δεν σε ξεχάσαμε , σε..θυμόμαστε , έστω και κάθε..17 του Νοέμβρη , δεν ξέρω αν αυτό είναι...αρκετό , πάντως σε...θυμόμαστε , με..αγάπη...........Κ.

 

   Αυτά γράφαμε αδέρφια , τις παραμονές της Επετείου του Πολυτεχνείου , και σήμερα το πρωί αυτό το όνομα μας ανέφερε η γλυκειά , και πολύ ευγενική , νεανική γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο , Κουκουβέ  , προς στιγμήν ..πάγωσα , ήταν η μοναχοκόρη του αξέχαστου φίλου του Δημήτρη του Κουκουβέ …διαβάστε..το ευγενικό γράμμα που μας έστειλε ..

 

        ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

   Κάνοντας μια συνηθισμένη περιήγηση στο διαδίκτυο, θέλησα να διαβάσω τα νέα της τοπικής εφημερίδας του Λιδωρικίου. Βέβαια αν με παρακολουθούσε κανείς οικείος μου θα παραξενευόταν καθώς δεν έχω ρίζες από αυτόν τον τόπο, ή ενδεχομένως να πίστευε πως δεν έχω λόγο να με συνδέει κάτι.

   Ενώ διάβαζα ένα άρθρο για ‘‘τα παιδιά του Νοέμβρη’’, το οποίο υπέγραφε ο Κύριος Καψάλης, στάθηκα σε ένα όνομα δικό μου, σε ένα πρόσωπο δικό μου. Αυτό το όνομα, αυτό το πρόσωπο δεν ήταν άλλο παρά ο πατέρας μου, ο Δημήτριος Κουκουβές.

   Αυτό λοιπόν, είναι το σημείο αναφοράς μου με αυτόν τον τόπο, ο πατέρας μου.

   Κύριε Καψάλη, αυτή σας η αναφορά ήταν το πιο ουσιαστικό μνημόσυνο που έχει γίνει για τον πατέρα μου. Θέλω να σας ευχαριστήσω ειλικρινά που δεν ξεχάσατε τον Δημήτρη, φίλο και αγωνιστή και που τον τιμήσατε με το άρθρο σας. Θα σας χρωστώ ευγνομοσύνη.

   Θα ήθελα να αναφέρω ορισμένα πράγματα για εκείνον. Ήμουν μικρή όταν έφυγε και με αυτόν τον τρόπο θεωρώ πως του λέω ένα ‘‘ευχαριστω’’ για όλα όσα πίστεψε και έκανε και για όλα όσα μου έμαθε να είμαι.

   Ο Δημήτριος Κουκουβές γεννήθηκε το Μάρτιο του 1941, την περίοδο της κατοχής, στο Ανεμοδούρι Αρκαδίας. Γιος του Ιωάννη και της Γεωργίας Κουκουβέ. Ο πατέρας του λόγω των γεγονότων πήρε την οικογένεια και εγκαταστάθηκε στον Κορυδαλλό.

   Ο Δημήτρης Κουκουβές μετά την αποφοίτηση του από την Δημοτική εκπαίδευση παρακολούθησε την σχολή ‘‘Ηράκλειτος’’ και έπειτα κατατάχθηκε στον στρατό, συγκεκριμένα στη Βασιλική Αεροπορία, λαμβάνοντας μάλιστα και πτυχίο ειδικότητας ως Τεχνίτης μεταλικών κατασκευών. Από τον στρατό απολύθηκε το έτος 1962.

   Το 1966 θέλησε να ανοίξει μια δική του επιχείρηση στην περιοχή του Πειραιά και έτσι έγινε. Ένα χρόνο μετά έγινε το στρατιωτικό πραξικόπημα και εδώ ξεκινά τη δράση του ο Δημήτρης. Το 1969 συλλαμβάνεται μαζί με άλλους φίλους του με τις εξής κατηγορίες:

α) παράβασις του Α.Ν.509/47.

β) απείθεια εις τας Στρατιωτικάς Αρχάς.

γ) ανατροπή του καθεστώτος.

   Δεν δήλωσε ‘‘μετάνοια’’ και μετά την κράτηση του εκτοπίσθηκε στο Λιδωρίκι μέχρι και το 1971 με την αποστέρηση κάθε δικαιώματος.

   Όταν επέστρεψε τα πράγματα μόνο ιδανικά που δεν ήταν. Ξεκίνησε από την αρχή κάθε επαγγελματική και κοινωνική δραστηριότητα και τα κατάφερε. Έκανε οικογένεια από την οποία απέκτησε μια κόρη το 1982.

   Το 1989 νόσησε από καρκίνο. Αν και επιθετικής μορφής κατώρθωσε να ζήσει αξιοπρεπώς, όπως και κατέληξε στις 28 Απριλίου του 1995. Έφυγε αμετανόητος και υπερήφανος!

Κουκουβέ Γεωργία, Μάρτιος 2009.

 

   Κεραυνός ..κεραυνός εν..αιθρία , το τηλεφώνημα , αδέρφια , η γλυκό..πικρη νοσταλγία των χρόνων εκείνων , των νεανικών μας , των ..όχι και τόσο ..ξένοιαστων , μου ‘φερε μπρός στα μάτια το ..φιλμάκι της εποχής εκείνης , της..ζωής μας..μιά γλυκειά , αλλά και ..ωδινηρή , όμως , επανάληψη…

    Αυτή είναι η ζωή μας , αδέρφια , δίνει και…παίρνει , χθες πήρε ένα αγαπημένο φίλο , σήμερα έφερε μιά καινούρια φίλη , την κόρη του αξέχαστου φίλου , του Δημήτρη του Κουκουβέ….δώρο ..καλόδεχτο , πολύτιμο….

          Καλό  σας  βράδυ …….Κ.-