O KAΠΤΑΝ ΘΑΝΟΣ..

 

   Κάπου στο Παγκράτι , κάτω απ’ την εκκλησιά του Προφήτη Ηλία , υπάρχει ένας φούρνος , ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ  το όνομά του , μπαίνοντας μέσα , αντικρύζεις καραβο..εξαρτήματα , εργαλεία ..ναυτικά , πυξίδα , μπότσο ..παλινόριο , κι ένα σωρό άλλα , αραγμένα στους τοίχους και τα..παράθυρα , λες κι’ είσαι σε ..καράβι , και πράγματι , ένα καράβι είναι , που ταξειδεύει στ’ όνειρο , καπετάνιος του  ; …ο Καπτάν Θάνος…

Γερό νταμάρι ο καπτάν Θάνος,

ατόφιο ,γνήσιο , Κρητικό,

λες, των πελάγων πελεκάνος,

μ’ένα σκαρί ονειρικό.

             *

Χρόνια, στη γέφυρα αγναντεύει,

τρυγάει τη γεύση του καυμού,

στ’όνειρο,πάντα,ταξιδεύει,

με το κορμί , και με το νου.

              *

Αμούστακο παιδί ακόμα,

μπήκε στου μπάρκου τη φωτιά,

φιλί, απ’ της μάνας του το στόμα,

μοναδική του συντροφιά.

               *

Στα καταβάθεια της καρδιάς του

μαλαματένιο φυλαχτό,

η στερνή ματιά της κοπελιάς του,

που τον προσμένει στο χωριό.

              *

Γιορτές,καθημερνές και σχόλες,

σαν χθες,σαν αύριο,σαν προχθές,

σύννεφο,λες,περνάνε όλες,

μα πιό πολύ,οι Κυριακές.

               *

Του λείπουν, του σπιτιού το μύρο,

η ζεστασιά, της φαμελιάς,

και τα παιχνίδια,εκεί τριγύρω,

με τα παιδιά της γειτονιάς.

               *

Δεν νταγιαντιέται αυτός ο πόνος,

πάντα, ο νους γυρνάει εκεί,

ξυπνάει,κοιμάται,πάντα μόνος,

με μια θολούρα, απ’τη ρακή.

                 *

Μέσα στο νου του, μπερδεμένα,

αγάπες,θάλασσες ,στεριά,

όλα βαθειά του,παθιασμένα

παλεύουνε, σαν τα... θεριά.

                *

Κι’όταν, σε δύσκολο ταξείδι,

φούσκωνε η θάλασσα ,οργιές,

γλύκαινε του καιρού το ξύδι,

το νου γυρνώντας στις Μουρνιές.

                 *

Ώσπου μια μέρα είπε,κράτει,

στροφή κι’ οπίσω , ολοταχώς,

κι’άραξε, κάπου στο Παγκράτι,

καπτάνιος,τσούρμο..μοναχός.

                 *

Γεμάτη η κάμαρη από ενθύμια,

μπότσος,πυξίδα, μακαράς,

μα οι σκέψεις,κύματα, αγρίμια,

λες,σε ταξείδι...συμφοράς.

                  *

Συνέχεια ο νους του ταξιδεύει,

Αυστράλια,Ασία,Αμερική,

και τον καυμό,ψευτογιατρεύει,

με μπάρκο,κάποια... Κυριακή.

                   *

Απ’το μικρό το φινιστρίνι,

που΄ναι στης κάμαρας την άκρη,

τις τελευταίες διάτες δίνει,

στίγμα, τα μήκη και τα πλάτη.

                    *

Κι’έτσι,με τούτα τα ταξείδια,

μετράει,ξανά,τις αντοχές του,

μα μένει πάντοτε στα ίδια,

πάντα.....Δαμάρεως κι Αλκέτου….. Κ..-

 

Αθήνα 251206.