Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ…ΑΡΝΟ..ΠΙΛΑΦΟΥ (!!) ΚΑΙ..ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ…

  ΟΣΑ  ΘΥΜΑΜΑΙ..

  Η αξέχαστη μάνα μας , μεσαία απ’ τις καθιστές , με μιά παρέα φιλενάδων της σε προπολεμική φωτογαφία..

  Πρίν από λίγες μέρες , στο χωριό , και μάλιστα στο φούρνο , περιμένοντας γιά..ψωμί , κάποια γυναίκα  ,  από κοντινό χωριό του Λιδορικιού , μου έφερε χαιρετίσματα απ’ο κάποια παλιά φιλενάδα της μάνας μου , λέγοντάς μου και μιά πολύ..συγκινητική ιστορία των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ‘50 , που γιά μένα δεν είναι και..΄μοναδική , αλλά δεν θα ‘θελα να την αναφέρω , γιά λόγους καθαρά..δεοντολογίας .

   Αυτή όμως η ιστορία , με ..γύρισε χρόοονια πίσω , εκί κάπου στα μέσα της δεκαετίας , όχι του ..50 , αλλά του..’60 , και είναι βέβαια , η ιστορία αυτή , μιά απ’ τις πολλές..πάμπολλες , παρόμοιες , που έζησα και θυμάμαι..

  Δύσκολη δεκαετία κι’ αυτή , λιγότερο ίσως , απ’ την του..’50 , αλλά σκληρή και δύσκολη , και το αναφέρω μετά ..΄λόγου γνώσεως , απολύτως , και μη με ρωτάτε ..περισσότερα ..

   Εκείνη λοιπόν την εποχή , είχαμε απιστρέψει στο χωριό μας , επί..τέλους , όπως έλεγε κι’ η μάνα μας , αφού είχαμε πλέον μετακομίσει στην Αθήνα , αλλά πετύχαμε στο διαγωνισμό  (…εξωτερικο..παρακαλώ  ) πρόσληψης προσωπικού στην Αγροτική Τράπεζα , και επειδή έπρεπε να πάμε , οπωσδήποτε επαρχία γιά 3 η 5 , δεν θυμάμαι καλά , χρόνια , αποφασίσαμε με να πάμε , εφ’ όσον ήταν δυνατό , στο χωριό μας , βέβαια η τοποθέτησή μας στο Λιδορίκι , όσο..εύκολη φαινόταν , τόσο δύσκολη αποδείχτηκε λόγω..καλοθελητο..εμπλοκών , αλλά αυτό είναι μιά άλλη ..πονεμένη ιστορία , και θα την πούμε κάποια άλλη στιγμή..

  Η  μάνα μας , στην αυλή μας , με τη θειά μου τη Βιολέτα ..

   Γυρίσαμε λοιπόν όμορφα-όμορφα στο χωριό μας , προς ..απέραντη χαρά και..ικανοποίηση , της μάνας μας , καιμπήκαμε πάλι στον..γνωστό κι’ αγαπημένο μας , τρόπο ζωής , που μας άρεσε και πολύ-πολύ , η δε μάνα μας έπλεε σε..πελάγη ευτυχίας , από κάθε πλευρά και ..άποψη , με τους συγγενείς και τους φίλους μας , με τις παλιές..γειτόνισσές της και γενικά σε ένα χώρο που έζησε τα περισσότερα , και ..καλύτερα αλλά..δυσκολότερα , χρόνια της ζωής της , τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει ; Τα είχε..όλα..

   Βέβαια , παρότι , η ζωή είχε..αλλάξει κάπως , και το χωριό μας , αλλά και η ζωή του γενικά , δεν ήταν η..ίδια , μ’ αυτή που ξέραμε και είχαμε ζήσει , ήδη η..διαρροή Λιδορικιωτών προς την Αθήνα είχε πάρει κάποιες διαστάσεις , πάντα όμως υπήρχε αυτός ο..βασικός κοινωνικός Λιδορικιώτικος πυρήνας , ο..κοινωνικός ..ιστός , που κράταγε ακόμα σε..συνοχή τη Λιδορικιώτικη κοινωνία ..κάτι όμως είχε..αλλάξει , κάτι..

Εδώ , με τον πατέρα μας , στο σπίτι μας , τις παλιές όμορφες..μέρες..

 

   Πρόβλημα ..προσαρμογής , δεν συναντήσαμε , αφοί ..ήμασταν στο..χωριό μας , στο..σπίτι μας , ανάμεσα σε ανθρώπους δικούς μας , αγαπημένους , που τους ξέραμε και μας..ήξεραν , κανένα λοιπόν πρόβλημα , κανένα απολύτως , τουναντίον όλα ήταν εξ’ ίσου όμορφα κι’ ωραία , όπως πριν , εγκατασταθήκαμε λοιπόν κι’ άρχισε η ζωή μας να κυλάει..κανονικά , πολύ όμορφα , και στην Τράπεζα το κλίμα ήταν..υπέροχο , αφού όλοι οι συνάδελφοι ήταν χωριανοί κι’ αγαπημένοι φίλοι , Δ/ντής ο Δημ.Τουρούτζης , Προϊστάμενος ο αξέχαστος Θύμιος Καράντζαλος , κια συνάδελφοι , ο δ αλησμόνητος Δημ.Κοράκης , ο Κώστας Ζέρβας , η Τέττα Καγκάλου , ο Δημ.Αρμύρος , ο Μένιος Σφέτσος και δυό έκτακτοι , η Μαρία Μποβιάτση κι’ ο Γιώργος Δημητρακόπουλος , όλοι γνωστοί κι’ αγαπημένοι μας φίλοι , έτσι λοιπόν ξεκίνησε , με τις καλύτερες προϋποθέσεις μιά καινούρια περίοδος της ζωής μας ..

  Εδώ , τρίτη από αριστερά , με τις κυρίες του Φιλανθρωπικού Συλλόγου , που τόσα πρόσφερε στα δύσκολα εκείνα  χρόνια..

  Τώρα όμως δεν είχαμε την παλιά..ελευθερία , που είχαμε παιδιά , είχαμε συγκεκριμένη δουλειά , συγκεκριμένο ..ωράριο , κάτι που στην αρχή , ίσως , να μας ..δυσκόλεψε λίγο , αλλά τελικά όλα εξελίχθηκαν ομαλά και ωραία , απ’ την άλλη μεριά , η μάνα μας συνέχισε τον ίδιο τρόπο ζωής , όπως παλιά , δηλαδή , το σπίτι μας ήταν..ορθάνοιχτο , μέρα –νύχτα , γιά όλους , φίλους γνωστούς και συγγενείς , έφκιαξε πάλι τον ..κήπο μας , και συνέχισε και τις..όποιες φιλανθρωπικές της δραστηριότητες , τις οποίες , εμείς βέβαια τις μάθαμε πολύ…αργότερα , όλα λοιπόν ήταν καλά κι’ωραία..

   Γνωρίσαμε καινούριους φίλους , κυρίως , τους νέους καθηγητές που είχαν έρθει στο χωριό μας , αλλά και με τους συναδέλφους μας αλλά και άλλους Δημοσίους υπαλλήλους , δημιουργήσαμε μιά πραγματικά ..αξιοζήλευτη παρέα , μιά μεγάλη και πανέμορφη παρέα , και καθιερώνοντας το σύστημα της ..εναλλαγής , συγκεντρωνόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ , στα σπίτια μας και περνούσαμε υπέροχα , είχαμε μιά..σημαντική αυτάρκεια , χωρίς το χωριό , εκείνη την εποχή τουλάχιστον ,να προσφέρει πολλά , εμείς τα είχαμε..όλα..διασκεδάζαμε κάθε βράδυ σχεδόν , με βασικό πάντα..ορμητήριο , το σπίτι μας , όπου η κυρά..Κικούλα , η μάνα μας , όλο και κάτι..ξεχωριστό θα είχε γιά τα τόσα..παιδιά της , γιατί όλους , και ήμασταν και..πολλοί , μας είχε σαν παιδιά της ..

   Ένα..τμήμα της ..μόνιμης παρέας του σπιτιού μας , στην αυλή  , απόν αριστερά Θόδωρος Σταύρου , η μάνα μας , η..αφεντιά μου , καθιστός ο Δημ.Θεοδώρου και δεξιά ο Γιάννης Καραπετσάνος..ο Γιώργος προφανώς μας ..φωτογραφίζει..

 

   Ειδικά ο Δημήτρης ο Θεοδώρου κι’ ο Θόδωρος ο Σταύρου , φιλόλογοι κι’ οι δυό , περνούσαν περισσότερες ώρες κάθε μέρα στο δικό μας σπίτι , παρά στο δικό τους , η δε απόλαυση ήταν όταν η καϋμένη η μάνα μας έφκιαχνε κεφτέδες με..πατάτες τηγανιτές , τηγάνιζε επί..ώρες , γιατί καθένας που έμπαινε ..ξετίναζε τα ήδη ..τηγανισμένα , κι’ άντε φτου κι’ απ’ την αρχή η κυρά Κικούλα , Θεός σχωρέστην , ταλαιπωριόταν , αλλά το..φχαριστιότανε , και τα παιδιά , α..όλα κι΄όλα , την είχαν σαν πραγματική τους μάνα…

  Όλα αυτά ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 1965 , η αφεντιά μου ορκίστηκε στην Τράπεζα στις 21 Φεβρουαρίου 1965 , κι’ ο Γιώργος λίγο αργότερα , γιά τους λόγους που..θα αναφέρουμε άλλη φορά , ό Γιώργος όμως σε δυό , περίπου χρόνια , αποσπάσθηκε στην Αθήνα και έτσι μείνα με οι δυό μας και βέβαια , και τα..θετά της παιδιά , χωρίς φυσικά ν’ αλλάξει κάτι στον τρόπο ζωής μας , μόνο που ..να ..όλο και διερυνόταν ο ..κύκλος των κατά καιρούς , γιά να μην πω , των ..καθημερινά φιλοξενούμενων στο σπίτι μας ..

   Τους φιλοξενούμενούς μας , που ήταν όλοι αξιαγάπητοι , προσωπικά τους είχα..κατατάξει σε..τρεις..βασικές κατηγορίες ..μελών , τα..μόνιμα η ..τακτικά , τα..έκτακτα και τα..αντεπιστέλλοντα..το μονιμότερο των..μονίμων μελών , ήταν η..σχωρεμένη η Γκομοζο – Κατερίνη , που δεν είχε κανένα η καϋμένη και ήταν μέρα –νύχτα στο σπίτι μας , παρέα με τη μάνα μας , και δεν θα με επιραζε , τουναντίον , την συμπαθούσα , αλλά πως να το ..πω , αν τη..γνωρίζατε τη σχωρεμένη , θα καταλαβαίνατε πως δεν ήταν και η καλύτερη..παρέα , γιά να τρως μαζί της , μετά από..οχτάωρη δουλειά , τέλος πάντων , ήταν επιθυμία της μάνας μου..

    Και μιά όμορφη οικογενειακή φωτογραφία , ψήνοντας τα αρνιά , το Πάσχα του 1952 , όταν ακόμα ζούσε κι’ ο πατέρας μας ..

Σ  υ  ν  ε  χ  ί  ζ  ε  τ  α  ι  …..