“ T’…ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ…”

 

 

Με τον αξέχαστο Γιώργο , γύρω στο 1950 …

      ΟΣΑ   ΘΥΜΑΜΑΙ..

  Πλησιάζοντας του Σταυρού , θέλω δεν..θέλω , ο νους μου στριφογυρνάει στα όμορφα παιδικά χρόνια , και  την..αλλοιώτικη , όμορφη ..νοσταλγική , παλιά Λιδορικιώτικη ζωή , τώρα θα μου πείτε , και με το δίκιο σας ίσως , τι της βρίσκω και τη νοσταλγώ , τι είναι αυτό που με κρατάει..κολλημένο , δεν ..ξέρω , ίσως..πολλά , ίσως και..τίποτα , αλλά τη νοσταλγώ , και πιστεύω , ακράδαντα , πως ήταν..αλλοιώτικη , πιό..όμορφη , πιό..ήρεμη , καλύτερη..τέλος πάντων..γι’ αυτό και την αναζητάμε ..

 

   Βαριά γιορτή τ' Σταυρού , το' λεγε και το ξανάλεγε , η σχωρεμένη η μάνα μου , η κυρά Κικούλα , κι' από μέρες είχε αρχίσει την ...ψυχολογική προετοιμασία , λέγοντας και..ματαλέγοντας , είδικά στο Γιώργο , " κοίτα..γκαμήλι , μη φάτε τίποτα αρτήσιμο , είναι βαριά γιορτή τ' σταυρού ", άρχιζε να το λέει κάνα -δυό μέρες νωρίτερα έτσι ..γιά να το..εμπεδώσουμε...
   Και βέβαια ο εκκλησιασμός , ήταν..σίγουρος δεν το συζητάμε , ύστερα θα πηγαίναμε με το σχολείο , οπότε η μάνα μας ήταν σίγουρη πως τα..παιδάκια της θα πάνε εκκλησία...
   Έτσι όπως κάθομαι και πίνω το..δεύτερο καφεδάκι μου , μισοκλείνω τα μάτια κι' ο..έρμος ο νους ...ξαμολιέται γιά που αλλού ; γιά τα παλιά τα χρόνια , τα όμορφα , τα χρόνια της ανεμελιάς , της ...αθωότητας , τα παιδικά..και μιά γλυκειά...ανατριχίλα..περπατάει , αδέρφια , τη..ραχοκοκκαλιά μου..πολύ-πολύ...γλυκειά...
..." και να καθίστε μές στ'ν' εκκλησία , ν' ακούστε το Ευαγγέλιο τ'ς ..σταύρωσης " έλεγε η καυμένη η μάνα μας , ξέροντας πως όλα σχεδόν τα παιδιά , απ' τη μιά πόρτα της εκκλησίας μπαίναμε κι' απ' την άλλη...βγαίναμε , και καθόμασταν έξω , στο προαύλιο , μέχρι να σχολάσει η λειτουργία...
   Βέβαια η κυρά..Κικούλα , στην εκκλησία έψαχνε να μας δει αν είμαστε μέσα η...χαζοβοσκάμε με τα άλλα παιδιά ..χαζολογώντας , και ποιός την...άκουγε...πάντως επειδή Κυριακές και γιορτές που τα μαγαζιά , καφενεία κλπ , ήταν κλειστά μέχρι να σχολάσει η εκκλησία ,΄ανοίγαμε εκ περιτροπής οι Παπαδοπουλαίοι κι' εμείς , όταν τύχαινε να 'μαστε εμείς ανοιχτά η μάνα μας δεν μπορούσε να πάει εκκλησία , και όπως καταλαβαίνετε , δεν είχε τη δυνατότητα να...ελέγξει την κατάσταση...
   Θυμάμαι , πηγαίναμε με το σχολείο στην εκκλησία , καθόμασταν πέντε..δέκα λεπτά και μετά σιγά...σιγά φεύγαμε απ' τη άλλη πόρτα , όσο γιά το..βασιλικό που έπρεπε ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ να κρατάμε γυρνώντας...ε...ας είναι καλά οι..γλάστρες των Ψαλιώτικων σπιτιών , τις...πετσοκόβαμε , αλλά...ο σκοπός ..αγιάζει τα μέσα , έτσι δε..λέμε ;..βέβαια η κυρά Κικούλα , δεν ήταν ..χαζή , απλά μας έδινε την ..ικανοποίηση πως τη...δουλέψαμε...
   Είναι ίσως ..ευκαιρία σήμερα , να θυμηθούμε , οι..παλιοί , και να μάθουν οι..νεότεροι την όλη..ιεροτελεστοδιαδικασία ..του σχολικού μας..εκκλησιασμού...
   Αποβραδίς , η μανάδες μας , είχαν στην καρέκλα τα ρούχα μας , τα..καλά παρακαλώ , που τις..καθημερινές τα φορούσαμε , τα..ίδια , γιά...πρόχειρα , είχαμε πλυθεί , το...μπάθ..ρουμ , ήταν συνήθως στην..κουζίνα , όπου η...μπανιέρα , οικο..λογική φυσικά , μιά...σκάφη ξύλινη η και...λαμαρινένια , μας περίμενε..φιλόξενα , και μεις...γεμάτοι...χαρά , αυθουρμήτους...π' λένι , πλησιάζαμε κι' άρχιζε η..διαδικασία της...κάθαρσης , άντε να..ανακατευτεί το νερό , ζεστό..κρύο , που άλλοτε μας...ζεμάταγε , κι' άλλοτε ...παγώναμε , βλέπεις ο...μείκτης του νερού του...μπάνιου (!) δεν...καλο…λειτουργούσε , και πριν ακόμα..αρχίσουμε το..πλύσιμο , απ' το..λούσιμο ξεκινάγαμε , αρχίζαμε :...να βγώ τώρα ς ; κάτσι...κατ ' ...έλεγε η κυρά Κικούλα , αλλά κι' όλες οι...κυρά...Κικούλες , φαντάζομαι , κι έτσι μέσα στην τρελλή...χαρά γινόταν το...ξεβρώμισμα ...και το γάργαρο..νεράκι , το καυμένο , έπαιρνε ένα...σκούρο..μαύρο χρώμα , το γιατί ..ποτέ δεν το κατάλαβα , αφου το.. μπάνιο μας το..παίρναμε ταχτικά , και..Χριστούγεννα και...Πάσχα , και Δεκαπενταύγουστο και φυσικά τ'...Σταυρού....τόοοοσο συχνά...
   Μετά το..μπάνιο , περνάγαμε στο δωμάτιο με τη...σάουνα , μετά λίγο...μασάζζζζζ...ακολουθούσε ένα..πλούσιο...μπρέκφαστ και δρόμο....
   Το πρωί του σχολικού..εκκλησιασμού ήταν πολύ-πολύ...ευχαριστο φίλοι μου , γιά να σας δώσω να καταλάβετε , πως βλέπουμε στις ταινίες τους..μελλοθάνατους , που τους βγάζουν απ' τα κελιά τους , αλυσοδεμένους , χέρια..πόδια , γιά να τους πάνε γιά...εκτέλεση ; ε..την ίδια χαρά έβλεπε κανείς και στα δικά μας προσωπάκια , όταν πηγαίναμε γιά ..εκκλησιασμό...
   Στο προαύλιο , γυμναστήριο , μας περίμεναν οι καθηγητές μας , καλή τους ώρα , και φυσικά ο αξέχαστος γυμναστής μας , ο Κώστα Παπανδρέου , μπαίναμε στις σειρές μας , και υποδειγματικά , ξεκινάγαμε , ενώ η στεντόρεια φωνή του αγαπημένου μας καθηγητή..αντηχούσε κι' έκανε το..γύρω όλου του Λιδορικιού...
   Που και..που , βέβαια , ακούγονταν και οι..σχετικές..παρατηρήσεις , προς τις..ασυγχόνιστες..τριάδες , του τύπου : Ένα ..Πέτσα , δύο...Μπίτη , τρία..βλάκα..Μπεζαίτη , και αμέσως..έπεφτε ο..αυτόματος κι' η...τριάς..εσυγχονίζετο , αξέχαστες στιγμές , αδέρφια , μόλις φτάναμε στο Αλωνάκι , άρχιζαν οι πρώτες..εκδηλώσεις ..θαυμασμού προς την ..παρελαύνουσα...νεολαία..
   Εκεί , μας περίμενε , ο αγαπημένος μπάρμπα Θανάσης ο Πίτσιος , σηκωνόταν απ' το..μόνιμο ..θρόνο του , ένα..καλόσχημο..αγκωνάρι πλάι στην πόρτα της εισόδου , φθαρμένο απ' την πολύχρονη...χρήση , τράβαγε απ' τη..δεξιά κωλότσεπη ( του...χακί παντελονιού του ..)το ..εξέχον...μανδήλιον !!! και καθάριζε τους ..οφθαλμούς του ...
   Το αποκορύφωμα του θαυμασμού του γινόταν όταν πέρναγε η δική μας τάξη , διότι μεταξύ μας ήταν κι' ο μικρός υιός , ο Μίμης , οπότε ο αξέχαστος μπάρμπα Θανάσης , μέσα σε ..έκρηξη χαράς , αναφωνούσε... " Ένας είν' ο...Μέγας " , υπονοώντας τον Μίμη , του οποίου το...καλλιτενικό ..ψευδώνυμο ήταν...Μέγας , και τ'αξιζε , γιατί ήταν και είναι , ένα υπέροχο παιδί , και είναι κρίμα που δεν τον πολυβλέπουμε στο χωριό μας...
   Βέβαια , δυο..τρεις..διμοιρίες , πιό μπροστά πέρναγε κι' ο έτερος υιός , Πίτσιος , ο Γιάννης , ο μεγαλύτερος , αλλά επειδή , ίσως , οι...επιδόσεις του , οι ...σχολικές , δεν..ανταποκρίνονταν στις ...μπαρμπα..Θανάσιες..προσδοκίες , πέρναγε σχεδόν..στο...ντούκου .
   Μόλις φτάναμε και μπαίναμε στην εκκλησία , δεν πέρναγαν ..πέντε λεπτά , κι' άρχιζαν οι...ζαλάδες , οι..πονόκοιλοι...κι' όλα τα συμπτώματα...αδιαθεσιών , σε όλα σχεδόν τα..παιδιά , και ενώ προς στιγμήν η εκκλησία γέμιζε..τίγκα , σε λίγο...άδειαζε σιγά-σιγά αλλά...σταθερά...
   Είχαμε όμως πάντα έτοιμη τη...δικαιολογία , γιατί..ελεγχόμασταν γιά την...έξοδο , κάτι το..λιβάνι , κάτι η...νηστεία , πάντα κάτι βρίσκαμε....
   Πάντως τι να σας πω φίλοι μου , ας..ξαναγινόμουνα ..παιδί , κι' ας..πήγαινα εκκλησία...ΚΑΘΕ...ΜΕΡΑ...

 

…Κι’ εδώ..αρκετά χρόνια μετά , μεγάλοι πιά…

              Καλό  σας βράδυ αδέρφια ..

                Και η..νοσταλγία έχει κι’ αυτή..όρια…….Κ.-