Ο ΓΕΡΟΠΛΑΤΑΝΟΣ ..

 

 

 

 

 

Σκυφτός,γερμένος ,στέκει ο γεροπλάτανος,

από βαρύ αστροπελέκι, χτυπημένος,

κι’έτσι πεσμένος,μισερός,κατάμονος,

τα περασμένα αναθυμιέται,πικραμένος.

          *                      *

Τόσοι και τόσοι διάβηκαν τούτον εδώ τον τόπο,

κονέψαν και δροσίστηκαν ,στου ίσκιου μου τη χάρη,

φάγαν ψωμί ,ήπιαν νερό,νταγιάντησαν τον κόπο,

πλαγιάσαν κι ονειρεύτηκαν,στο δροσερό χορτάρι..

           *                     *

Πουλιά,πουλιά κάθε λογής,λαλήσαν στα κλαριά μου,

χτίσαν φωλιές,ισκιώθηκαν,μεγάλωσαν ,τραφήκαν,

κι’όταν ο δόλιος έγειρα και σπάσαν τα ριζά μου,

φτερούγησαν και χάθηκαν, κατάμονο μ’αφήκαν.

           *                        *

Ρήμωσ’η στράτα τώρα πια,διαβάτες δεν διαβαίνουν,

κανένας τους, δεν στέκεται στον ίσκιο το δικό μου,

κάνουνε πως κοιτάνε αλλού, και αλλο δρόμο παίρνουν,

και ειρωνικά κρυφογελούν,γι’αυτό τον παθημό μου,

             *                      *

Μονάχα ένα μαυρόπουλο,ενα φτωχό σπουργίτι,

μ’ ήλιο,με χιόνια, με βροχή,χειμώνα, καλοκαίρι,

με συντροφεύει στοργικά,μ’έχει δικό του σπίτι,

και μέσα στην ανημποριά,μου άπλωσε το χέρι.

             *                      *

Κι’όπως με βλέπει αράθυμο, ψυχοβαλαντωμένο,

για ν’αλαφρώσει τον καυμό,γίνεται μπιστικός μου,

και με τα μάτια καρφωτά,μου λέει,μαραζωμένο,

πως τάχα φταίει,για όλα αυτά,η αχαριστιά του κόσμου.-

 

Λιδορίκι 23-12-06 .