ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Το πολιτικό βραχυκύκλωμα της Ελλάδας

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Το «learning by numbers» που εφαρμόζει το ΔΝΤ στην Ελλάδα, με μαθητή την κυβέρνηση και την ανώτερη διοίκηση, δεν κατασκευάζει την πολιτική οικονομία εξόδου από την κρίση, απλώς την περιγράφει. Πάνω σε αυτήν την περιγραφή γίνονται εκτιμήσεις και εκπονούνται σενάρια. Όλα έχουν έναν κοινό παρανομαστή που καθιστά αδιέξοδο το εγχείρημα βιώσιμης ανάπτυξης και ευημερίας στην χώρα. Είναι η διακύμανση του δημόσιου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ. Όλα τα στοιχεία που διαθέτει ο γράφων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την ελληνική οικονομία επιβεβαιώνουν το συμπέρασμα ότι με απορύθμιση δεν κάνεις ποτέ μεταρρύθμιση. Οι μεταρρυθμίσεις δεν πετυχαίνουν ποτέ εκεί όπου η οικονομία βρίσκεται σε βαθιά ύφεση. Μεταρρυθμίσεις κάνουμε στην φάση της ανάπτυξης. Το πρόγραμμα του ΔΝΤ δεν απασχολήθηκε με το τελευταίο. Εξειδικεύεται απλώς στην δημοσιονομική προσαρμογή για να διαμορφωθούν μεσοπρόθεσμα εγγυήσεις εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Όταν πια οι «Κασσάνδρες» επιβεβαιωθήκαμε και τα νούμερα αποδείχθηκε ότι δεν βγαίνουν με τίποτε, άρχισε η φιλολογία των πωλήσεων. Πανικόβλητες, ανεδαφικές προσεγγίσεις με...... ανήθικο πολιτικά περιεχόμενο. Όμως, μια και ούτε αυτό δεν «πουλάει» στην κοινή γνώμη και κυρίως στους επενδυτές, άρχισε το καθεστώς να ψελλίζει κάτι για μεταμοντέρνες διομολογήσεις. Εδώ πλέον το αδιέξοδο των ανάρμοστων κυβερνώντων καταλήγει να μεταβάλλεται σε εκχυδαϊσμένη φάρσα της ιστορίας, διηγούμενο το τέλος της πολιτικής ισχύος της χώρας: τον εκμηδενισμό της ως σχετικά αυτόνομου μέρους του Δυτικού συστήματος κυριαρχίας. Όχι, δεν ήμασταν «Κασσάνδρες», δεν ήμασταν «προφήτες» και κακόβουλοι, όπως η καθεστωτική προπαγάνδα μας αναπαριστούσε, λογικοί άνθρωποι ήμασταν που προσεγγίζαμε την κρίση μέσω της γνώσης  της διεθνούς πολιτικής και με σεβασμό στην σύγχρονη εφαρμογή των οικονομικών.
Η συνταγή του ΔΝΤ δεν μπορούσε να θεραπεύσει τον μεγάλο ασθενή της ευρωζώνης, από την στιγμή κατά την οποία η χώρα ξάπλωσε αναίσθητη στην χειρουργική τράπεζα της τρόικας. Δεν ήταν απλώς η συνταγή λάθος, όπως νομίζουν κάποιοι πολιτικοί και συνάδελφοι, ήταν λάθος ο γιατρός και η μεθοδολογία της επέμβασης. Ακόμα και στην πλέον θετική προοπτική της, για να ευδοκιμούσε (ανάπτυξη) θα απαιτούσε την έξοδό μας από την ευρωζώνη. Αυτό λένε τα νούμερα και η οικονομική επιστήμη. Η πολιτική επιστήμη λέει ότι τα κράτη δεν είναι επιχειρήσεις και σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να εφαρμόσεις την «θεωρία της καταστροφής» δίχως να αποσταθεροποιήσεις την κοινωνία και την πολιτική στην συγκεκριμένη χώρα. Η αποσταθεροποίηση αυτή εκμηδενίζει τις πιθανότητες οικονομικής ανασυγκρότησης, καθώς κλονίζονται οι βεβαιότητες πάνω στις οποίες κτίζονται το κοινωνικό μοντέλο και η επενδυτική πλατφόρμα.
Ιδού, λοιπόν φίλε αναγνώστη, το αδιέξοδο που περιγράφει το πολιτικό βραχυκύκλωμα της Ελλάδας. Το καθεστώς δεν έκανε μεταρρυθμίσεις την ώρα που έπρεπε, ενώ σήμερα αποσπασματικά και απολύτως καιροσκοπικά επιχειρεί να μεταβάλει την δομή λειτουργίας κράτους και αγοράς, δεμένο χειροπόδαρα από τις αγορές και την ΕΕ. Η κυβέρνηση παραπαίει, εμφανιζόμενη ζαλισμένη, συνειδητοποιώντας επιτέλους ότι για να αυγατίσει το μνημόνιο θα πρέπει να μηδενιστεί ο προϋπολογισμός: να κλείσει δηλαδή το κράτος και να μεταβληθεί σε επιχείρηση υπό εκκαθάριση. Και μετά; Μα, θα στηθεί μια άλλη επιχείρηση στη θέση της, ίσως σκεφτείς! Δράμα …το πολιτικό βραχυκύκλωμα είναι φανερό ότι προκαλεί τρικυμία εν κρανίω! Δεν επιβιώνουν έτσι τα κράτη.
Το ναυάγιο της χώρας δεν το είδαμε ακόμη, προς το παρόν βιώνουμε τον πανικό μετά από την σύγκρουση με το παγόβουνο, το οποίο κατασκεύασαν διεθνείς παράγοντες και επί του οποίου οδήγησε την χώρα με αποφασιστικούς μάλιστα χειρισμούς ο κ. Παπανδρέου και το καθεστωτικό πλήρωμα του σκουριασμένου σκάφους. Αν η χώρα δεν προχωρήσει σε άμεση, σοβαρή και πλήρη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της με παράλληλη αλλαγή του τραπεζικού συστήματος, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα παραταθεί μέχρι να εξαντληθούν τα κοινωνικά και οικονομικά αποθέματα και η χώρα να βρεθεί στο ευρωπαϊκό περιθώριο και εκτός ευρωζώνης.
Προσπαθήστε να αντιληφθείτε ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν ήταν σχεδιασμένο να πτωχεύουν. Από τη στιγμή που δηλώσουν αδυναμία δανεισμού είναι ήδη με το ένα πόδι εκτός της ζώνης. Μετά ακολουθεί το «μαστίγωμα» της κοινωνίας και η οικονομία οδηγείται σε απορύθμιση. Έρχεται τότε η ύφεση, προκαλείται εσωτερική υποτίμηση, στο μεσοδιάστημα έχουμε στασιμοπληθωρισμό, οι επενδυτές ζητούν διομολογήσεις, οι δανειστές πολιτικές εγγυήσεις από την ΕΕ και η κυβέρνηση χάνει απολύτως την ικανότητα να κυβερνά. Οι εσωτερικοί νταβάδες αναλαμβάνουν τότε κυριαρχικά την επικοινωνιακή διαχείριση και η πολιτική εξανεμίζεται ως λόγος και πρακτική διακυβέρνησης. Τότε η σύγχυση βασιλεύει και το κοινωνικό οικοδόμημα κλυδωνίζεται. Στο σημείο αυτό η πολιτικοκοινωνική κατάρρευση κινδυνεύει να μεταβληθεί σε εθνική κατάρρευση. Και τότε ο απόλυτος έλεγχος περνά στις «εγγυήτριες δυνάμεις». Η χώρα «ανακουφισμένη» παραδίδεται στους δανειστές της και ο λαός στο έλεός τους. Αυτή είναι η άβυσσος την οποία δήθεν ήθελε να αποφύγει η πολιτικο-οικονομική τάξη, ενώ στην πραγματικότητα την προκαλούσε.
Η ελληνική αστική τάξη ρίχνει την χώρα στην άβυσσο. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Απέτυχε στον ρόλο της, αποδείχθηκε ελεεινή, τραγικά καιροσκοπική και χυδαία. Δεν νομιμοποιείται πλέον να εκφράζει το εθνικό συμφέρον και την ελληνική ταυτότητα. Το πολιτικό βραχυκύκλωμα μπορεί να το αποκαταστήσει μόνον ένα νέο πατριωτικό κίνημα, που όμως δεν θα στηριχθεί σε αναπαραστάσεις του κυρίαρχου εθνικισμού στην Ελλάδα. Τώρα απαιτείται μία νέα μορφή δόμησης της εθνικής συνείδησης σε συνάρτηση με την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνείδησης, που δίχως να απορρίπτει τον κοσμοπολιτανισμό και την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, θα αντιτάσσεται στις παγκόσμιες και υπερεθνικές στρατηγικές ολοκλήρωσης. Κανενός είδους ολοκληρωμένη οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Ελλήνων στον βαθμό που δεν υπάρχουν δημοκρατικές εγγυήσεις. Το όνειρο του κ. Παπανδρέου και του καθεστώτος που τον στηρίζει, περί παγκόσμιας διακυβέρνησης, είναι η σύγχρονη έκφραση του φασισμού και του νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού των αγορών και θα πρέπει επίσης να προκαλεί ανατριχίλα. Τούτο αποκαλύπτει την πολιτική φύσης της πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης της χώρας. Την πραγματική τους μεταπρατική ταυτότητα που εκθέτει ανεπανόρθωτα ολόκληρο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και τους φορείς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Με αυτούς στην ηγεσία η χώρα δεν μπορεί να αυτοδιακυβερνηθεί και να υπάρξει στο ανταγωνιστικό παγκόσμιο περιβάλλον. Αυτοί που σήμερα μιλούν για ανταγωνισμό αποδείχθηκε ότι δεν γνωρίζουν την σημασία του, ούτε ενδιαφέρθηκαν ποτέ να αναπτύξουν πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που θα τον καλλιεργούσαν ως κουλτούρα και πρακτική στην Ελλάδα. Η πατρίδα μας χρειάζεται τώρα αμέσως, όχι απλώς μια νέα ηγεσία, αλλά ένα νέο ηγετικό μοντέλο που θα διαπραγματευθεί κυριαρχικά το εθνικό συμφέρον στην ΕΕ και στον κόσμο. Αν δεν μας απασχολήσει αυτό ακριβώς το ζήτημα σήμερα και συνεχίσουμε να σχολιάζουμε τις ανακοινώσεις των ανάρμοστων κυβερνώντων, των άπληστων δανειστών μας, της ανεπίτρεπτης – κατά την κυβέρνηση – τρόικας και τα ξεσπάσματα ή δήθεν ξεσπάσματα του κάθε καραγκιόζη στην τιβι, μάλλον θα πρέπει να συμπεράνει κανείς ότι βρισκόμαστε ήδη στην άβυσσο και ότι όλα τα παραπάνω που σημείωσα δεν έχουν καμία σημασία.

kafeneio