ΕΦΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΕΟΠΟΛΗ !

 

Του Παύλου Τσίμα

Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε προχτές στα «ΝΕΑ»: Κάτοικοι από το Οίτυλο της Μάνης, έναν τόπο ευλογημένο με όλη την ομορφιά της γης, έκαναν κατάληψη στη ΔΟΥ Γυθείου, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση να κλείσει στα πλαίσια των περικοπών η ΔΟΥ Αρεόπολης.

Οι κάτοικοι του Οίτυλου ήταν αγανακτισμένοι: για να κάνουν τη δουλειά τους στην Εφορία θα πρέπει τώρα, αντί να πετάγονται στη γειτονική Αρεόπολη, να κάνουν 50 χιλιόμετρα δρόμο, ώς το Γύθειο. Εχουν δίκιο; Χίλια δίκια. Εκτός αν κάποιος έθετε το απλό ερώτημα: Και γιατί θα έπρεπε ένας άνθρωπος που ζει, εργάζεται ή έχει μια επιχείρηση στο Οίτυλο να πηγαίνει στο κτίριο της Εφορίας, όπου κι αν αυτό βρίσκεται, για να κάνει τη δουλειά του; Γιατί θα πρέπει, γενικά, ένας πολίτης να επισκέπτεται μια ΔΟΥ;

Οποιος έχει ζήσει και δουλέψει σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα ξέρει ότι το ερώτημα αυτό - τρελό ερώτημα για τα ελληνικά δεδομένα - έχει μιαν αυτονόητη απάντηση: Την Εφορία δεν την επισκέπτεσαι εσύ. Ποτέ. Σε επισκέπτεται εκείνη - και προσεύχεσαι να μην σου τύχει. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα κτίρια των εφοριών δεν είναι επισκέψιμα για το κοινό. Η επικοινωνία σου με τον έφορο γίνεται μόνον δι' αλληλογραφίας και η μόνη περίπτωση να δεις εκ του φυσικού τον έφορό σου είναι να έχει έρθει η σειρά σου να υποστείς έναν εξονυχιστικό έλεγχο της φορολογικής σου ειλικρίνειας. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων α λα ελληνικά, σε καμιά άλλη χώρα δεν είναι υποχρεωμένη μια μεσαία επιχείρηση να έχει πέντε - έξι υπαλλήλους επιφορτισμένους καθημερινά με το καθήκον να πηγαινοφέρνουν χαρτιά στη δημόσια υπηρεσία, σε έναν σουρεαλιστικό γραφειοκρατικό γολγοθά, και σε καμία δεν σχηματίζονται καθημερινά ουρές μπροστά στα γκισέ των εφοριών για χαρτιά, βεβαιώσεις, θεωρήσεις, εξοφλήσεις και τα τοιαύτα.

Αποτέλεσμα: Με στοιχεία του 2004 που βρήκα διαθέσιμα, η Ελλάδα είχε 284 τοπικά γραφεία εφοριών, ενώ η Ισπανία με πενταπλάσιο πληθυσμό είχε 51, η Γαλλία με εξαπλάσιο πληθυσμό 107 και η Γερμανία με οκταπλάσιο πληθυσμό και ομοσπονδιακή διάρθρωση κράτους 600. Αν συγκρίνει κανείς, αντίστοιχα, τον αριθμό των υπαλλήλων που κάθε ευρωπαϊκό κράτος απασχολεί ως προσωπικό των εφοριών του, διαπιστώνει ότι η Ελλάδα δεν είχε περισσότερους απ' ό,τι αναλογεί στον πληθυσμό της. Είχε 11.000 υπαλλήλους, όσους και η Πορτογαλία, η Δανία ή η Σουηδία, λιγότερους από το Βέλγιο, οκτώ φορές λιγότερους από τη Γαλλία και έντεκα φορές λιγότερους από τη Γερμανία. Συμπέρασμα: Δεν μας περισσεύουν άνθρωποι στις εφορίες, δεν έχουμε περισσότερους υπαλλήλους απ' όσους χρειαζόμαστε. Εχουμε περισσότερα κτίρια απ' όσα χρειαζόμαστε. Κι έχουμε, προφανώς, ανορθολογικά κατανεμημένους τους ανθρώπους σε εντελώς άχρηστες δουλειές - να συναλλάσσονται με ένα κοινό που κάνει ουρές (βλαστημώντας) μπροστά στα γραφεία τους για περιττές γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις. Δημόσιοι υπάλληλοι που σπαταλιούνται να βεβαιώνουν καθημερινά το αυτονόητο και να διεκπεραιώνουν το άχρηστο αντί να κάνουν την πραγματική δουλειά τους, τη συστηματική διασταύρωση στοιχείων και την εξακρίβωση της φοροδιαφυγής.

Το ανορθολογικό του πράγματος είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Γιατί τόσα χρόνια δεν αλλάζει; Για πολλούς και εξίσου ορατούς διά γυμνού οφθαλμού λόγους. Επειδή, για παράδειγμα, η υποχρέωση του πολίτη σε διαρκή, καθημερινή επαφή με τη Διοίκηση δημιουργεί προϋποθέσεις για ένα εμπόριο εξυπηρετήσεων - σε πρώτο βαθμό από την ίδια τη Διοίκηση, σε δεύτερο βαθμό από κάποιον εκλεγμένο εκπρόσωπο του λαού.

Το παράξενο είναι ότι τώρα που η λαιμητόμος της χρεοκοπίας υποχρεώνει το κράτος να κόψει δαπάνες, αντί να σχεδιάζεται μια ορθολογική αναδιοργάνωση των εφοριών που θα αξιοποιούσε καλύτερα τους ανθρώπινους πόρους, θα μάζευε πολύ περισσότερους φόρους και θα απάλλασσε τον πολίτη από την καθημερινή του ταλαιπωρία, απλώς κλείνουν μερικά τοπικά γραφεία - 29 τον αριθμό - και μπαίνουν στην εφεδρεία χρήσιμοι άνθρωποι. Η διαδικασία δεν αλλάζει. Κι έτσι ο κάτοικος του Οίτυλου θα συνεχίσει να πρέπει να τρέχει κάθε τόσο στην Εφορία. Μόνο που θα πρέπει επιπλέον να κάνει και τα 50 χιλιόμετρα δρόμο ως το Γύθειο.

nea.gr