Λιδωρίκι: EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

26.2.15

EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

Αναμνηστική φωτογραφία από κάποια Λιδορικιώτικη εκδρομή του Επαγγελματικού Συλλόγου , μάλλον της δεκαετίας του ‘60 . Από αριστερά : Ελ. Τσιτούρα , ..Κωνσταντοπούλου , Αργυρή Πέτρου , Ρέλλου , Σταθούλα Μπούγαλη , Μ.Παπαδοπούλου , Σοφ. Κουτσαύτη , Ι.Δημολάς , Νίκη Κολοκύθα , Βούλα Δημολά .κ.α

Καλησπέρα Λιδορικιώτες ..

Καλησπέρα φίλοι του Λιδορικιού και της εφημερίδας μας

ΠΕΜΠΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Ανατολή Ήλιου: 06:59
Δύση Ήλιου: 18:16
Σελήνη 8 ημερών

Γιορτάζουν: Θεόκλητος, Θεοκλήτη,Πορφύριος, Πορφυρία

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1910

Ιδρύεται το Εργατικό Κέντρο Αθήνας από τέσσερα σωματεία: των ραφτάδων, των μαρμαρογλυπτών, των λατόμων και των τυπογράφων.

1936

Έπειτα από μακροχρόνιες έρευνες, ο Φέρντιναντ Πόρσε παρουσιάζει το «λαϊκό αυτοκίνητο», γνωστότερο ως Volkswagen.

1968

Ιδρύεται το ΠΑΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου (κίνημα αντίστασης στη χούντα), με κεντρική έδρα τη Στοκχόλμη της Σουηδίας.

1969

Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινίαΖήτα του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και την αναζήτηση των ενόχων από τον τότε ανακριτήΧρήστο Σαρτζετάκη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού.

1993

Έξι άνθρωποι σκοτώνονται και περισσότεροι από χίλιοι τραυματίζονται από έκρηξη εκρηκτικού μηχανισμού στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης, σε έναν από τους δίδυμους ουρανοξύστες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μέχρι εκείνη τη στιγμή τρομοκρατική επίθεση επί αμερικανικού εδάφους.

1995

Η παλαιότερη επενδυτική τράπεζα της Βρετανίας Barings Bank καταρρέει, όταν ένας υπάλληλός της χάνει στην αγορά παραγώγων κεφάλαια ύψους 1,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Θα αγορασθεί για 1 λίρα από την ING.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

1725

Νικολά Ζοζέφ Κινιό, γάλλος στρατιωτικός μηχανικός, δημιουργός του πρώτου αυτοκινήτου στον κόσμο. (Θαν. 2/10/1804)

1802

Βίκτωρ Ουγκώ, γάλλος συγγραφέας. (Οι Άθλιοι)(Θαν. 22/5/1885)

1829

Λιβάι Στρος, γερμανικής καταγωγής αμερικανός ράφτης, εφευρέτης και κατασκευαστής των ρούχωντζιν, ιδρυτής της βιομηχανίας ρούχων Levi's. (Θαν. 26/9/1902)

ΘΑΝΑΤΟΙ

Χ.

1883

Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, κορυφαία πολιτική προσωπικότητα του 19ου αιώνα, που χρημάτισε δέκα φορές πρωθυπουργός. (Γεν. 1815)

1969

Καρλ Γιάσπερς, γερμανός υπαρξιστής φιλόσοφος και ψυχίατρος. (Γεν. 23/2/1883)

1986

Αμαλία Φλέμιγκ, σύζυγος και επιστημονική συνεργάτιδα του μεγάλου βρετανού επιστήμοναΑλεξάντερ Φλέμιγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη. Η ίδια εξελέγη και βουλευτής με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. (Γεν. 28/6/1912)

2003

Δημήτρης Ποταμίτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας. (Γεν. 1945)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2602#ixzz3Ss9PrjYq

Ζ (Ζήτα)

Σκηνή από την ταινία Z

Πολιτικό θρίλερ του Κώστα Γαβρά, παραγωγής 1969 και διάρκειας 127 λεπτών. Είναι βασισμένο στη ομώνυμη νουβέλα του Βασίλη Βασιλικού, που αναφέρεται στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από παρακρατικούς στην ταραγμένη δεκαετία του '60 για την Ελλάδα. Θεωρείται ένα από τα κορυφαία δείγματα του πολιτικού κινηματογράφου.

Το βιβλίο του Βασιλικού κυκλοφόρησε το 1966 με τίτλο «Ζ: Φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος» (εκδόσεις Λιβάνη). Το «Ζ» του τίτλου παραπέμπει στο σύνθημα «Ζει», που φώναζαν οι χιλιάδες κόσμου που συνόδευσαν τον Λαμπράκη στην τελευταία του κατοικία τον Μάιο του 1963. Ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, που είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία, βρέθηκε να διαβάζει το βιβλίο του Βασιλικού στο ταξίδι της επιστροφής του στο Παρίσι από την Αθήνα, λίγες μέρες προτού ξεσπάσει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Αποφάσισε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, όταν οι δικτάτορες είχαν πλέον αλυσοδέσει τη χώρα, ως ελάχιστη συνεισφορά στη διεθνοποίηση της ελληνικής υπόθεσης.

Απευθύνθηκε στον ισπανό συγγραφέα Χόρχε Σεμπρούν και μαζί ετοίμασαν το σενάριο, χωρίς να έχουν χρήματα. Παραγωγός δεν βρισκόταν στον ορίζοντα, το ποσό που διέθετε το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου ήταν μικρό και η ταινία κινδύνευε να μην υλοποιηθεί. Ως από μηχανής θεός, ο ηθοποιός Zακ Περέν τού πρότεινε να γυριστεί η ταινία στην Αλγερία. Εκεί είχε πάρα πολλούς φίλους που μπορούσαν να συμμετάσχουν στην παραγωγή. Τα γυρίσματα άρχισαν και ολοκληρώθηκαν στο Αλγέρι, με τη συμμετοχή γνωστών και σπουδαίων ηθοποιών, όπως ο Υβ Μοντάν, η Ειρήνη Παπά, ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν, ο Φρανσουά Περιέ και ο Ρενάτο Σαλβατόρι.

Περιπετειώδης ήταν και η μουσική επένδυση της ταινίας. Ο Γαβράς τηλεφώνησε στον Μίκη Θεοδωράκη, που βρισκόταν εξόριστος στη Ζάτουνα Αρκαδίας, για να του ζητήσει να γράψει τη μουσική. Ο συνθέτης δέχθηκε, αλλά ζήτησε πρώτα να διαβάσει το σενάριο της ταινίας. Η Χούντα, όμως, δεν του επέτρεπε καμία επαφή με τον έξω κόσμο και οι διάφοροι τρόποι που μηχανεύτηκαν οι άνθρωποι της παραγωγής για να τον συναντήσουν δεν έφερε αποτέλεσμα. Προ του αδιεξόδου, ο Θεοδωράκης τους είπε να επιλέξουν αυτοί από τους δίσκους του ποια τραγούδια του ταιριάζουν στο ύφος της ταινίας. Ο μαέστρος Μπερνάρ Ζεράρ και ο Κώστας Γαβράς ανέλαβαν το δύσκολο έργο.

Ο τόπος της δράσης της ταινίας δεν αναφέρεται ρητά, αλλά σαφώς υπονοείται η Ελλάδα και από την εξέλιξη της ιστορίας η υπόθεση Λαμπράκη. Είναι παρόντες ο Λαμπράκης (Υβ Μοντάν) και ο ανακριτής Σαρτζετάκης (Ζαν Λουί Τρεντινιάν). Άλλωστε, ο σκηνοθέτης δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί αυτού. Στους τίτλους της αρχής διαβάζουμε: «Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα ζώντα και τεθνεώτα δεν είναι τυχαία. Είναι σκόπιμη».

Η υπόθεση της ταινίας αναφέρεται σε έναν επιστήμονα, που έχει προγραμματίσει να κάνει μια ομιλία κατά της χρήσης της ατομικής βόμβας. Καθώς φτάνει έξω από την αίθουσα στην οποία πρόκειται να μιλήσει, δέχεται την επίθεση μιας ομάδας ακροδεξιών εξτρεμιστών που συνδέονται πολιτικά με την κυβέρνηση, ενώ η αστυνομία που είναι παρούσα δεν παρεμβαίνει. Συνέρχεται από το ισχυρό χτύπημα και κάνει την ομιλία, αργότερα όμως πεθαίνει από τα τραύματά του. Ένας δημοσιογράφος βρίσκει ένα μάρτυρα κι ένα δικαστή που είναι πρόθυμος να τον ακούσει, παρά τις διαμαρτυρίες της κυβέρνησης. Στη δίκη που ακολουθεί αποκαλύπτεται μια κυβερνητική συνωμοσία, αλλά τα πάντα ανατρέπονται, όταν στην εξουσία ανεβαίνει νέα κυβέρνηση, έπειτα από στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο οδηγεί στην αδιαλλαξία και την απαγόρευση των μακριών μαλλιών, των Beatles και των εκδηλώσεων υπέρ της ειρήνης.

Η ταινία βγήκε στους γαλλικούς κινηματογράφους στις 26 Φεβρουαρίου 1969, αλλά γνώρισε τη διεθνή καταξίωση μετά την προβολή της στο φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο της ίδιας χρονιάς. Δημιούργησε αίσθηση και τιμήθηκε με τα βραβεία πρώτου ανδρικού ρόλου (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) και των κριτικών (FIPRESCI) για τον Κώστα Γαβρά. Η φήμη της πέρασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τον επόμενο χρόνο ήρθε η σειρά των Όσκαρ. Η ταινία εκπροσώπησε την Αλγερία (χώρα των παραγωγών της ταινίας) και απέσπασε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και το Όσκαρ για το μοντάζ της (Φρανσουάζ Μπολό), που αποτέλεσε ένα από τα μεγάλα της ατού. Στην Ελλάδα προβλήθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας.

Το «Ζ» άρεσε και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, επειδή δεν ταυτίστηκε με μία χώρα και είχε παγκόσμιο χαρακτήρα. Πολλοί θεατές είχαν να θυμηθούν μια ανάλογη ιστορία κρατικής αυθαιρεσίας στη δική τους πατρίδα, ιδιαίτερα όσοι προέρχονταν από χώρες με αυταρχικά καθεστώτα και δεν ήταν λίγοι εκείνη την εποχή. Βασική αρετή του έργου είναι το μπόλιασμα της πολιτικής στόχευσης με τις χολιγουντιανές τεχνικές των ταινιών δράσης. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολιτικό θρίλερ «που συσσωρεύει τόση ένταση, ώστε στο τέλος να αισθάνεστε δεμένοι σε κόμπο», όπως έγραψε μία γαλλίδα κριτικός.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/417#ixzz3Ss9fjaCx

Αλέξανδρος Κουμουνδούρος
1815 – 1883

Αλέξανδρος Κουμουνδούρος

Διαπρεπής έλληνας πολιτικός, με καθοριστική παρουσία και συνεισφορά στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός (ρεκόρ για έλληνα πολιτικό), δύο φορές Πρόεδρος της Βουλής και 18 φορές Υπουργός.

Ήταν γιος του αγωνιστή της Επανάστασης Σπυρίδωνα Γαλάνη Κουμουνδουράκη, της γνωστής επιφανούς οικογένειας της Μεσσηνιακής Μάνης. Γεννήθηκε το 1815 στον πύργο των Κουμουνδουράκηδων στην τοποθεσία Γαρμπελιά του χωριού Κάμπος Αβίας. Μετά το τέλος του Aγώνα μετέβη στο Ναύπλιο, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1841 διέκοψε τις σπουδές του για να λάβει μέρος στην Κρητική Επανάσταση, παρότι πίστευε στο μάταιο της εξέγερσης.

Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου άσκησε τη δικηγορία, αν και δεν είχε λάβει το πτυχίο του. Εκεί τέλεσε τον πρώτο του γάμο με την Αικατερίνη Μαυρομιχάλη, κόρη της γνωστής οικογενείας της Μάνης, από την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Το 1846 αποφοίτησε από τη Νομική και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών Καλαμάτας. Η καριέρα του στο δικαστικό κλάδο ήταν σύντομη, καθώς τον απορρόφησε η πολιτική.

Για πρώτη φορά εξελέγη πληρεξούσιος Μεσσήνης το 1850, οπότε άλλαξε το επίθετό του από Κουμουνδουράκης σε Κουμουνδούρος. Από τότε έδινε συνεχώς το παρών στη Βουλή μέχρι το θάνατό του, εκτός από τη διετία 1868-1869. Το 1855 ορκίστηκε Πρόεδρος της Βουλής κι ένα χρόνο αργότερα Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Δημήτριου Βούλγαρη, με τον οποίο ήλθε αργότερα σε σφοδρή σύγκρουση. Μετά το θάνατο της γυναίκας του Αικατερίνης ήλθε σε δεύτερο γάμο με την Ευθυμία Περωτή, από την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Σπυρίδωνα.

Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Θρόνου. Μετά την έξωση του Όθωνα το 1862 ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και με τη μετριοπάθεια, αλλά και την αποφασιστικότητα που τον διέκρινε, συνέβαλε στην εμπέδωση της τάξης. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1864 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην οδό Σταδίου στην είσοδο της Βουλής. Στις 2 Μαρτίου 1865 ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία, συσπειρώνοντας στο κόμμα του («Κουμουνδουρικό») φερέλπιδες πολιτικούς, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, με τους οποίους αργότερα ήρθε σε σύγκρουση. Ακολούθησαν ακόμη εννέα πρωθυπουργίες, έως το 1882, οπότε αποσύρθηκε από την πολιτική.

Ως υπουργός και πρωθυπουργός, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος κατάφερε να εξασφαλίσει στο ακέραιο τα συμφέροντα της Ελλάδας, χάρη στη μετριοπάθεια, την ευθύτητα, την ψυχραιμία και την εξαιρετική τόλμη του. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην εξωτερική πολιτική θεωρείται η ειρηνική προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου (περιοχή Άρτας) το 1881, αφού πρώτα δεν δίστασε να απειλήσει την Τουρκία με πόλεμο. Το 1866 κατάφερε να ξεπεράσει με επιτυχία τον σκόπελο του Κρητικού Ζητήματος, καθώς δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν η Ελλάδα να παρασυρθεί σε πόλεμο με την Τουρκία. Πίστευε ότι μία φιλοπόλεμη πολιτική δεν θα ωφελούσε σε τίποτα τη χώρα μας, από τη στιγμή που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για πόλεμο.

Στο εσωτερικό της χώρας, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος φρόντισε με νόμους τη ρύθμιση της φορολογίας, την αναδιοργάνωση και τον εξοπλισμό του στρατού, τον αναδασμό της γης προς όφελος των ακτημόνων αγροτών, ενώ με τα κατάλληλα μέτρα (Νόμος ΤΟΔ'/1871 «Περί ληστείας») κατάφερε να περιορίσει τη ληστεία σε στεριά και θάλασσα. Ήταν η εποχή της Σφαγής στο Δήλεσι και της απαγωγής του πρωθυπουργού Σωτήριου Σωτηρόπουλου από τον λήσταρχο Λαφαζάνη στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Για να εκτονώσει την κατάσταση έδωσε αμνηστία σε 100 λήσταρχους, με σκοπό να πολεμήσουν στην Κρήτη. Τέλος, σημαντικός ήταν και ο νόμος ΦΠΣΤ' «Περί ευθύνης υπουργών», με τον οποίο αμέσως παραπέμφθηκαν σε ειδικό δικαστήριο υπουργοί της κυβέρνησης Βούλγαρη (1877), με την κατηγορία της πλαστογραφίας και της αντιποίησης αρχής («Σιμωνιακά»).

Ο πολιτικός κύκλος του Αλέξανδρος Κουμουνδούρου έκλεισε στις 3 Μαρτίου 1882, όταν δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, παρά τον διπλωματικό του θρίαμβο με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου. Ο Χαρίλαος Τρικούπης και οι βουλευτές των Νέων Χωρών τον κατηγόρησαν ότι «δεν κατόρθωσε να προσαρτήσει όλη την Ήπειρο». Ο βιολογικός του κύκλος έκλεισε στις 26 Φεβρουαρίου 1883. Τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών και με απόφαση του Δήμου Αθηναίων η πλατεία πλησίον της οικίας του στην οδό Πειραιώς ονομάσθηκε Κουμουνδούρου (νυν Πλατεία Ελευθερίας). Την πολιτική παράδοση της οικογένειας συνέχισαν οι δύο γιοι του Κωνσταντίνος και Σπυρίδων, που εξελέγησαν επανειλημμένα βουλευτές, ενώ διετέλεσαν και υπουργού.

Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος διέθετε μεγάλες εκτάσεις στην Αττική και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ελευσίνας, δίπλα στη θαλασσολίμνη που φέρει έκτοτε το όνομά του (Λίμνη Κουμουνδούρου).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/229#ixzz3SsAP3dtu

Νικολά-Ζοζέφ Κινιό
1725 – 1804

Νικολά-Ζοζέφ Κινιό

Γάλλος στρατιωτικός μηχανικός, που θεωρείται από τους πρωτοπόρους της αυτοκίνησης.

Ο Νικολά-Ζοζέφ Κινιό (Nicolas-Joseph Cugnot) γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1725 στο χωριό Βουά-Βασόν της Λορένης. Εκπαιδεύτηκε ως στρατιωτικός μηχανικός και υπηρέτησε στο στρατό της αυτοκράτειρας της Αυστρίας Μαρίας Θηρεσίας.

Το 1763 επέστρεψε στη Γαλλία, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και ασχολήθηκε με τη συγγραφή στρατιωτικών εγχειριδίων και την πραγματοποίηση μερικών εφευρέσεων, σε ιδέες που είχε εμπνευστεί στον πόλεμο. Μία από αυτές ήταν η κατασκευή ενός αυτοκινούμενου οχήματος, που θα έσυρε τα κανόνια του Πυροβολικού.

Το 1769 κατασκεύασε το πρώτο ατμοκίνητο αυτοκίνητο, το οποίο θεωρείται ο πρόγονος των μεταγενεστέρων αυτοκινήτων. Είχε τέσσερεις τροχούς και ανέπτυσσε ταχύτητα 4 χιλιομέτρων την ώρα. Τον επόμενο χρόνο κατασκεύασε ένα δεύτερο, μεγαλύτερο όχημα, με τρεις τροχούς. Ο μοναδικός εμπρόσθιος τροχός ήταν κινητήριος και χρησίμευε και για την οδήγηση του οχήματος.

Το πρώτο τροχαίο ατύχημα;

Η έλλειψη, όμως, δοχείου νερού (ρεζερβουάρ) δεν επέτρεπε την κίνηση του ατμοκίνητου αυτοκινήτου για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ η άνιση κατανομή του βάρους του το καθιστούσε ασταθές. Μάλιστα, το 1771 ένα από τα τρίτροχα οχήματα του Κινιό προσέκρουσε σ’ ένα τοίχο και πολλοί θεωρούν το περιστατικό αυτό ως το πρώτο τροχαίο ατύχημα.

Τελικά, παρά τις εξαντλητικές δοκιμές του, το τρίτροχο όχημα του Κινιό (ο ίδιος το ονόμαζε fardier à vapeur=ατμάμαξα) δεν έπεισε τους αρμόδιους στρατιωτικούς παράγοντες κι έτσι η εισαγωγή της αυτοκίνησης στον γαλλικό στρατό θα καθυστερήσει για πάνω από ένα αιώνα. Πάντως, παρά τις ατέλειές του, το όχημα αυτό απέδειξε τη χρησιμότητα του ατμού ως μέσου για την έλξη συρμών και οχημάτων.

Το 1772 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 15ος τού χορήγησε τιμητική σύνταξη για το καινοτόμο πνεύμα του. Με την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης το 1789, η σύνταξη του Κινιό ανεκλήθη και ο ίδιος εξορίσθηκε στις Βρυξέλλες, όπου έζησε μέσα στη φτώχεια.

Χρόνια αργότερα, ο Ναπολέων Βοναπάρτης ανέστειλε τη διαταγή εξορίας του και ο Νικολά-Ζοζέφ Κινιό επέστρεψε στο Παρίσι, λίγες ημέρες πριν από τον θάνατό του, στις 2 Οκτωβρίου του 1804.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/609#ixzz3SsAld8LA

Αναμνηστική φωτογραφία της δεκαετίας του ‘60 , από αριστερά ένας χωροφύλακας με τη σύζυγό του , η συζ.του Ν. Κολοκύθα , χωροφύλακας με τη σύζυγό του ,καθιστοί , Μαρία Γούρα , Γ.Γούρας και Χαρ.Κλώσσας

Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ