Καλημέρα αδέρφια Λιδορικιώτες …ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Καλημέρα και στους φίλους του χωριού μας και της εφημερίδας του
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:19
Δύση Ήλιου: 18:42
Σελήνη 6 ημερών
- Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης για τους Κρατούμενους και Αγνοούμενους Υπαλλήλου...
- Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα της Δουλείας και του Διατλαντικού Δουλε...
- Ημέρα Ανάγνωσης Έργων του Τόλκιν
- Διεθνής Ημέρα του Αγέννητου Παιδιού
Γιορτάζουν: Εθνεγερσία, Ευάγγελος, Ευαγγελία.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1821
Ο Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός κηρύσσει την έναρξη της Επανάστασης στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα και ορκίζει τους οπλαρχηγούς Ανδρέα Ζαΐμη, Ανδρέα Λόντο και Μπενιζέλο Ρούφο και περίπου 1.000 άνδρες τους. Στη συνέχεια συστήνεται «Επαναστατικό ή Αχαϊκό Διευθυντήριο», το οποίο τίθεται τιμητικά υπό την ηγεσία του Γερμανού.
1838
Γιορτάζεται για πρώτη φορά επισήμως, με διάταγμα του βασιλιά Όθωνα, η επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821.
1842
Ο βασιλιάς Όθων απολύει δημοσίους υπαλλήλους, μειώνει τους μισθούς και τη δική του χορηγία, προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα για την εκπλήρωση των δανείων του ελληνικού κράτους και έως ότου «εισαχθή τελεία ισορροπία των εσόδων-εξόδων».
1884
Τελούνται στην Αθήνα τα εγκαίνια του μεγαλύτερου νοσοκομείου των Βαλκανίων, του «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου» (γνωστού σήμερα ως «Ευαγγελισμός»), παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α', της βασίλισσας Όλγας, σύσσωμης της Βουλής, των Αρχών των Αθηνών και πλήθους κόσμου. Ο πρώτος ασθενής εισήχθη στις 13 Απριλίου.
1914
Ανήμερα της εθνικής επετείου ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη ο αθλητικός σύλλογος Άρης, από διαφωνούντα μέλη του Ηρακλή.
1957
Υπογράφεται στη Ρώμη η Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΕΟΚ), νυνΕυρωπαϊκής Ένωσης.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1771
Παλαιών Πατρών Γερμανός, κατά κόσμον Γεώργιος Κόζης, ο μητροπολίτης που ύψωσε το λάβαρο της Ελληνικής Επανάστασης. (Θαν. 30/5/1826)
1898
Μαρία Δεσύλλα - Καποδίστρια, η πρώτη γυναίκα εκλεγμένη δήμαρχος στην Ελλάδα. (Θαν. 1980)
1971
Εβελίνα Παπούλια, ηθοποιός.
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1833
Αδαμάντιος Κοραής, γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού. (Γεν. 15/4/1748)
1917
Σπύρος Σαμάρης ή Σαμαράς ή Σαμάρας, κερκυραίος μουσουργός, που μελοποίησε τονΟλυμπιακό Ύμνο σε ποίηση Κωστή Παλαμά. (Γεν. 17/11/1861)
2012
Αντόνιο Ταμπούκι, ιταλός συγγραφέας. (Γεν. 23/9/1943)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2503#ixzz3VOFj00Tj
25η Μαρτίου και Εθνική Επέτειος
Ο Όρκος της Αγίας Λαύρας, πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη (1851)
Κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου τιμούμε και γιορτάζουμε τον ξεσηκωμό των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Τούρκου δυνάστη για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Εκ των πραγμάτων είναι η πιο σημαντική ημερομηνία στην ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, ως αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας.
Τι συνέβη, άραγε, στις 25 Μαρτίου του 1821 και την έχουμε αναδείξει ως την ημέρα της εθνικής μας εορτής; Τίποτα απολύτως λένε οι ιστορικοί. Ή σχεδόν τίποτα, για να είμαστε ακριβείς, πέρα από κάποιες αψιμαχίες. Κανένα σπουδαίο πολεμικό γεγονός που να δικαιολογεί αυτή την επιλογή. Ούτε καν η ύψωση του λαβάρου της Μονής της Αγίας Λαύρας και η ορκωμοσία των παλληκαριών από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό.
Το περιστατικό της Αγίας Λαύρας είναι ένας εθνικός μύθος. Τον οφείλουμε στον γάλλο περιηγητή και ιστορικό Φρανσουά Πουκεβίλ (1770-1838), ο οποίος συνέγραψε την τετράτομη Ιστορία της Αναγεννήσεως της Ελλάδος (1824). Η ιστορία διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, αλλά και μέσω του πίνακα Ο Όρκος της Αγίας Λαύρας (1851) του σημαντικού έλληνα ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη (1814-1878).
Άλλωστε και ο ίδιος ο Παλαιών Γερμανός δεν αναφέρει λέξη για το περιστατικό στα απομνημονεύματά του. Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι εκείνη την ημέρα δεν βρισκόταν στη Μονή της Αγίας Λαύρας, αλλά στην Πάτρα, όπου όντως όρκισε τους επαναστάτες της περιοχής στην Πλατεία του Αγίου Γεωργίου.
Η επέτειος να γιορτάζουμε τον εθνικό ξεσηκωμό στις 25 Μαρτίου καθιερώθηκε στις 15 Μαρτίου 1838 από τον βασιλιά Όθωνα, προκειμένου να συνδεθεί με το εκκλησιαστικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ήταν και επιθυμία του Αλέξανδρου Υψηλάντη και της Φιλικής Εταιρείας να συνδεθεί η έναρξη της επανάστασης με μια μεγάλη εκκλησιαστική εορτή για να τονωθεί το φρόνημα των υπόδουλων Ελλήνων.
Στην πραγματικότητα, η Επανάσταση δεν ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821, αλλά λίγες μέρες νωρίτερα στην Πελοπόννησο, μία περιοχή με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς και μικρή στρατιωτική παρουσία των Τούρκων. Ο στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής της Πελοποννήσου (Μόρα Βαλεσί) Χουρσίτ Πασάς βρισκόταν στα Γιάννινα για να εξοντώσει τον Αλή Πασά, ο οποίος είχε αυτονομηθεί από την Υψηλή Πύλη. Πριν από την αναχώρησή του, ο Χουρσίτ είχε λάβει διαβεβαιώσεις από τους προεστούς του Μοριά ότι οι φήμες που κυκλοφορούσαν για τον επικείμενο ξεσηκωμό των ραγιάδων ήταν ανυπόστατες.
Αχαιοί και Μανιάτες ερίζουν για το ποιος έριξε την πρώτη τουφεκιά του εθνικού ξεσηκωμού. Στις 21 Μαρτίου αρχίζει η πολιορκία των Καλαβρύτων από τον Σωτήρη Χαραλάμπη και τους Πετμεζαίους. Είναι η πρώτη πολεμική ενέργεια της Επανάστασης και θα λήξει νικηφόρα μετά από πέντε ημέρες.
Στις 23 Μαρτίου οι Μανιάτες υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και τη συνεπικουρία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καταλαμβάνουν την Καλαμάτα και με διακήρυξή τους κάνουν γνωστό στη διεθνή κοινότητα τον ξεσηκωμό των Ελλήνων. Την ίδια ημέρα, οι άνδρες του Αντρέα Λόντου θέτουν υπό τον έλεγχό τους τη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο), ενώ επαναστατικός αναβρασμός επικρατεί στην Πάτρα. Από την Κωνσταντινούπολη με προορισμό το Άγιο Όρος αναχωρεί ο σερραίος έμπορος και φλογερός πατριώτης Εμμανουήλ Παππάς, προκειμένου να ξεκινήσει την Επανάσταση στη Μακεδονία.
Η 23η Μαρτίου είναι ο πρώτος σημαντικός σταθμός του εθνικού αγώνα και θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πάρει τη θέση της 25ης Μαρτίου στο εορταστικό καλεντάρι της χώρας μας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/503#ixzz3VOFtAyvY
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης, σε ανάμνηση της χαρμόσυνης αναγγελίας από τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Παρθένο Μαρία ότι πρόκειται να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Τελείται στις 25 Μαρτίου.
Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά (α' 26-38), ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου συνέβη έξι μήνες μετά τη θαυμαστή σύλληψη του Ιωάννη του Προδρόμου από την Ελισάβετ, τη γυναίκα του Ζαχαρία, όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ στάλθηκε από τον Θεό προς την Παρθένο Μαριάμ (Μαρία) για να της ανακοινώσει ότι θα φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού. Εκείνη την περίοδο, η Μαρία ζούσε στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας και ήταν μνηστευμένη με τον ξυλουργό Ιωσήφ. Ο Γαβριήλ εμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά στη Μαρία και της απηύθυνε τον χαιρετισμό: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο κύριος μετά σου». Η νεαρή γυναίκα ήταν λογικό να πανικοβληθεί, αλλά ο αρχάγγελος την καθησύχασε: «Μη φοβού Μαριάμ, εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν».
Μόλις συνήλθε από την ταραχή, η Μαρία γεμάτη απορία ρώτησε τον αρχάγγελο πώς θα συλλάβει, αφού δεν γνωρίζει τον άνδρα. Ο Γαβριήλ της αποκρίθηκε ότι το Άγιο Πνεύμα θα την καλύψει σαν σύννεφο και θα ενεργήσει αφανώς και μυστηριωδώς τη σύλληψη του Υιού του Θεού. Και για να γίνει πιο πιστευτός επικαλέστηκε τη θαυμαστή σύλληψη του Ιωάννου του Προδρόμου από την Ελισάβετ. Η Μαρία πείστηκε από τα λόγια του Γαβριήλ («Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου») και ο αρχάγγελος Γαβριήλ «απήλθε».
Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου καθιερώθηκε γύρω στον 4ο αιώνα και μετά τον ορισμό της εορτής των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου. Ως είναι ευνόητο, μεταξύ των δύο αυτών εορτών υπάρχει στενή σχέση και έπρεπε ο εορτασμός του Ευαγγελισμού να τοποθετηθεί 9 μήνες πριν από τη Γέννηση του Χριστού, ήτοι στις 25 Μαρτίου. Το εκκλησιαστικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου αναφέρεται και στο Κοράνιο, το ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων (19:16-22), μία ακόμη απόδειξη της βαθιάς επιρροής του Μωάμεθ από τη χριστιανική διδασκαλία.
Το απολυτίκιο του Ευαγγελισμού
Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον
και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις.
Ο υιός του Θεού υιός της Παρθένου γίνεται
και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται.
Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν:
Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου έχει επηρεάσει πολλούς και σημαντικούς εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως οι Ντούτσιο, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Πάολο Ντε Ματέις, Καραβάτζιο, Μποτιτσέλι, Τζιότο, Ρούμπενς, Ελ Γκρέκο (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος) και Ντονατέλο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/611#ixzz3VOGFxDJM
Το Αναγκαστικό Δάνειο του 1922
Στις αρχές του 1922 οι οικονομικοί πόροι της Ελλάδας είχαν εξαντληθεί από το πόλεμο. Η χρηματοδότηση της Μικρασιατικής Εκστρατείας βρισκόταν σε κίνδυνο. Ήταν η περίοδος που οι Τούρκοι υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ άρχισαν να έχουν το πάνω χέρι στις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Η περιοδεία του πρωθυπουργού Δημητρίου Γούναρη (1867-1922) και του Υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Μπαλτατζή (1868-1922) στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τη σύναψη δανείου δεν καρποφόρησε. Σε μία ύστατη προσπάθεια, στις 11 Φεβρουαρίου 1922 ο Γούναρης συμφώνησε με ομάδα άγγλων κεφαλαιούχων για δάνειο ύψους 15.000.000 δραχμών, που όμως δεν εκταμιεύτηκε ποτέ.
Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, στις 21 Φεβρουαρίου, ο Γούναρης έσπευσε να ενημερώσει τους στενούς συνεργάτες του σχετικά με την αποτυχία του ταξιδιού του στην Ευρώπη. Τους τόνισε ότι η χώρα χρειαζόταν επειγόντως πόρους, που δεν μπορούσαν να προέλθουν από τη χρονοβόρο διαδικασία της αύξησης της φορολογίας ή των δασμών.
Μόλις ολοκληρώθηκε η ενημέρωση, έμεινε μόνος στο πρωθυπουργικό γραφείο με τον Υπουργό Οικονομικών και Επισιτισμού Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη (1860-1922). Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Αλέξανδρο Οικονόμου, ο Πρωτοπαπαδάκης σηκώθηκε από τη θέση του και απευθυνόμενος στον Γούναρη του είπε: «Δημητράκη, τα ηύρα τα λεπτά». Ο Γούναρης έμεινεν εμβρόντητος και τον εκοίταζε με ολάνοιχτα μάτια, χωρίς να αρθρώνη λέξιν. Ο Πρωτοπαπαδάκης, αντί άλλης εξηγήσεως, έβγαλε από το πορτοφόλι του εν εκατοντάδραχμον χαρτονόμισμα, το έκοψε εις δύο και επέδειξε τα τεμάχια κρατών αυτά προ των εκστατικών οφθαλμών του φίλου του. Ο Γούναρης δεν εκαταλάβαινε τι συμβαίνει. – Ενόμισα πως τρελλάθηκε, έλεγε κατόπιν. Αφού, λοιπόν, ο Πρωτοπαπαδάκης απήλαυσε το θέαμα, το οποίο παρείχε ο φίλος του, αποφάσισε να του εξηγήση το σχέδιόν του. Πλήρης θαυμασμού ο Γούναρης δια την ευφυά και απλουστάτην επινόησιν προσεπάθησεν εν τούτοις να εύρη κάθε πιθανήν αντίρρησιν διά την ορθότητα της εφαρμογής της. Και ηύρε, ως έλεγε, πολλάς, αλλ’ ουδεμία ηδύνατο να σταθή προ των επιχειρημάτων του Πρωτοπαπαδάκη. Απεδέχθη λοιπόν πλήρως το σχέδιόν του. Αμφότεροι ετήρησαν απόλυτον εχεμύθεια…». Επρόκειτο για ένα είδος εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού, με το πρωτότυπο μέτρο της διχοτόμησης του νομίσματος, της δραχμής εν προκειμένω.
Ένα μήνα αργότερα, στις 21 Μαρτίου 1922, ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, μιλώντας από το βήμα της Βουλής για τον προϋπολογισμό του 1921-1922, αποκάλυψε το σχέδιό του για τη σύναψη αναγκαστικού εσωτερικού δανείου, επαναλαμβάνοντας την παράσταση που είχε δώσει ένα μήνα νωρίτερα ενώπιον του πρωθυπουργού Δημητρίου Γούναρη. Έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα και το επέδειξε στη Βουλή λέγοντας: «Ιδού κύριοι, έν εκατοντάδραχμον. Προς τα δεξιά είναι η εικών του Γεωργίου Σταύρου, προς τα αριστερά το Βασιλικόν Στέμμα. Ευθύς ως το νομοσχέδιον ψηφισθή θα διχοτομήσω το εκατοντάδραχμον (ο κύριος υπουργός βγάζει από το χαρτοφυλάκιόν του μίαν ψαλλίδα γραφείου και προ της εκθάμβου Βουλής κόπτει εις δύο το εις χείρας του χαρτονόμισμα). Και το τεμάχιον το φέρον την εικόνα του Γ. Σταύρου θα εξακολουθήση κυκλοφορούν ως νόμισμα 50 δραχμών, το δε έτερο ήμισυ-αφού το στέμμα-θα αποτελή ομολογίαν 50 δραχμών». Η έκπληκτη Βουλή δέχθηκε την αγόρευση Πρωτοπαπαδάκη με «διαμαρτυρίας, γέλωτας και ραγδαία χειροκροτήματα», όπως αναφέρονται στα Πρακτικά της σώματος.
Το μέτρο της διχοτόμησης του χαρτονομίσματος προκάλεσε ζωηρή συζήτηση, τόσο εντός, όσο και εκτός του κοινοβουλίου. Υποστηρίχθηκε ότι εκλόνιζε την εμπιστοσύνη στο νόμισμα, ενώ σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη έπληττε τα λαϊκά στρώματα του πληθυσμού. Ο πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης παραδέχθηκε ότι το μέτρο παρουσίαζε πολλές αδυναμίες, αλλά ήταν το πιο ενδεδειγμένο για τις κρίσιμες στιγμές που περνούσε η χώρα, αφού εξωτερικό δάνειο δεν είχε εξασφαλισθεί και εσωτερικό δάνειο δεν μπορούσε να επιδιωχθεί με κλονισμένη την αξία του νομίσματος. Η φιλελεύθερη αντιπολίτευση ετάχθη κατά του νομοσχεδίου, αν και ο έμπειρος περί τα οικονομικά Εμμανουήλ Τσουδερόςπαραδέχθηκε τη «σοβαρότητα και το πολύπλοκο του θέματος».
Οι εφημερίδες, κυρίως της συμπολίτευσης, τήρησαν αμήχανη στάση και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να τις δωροδοκήσει για να υποστηρίξουν το αναγκαστικό δάνειο, όπως αναφέρει στο Ημερολόγιό του ο Ιωάννης Μεταξάς (Πέμπτη 24 Μαρτίου): «Αι εφημερίδες επληρώθησαν αδρότατα εκατό χιλιάδες εκάστη, αι βενιζελικαί, αφού εφάνησαν δεχόμεναι κατ’ αρχάς, ηρνήθησαν έπειτα. Το μέτρο της διχοτόμησης του νομίσματος χαρακτηρίστηκε «ηρωική δημοσιονομία» από τον διάσημο οικονομολόγο και κοινωνιολόγο Βιλφρέντο Παρέτο, ενώ επαινέθηκε από τον βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ.
Το νομοσχέδιο ψηφίσθηκε στις 25 Μαρτίου 1922 με ψήφους 151 έναντι 148 και η διχοτόμηση του νομίσματος έγινε νόμος του κράτους με αριθμό 2749. Από το αναγκαστικό δάνειο εξαιρέθηκαν οι ξένοι υπήκοοι και οι ξένες εταιρείες. Σύμφωνα με το νόμο, το μέτρο της διχοτόμησης του νομίσματος θα λειτουργούσε ως εξής: Οι κάτοχοι των χαρτονομισμάτων θα κρατούσαν το αριστερό κομμάτι (που ονομαζόταν στην καθομιλουμένη «Σταύρος», επειδή είχε χαραγμένο πάνω του το κεφάλι του Γεωργίου Σταύρου), το οποίο θα είχε την αξία των 50 δραχμών, και το δεξιό κομμάτι (που ονομαζόταν αντιστοίχως «στέμμα») θα επιστρεφόταν στην Εθνική Τράπεζα, η οποία θα έδινε μιαν απόδειξη (αργότερα θα τυπώνονταν κανονικοί τίτλοι που θα αντικαθιστούσαν την απόδειξη) για τη συμμετοχή τους στο αναγκαστικό δάνειο.
Το επιτόκιο των ομολογιών ήταν αρκετά υψηλό, στο 7% (έναντι 4% των καταθέσεων ταμιευτηρίου), και αργότερα κατέβηκε στο 6,5%, ώστε τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν, να μοιραστούν μέσω κληρώσεως, εν είδει λαχείου. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν τυχερά παιχνίδια κι έτσι η κλήρωση αυτή είχε θετική απήχηση στα λαϊκά στρώματα του πληθυσμού.
Το αναγκαστικό δάνειο του Πρωτοπαπαδάκη απέφερε στο Δημόσιο το σημαντικό ποσό των 1.550.000.000 δραχμών. Βοήθησε να αντιμετωπισθούν οι άμεσες ανάγκες έως το φθινόπωρο του 1922, αλλά δεν έλυσε το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την άφιξη των προσφύγων, ο εξωτερικός δανεισμός της χώρας έγινε επιτακτικός.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/490#ixzz3VOGVUv1N
Σπυρίδων Φιλίσκος Σαμάρας
1861 – 1917
Διακεκριμένος έλληνας μουσουργός, γεννηθείς στην Κέρκυρα στις 17 Νοεμβρίου του 1861.
Πρώτος του δάσκαλος στη μουσική υπήρξε ο συντοπίτης του συνθέτης Σπύρος Ξύνδας, από τους γενάρχες της επτανησιακής σχολής. Ακολούθησαν σπουδές στην Αθήνα, στην Ιταλία και τη Γαλλία, με καθηγητές τους σπουδαίους συνθέτες Μασνέ και Ντελίμπ.
Η επιτυχία για τον Σαμάρα έρχεται αρκετά νωρίς, καθώς γίνεται ο πρώτος έλληνας συνθέτης με διεθνή καριέρα. Το 1886 ανεβάζει στο Μιλάνο την όπερα «Φλόρα Μιράμπιλις» και αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς, οι οποίοι τον κατατάσσουν μεταξύ των κορυφαίων συνθετών της όπερας.
Στην Ελλάδα η «Flora Mirabilis» παίχθηκε στην Κέρκυρα το 1889 και στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, με θριαμβευτική επιτυχία.
Ακολουθούν τα μελοδράματα «Μάρτυς», «Λιονέλα», «Μετζέ», «Η δαμασθείσα μαινάς», «Δεσποινίς Ντε Μπελ Ιλ», «Ιστορία Έρωτος» και η τρίπρακτη «Ρέα» το 1908, για πολλούς η κορυφαία στιγμή του.
Το συνθετικό έργο του Σπύρου Σαμάρα, εκτός από τις όπερες, περιλαμβάνει οπερέτες και κλασσικά τραγούδια. Μουσικά ανήκει στο κίνημα του βερισμού, που ήκμασε στην Ιταλία στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου.
Στο σύγχρονο κοινό είναι γνωστός για τη μελοποίηση του ποιήματος του Κωστή Παλαμά «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο», που εκτελέσθηκε στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 από Ορχήστρα και Χορωδία 400 ατόμων. Από το 1958 είναι ο επίσημος ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων και ακούγεται στις τελετές έναρξης και λήξης.
Ο Σπύρος Σαμάρας έφυγε από τη ζωή ανήμερα της εθνικής μας επετείου, στις 25 Μαρτίου του 1917, σε ηλικία 56 ετών.
Δισκογραφία
- «Ρέα» (LYRA), τρίπρακτη όπερα με την Συμφωνική Ορχήστρα και Χορωδία της Σόφιας, υπό τη διεύθυνση του Βύρωνος Φιδετζή.
- «Ολυμπιακός Ύμνος» (ΜΟΤΙVO), με την Χορωδία Τυπάλδου και το συγκρότημα μουσικής δωματίου «Νικόλαος Μάντζαρος».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/20#ixzz3VOGno7aK
Bed-In
Μορφή διαμαρτυρίας «επί κλίνης», που επέλεξαν ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον Πόλεμο του Βιετνάμ και να προβάλουν τα φιλειρηνικά τους μηνύματα.
Το πρώτο Bed-In έγινε από τις 25 έως τις 31 Μαρτίου 1969 στο Χίλτον του Άμστερνταμ. Στο δωμάτιο 902 ο Τζον και η Γιόκο περνούσαν το μήνα του μέλιτος και σκέφθηκαν ότι θα ήταν μοναδική ευκαιρία να προωθήσουν το αίτημά τους για την ειρήνη, εκμεταλλευόμενοι τη δημοσιότητα από τον πρόσφατο γάμο τους (20 Μαρτίου 1969).
Έτσι, αποφάσισαν ν' ανοίγουν την πόρτα του δωματίου τους κάθε μέρα από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ στους εκπροσώπους του Τύπου. Οι δημοσιογράφοι συνέρρεαν κατά δεκάδες, πιστεύοντας ότι θα συλλάβουν το ζευγάρι σε τρυφερές στιγμές, μετά τη γυμνή φωτογράφισή τους στο εξώφυλλο του άλμπουμ Two Virgins. Προς μεγάλη τους απογοήτευση, ο Τζον και η Γιόκο, καθισμένοι στο κρεββάτι του δωματίου τους, συζητούσαν μαζί τους για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στον κόσμο. Τις εμπειρίες τους από αυτό το πρώτο Bed-In μετουσίωσαν στο τραγούδι τους Ballad of John and Yoko.
Η ιδέα τους αυτή άρεσε και δημοσιοποιήθηκε δεόντως κι έτσι αποφάσισαν να την επαναλάβουν το Μάιο στη Νέα Υόρκη. Οι αμερικανικές αρχές, όμως, τους απαγόρευσαν την είσοδο, λόγω της καταδίκης του Λένον για κατοχή μαριχουάνας το 1968. Τελικά, επέλεξαν μια χώρα γειτονική, τον Καναδά. Το δεύτερο Bed-In του Τζον Λένον και της Γιόκο Όνο ξεκίνησε στις 26 Μαΐου 1969 στο ξενοδοχείο του Μόντρεαλ Queen Elizabeth (Δωμάτιο 1472), μια εβδομάδα αργότερα, με ένα σημαντικό μουσικό γεγονός.
Τις πρώτες μέρες της «επί κλίνης» διαμαρτυρίας τους στο Μόντρεαλ ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Τζον γιατί το κάνει και αυτός του απάντησε «All we are saying is give peace a chance». Σχεδόν ακαριαία, ο Λένον σκέφθηκε ότι η ατάκα του αυτή θα μπορούσε να γίνει τραγούδι κι έτσι προέκυψε το Give Peace A Chance, ένας διαχρονικός ύμνος για την ειρήνη. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε την 1η Ιουνίου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με ένα κασετόφωνο 8 track, που αγόρασε από παρακείμενο κατάστημα. Στα φωνητικά συμμετείχαν διάσημοι φίλοι του ζευγαριού, όπως ο Άλεν Γκίνζμπεργκ και ο Τίμοθι Λίρι.
Παρά τη δημοσιότητα που έλαβαν τα δύο Bed-In, υπήρχε διάχυτη η καχυποψία σε μερίδα του Τύπου, ότι αυτά έγιναν για διαφημιστικούς και εισπρακτικούς λόγους. Μη ξεχνάμε ότι το 1969 ουσιαστικά οι Beatles δεν υπήρχαν και το κάθε «σκαθάρι» νοιαζόταν για την προσωπική του καριέρα. Ο Τζον Λένον απάντησε στους επικριτές του ότι θα μπορούσε να γράψει μία επιτυχία μέσα σε μία ώρα και να βγάλει λεφτά, από το να κάθεται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και να συζητά για την ειρήνη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/236#ixzz3VOHNFJ2I
Η ιστορία του Άρη
Αθλητικός σύλλογος της Θεσσαλονίκης, από τους κορυφαίους και πιο ιστορικούς της χώρας. Καλλιεργεί 15 αθλήματα, αλλά είναι γνωστός περισσότερο για τα τμήματα του ποδοσφαίρου και της καλαθοσφαίρισης.
Ιδρύθηκε ανήμερα της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου το 1914 από μια παρέα 22 φίλων σε ένα καφενείο της περιοχής του Βότση, ενάμισυ χρόνο μετά την ενσωμάτωση της πόλης στον εθνικό κορμό. Από την αρχή προβλήθηκε ως το αντίπαλο δέος του Ηρακλή, που ήταν το σημείο αναφοράς εκείνα τα χρόνια στα αθλητικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης. Γι' αυτό και υιοθέτησε το όνομα του θεού του πολέμου Άρη, που ήταν ο μεγάλος αντίπαλος του μυθικού Ηρακλή. Ως σήμα του νεοσύστατου συλλόγου, οι ιδρυτές του επέλεξαν τον αναπαυόμενο Άρη του Λουντοβίζι, ένα άγαλμα που αποδίδεται στον Σκόπα και βρίσκεται σε Μουσείο της Ρώμης, και ως χρώματα το κίτρινο και το μαύρο, δηλαδή τα χρώματα της σημαίας του Βυζαντίου, του οποίου η Θεσσαλονίκη υπήρξε η πιο σημαντική πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη.
Ουσιαστικά, η αγωνιστική δράση του Άρη αρχίζει μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως από τη δεκαετία του '20. Η πρώτη έδρα του συλλόγου ήταν στην περιοχή της Αψίδας του Γαλερίου, στη συνέχεια στο Πάρκο της Λεωφόρου Στρατού και αργότερα στην περιοχή του Χαριλάου, όπου βρίσκεται το γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης. Ο Άρης ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που έδωσε διεθνές φιλικό παιγνίδι στις 20 Ιανουαρίου 1923, με αντίπαλο τη Σπόρτινγκ Κλουμπ Σερβίας, την οποία νίκησε με 3-1. Από την περίοδο 1925-1926 άρχισαν και οι μάχες του με τον νεοσύστατο ΠΑΟΚ, που εκπροσωπούσε το μικρασιατικό προσφυγικό στοιχείο της πόλης. Οι μεταξύ τους αγώνες ξεπέρασαν σύντομα τα στενά όρια της πόλης και σήμερα θεωρούνται ως ένα από τα κλασσικά ντέρμπι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Η χρυσή περίοδος για τον ποδοσφαιρικό Άρη εντοπίζεται προπολεμικά, όταν κατέκτησε και τα τρία πρωταθλήματά του. Την κιτρινόμαυρη φανέλα φόρεσαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι αδελφοί Βικελίδη, Κατράντζος, Γιακουμής, Οπλοποιός, Αγγελάκης, και Αμπραχαμιάν. Μεταπολεμικά, η μεγαλύτερη διάκριση για τον Άρη ήρθε το 1970, με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας και με ποδοσφαιριστές, όπως οι Χρηστίδης, Πάλλας, Συρόπουλος, Κεραμιδάς, Αλεξιάδης και Σπυρίδων. Στο πρόσφατο παρελθόν, η ομάδα υποβιβάστηκε δύο φορές, λόγω μεγάλων διοικητικών προβλημάτων, αλλά σήμερα προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της και να βαδίσει στα χνάρια του ένδοξου παρελθόντος.
Τη δόξα του ποδοσφαιρικού Άρη έκλεψε τη δεκαετία του '80 η ομάδα μπάσκετ του συλλόγου, που κυριάρχησε στις εγχώριες διοργανώσεις και έκανε αισθητή την παρουσία της στην Ευρώπη. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τ' άλλα παιδιά δημιούργησαν μια αχτύπητη ομάδα, που έκλεψε τις καρδιές όλων των Ελλήνων φιλάθλων.
Τίτλοι
Ποδόσφαιρο
- Πρωταθλήματα Ελλάδας (3): 1928, 1931, 1946.
- Κύπελλα Ελλάδος (1): 1970.
Καλαθοσφαίριση
- Πρωταθλήματα Ελλάδας (10): 1930, 1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991.
- Κύπελλα Ελλάδας (8): 1985, 1987, 1988, 1989, 1990, 1992, 1998, 2004.
- Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (1): 1993.
- Κύπελλο Κόρατς (1): 1997.
- FIBA Champions Cup (1): 2003.
Πετοσφαίριση
- Πρωτάθλημα Ελλάδας (1): 1997.
- Σούπερ Καπ Ελλάδας (1): 1998.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/427#ixzz3VOHeOKcN
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Πέμπτη
26/3
02:00 
10°C
97%
4 Μπφ BA
24 Km/h 
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ 
08:00 
11°C
97%
3 Μπφ BA
16 Km/h
ΒΡΟΧΗ 
14:00 
10°C
99%
4 Μπφ Α
24 Km/h 
ΒΡΟΧΗ
20:00 
11°C
100%
4 Μπφ Α
24 Km/h
ΒΡΟΧΗ
Ο σημαιοφόρος με τους παραστάτες , μόλις έχει περάσει το Αλωνάκι , προσέξτε πίσω τι γίνεται , η πομπή , ξεκινούσε τότε πιο κάτω απ' το Δημοτικό και έφτανε μέχρι λίγο πριν το Αλωνάκι . Δεξιά απ' τις μαθήτριες παραστάτες , η Τασία Δούκα . Φωτογραφία απ' την αρχή της δεκαετίας του '50 .
Αρχείο Τασίας Δούκα
Λιδορίκι 1956 , παρέλαση σε Εθνική Γιορτή τάξη Γ' , η πομπή βρίσκεται μπροστά στο Μποβιατσαίϊκο , διμοιρίτης ο Δημ. Παπαϊωάννου , Αμυγδαλιά , δεξιά ο καθηγητής Γ. Ρωμανάς , μαθηματικός , πρώτη σειρά , πρώτος από δεξιά Θυμ. Ράπτης , Λεύκα και δίπλα του , μάλλον , Βασ. Τσιμέκας , Βραίλα .
Αρχείο Δημ Παπαϊωάννου .
Παρέλαση φουστανελοφόρων του Γυμνασίου μας , την 25η Μαρτίου 1958 . Η φωτογραφία είναι βγαλμένη με φόντο το Χαγιανναίϊκο , ακριβώς δεξιά είναι το οικόπεδο όπου έχτισε σπίτι ο Αλέκος Χορταριάς . Σημαιοφόρος ο Νώντας Μαντζαβάς , στην πρώτη τριάδα αριστερά Κώστας Κρικέλας , Γιώργος Τσιάντας και Χρήστος Τσέλιος . 
Φουστανελοφόροι του Γυμνασίου μας , σε αναμνηστική φωτογραφία της 25ης Μαρτίου 1958 . Από αριστερά : Δημ.Πανάγος , Λιδορίκι , Κώστας Κρικέλας Λευκαδίτι , Γιώργος Τσιάντας , Λιδορίκι , Γιώργος Μπούτσικος , από Κονιάκο και Αθαν. Βελίας , Λιδορίκι . 
Αναμνηστική φωτογραφία στο ηρώο του χωριού μας στο Αλωνάκι , απ' τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1958 . Από αριστερά : Τάκης Μαργώνης , Σεβεδίκο , Νώντας Μαντζαβάς , Αμυγδαλιά , Κώστας Κρικέλας , Λευκαδίτι , Ζουμάς Δημήτριος , Σεβεδίκο , Γεώργιος Τσιάντας , Λιδορίκι , Τσέλιος Χρήστος , Αρτοτίνα , Αθαν. Βελίας , Λιδορίκι . 
Βροχερή 25η Μαρτίου 1958. Οι τσολιάδες του Γυμνασίου μας χορεύουν τσάμικο της λεβεντιάς στη Βαθειά . Από αριστερά : Γιώργος Τσιάντας , Κώστας Κρικέλας απ΄το Λευκαδίτι , Χρήστος Τσέλιος από Αρτοτίνα και Τάκης Μαργώνης απ' το Σεβεδίκο . 
Εθνική γιορτή 25ης Μαρτίου 1958. Μαθητές και μαθήτριες με Εθνικές ενδυμασίες σε αναμνηστική φωτογραφία βγαλμένη στις κερκίδες του τότε Γυμνασίου και τώρα Δημοτικού σχολείου . 
Παρέλαση τσολιάδων στην Εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου 1958. Μαθητές της 8ης τάξης του Γυμνασίου . Σημαιοφόρος ο Νώντας Μαντζαβάς απ' την Αμυγδαλιά και διμοιρίτης ο Χρήστος Τσέλιος απ' την Αρτοτίνα .
Παρέλαση προσκόπων στις 25 Μαρτίου 1959 , βρισκόμαστε ακρίβως στο Αλωνάκι και αποδίδονται τιμές στους επισήμους , Διμοιρίτης Γιάννης Δελενίκας , αναγνωρίσθηκε ακόμα και ο Κ.Παπαδόπουλος , δίπλα τους δεξιά ο μικρός τότε Στάθης Ξυλάγγουρας , στο βάθος δε αριστερά η αξέχαστη Γκομοζοκατερίνη , μπροστά στο ραφείο του Νπάμπη Χούσου , πιο πίσω αριστερά το Νακαίϊκο είναι ακόμα γιαπί , και στο βάθος φαίνεται Λίγο η Χωροφυλακή , το Καψαλαίϊκο δηλαδή .
Πρόσκοποι του Λιδορικίου αποδίδουν τιμές στους πεσόντες , στο χώρο του ηρώου στο Αλωνάκι , στις 25 Μαρτίου 1954 . Από αριστερά : Θαν. Πέτρου , τρίτος Γιάννης Παπαδόπουλος .
Αρχείο Μ.Γ. Παπαδοπούλου
25η Μαρτίου 1954 , λίγο μετά τον εορτασμό πρόσκοποι χορεύουν παραδοσιακούς χωρούς μαζί με τα παιδιά του Γυμνασίου . Αριστερά διακρίνεται ο αείμνηστος γυμναστής μας Κώστας Παπανδρέου , πρωτοχορευτής των προσκόπων ο Ηλίας Κωστοπαναγιώτου .
Αρχείο Σ.Λατσούδη
Σας δώσαμε αγαπημένοι μου φίλοι μια μικρή εικόνα απ’ τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στο παλιό Λιδορίκι , ευχόμαστε ολόψυχα σε όλους σας
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη …..Κ.Κ.
No comments:
Post a Comment