19 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2010
Ευτύχησε να παίξει ρόλους στο θέατρο και τον κινηματογράφο γραμμένους ειδικά για κείνη και να τραγουδήσει δεκάδες τραγούδια μεγάλων συνθετών, γραμμένα αποκλειστικά για τη φωνή της. Ένα, μάλιστα, από τα ωραιότερα τραγούδια όλων των εποχών, φημολογείται πως γράφτηκε για τα μάτια της, από τον στιχουργό Κώστα Κιούση, ένα απόγευμα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού πίσω από το πακέτο των τσιγάρων του συνθέτη Μίμη Κατριβάνου...
"Δυο πράσινα μάτια
με μπλε βλεφαρίδες
με έχουνε κάνει τρελό
Καρδιά μου να ξέρεις
τα μάτια που είδες
πως δεν θα σου βγουν σε καλό.
Φοβάμαι ακόμα και να τους το πω
κι ας έχουν το χρώμα το πρασινωπό..."
Η καλλιτεχνική πορεία της, λίγο πολύ γνωστή... παραμυθένια και λαμπερή, σχεδόν από την κούνια της. Μαζί με την αδερφή της, τη Μαρίκα, έγιναν τα θρυλικά "Καλουτάκια" και συνδέθηκαν με τις σημαντικότερες στιγμές του μουσικού θεάτρου, βιώνοντας παράλληλα, τα κρισιμότερα γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
"Καλουτάκια" βάφτισε τις δυο πιτσιρίκες, μια άλλη Μαρίκα, η Κοτοπούλη... άλλη θρυλική μορφή του θεάτρου κι αυτή !
Το 1925 η Μαρίκα Κοτοπούλη αποφάσισε να ανεβάσει τη "Στοργή" του Μπατάιγ. Στο έργο υπήρχαν δύο μικροί ρόλοι κοριτσιών, που έπρεπε στην πιο δραματική σκηνή να πούνε δύο φράσεις. Πού να βρεθούν, όμως, δύο τόσο μικρά κοριτσάκια που να μπορούν να πούνε έστω δύο ατάκες; Η Κοτοπούλη έσπαγε το κεφάλι της, αλλά δεν έβρισκε. Τότε της ήρθε η φαεινή ιδέα! "Μα βέβαια! Πώς δεν το είχα σκεφτεί τόσες μέρες; Τα Καλουτάκια θα πάρω!" είπε.
Αυτή
ήταν η μαγική στιγμή που γεννήθηκαν τα δύο παιδιά-θαύματα...Ήδη από την εφηβεία τους, είχαν μεταμορφωθεί σε δύο πολύ γοητευτικές γυναίκες. Στην εξέλιξή τους αυτή συνέβαλε και ο θεατρικός επιχειρηματίας Ανδρέας Μακέδος, που τις κατηύθυνε να περάσουν από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση και να γίνουν οι πιο περιζήτητες ενζενί της εποχής.
Οι δυο τους, πρωτοπόρες πάντα, δεν περιορίστηκαν στα ελληνικά σύνορα, αλλά δοκίμασαν τις δυνάμεις τους και στο εξωτερικό. Τα πρώτα τους κοινά κινηματογραφικά βήματα πραγματοποιήθηκαν στην Αίγυπτο, που την εποχή εκείνη διέθετε αξιόλογες κινηματογραφικές εγκαταστάσεις, με άρτιο τεχνολογικό εξοπλισμό, εν αντιθέσει με τα ελληνικά δεδομένα. Έπαιξαν μαζί στις κωμωδίες του Τόγκο Μιζραχί "Δόκτορ Επαμεινόνδας" (1937), "Όταν ο σύζυγος ταξιδεύει" (1938) και "Καπετάν Σκορπιός" (1943). Ακολούθησαν περιοδείες σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική και Ν. Ζηλανδία, επιτυχημένες εμφανίσεις στο "Salle de Gaveau" του Παρισιού το 1950, σ' ένα μουσικό πρόγραμμα (...προσκεκλημένες ενός Έλληνα δημοσιογράφου) που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο του BBC το 1952, στο "Carnegie Hall" της Νέας Υόρκης το 1954, στο "Palace Theatre" του Λονδίνου το 1968...
Στον κινηματογράφο, τα "Καλουτάκια" έπαιξαν μαζί σε μιαν ακόμα ταινία, στο "Τσιγγάνικο αίμα" του Νίκου Τσιφόρου, το 1956.
Μολονότι, ως επί τω πλείστον, η πορεία των δυο αδερφών ήταν κοινή, δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν διαφωνίες και συγκρούσεις, με αποτέλεσμα ν' ακολουθήσουν για κάποια χρόνια χωριστά καλλιτεχνικά μονοπάτια. Η Μαρία Καλουτά ποτέ δεν έκρυψε το μεγάλο της έρωτα για τη ζωή. Μέσα από τις ερωτικές της περιπέτειες ρουφούσε το μέλι της ζωής και αναδείκνυε τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της. Από την άλλη πλευρά, η Άννα, αν και στη σκηνή ήταν πιο προκλητική από την αδερφή της, στα προσωπικά της διατηρούσε μια άλλη στάση, πιο συμβιβασμένη με τα ήθη της εποχής. Η Άννα Καλουτά κατέθεσε όλη της τη ζωή στο θέατρο, "θυσιάζοντας" έτσι, κατά κάποιον τρόπο, τις οικογενειακές μικροχαρές της καθημερινότητας, αφού επέλεξε να μη δημιουργήσει οικογένεια. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν απέκτησε παιδιά. Για κείνη, ο μεγάλος έρωτας ήταν το θέατρο και τα παιδιά της οι ρόλοι της, αν και δεν αρνήθηκε ποτέ το φλογερό ειδύλλιο της με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Στο πρόσωπό του η Άννα Καλουτά συνάντησε το μεγάλο έρωτα...
Εκείνη ντίβα του ελληνικού θεάτρου, εκείνος νεαρός ηθοποιός που είχε κάνει θεατρικές επιτυχίες στο Παρίσι και απίστευτα γοητευτικός. Η αρχή έγινε κάπως αντίξοα, μιας και οι δυο τους κοντράρονταν έντονα και μάλωναν διαρκώς. Ο έρωτας, όμως, είχε άλλα σχέδια για τους δύο νέους. "Όταν με άγγιζε, ενώ δεν ήθελα, με έπιανε ένα παράξενο ρίγος, πρωτόγνωρο θα έλεγα. Στη σκηνή κάθε βράδυ φιλιόμαστε. Παράλληλα, γυρίζαμε τότε και τους "Απάχηδες των Αθηνών" στον κινηματογράφο. Εκεί με πρωτοφίλησε με πάθος, τόσο που δεν ξεκόλλαγε τα χείλη του από τα δικά μου στην πρόβα της σκηνής, λίγο πριν από το γύρισμα. Το ξέρεις πως φιλάς ωραία, Αννούλα; μου είπε! Κι εσύ φιλάς ωραία, Λάμπρο μου, του απάντησα. Αυτό ήταν! Από την άλλη μέρα και στην καθιερωμένη σκηνή του έργου φιλιόμασταν κανονικά. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος".
Όταν, το 1951, ο Αλέκος Σακελλάριος παρουσίασε στο Φίνο το σενάριο της ταινίας του "Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν", έχοντας στο μυαλό του για πρωταγωνίστρια την νεαρή -και πρωτοεμφανιζόμενη τότε στο θέατρο- Ειρήνη Παππά, εκείνος -γνωρίζοντας προφανώς και το ειδύλλιο του Κωνσταντάρα με την Καλουτά- αντέδρασε αρνητικά και αντιπρότεινε τη γνωστή πρωταγωνίστρια, που όπως ήταν φυσικό, δέχτηκε να παίξει στην ταινία, πλάι στον αγαπημένο της...
Ακολούθησαν αρκετές "μοναχικές" εμφανίσεις της Άννας Καλουτά, τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο. Ο οριστικός καλλιτεχνικός χωρισμός του δημοφιλούς ντουέτου ήρθε το 1967, όταν η Μαρία αποφάσισε να παντρευτεί τον Δημήτρη Κωνσταντόπουλο -μόνιμο νομικό σύμβουλο στο Δήμο Αθηναίων- και να αφοσιωθεί στην οικογένεια...
"Φυσικά, όταν μου το ανακοίνωσαν σοκαρίστηκα. Κι αυτό γιατί δεν μου το είπε πρώτη η Μαρία, αλλά ο άντρας της. Ένα βράδυ, μετά το θέατρο, τρώγαμε κάπου, εγώ, η Μαρία, ο άντρας της, ο Ανδρέας και ο Γιώργος Βέμπος (αδερφοί της Σοφίας Βέμπο). Σήκωσε τότε το ποτήρι του ο Δημήτρης και είπε: Στην υγειά της Μαρίας μου, που από σήμερα εγκαταλείπει το θέατρο. Δεν θα ξαναπαίξει. Εγώ στην αρχή νόμισα ότι έκανε χιούμορ. Όμως ήταν αλήθεια...".
Η Άννα Καλουτά συνέχισε τη θεατρική της πορεία, χτίζοντας ένα μύθο αξεπέραστο στον καλλιτεχνικό χώρο. Έπειτα από μεγάλες καλλιτεχνικές κατακτήσεις, η τελευταία εμφάνιση του ιστορικού διδύμου έγινε το 1976, όταν η κρατική τηλεόραση θέλησε να γυρίσει μια εκπομπή αφιερωμένη σε εκείνες. Η εκπομπή με τον τίτλο "Τιμητικές" προβλήθηκε από την ΕΡΤ στις 22 Νοεμβρίου του 1976 και δυστυχώς -όπως συμβαίνει για πάρα πολλά ντοκουμέντα- δεν υπάρχει πλέον στο αρχείο του κρατικού καναλιού, αφού σβήστηκε για να γραφτεί επάνω της κάποιο άλλο πρόγραμμα. Μετά το θάνατο του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου, οι δυο αδερφές αποφάσισαν να μείνουν μαζί και να μην ξαναχωρίσουν ποτέ, μέχρι που η Μαρία έφυγε από τη ζωή, έπειτα από πολύχρονη ταλαιπωρία της υγείας της...
"Το θρυλικό ντουέτο μας, αισθάνομαι πως τότε διαλύθηκε και όχι όταν η Μαρία εγκατέλειψε το θέατρο. Εγώ, αν και είχα πολλές δραστηριότητες, ζούσα ακόμη μαζί της τα χρόνια εκείνα που τα Καλουτάκια μεσουρανούσαν. Ζούσαμε πλέον με τις αναμνήσεις των χρόνων που είχαν περάσει. Με τις επιτυχίες μας, τα ταξίδια μας, τους έρωτές μας. Μιλούσαμε με τη Μαρία για όλα. Κι εκείνη θυμόταν καλύτερα από μένα. Λεπτομέρειες, όχι αστεία! Μέχρι τη στιγμή που η αρρώστια της πήρε τη μνήμη. Τώρα πια, όταν τα βράδια πέφτω να κοιμηθώ, αισθάνομαι την απουσία της. Η μέρα κυλάει με χίλιους δύο τρόπους και χίλιες δύο δραστηριότητες. Τη νύχτα όμως, η ζωή μου περνάει από μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία..."
Το φιλμ των αναμνήσεων κόπηκε πια οριστικά και για την Άννα Καλουτά, το Σάββατο που μας πέρασε, στις 17 του Απρίλη. Από δω και πέρα, ας ελπίσουμε πως θ' αναλάβουν το... μοντάζ άξιοι ερευνητές, συγγραφείς-βιογράφοι κι επιμελητές του σημαντικότατου έργου της, ώστε να μεταλαμπαδεύσουν λίγη έστω από τη φλόγα της στους νεότερους.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Οι παράγραφοι με έντονη γραμματοσειρά προέρχονται από το βιβλίο
"Η κυρία Επιθεώρηση" του Μάκη Δελαπόρτα.
http://sendec.blogspot.gr/2010/04/blog-post.html
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment