Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΩΡΙΔΑΣ : Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21 ΣΤΗ ΔΩΡΙΔΑ (Γ.')

Όπως και παραπάνω γράψαμε , οι Τούρκοι δεν δούλευαν καθόλου , ζούσαν σε βάρος των ραγιάδων . Ως επάγγελμα είχαν τη ληστεία , την αρπαγή και τον πόλεμο . Δεν ήταν καθόλου δειλοί , έπεφταν στη φωτιά του πολέμου πολλές φορές γιά γούστο η από φιλότιμο . Οι κλέφτες όταν είχαν καιρό να πολέμήσουν γράφαν στους Τούρκους και τους προκαλούσαν να έρθουν στο τάδε μέρος να πολεμήσουν . Αυτοί από φιλότιμο πήγαιναν και σκοτώνονταν .
Γράφει ο Κατσαντώνης στο Βεληγκέκα μέσα στ' άλλα :

- Να βγείς Βελή μου στ' Άγραφα , να βγείς ν' ανταμωθούμε .

- Κι' ο Βεληγκέκας τ' άκουσε πολύ του κακοφάνει .
Στα γόνατα σηκώθηκε και το σπαθί του ζώνει
- Πούσε τσαούση ογλήγορε μάσε τα παλληκάρια ,
Να πάμε να βαρέσουμε το σκύλο Κατσαντώνη .

Επίσης ο καπετάν Γιάννης Ρούκης ( απ' την Αρτοτίνα ) , απ' το Μοναστήρι του Κουτσουρού , στην Πλέσσια , παραγγέλνει : Λάτε βρε Τούρκοι να ρίξουμε και κανένα τουφεκάκι , τι το τρώμε χαράμι το ψωμί του Σουλτάνου σας του Μουράτη .
Οι ΄Τούρκοι , κ'εδώ από φιλότιμο , πήγαν , έγινε μάχη τρεις μέρες και σκοτώθηκαν καμιά διακοσαριά απ' αυτούς .
Αγώνες φοβεροί , όμως , έγιναν στη Δωρίδα σ'όλο το διάστημα της Επανάστασης . ήταν βλέπεις πέρασμα γιά το Μωριά και η Τούρκοι δεν την άφηναν εύκολα . Έτσι στις 19 Σεπτεμβρίου 1821 ο Τουρκικός στόλος κανονιοβολεί τη Βιτρινίτσα χωρίς όμως αξιόλογες ζημιές , μετά πήγε στο Γαλαξείδι όπου βρήκε την πόλη έρημη , χωρίς μάχη κυρίεψαν 34 πλοία , και τα άλλα μη μπορώντας να τα κινήσουν τα έκαψαν .
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1823 , ο Σκόντρα Πασάς κατεβαίνει σαν σίφουνας , δίνει μάχη στο Καρπενήσι και στα Καγκέλια και ξεχύνεται προς Κράβαρα . Ο Πλάτανος λαι τα γύρω χωριά προσκύνησαν , ενώ τα ψηλότερα Κραβαριτοχώρια δεν προσκυνούν και κλείνονται στις αποκλείστρες . Το ίδιο και τα γύρω χωριά της Αρτοτίνας κλείνονται στην αποκλέιστρα των Βαρδουσιών , είναι σε μιά σπηλιά σε γκρεμό , απάτητη..
Στις 28 Ιουνίου 1824 οι Τούρκοι , βγαίνουν απ' τη Ναύπακτο και χτυπούν τη Δωρίδα , αλλά ο Τριαντάφυλλος Αποκορίτης , ο γενναίος αυτός αξιωματικός του Σκαλτσά , επικεφαλής ολιγαρίθμων Δωριέων τους συγκράτησε και τους έκανε να υποχωρήσουν πίσω στη Ναύπακτο .
Τον Ιούνιο του 1825 , ο Σεληχτάρ Πασάς περνέι το Καρπενήσι φτάνει στη Στίστα και τραβάει προς Λιδορίκι , ο κόσμος πάγωσε , ακούει Τούρκο και τρέμει . Πιάνουν πάλι τις αποκλείστρες , τότε έπεσε στον κόσμο πείνα φοβερή . Το 1826 ήταν χειρότερο απ' το 1825 , γιά τη Δωρίδα , η πείνα και οι αρρώστειες ξεκληρίζουν τον κόσμο , δεν είχαν και βόλια .

Γράφει ο Σκαλτσάς προς την Κυβέρνηση .

" Τροφές έως τώρα εγδέρναμε τον κόσμο και πέρναμε τη χαψιά απ' το στόμα των παιδιών τους . Τώρα απηύδησαν και αυτοί δίνοντας και όποιος έχει και κανένα σπυρί γέννημα , το έβαλε στις αποκλέιστρες και οι στρατιώται τώρα είναι πάντες άποροι άνευ τροφής . Λοιπόν αντιπαρακαλώ να μας προφτάσετε με τροφάς και πολεμοφόδια όσον τάχος .

Ο Πατριώτης
Δήμος Σκαλτσάς .

18 Μαρτίου 1826
Έκ Γρανίτζης "

Η Διοίκηση τότε δίνει εντολή να σταλούν 200 οκάδες μπαρούτι και μολύβι γιά βόλια , διότι " οι κάτοικοι κατέφυγον εις τα σπήλαια και τα βάραθρα ".
Με το πέσιμο του Μεσολογγιού , το 1826 , έπεσε και όλη η Ρούμελη και κάθε αντίσταση στον Τούρκο σταμάτησε , πολλοί καπεταναίοι προσκύνησαν και οι αγωνιστές έφυγαν γιά να γλυτώσουν τη ζωή τους και τις φαμελιές τους , ο Σκαλτσοδήμος όμως με τους Δωριείς του στέκεται απροσκύνητος .

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι .......