Δύσκολη μέρα η σημερινή αδέρφια , φαρμακωμένη , είν' απ' αυτές που κι' ο νους αρνείται ακόμα και να τις θυμηθεί...κι' όσο η νύχτα προχωράει αυτός ο άθλιος ο κόμπος στο λαιμό , γίνεται μαρτυρικός , κόβει την ανάσα...
Χαράματα στις 17 Ιουλίου του 1955 , ανήμερα της Αγίας Μαρίνας , έχασα τον πατέρα μου , σε ηλικία 50 χρόνων , κι' εγώ ήμουν παιδί , μόλις 12 χρόνων...έχουν περάσει 53 χρόνια , όμως τ' αγκάθι αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το βγάλω απ' την καρδιά μου , κι' αυτές οι μέρες περνάνε δύσκολα , πολύ-πολύ δύσκολα...
Συγχωρείστε μου γιά σήμερα , τουλάχιστον , κάποιο..ξεστράτισμα της επικοινωνίας μας , όπως και αν τα θέματά μας είναι και λίγο...ψυχοπλακωτικά , απλά είναι η ...πραγματικότητα , σκληρή , ωδινηρή μα...πραγματικότητα....
Πενήντα τρία χρόνια πέρασαν , μα νοιώθω σαν όλα να' γιναν σήμερα...χθες...επιτρέψτε μου ν' αφιερώσω ένα Λιδορικιώτικο λουλούδι στον αγαπημένο μου πατέρα , που δεν
τον ..χόρτασα...
Ευχαριστώ γιά την κατανόηση , καλό σας βράδυ...................Κ.-
No comments:
Post a Comment