Η ατμόσφαιρα λοιπόν , στο σπίτι , που πενθούσε , ήταν κάτι χειρότερο από…καταθλιπτική , αβάσταχτη , είδικά τον πρώτο καιρό , τις πρώτες μέρες , όσο γιά τους πολλούς συγγενείς και φίλους , που βρίσκονταν σχεδόν όλη μέρα στο σπίτι , οι περισσότεροι μάλλον χειροτέρευαν την κατάσταση , όχι βέβαια πως το ‘καναν σκόπιμα , όχι , προς Θεού , αλλά ποιός ξέρει , ίσως να πίστευαν πως ..κλαίγοντας και …μοιρολογώντας συνέχεια , όπως ήταν μάλιστα και ..μαυροντυμένες , πως ..ξαλάφρωναν τον πόνο της οικογένειας , ενώ αντίθετα , χειροτέρευαν τα πράγματα , αφού δεν μασ άφηναν να ηρεμήσουμε λίγο , να..ξεχαστούμε ..
Βέβαια , στις δύσκολες αυτές ώρες , υπάρχουν πάντα και κάποιοι άνθρωποι , που λες και έχουν κάποιο ..χάρισμα , έχουν το κάτι..τις , και μπορούν εύκολα , έχουν τον ..τρόπο τους , βλέπεις , να υλοποιούν εκείνο το σοφό , που λέει ο λαός μας : “ Γάμος..άκλαυτος και κηδεία αγέλαστη δεν ..γίνεται “ , και τα κατάφερναν να ..αλλάζουν τελείως την βαρειλα ατμόσφαιρα , να ..σπάνε το..μπετόν της θλίψης και του πόνου , και να ..μαλακώνουν σιγά-σιγά τις ανθρώπινες ψυχές , κι’ αυτοί οι άνθρωποι ήταν απολύτως αναγκαίοι και ..απαραίτητοι στην παρηγοριά..
Τέτοιους ανθρώπους είχαμε και , θα πρέπει να έχουμε ακόμα , κυρίως γυναίκες , αλλά και άνδρες , που σιγά..σιγά , με τον τρόπο τους και τα ..μικροκαλαμπούρια τους , έσπαγαν τον ..πάγο και τη σιωπή …
Κορυφαία αυτής της κατηγορίας , απ’ όσους και όσες θυμάμαι , ήταν η θειά η Πισλοκατερίνη , η..Λιδορικιώτισσα ..Λυσιστράτη , όπως την έχουμε ονομάσει σε άλλο σχόλιό μας , αθυρόστομη , με ..αγοραίο λόγο , αλλά όχι..προσβλητικό , ίσως γιατί την ξέραμε , κατάφερνε μέσα σε λίγο χρόνο να..τουμπάρει την κατάσταση , και μάλιστα σε τέτοιο σημείο , που ξαφνικά αναρωτιόσουνα , αν είσαι σε..παρηγοριά , σε θάνατο , η σε…γλέντι , απίθανη η θειά …
Εμείς την είχαμε γειτόνισσα , και γευόμασταν ..καθημερινά τα..ροδοπέταλά της , γιατί τέτοια ..έβγαζε , συνέχεια το στοματάκι της , αλλά τα ‘λεγε τόσο όμορφα και ..συνταιριασμένα , που το θεωρούσες..φυσικό..
Σας έχουμε διηγηθεί , περιπτώσεις ..απίθανες , και πράγματι ήταν απίθανη , είχε απεριόριστο ρεπερτόριο..στα μοιρολόγια , κάνοντας , πάντα , και τις..στιγμιαίες , αυτοσχεδιαστικές της ..παρεμβολές , δημιουργώντας ..εκτονωτικές ..εκρήξεις , που καμιά φορά..ξένιξαν , ίσως , λίγο , αλλά έφερναν πάντα το ποθητό..αποτέλεσμα το ..αλάφρωμα της βαρειάς ..ατμόσφαιρας ..
Βέβαια , όπως είπαμε , μέχρι τα σαράντα , οι συγγενείς και οι φίλοι της οικογένειας , έφερναν φαγητό γιά την οικογένεια αλλά και τους συγγενείς που έμεναν στο σπίτι , έτσι οι πενθούσα οικογένεια δεν είχε την έγνοια γιά μαγειρέματα και δουλειές του σπιτιού , που τις έκαναν οι συγγενείς..
Και στην περίπτωση του πατέρα μου , εντάξει ..τα πράγματα εξελίχθηκαν ..φυσιολογικά , γιατί μέναμε στο χωριό , αλλά όταν πέθανε η μάνα μου μέναμε στην Αθήνα , και η κηδεία έγινε στο χωριό , ειδοποιήσαμε , γι’αυτό τους στενούς μας συγγενείς , γιά τη μέρα και την ώρα της κηδείας , ήταν , θυμάμαι , 22 Φεβρουαρίου 1982 , χειμώνας καιρός , πήγαμε όλοι οι συγγενείς με πούλμαν στο χωριό , ενώ ο καιρός ήταν ..χάλια..
Φτάσαμε στο χωριό , έκανε πολύ κρύο , φυσούσε και ψιλόριχνε βροχή και χιονόνερο , βρωμόκαιρος , παρόλα αυτά , το θυμάμαι με συγκίνηση , στην κηδεία ακολούθησε όλο το χωριό , αλά και πολλοί φίλοι και συγγενείς απ’ τα γ’υρω χωριά , πολύ ..συγκινητικό…
Όταν έγινε η ταφή , μας οδήγησαν οι συγγενείς στο μαγαζί το δικό μας , που τώρα το είχε ο Βασ.Φαλίδας , στο Αλωνάκι , όπου όλες οι χωριανές , συγγενείς και όχι , είχαν μαγειρέψει , όλα τα πρεπούμενα , κυρίως πίτες , κάθε είδους , μακαρονάδες , ψάρια , και όλα τα ..επιτρεπόμενα νηστίσιμα , είχαν βξιάξει σαλάτες , έφεραν τυριά , κρασιά , όλα ΄΄οσα έπρεπε , λες και είμασταν εκεί , λες και τα είχαμε όλα φροντίσει εμείς , η χειρονομία αυτή , όλων των χωριανών μας , και πρώτα-πρώτα των συγγενών μας , ήταν κάτι πρωτόγνωρο γιά μένα , πρωτόγνωρο και απέραντα ..συγκινητικό , δεν θα το ξεχάσω ποτέ…έννοιωσα μεγάλη περηφάνια γιά τους χωριανούς μας , όλους…συγγενείς και μη…
Μετά την κηδεία , και μέχρι τα σαράντα , οι μέρες περνούσαν ..δύσκολα , πάντα στον ίδιο το ..σκοπό , κλεισμένο σπίτι..συνεχής παρουσία των συγγενών , με τα ..επακόλουθά της , κλάματα..μοιρολόγια και όλοι και όλες ..πνιγμένοι στα…μαύρα ..βέβαια μέρα με τη μέρα ..το κλίμα..μαλάκωνε , και το παρεπιδημόν στο σπίτι μας ..πλήθος , ελαφρώς..αραίωνε..
Ώσπου , έφτανε η Κυριακή του μνημόσυνου , τα ..σαράντα , που λέμε ….
Φωτογραφία απ’ το μνημόσυνο του πατέρα μου , η οικογένεια , οι συγγενείς και οι φίλοι , ξεκινάμε απ’ το σπίτι μας γιά την εκκλησία…μπροστά , με το δίσκο , ο πρωτοξάδερφός μου Γιάννης Καψάλης , που είχε έρθει απ’ την Αθήνα όπου δούλευε σε κεντρικό Ζαχαροπλαστείο , δίπλα του η αγαπημένη μου θειά , η Μαρία Κοκμοτού , και δίπλα με τη λαμπάδα στο χέρι η ξαδέρφη μου Φωφώ Μποτίνη ..
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ……..
No comments:
Post a Comment