Πολλές συζητήσεις γίνονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή , όταν μαθαίνουμε τα προγράμματα των διαφόρων “ Πολιτιστικών (;) Εκδηλώσεων “ που κατά κανόνα γίνονται εκεί γύρω στο δεκαπενταύγουστο και φυσικά ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ…ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ .
Δυστυχώς , αναλώνουμε χρόνο και χρήματα σε ανούσιες ..βεγγέρες , που ένα και μοναδικό σκοπό έχουν , ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΩΡΗ..ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ , ΜΕΤΑ…ΜΕΖΕ ΠΟΥΛΕΜΕ , ΤΗΣ ΨΗΦΟΦΌΡΟΥ ΠΕΛΑΤΕΊΑΣ .
Όπου κι’ αν ψάξαμε , όπου κι’ αν διαβάσαμε , δεν είδαμε ΠΟΥΘΕΝΑ να χαρακτηρίζονται σαν πολιτιστικές παρόμοιες εκδηλώσεις , είτε είναι γιορτές της..σαρδέλας , του καλαμποκιού , του ψιμοτυριού κλπ..κλπ..κι’ όμως εμείς , ή μάλλον κάποιοι εξ ημών και κυρίως αυτοδιοικητικοί και ..πολιτευόμενοι Συλλογάρχες , επιμένουν σ’ αυτό το είδος του πολιτισμού , της μιας δίωρης ..χρήσης , του..” πλαστικού “ δηλαδή πολιτισμού , που δεν δίνει τίποτα , ειδικά στα νέα παιδιά , και απλά ικανοποιεί τα γούστα της ψηφοπελατείας , κατεβάζοντας όλο και περισσότερο το πολιτιστικό μας επίπεδο , αρκεί να φάμε και να πιούμε , τζάμπα ει δυνατόν ..
Αυτού του είδους τις πολιτιστικές εκδηλώσεις καθιέρωσε πριν από κάποια χρόνια κι’ ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιαννόπουλος , όταν εφάρμοσε την περίφημη μέθοδό του χαρακτηρίζοντας τα διάφορα ..” σκυλάδικα “ πολιτιστικά κέντρα και ..βόλεψε την εργατική του πελατεία της Β’ Αθηνών , με εισιτήρια της Εργατικής Εστίας , “ αναβαθμίζοντας “ το πολιτιστικό επίπεδο των ψηφοφόρων του .
Διαβάστε παρακάτω πως ορίζεται η έννοια του πολιτισμού και κάντε τον κόπο να ΜΕΛΕΤΗΣΕΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ το ιστορικό της μεγάλης παιδικής ορχήστρας “ Σιμόν Μπολιβάρ “ της Βενεζουέλας , που ιδρύθηκε πριν 30 περίπου χρόνια από ένα φωτισμένο άνθρωπο το Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου , και σήμερα είναι η καλύτερη και μεγαλύτερη συμφωνική ορχήστρα νέων στον κόσμο .
Αυτός μάλιστα , ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ κι’αξίζει κάθε κόπο και θυσία .
Πολλά έχουμε να πούμε για τον..” Δωρικό “ πολιτισμό και τις..Δωρικές “ Πολιτιστικές εκδηλώσεις “ , που δεν προσφέρουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ , ενώ ..ροκανίζουν τα λιγοστά μας ευρώπουλα , και ξέρετε γιατί ; γιατί όλοι οι αρμοδιοϋπεύθυνοι ..” τρέμουν “ το…” πολιτικό κόστος “, την απώλεια δηλαδή ψήφων αν δεν συνεχιστούν οι διάφορες γιορτές του τύπου που αναφέραμε πιο πάνω .
Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το ιστορικό της ορχήστρας “ Σιμόν Μπολιβάρ “ και να συγκρίνεται τη νοοτροπία του μεγάλου Αμπρέου , πριν 30 χρόνια με τη δική μας τη σημερινή , είμαστε 50 χρόνια ακόμα ..πίσω .
Το αποψινό μας ξέσπασμα ε΄πιχε σαν ..ερέθισμα το γεγονός ότι χθες το Δ.Σ του Δήμου μας ενέκρινε ποσό 20.000e για τη γιορτή της σαρδέλας , μάλιστα 20.000 e , και μάλιστα τα θεωρούν και λίγα , σε εποχή που οι Έλληνες ΠΝΙΓΟΜΑΣΤΕ ΑΠ’ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΊΑ , και διατί να το κρύψωμε άλλωστε , ευθέως και ευθαρσώς σας διαβεβαιώνουμε , πως με τα λεφτά αυτά θα καλύπτονταν οι λειτουργικές ανάγκες της Λιδορικιώτικης μπά;ντας για δύο ίσως και τρία χρόνια .
Βάζουμε πιό πάνω το δίωρο..ξεσεκλέτιασμα κάποιων απ’την μουσική , και όχι μόνο , παιδεία των ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ..
Ξέρετε γιατί στην Πατρίδα μας , με τις σημερινές συνθήκες δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΟΡΧΉΣΤΡΑ ΟΠΩΣ Η…” ΜΠΟΛΙΒΑΡ “; …Ε’ιναι ..απλό , απλούστατο , γιατί τα παιδάκια των 12, 13 και 15 χρόνων , θα αργούσαν πολύ να…ψηφίσουν …γιατί για καθε μας κίνηση , μετράμε πρώτα-πρώτα , ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ …ΚΟΣΤΟΣ ..
Γι’ αυτό και είμαστε στο χάλι που είμαστε …
Πολιτισμός
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο όρος πολιτισμός (πόλις > πολίτης > πολιτισμός) εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα τον 18ο αι. από τον Αδαμάντιο Κοραή, ως αντιστοίχιση του γαλλικού civilisation, έκτοτε όμως χρησιμοποιείται υποκαλύπτοντας και την έννοια του culture/kultur λόγω της έλλειψης μονολεκτικής ακριβούς απόδοσης στα ελληνικά της ξενόγλωσσης έννοιας.
] Η έννοια του πολιτισμού
Η αστικοποίηση του ανθρώπου συνέτεινε στην ανάπτυξη του πολιτισμού του, του συνόλου δηλαδή των τεχνικών και πνευματικών του επιτευγμάτων ανά την υφήλιο. Το έδαφος που καλλιεργήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός ήταν η συγκέντρωση ανθρώπων σε πόλεις και η προσαρμογή τους στον εξελιγμένο αυτό τρόπο ζωής εκεί: Λόγω της διαβίωσης με συνανθρώπους και της αναγκαστικής εγγύτητας (γειτονίας), ισχυροποιούνται και εδραιώνονται καταρχήν οι καλοί τρόποι ώστε να προκύπτει ένα πρώτο δυναμικό ευστάθειας [1] [Σημ. 1]. Η ασφάλεια που παρέχεται σε συνδυασμό με τη δυνατότητα να μην εργάζονται σκληρά όλοι για τα προς το ζειν δίνουν τη δυνατότητα της ανάπτυξης των τεχνών, του συστήματος παιδείας, της φιλοσοφίας και των επιστημών που συνισταμένα επίσης προάγουν τη συνολική ευστάθεια του νέου χωροταξικού τρόπου διαβίωσης και οι καλοί τρόποι αναβαθμίζονται πλέον σε ένα κοινό σύστημα αξιών.
Η πολιτισμική ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους, διαιρούμενη γεωγραφικά, είναι η πολιτιστική δράση (υλικά και πνευματικά έργα, δραστηριότητες και έθιμα) και η πνευματική καλλιέργεια ή «culture»[Σημ. 2] (αξίες, παραδόσεις, παιδεία, μόρφωση, αισθητική, εκλέπτυνση συμπεριφοράς) που συνισταμένα διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων κατά τόπους. Ένας πολιτισμός δεν έχει απαραίτητα τοπικό χαρακτήρα. Μπορεί να διαχέεται γεωγραφικά και με άλλα κοινωνικά κριτήρια που του δίνουν ταυτότητα, όπως η φυλή, η εθνικότητα, η θρησκεία, η γλώσσα, η μόδα[Σημ. 3] ή κάποιος άλλος παράγοντας κοινωνικής συνοχής. Ένας πολιτισμός μπορεί να χαθεί, αν αλλοιωθούν σε μεγάλο ποσοστό στοιχεία της πολιτισμικής του ταυτότητας. Παρόλο που οι πολιτισμοί χάνονται ή εξελίσσονται σε νέα πολιτισμικά μορφώματα, κάποιοι αφήνουν πίσω τους πνευματικά επιτεύγματα ως παγκόσμια κληρονομιά όπως για παράδειγμα η Δημοκρατία ή το Ρωμαϊκό δίκαιο.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση, κάτω από την ομπρέλα ενός πανανθρώπινου πολιτισμού, υπόσχεται και ως ένα σημείο δημιουργεί συνθήκες για την ανάπτυξη κοινών στοιχείων με ενωτικό ρόλο σε παγκόσμια κλίμακα όπως οι ηθικές αξίες, η κοινωνική νοημοσύνη και η οικολογική συνείδηση. Η προσπάθεια για ενιαία πνευματική καλλιέργεια της παγκόσμιας κοινότητας μέσα σε δυναμικό συνοχής κοινού συστήματος αξιών έχει την έννοια της «συλλογικής νοημοσύνης» προς χάριν, πέραν του «ευ ζειν», της ίδιας της επιβίωσης του ανθρώπινου πολιτισμού στα δύσκολα σημεία [2] [3] της εξέλιξής του.
Το μέτρο του πολιτισμού
Ένας πολιτισμός είναι μια πολυδιάστατη φράκταλ δομή, ένας τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας που γεννάται από το μαθηματικό σπόρο της συλλογικής νοημοσύνης. Ως εκ τούτου δεν έχει χαρακτηριστική κλίμακα μέτρησης ώστε να αποτιμηθεί, είναι δύσκολο δηλαδή να βαθμολογήσουμε έναν πολιτισμό λαμβάνοντας υπόψη τις λεπτομέρειες όλων των σημείων που του δίνουν υπόσταση και για το λόγο αυτό υπήρχαν και υπάρχουν έντονες διαμάχες ακόμα και για τον ίδιο του τον ορισμό. Ένα μέτρο της ανάπτυξης ενός πολιτισμού πρότεινε το 1964 ο Ρώσος αστρονόμος Νικολάι Καρντάσεφ με την κλίμακα Καρντάσεφ, που κατατάσσει έναν πολιτισμό σύμφωνα με την ενέργεια που είναι σε θέση να καταναλώνει και να χειραγωγεί. Το σκεπτικό ήταν πως οι ενεργειακές ανάγκες ενός πολιτισμού αντικατοπτρίζουν το βαθμό ανάπτυξής του και ταυτόχρονα την εξάπλωσή του στον Κόσμο. Η βασική βαθμονόμηση γίνεται με βάση τρείς ενεργειακές θέσεις στην κλίμακα που αντιστοιχούν στην ικανότητα πλήρους διαχείρισης των ενεργειακών πόρων: ενός πλανήτη που κατοικεί ή αποικίζει ο πολιτισμός (τύπος Ι), του άστρου του αντίστοιχου ηλιακού συστήματος (τύπος ΙΙ) και του γαλαξία του (τύπος ΙΙΙ).[4] [5] Ο Καρλ Σαγκάν επέκτεινε την κλίμακα Καρντάσεφ πριν τον τύπο Ι ώστε να μπορεί να βαθμολογηθεί ο ανθρώπινος πολιτισμός στα στάδια της ως τώρα εξέλιξής του. Έτσι ο ανθρώπινος πολιτισμός, αν ξεκινά να μετράται με την αστικοποίηση που επέβαλλε την καλλιέργεια της γης για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της ζωής στην πόλη, κάνει τότε το πρώτο σημαντικό ενεργειακό του άλμα. Το έτος 1900, κατά τη βιομηχανική επανάσταση, βαθμολογούμαστε κοντά στο 0,58 και το 2011 στο 0,72 - ο ανθρώπινος πολιτισμός δηλαδή βρίσκεται ακόμα στο στάδιο μηδέν, πριν από το στάδιο Ι. [6] Με το ρυθμό αύξησης των ενεργειακών αναγκών κατά μέσο όρο 3% το χρόνο σήμερα, υπολογίζεται πως το 2110 θα είμαστε πολιτισμός τύπου Ι. Η μετάβαση από πολιτισμό τύπου μηδέν σε τύπου Ι ενέχει υπαρκτό κίνδυνο να αφανιστεί ο πολιτισμός πριν την ολοκλήρωση της πλήρους μετάβασης σε τύπου Ι. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει λόγω της πιθανής δυνατότητας χρήσης των νέων, παγκόσμιας κλίμακας, καταστρεπτικών πηγών ενέργειας (πυρηνική ενέργεια, πρόκληση σεισμών κλπ) από μηχανισμούς όπως η τρομοκρατία.[3]
Διάκριση των όρων «πολιτισμός» και «κουλτούρα»
Ο «πολιτισμός» και στα ελληνικά συγχέεται συχνά με ένα γνήσιο υποσύνολό του, τον όρο «κουλτούρα». Ιστορικά, οι δύο αυτοί όροι αντανακλούν μέσα από τις διαφορετικές σημασίες που τους έχουν κατά καιρούς αποδοθεί και τις διαφορετικές χρήσεις στις οποίες έχουν αξιοποιηθεί πολλές καίριες ιδέες, συνθήκες, εμπειρίες και συγκρούσεις που προσδιόρισαν τη φυσιογνωμία και την εξέλιξη της σύγχρονης εποχής. Η λέξη πολιτισμός, καθώς και η συγγενής της και συχνά χρησιμοποιούμενη σήμερα ως συνώνυμη λέξη κουλτούρα(ως culture) εμφανίστηκαν ίσως απροσδόκητα αργά στην ιστορία. Η πρώτη χρήση τους εντοπίζεται στη Δ. Ευρώπη κατά τα τέλη το 18ου αιώνα και την καθιέρωσή τους τον 19ο αιώνα, κατά την εποχή που αποκαλείται συνήθως νεότεροι χρόνοι ή νεωτερικότητα. Οι δύο αυτές λέξεις σε σύντομο χρονικό διάστημα απέκτησαν τόσο πολλές και διαφορετικές σημασίες, όσο και παρεξηγήσεις σχετικά με τον ορισμό τους. Ουσιαστικά αναδείχθηκαν σε βασικούς όρους όλων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, από τη φιλοσοφία και την αρχαιολογία, έως την ιστορία, την κοινωνιολογία και την εθνολογία. Ωστόσο, ακόμα και στο πλαίσιο της επιστημονικής χρήσης τους, φαίνεται πως δεν υπάρχει συμφωνία σε ό,τι αφορά στο νόημά τους.
Οι πρώτοι χρήστες του όρου «πολιτισμός», του απέδιδαν πιθανόν τη σημασία της εκλεπτυσμένης συμπεριφοράς, της εξελικτικότητας του ατόμου, της ευγενείας και της απελεύθερωσης των ηθών, ως στοιχεία που έπονται της συμπεριφοράς κάποιου που ζει σε μια πόλη, κάποιου «πολιτισμένου». Αυτή η σύλληψη, αριστοκρατικής καταγωγής, περιείχε τη ιδέα της εξέλιξης του συνόλου προς το καλύτερο, και είχε ως κεντρική ιδέα έναν προοδευτικό πολιτισμό και μία πολιτισμένη και εκπολιτιστική Δύση. Σύμφωνα με τον Albert Sanon:
«Πάντα με το άρθρο να προηγείται στον ενικό αριθμό, ο πολιτισμός εξέφρασε την ανάγκη παγκοσμιοποίησης του διαφωτισμού και την πίστη του σε μία πρόοδο δίχως τέλος ολόκληρης της ανθρωπότητας, με τις ανθρώπινες κοινωνίες να οφείλουν - η καθεμία με τον ρυθμό της- να γίνουν συμμέτοχοι του ενιαίου πολιτισμού, ακολουθώντας το παράδειγμα των πιο προχωρημένων μεταξύ τους κοινωνιών» [7]. Τον 19ο αι. ο όρος πολιτισμός συνδεόταν ακόμη με την έννοια της προόδου, της τελειοποίησης και της αξιολόγησης (με την έννοια της κρίσης).
Το 1952 οι εθνολόγοι Άλφρεντ Κρέμπερ Alfred Kroeber και Κλάιντ Κλάκχον Clyde Kluckhohn κατέγραψαν 164 διαφορετικούς ορισμούς της κουλτούρας, και έκτοτε ο αριθμός αυτός αυξήθηκε. Τούτη η εννοιολογική διάσταση είναι εντονότερη στην Ελλάδα καθώς η λέξη «κουλτούρα» είναι γλωσσικό δάνειο το οποίο στερείται παραγώγων στην ελληνική γλώσσα. Το σημαντικότερο πιθανώς πρόβλημα είναι ότι και οι δύο έννοιες δεν έτυχαν συστηματικής επεξεργασίας και εφαρμογής, καθώς δεν διαθέτουμε μακρά και πλούσια παράδοση στις κοινωνικές επιστήμες. Είναι ενδεικτική η μοίρα της «κουλτούρας», η ξενικότητα της οποίας προκαλεί συχνά αντιδράσεις Ο Μ. Πλωρίτης λόγου χάρη, διερωτάται αγανακτισμένος «πότε επιτέλους θα αντικαταστήσουμε την ξενική και κακόηχη λέξη κουλτούρα με τη θαυμάσια ελληνική και ταυτόσημη λέξη Παιδεία;»[8] Προτάσεις έχουν γίνει επίσης προκειμένου αποδοθεί η ξένη λέξη ως «πνευματική καλλιέργεια»[9], «πνευματικός πολιτισμός»[10], «πολιτιστικό σύστημα»[11] «πολιτιστικό μόρφωμα»[12] κ.α.
Σήμερα, με τον όρο πολιτισμό έχουμε την τάση να συμπεριλαμβάνουμε τις διάφορες κουλτούρες. Ο Lévi-Strauss μιλάει για έναν ενιαίο πολιτισμό (civilisation) ο οποίος απαρτίζεται από διάφορες κουλτούρες (cultures). Έτσι ο όρος πολιτισμός (civilisation) κρατάει μία υπερεθνική έννοια, ενώ ο όρος κουλτούρα (culture) χρησιμοποιείται κυρίως σε (ενδο)κοινωνικό επίπεδο και μπορεί να αναφέρεται σε μία ομάδα ή μια κατηγορία. Υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πολιτισμός αντιπροσωπεύει την ενότητα και η κουλτούρα την διαφοροποίηση.
Ο πολιτισμός ως αντιστοίχιση της λέξης culture/kultur διαχωρίζεται στην στενότερη έννοια του όρου και την πιο ευρεία, ανθρωπολογική του έννοια. Σύμφωνα με την Δήλωση της Mondiacult, της παγκόσμιας συνόδου για την πολιτιστική πολιτική (politique culturelle) που διοργανώθηκε το 1982 στο Μεξικό: « Με την ευρεία του έννοια ο πολιτισμός αντιπροσωπεύει σήμερα το σύνολο των διαφοροποιών στοιχείων, πνευματικών και υλικών, διανοητικών και συναισθηματικών που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία ή μία κοινωνική ομάδα. Συμπεριλαμβάνει, εκτός των γραμμάτων και των τεχνών, τον τρόπο ζωής, τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου, το σύστημα αξιών, τις παραδόσεις και τα δόγματα. [...]. Με την στενή του έννοια εννοεί κυρίως το σύνολο των αξιών καθώς και τις γνωστικές και αισθητικές συνήθειες μίας κοινότητας και υπό αυτό το πρίσμα περιλαμβάνει την πολιτιστική κληρονομιά, τις τέχνες, τη λογοτεχνία και τα κινήματα σκέψης.» [13]
Η culture διάσταση του πολιτισμού
Η θέση του Τέιλορ
Ο Βρετανός Εθνολόγος Έντουαρντ Μπάρνετ Τέιλορ (Edward Burnet Tylor) στην εισαγωγή του βιβλίου του «ο Πρωτόγονος Πολιτισμός» εισήγαγε την καινοτόμο άποψη ότι ο πολιτισμός αποτελεί έκφραση της ζωής του ανθρώπου και «σύνθετο σύνολο που περιλαμβάνει τη γνώση, την πίστη, την τέχνη, το νόμο, τα ήθη και τα έθιμα και άλλες δεξιότητες που απέκτησε ο άνθρωπος ως μέλος μιας κοινωνικής ομάδας». Διεχώρισε έτσι την έννοια του πολιτισμού από αυτήν της λεγόμενης «υψηλής κουλτούρας» διευκρινίζοντας παράλληλα ότι ο πολιτισμός δε σχετίζεται με τη βιολογική κληρονομικότητα αλλά διαμορφώνεται σταδιακά από τους κοινωνικούς όρους που τον προσδιορίζουν.
Ο Τέιλορ όμως, επηρεασμένος από το πνεύμα του Διαφωτισμού και πεπεισμένος ότι οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνουν τον πολιτισμό, θεώρησε ότι υπάρχουν συγκεκριμένες και αξιολογήσιμες εξελικτικές φάσεις ενός πολιτισμού που ορίζουν την -παγκοσμίως κοινώς αποδεκτή- πρόοδό του.
] Η θέση του Μπόας
Ο Φραντς Μπόας (Franz Boas), υποστηρίζοντας τη θέση του Τέιλορ περί μη φυλετικής αναγωγής των πολιτισμικών όρων, προχώρησε τη συλλογιστική του ένα βήμα πιο πέρα και αντιτέθηκε στη θεώρηση του πολιτισμού ως αξιολογήσιμου μεγέθους με κοινώς αποδεκτά κριτήρια. Ο Μπόας, θεμελιώτης εξάλλου της έρευνας πεδίου, διετύπωσε την ρηξικέλευθη για την εποχή άποψη ότι κάθε πολιτισμός αποτελεί μία μοναδική ενότητα (που δεν μπορεί να ερμηνευτεί με κοινά εξελικτικά μέτρα).
Η γερμανική προσέγγιση και η επιρροή του Λάμπρεχτ
Η Γερμανία υπήρξε το επίκεντρο μιας τελείως διαφορετικής θεώρησης που, αν και και διαποτισμένη από τον ιδεαλισμό και μερικές φορές αντίθετη με κάθε πνεύμα επιστημονικότητας, σημάδεψε όμως βαθυά τη θεωρία του πολιτισμού. Πρόδρομος της γερμανικής θεώρησης υπήρξε ο φιλόσοφος Γιόχαν Χέρντερ (Johann G. Herder), ο οποίος υποστήριξε το 1774 ότι κάθε λαός χαρακτηρίζεται από μία λαϊκή ευφυία (Volkgeist). Καθοριστικός παράγοντας όμως στη διαμόρφωση της γερμανικής σκέψης στάθηκε η σχολή της Λειψίας και ο ιστορικός Κάρλ Λάμπρεχτ (Karl Lambrecht).
Ο Λάμπρεχτ εφηύρε την έννοια της “λαϊκής ψυχής” (Volksseele) η οποία θεωρεί ότι περιγράφει την πολιτιστική σύνθεση κάθε λαού. Η προοδευτική εξέλιξη του λαϊκού αυτού εγγενούς συστατικού περνάει μέσα από διάφορες «πολιτιστικές εποχές» (Kulturzeitalter) που οδηγούν στη συγκρότηση κράτους και στο σχηματισμό πολιτιστικής εθνικής ταυτότητας. Σημαντικό παράγοντα συγκριτικής αξιολόγησης του πολιτισμού αποτελεί το τυπικό πλαίσιο του "γίγνεσθαι" κάθε λαού (Typik des Völkerwerdens).
Στη Γερμανία, αυτή η σύλληψη υπογράμμιζε τη σημασία της παραδοσιακής λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής κουλτούρας που προερχόταν από τα λαϊκά στρώματα σε αντιδιαστολή με τον εξειδικευμένο επιστημονικά και φιλοσοφικά Διαφωτισμό. ¨Έτσι ο γερμανικός όρος kultur που προέκυψε αναφέρθηκε κυρίως στα πνευματικά δημιουργήματα, τη γλώσσα, τη θρησκεία και την ηθική (στον αντίποδα της διαφωτιστικής τεχνολογίας) που αποτελούν την κληρονομιά κάθε λαού και το διαφοροποιό στοιχείο του από άλλους.
Πάνω στη θεωρητική βάση που προσέφερε ο Λάμπρεχτ αναπτύχθηκε σημαντικά η Λαογραφία η οποία όμως έτσι αρχικά επιφορτίστηκε με την αναγωγή των επιμέρους παραδοσιακών στοιχείων σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εθνικής συνείδησης. Στις θέσεις του Λάμπρεχτ άλλωστε βασίστηκε μεταγενέστερα ο ναζισμός έτσι ώστε να στοιχειοθετήσει την ανωτερότητα της αρίας φυλής.
Η λειτουργιστική προσέγγιση
Η λειτουργιστική προσέγγιση, επηρεασμένη από την κοινωνιολογία, βασίστηκε πάνω σε σχετικιστικές θέσεις του Ντιρκάιμ (Durkheim) και του Μος (Mauss), οι οποίοι -προτιμώντας πάντα τη χρήση του όρου civilisation ή αναλόγων του και όχι του culture- είχαν στηρίξει την άποψη ότι κάθε λαός έχει τον πολιτισμό του ανεξαρτήτως φυλής. Βρήκε τον κυριότερο εκφραστή της στον Μπρόνισλαβ Μαλινόβσκι, που ενώ εισήγαγε ενδιαφέρουσες ιδέες, δεν κατόρθωσε να σχηματίσει ένα επαρκές θεωρητικό πλαίσιο για τον πολιτισμό. Σημαντική πάντως παραμένει η παρατήρησή του ότι δεν είναι εφικτή η αναγωγή ενός πολιτισμού στις ρίζες του, καθώς και η τοποθέτησή του περί ανεδαφικότητας της εξελικτικής-αξιολογικής θεώρησης του πολιτισμού, μετακυλύοντας έτσι παράλληλα το βάρος της έρευνας περισσότερο στην επεξήγηση της εσωτερικής συνοχής του.
Η ανθρωπολογική προσέγγιση (Ρουθ Μπένεντικτ και Μάργκαρεντ Ριντ)
Η δομιστική προσέγγιση
Σύμφωνα με τη δομιστική προσέγγιση που εξέφρασε πρώτος ο Λεβί Στρως υφίσταται ένας υπερκείμενος πολιτισμός, οφειλόμενος στην κοινή καταγωγή των ανθρώπων που περιλαμβάνει τις επιμέρους εκφράσεις του, όπως αυτές διαμορφώνονται από τις κοινωνικές συνθήκες. Στόχος των δομιστών ήταν να παρουσιάσουν ένα μοντέλο που περιλαμβάνει όλα τα επιμέρους στοιχεία από τα οποία αυτό εξαρτάται και να προβλέψουν τις αλλαγές που μπορεί να επιφέρει μία συγκεκριμένη μεταβολή ενός στοιχείου πάνω στην αρχική δομή του μοντέλου. Ο ίδιος ο Στρώς είχε ισχυριστεί ότι «κάθε πολιτισμός μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύνολο συμβολικών συστημάτων» [14]. Κατά την εξέλιξη του δομισμού στην Αμερική διατυπώθηκε η θέση ότι κοινωνία και πολιτισμός είναι έννοιες αλληλοεξαρτώμενες και σχεδόν ταυτόσημες.
Οι απόψεις των δομιστών παρότι προσέφεραν ένα ολοκληρωμένο θεωρητικό πλαίσιο, επικρίθηκαν ότι εγκλωβίζουν μονοδιάστατα τη μελέτη στις δομές της κοινωνίας και αποτυγχάνοντας τελικώς να ερευνήσουν το αντικείμενο του πολιτισμού.
Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολίβαρ» της Βενεζουέλας
Έργα Beethoven & Στραβίνσκι
Από τις φτωχογειτονιές της Βενεζουέλας και αφού κατέκτησε τις πιο λαμπερές αίθουσες συναυλιών, και κυρίως το θαυμασμό και τις καρδιές των ανά τον κόσμο ακροατών της, η Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολίβαρ» έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καλεσμένη του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι περίπου 200 ταλαντούχοι νεαροί μουσικοί ηλικίας από 16 ως 26 χρόνων, απόρροια του πρωτοποριακού εκπαιδευτικού συστήματος «El Sistema», ερμηνεύουν με τον ενθουσιασμό που διακρίνει κάθε τους εμφάνιση την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν και την Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκι, υπό τη διεύθυνση του χαρισματικού Γκουστάβο Ντουνταμέλ, στο Ηρώδειο.
Η Ορχήστρα Νέων της Βενεζουέλας «Σιμόν Μπολίβαρ» ιδρύθηκε πριν 30 περίπου χρόνια από τον αρχιμουσικό Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου, δίνοντας σάρκα και οστά στο μεγαλόπνοο όραμα του για τη μουσική εκπαίδευση. Με περισσότερους από 200 μουσικούς ηλικίας 12 έως 26 ετών, η ορχήστρα αποτελεί σήμερα τη «ναυαρχίδα» του περίφημου εκπαιδευτικού προγράμματος του Κρατικού Ιδρύματος του Συστήματος της Βενεζουέλας για Ορχήστρες Νέων και Παιδιών, ευρύτερα γνωστό ως «El Sistema». Μέσω αυτού του προγράμματος, παιδιά και νέοι από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα της Βενεζουέλας όχι απλώς βρίσκουν διέξοδο στη μουσική, αλλά συχνά είναι τόσο ταλαντούχα που στελεχώνουν τις σπουδαιότερες ανά τον κόσμο ορχήστρες.
Το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα ξεκίνησε στη χώρα των 25 εκατομμυρίων κατοίκων και των μόλις δύο Ορχηστρών - αφού η μουσική ήταν συνήθως «ευρωπαϊκή υπόθεση»- με τη συμμετοχή έντεκα παιδιών, εθελοντών δασκάλων και ένα γκαράζ ως χώρο προβών. Στα τριάντα χρόνια εφαρμογής του υπολογίζεται ότι περίπου δύο εκατομμύρια παιδιά γνώρισαν και αγάπησαν τη μουσική, ενώ εμπόδια όπως η ασιτία, οι λιποθυμίες, οι πυροβολισμοί στις επικίνδυνες γειτονιές αντιμετωπίζονται καθημερινά χάρη στο πείσμα των δασκάλων, των γονιών και των ίδιων των παιδιών. Η επιβράβευση των καλύτερων είναι το εισιτήριο για το Καράκας, με λίγα λόγια η συμμετοχή τους στη μεγαλύτερη Ορχήστρα του El Sistema, στη «Σιμόν Μπολίβαρ».
Τα νεαρά μέλη της Ορχήστρας δοκιμάζονται σ' ένα πολύ απαιτητικό ρεπερτόριο και έρχονται σε επαφή με σημαντικούς μουσικούς - σολίστ από διάσημες ορχήστρες και ακαδημίες, ανάμεσα τους η Φιλαρμονική του Βερολίνου, η Ακαδημία Σιμπέλιους της Φινλανδίας, η Ακαδημία Μπαχ της Στουτγάρδης. Την Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολίβαρ» της Βενεζουέλας διευθύνει ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, με τον οποίο συνεργάζεται σε σταθερή βάση έξι μήνες το χρόνο, αλλά και διεθνούς φήμης μαέστροι όπως ο σερ Σάιμον Ρατλ και ο Κλάουντιο Αμπάντο.
Καλό σας βράδυ , καλό ξημέρωμα
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη αλλά και..οργή ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment