Πενήντα πέντε χρόνων κρυφός …καϋμός , και μυστικό μου τάμα , ήταν το ταξίδι μου στην Κύπρο . Βέβαια τα χρόνια περνούσαν και δεν γινόταν αυτό το ταξίδι , αλλά η ζωή ξέρει από μόνη της να τα ..” βολεύει “ όλα , τα’φερε λοιπόν έτσι , που η Κύπρος είναι πια καθημερινή μου σκέψη και ..λαχτάρα , αφού η κόρη μας η Αγγελική με το σύζυγό της Φίλιππο , μένουν μόνιμα στη Λευκωσία και όχι μόνο αυτό , αλλά πριν από 20 ημέρες μας χάρισαν και μια υπέροχη εγγονούλα , τη Φοίβη …
Βέβαια , υπάρχει και μια παλιά ιστορία που με συνέδεε με την Κύπρο , μια ιστορία που ξεκίνησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950 , όταν είχαν αρχίσει οι σκληρές δοκιμασίες των αδελφών μας της Κύπρου .
Εκείνη λοιπόν την εποχή , αλληλογραφούσα με ένα συνομηλικό μου Κυπριωτόπουλο , απ’ το Βαρώσι Κύπρου , την Αμμόχωστο δηλαδή , που δυστυχώς είναι υπό τουρκική κατοχή . Η αλληλογραφία μας ξεκίνησε από κάποιο παιδικό περιοδικό της εποχής , ίσως το “ Ελληνόπουλο “ ή τη “ Ζωή του παιδιού “ , με σκοπό την ανταλλαγή γραμματοσήμων , μιας και ήμουνα φανατικός συλλέκτης τους , όπως φυσικά και ο φίλος μου απ’ την Κύπρο , ο Γιώργος Σταυρινός .
Βέβαια εκτός απ’ τα γραμματόσημα η αλληλογραφία μας περιλάμβανε και..πύρινα ..γράμματα , γεμάτα νεανικό πατριωτικό πάθος , αφού ήμασταν δεν ήμασταν 13-15 χρόνων . Η αλληλογραφία μας ήταν πολύ πυκνή και τακτική , και πέρα απ’ όλα τα άλλα , τα Εθνικού περιεχομένου , γράφαμε ο καθένας στον άλλον , ποιά γραμματόσημα του λείπουν απ’ τις διάφορες σειρές και έτσι με τις ανταλλαγές μας καλύπταμε τις ανάγκες μας .
Ο φίλος μου δε ο Γιώργος , ήταν η αιτία να μάθω το χρώμα “ λιλά “ , χρώμα που ομολογώ δεν το γνώριζα , πως ; πολύ απλά σε ένα γράμμα του μου ζητούσε αν μπορώ να του στείλω ένα συγκεκριμένο γραμματόσημο κάποιας σειράς και χρονολογίας , που μου περιέγραφε την εικόνα του γραμματοσήμου και την αξία του , και συμπλήρωνε : χρώματος λιλά ..
Εγώ φυσικά το χρώμα “ λιλά “ δεν το γνώριζα , γιατί ήταν κάτι που στο Λιδορίκι δεν το ξέραμε και παρότι ρώτησα μικρούς και μεγάλους κανένας δεν μπόρεσε να με βοηθήσει . Η μόνη μου ελπίδα τελικά ήταν ο Λεωνίδας ( αν θυμάμαι καλά ) Δημόπουλος , διευθυντής του Ταμείου , και μανιώδης συλλέκτης γραμματοσήμων , αυτός δε ήταν που με έβαλε και μένα στο..λούκι της συλλογής ..
Έμενε στο σπίτι του Ηλία Κάγκαλου , τιυ Βζωνολιά , όπως τον λέγαμε , δίπλα απ’ την εκκλησία και ήταν μάλιστα και ταχτικός πελάτης στο ζαχαροπλαστείο μας , κάποια στιγμή λοιπόν που ήρθε , τον ρώτησα για το συγκεκριμένο γραμματόσημο και μου είπε κάποια στιγμή απόγευμα , να πάω στο σπίτι να βρούμε αυτό το γραμματόσημο , έτσι κι’ έγινε , το άλλο απόγευμα ξεκίνησα και πήγα , και..ξετρελάθηκα με τα γραμματόσημα που είχε ο αείμνηστος Δημόπουλος , ταξινομημένα σε άλμπουμ , σε Ηπείρους και χώρες , και βέβαια σε ξεχωριστό άλμπουμ τα Ελληνικά , που ήταν και πάρα πολλά .
Αφού λοιπόν φυλλομέτρησε ένα άλμπουμ έφτασε σε μια σειρά γραμματοσήμων , που είχαν παραστάσεις Ελληνικών πολεμικών πλοίων , αν θυμάμαι καλά , και σταμάτησε σε ένα γραμματόσημο που είχε όλα τα άλλα στοιχεία αλλά το χρώμα του ήταν..μωβ , έτσι τουλάχιστον το λέγαμε εμείς , και μάλιστα ένα περίεργο μωβ . Το έβγαλε προσεχτικά απ’ τη θήκη , με την τσιμπίδα και μου είπε : Ορίστε κύριε Κώστα; , αυτό είναι το περίφημο γραμματόσημο του φίλου σου , και όταν του είπα πως αυτό έχει χρώμα μωβ , μου εξήγησε πως στη Κύπρο αυτό το χρώμα το λένε λιλά .
Η αλληλογραφία μας με το Γιώργο πρέπει να κράτησε αρκετά χρόνια , και δεν μπορώ να καταλάβω πως , πότε και γιατί διακόπηκε , πάντως πιστεύω , πως διακόπηκε μάλλον όταν τελειώσαμε το Γυμνάσιο , και σχεδόν αυτή η παλιά δι’ αλληλογραφίας φιλία , είχε μισο..ξεθωριάσει , αφού δεν έτυχε όλα τα χρόνια να γνωριστούμε προσωπικά , εγώ είχα μια φωτογραφία του Γιώργου και κάποια γράμματα , που όμως χάθηκαν με το χρόνο , στις τόσες μετακομίσεις μας ..
Πριν από 3-4 χρόνια όμως βρήκα εντελώς τυχαία τη φωτογραφία του φίλου μου του Γιώργου , με το μαθητικό πηλήκιο , σε κάποια εξοχή στα Βαρώσια , αλλά χωρίς καμία άλλη πληροφορία , πλην μιας υπογραφής , δυσανάγνωστης . Εν τω μεταξύ η κόρη μας Αγγελική ζούσε ήδη στην Κύπρο , και σκεφτόμουνα να της δώσω τη φωτογραφία , μήπως και κάποιος απ’ τους γνωστούς γνώριζε κάτι , γιατί και η οικογένεια του Φίλιππου , του γαμπρού μας , ήταν απ’ το Βαρώσι και μάλιστα συνομήλικός μου . Παρ’αλληλα όμως της έστειλα και στη Νικολούλη , που τη δημοσίευσε αρκετές φορές αλλά χωρίς αποτέλεσμα , αλλά στάθηκα πολύ τυχερός , γιατί με το που είδε τη φωτογραφία , που έδωσα στην Αγγελική , ο πατέρας του Φίλιππου , τον αναγνώρισε αμέσως , αφού ήταν χωριανοί , συνομήλικοι και συμμαθητές και έτσι λοιπόν μετά από 55 περίπου χρόνια βρήκα τον φίλο μου το Γιώργο Σταυρινό , δείτε και την περιβόητη φωτογραφία .
Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά αρκετές φορές ανταλάσσοντας ευχές στις γιορτές κλπ , και τώρα που γεννήθηκε η εγγονούλα μας και κατεβήκαμε στην Λευκωσία , όπου μένει και ο Γιώργος , ανταμώσαμε , ήπιαμε παρέα καφεδάκι και είπαμε ό καθένας μας ό,τι θυμόταν , βγάλαμε και την σχετική αναμνηστική φωτογραφία , βεβαίως..βεβαίως..
Ο Γιώργος αριστερά και η ..αφεντιά μου δεξιά …
Βέβαια , στην Κύπρο επισκέφθηκα και διάφορα υπέροχα μέρη , απ’ όπου έχω πολλές φωτογραφίες , που θα τις δούμε όμως μια άλλη μέρα , ένα άλλο απόγευμα , αφού το προσκύνημα στη πανέμορφη Κύπρο θα ..συνεχισθεί …
Καλό σας βράδυ , να περνάτε καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη …….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment