Κακοπουλαίοι και Καρμαίοι , οι γλεντζέδες της Δωρίδας .
Μια απ’ τις “ κουμπανίες “ της εποχής : Γ.Κλώσσας , κλαρίνο , Γιάννης Μπίρπος , βιολί , Σπυρ. Κακόπουλος , σαντούρι , Γιώργος Πανάγος , λαούτο , Ιωαν. Τσαγκουρνός , ακκορντεόν , όσο για την…” αοιδό “ δεν έχουμε στοιχεία …
Το δημοτικό τραγούδι , ήταν και είναι πάντα η αληθινή έκφραση του Έλληνα στη χαρά και τη λύπη του . Πάντα το εκπροσωπούσαν εύθυμοι και υπερήφανοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να μεταδίδουν τα τραγούδια και τη μουσική τους απ’ τη μια γενιά στην άλλη και το κυριότερο , χωρίς την εμπορικότητα της σημερινής εποχής .
Αυτό που τραγουδούσαν , συνοδεύοντάς το με τα πατροπαράδοτα μουσικά τους όργανα , έβγαινε μέσα απ’ ρες ολόκληρες , με τη φλόγα της ψυχής τους και το εκφράζανε με ακούραστα χείλη ώρες ολόκληρες , με πολύ κέφι .
Εμείς σαν άξιοι συνεχιστές της Ελληνικής αυτής παράδοσης που λέγεται “ δημοτικό τραγούδι “, τραγουδάμε και χορεύουμε ακόμη στα πανηγύρια και τις διάφορες εκδηλώσεις ( γάμοι , αρρεβώνες κλπ ) ό,τι έχουμε προλάβει να περισώσουμε …
Ανατρέχοντας σε κάποιο παλιό ημερολόγιο στα 1952 από κάποιους παλιούς καλούς φίλους μουσικούς και από μαρτυρίες των ιδίων των πρωταγωνιστών , θα σας διηγηθώ μερικά περιστατικά που σφράγισαν το φιλοτεχνικό τους βίο , μέχρι την τελευταία τους πνοή , και αποτελούν ωραία σημάδια για μίμηση μια και είναι αδιανόητο για τους σημερινούς να σκεφτούν ποιές ταλαιπωρίες έπρεπε να αψηφήσει κάποιος για να φτάσει στον προορισμό του , μετά από αδιάκοπο πεζόδρομο , φορτωμένος πολλές φορές και το όργανό του .
Σαν αποδημητικά πουλιά που τρέχουν για καινούργιες φωλιές τρέχανε κι’ αυτοί για κάποιο απομακρυσμένο χωριό για να δώσουν ζωή και κέφι στη χαρά τους ( γάμοι , αρρεβώνες , πανηγύρια ) .
Στο πανηγύρι του Σεβεδίκου ( Δωρικού ) το 1950 , οι..Καρμαίοι και οι Κακοπουλαίοι σε πλήρη…δράση ..
Για το Βελούχι ( Κάλλιο ) , ξεκίνησε η μικρή φιλική κομπανία από το Λιδορίκι , αφού μαζευτήκανε την κανονισμένη ώρα στο καφενείο της Βαθειάς . Ήταν οι : Δημ. Κάρμας , με το κλαρίνο , ο Κων. Κάρμας με το λαούτο , ο Γιώργος Κακόπουλος με το βιολί , ο Σπύρος Κακόπουλος με το σαντούρι και ο Κώστας Κακόπουλος με το λαούτο του .
Χαράξανε φορτωμένοι τα μουσικά τους όργανα πορεία πεζοί , όταν φτάσαν στο Μόρνο , έπρεπε για να μην κάνουν τον κύκλο και πάνε απ’ τη γέφυρα του Στενού , να περάσουν οπωσδήποτε μ’εσα απ’ το ποτάμι , το Μόρνο .Έτσι κι’ έγινε . Ο Μήτσος Κάρμας πρώτος , χαμογελαστός όπως πάντα , έβγαλε τα παπούτσια του , τις κάλτσες του , φορτώθηκε τον αδελφό του και τον πέρασε απέναντι αντί 30 δραχμών .
Δεύτερος στην όχθη περίμενε ο Γιώργος Κακόπουλος , ο οποίος όπως πάντα εύθυμος , αλλά και έξυπνος , θέλοντας πάντα να την περνάει ..καλά , λέει στο Μήτσο : “ Βρε Μήτσο φίλε , μια και είσαι ξυπόλυτος , δεν με περνάς και μένα απέναντι ; ". Του λέει λοιπόν ο Μήτσος , “ αν μου δώσεις ένα 50αρι , θα σε περάσω “. ( Προηγουμένως όμως είχε πει στον αδελφό του να μη μαρτυρήσει πόσα του πήρε ) .
Καβάλα λοιπόν ο Γιώργος στο Μήτσο , του έλεγε καθώς προχωρούσαν : “ Ντε - Μάρω μ’ – ντε “. ( Μάρω λέγαν το μουλάρι του γιατρού του Λαλαγιάννη “.
Μόλις φτάσανε λοιπόν στη μέση στο ποτάμι , λέει ο Μήτσος στο Γιώργο : “ Φίλε , θα πω ένα , θα πω δύο , θα πω τρία , και αν δεν ρίξεις το 50αρι στην τσέπη μου , θα σε ρίξω μέσα στο ποτάμι “.
Ο Γιώργος αδιάφορα έκανε πλάκα και συνέχιζε να λέει “ Ντε Μάρω μ’- Ντε “.
“ Γιώργο ένα , Γιώργο δύο , Γιώργο τρία “ λέει ο Μήτσος και τον πέταξε μέσα στο ποτάμι με και έγινε μούσκεμα , κρατώντας το βιολί ψηλά με τα χέρια του να μη βραχεί . Αυτά και πολλά άλλα συνέβαιναν τότε , πάντως συνέχισαν την πορεία τους και έφτασαν σε λίγο στην πλατεία του χωριού για να αρχίσει το μεγάλο Βελουχοβιώτικο πανηγύρι της Παναγίας , το δεκαπενταύγουστο του 1952 .
Τιμή λοιπόν σε όλους τους ακούραστους μουσικούς – εργάτες της δοξασμένης Ρούμελης και αιωνία η μνήμη σ’ αυτούς που φύγανε , αλλά άφησαν τις ωραίες αναμνήσεις τους για να τις θυμόμαστε ή να μας τις διηγούνται αγαπητά τους πρόσωπα .
Δεκαπενταύγουστος , πανηγύρι της Παναγίας στο Βελούχι , στο μαγαζί του Θαν. Φάκου , Θαν. Πίτσιος _ Φαλιαμπάρας , κλαρίνο , Κ. Κοντογιάννης , βιολί , Κ.Πίτσιος γιος του Φαλιαμπάρα , κιθάρα και Νίκος Σιδηρόπουλος , ακκορντεόν .
Η γλυκιά αυτή ..” μουσική “ ανάμνηση , απ’ τη ζωή των δημοτικών “ κουμπανιών “ ( έτσι της έλεγαν ) είναι του Κ. Κακόπουλου και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ Λιδωρίκι “ του Γιώργου Καψάλη τον Αύγουστο του 1984 .
Καλό σας βράδυ, να περνάτε καλά ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment