Μη σας φανεί παράξενο αγαπημένοι μου φίλοι , αλλά το περιβόητη “ Κολωνάκι “ , αυτή η πολυακουσμένη γειτονιά της Αθήνας , το στέκι της ανθρώπινης ..ματαιοδοξίας , και το χωριό μας το Λιδορίκι , έχουν παλιούς και…δυνατούς δεσμούς , που ξεκίνησαν απ’ την εποχή του Όθωνα .
Διαβάστε παρακάτω μερικά στοιχεία απ’ την Κολωνακιώτικη ιστορία που επιβεβαιώνουν τα γραφόμενά μας . Θα πρέπει μάλιστα εδώ να αναφέρουμε πως την εποχή εκείνη αλλά και τον 19ο αιώνα γενικά ,΄το Λιδορίκι και οι Λιδορικιώτες αναφέρονταν συχνά – πυκνά στις στήλες των τότε Αθηναϊκών εφημερίδων , αφού ήταν οι..” Εθνικοί …γαλατάδες “ , που ξεκινώντας απ’ τα Κολωνακιώτικα ..” βοσκοτόπια “ , ξαπλώθηκαν σιγά – σιγά σ’ ολόκληρη την Αθήνα .
Ή εφημερίδα “ Εστία “ ( που ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1894 , ξεκίνησε την έκδοσή της σαν εβδομαδιαίο λογοτεχνικό περιοδικό , με το ίδιο όνομα , και με τη διεύθυνση του Παύλου Διομήδη , ο οποίος στη συνέχεια το εκχώρησε στο Γ.Δροσίνη που τη μετέτρεψε σε ημερήσια εφημερίδα και τη μεταβίβασε στους Σπύρο Δάσιο και Άδωνι Κύρου ) φιλοξενούσε τακτικότατα ειδήσεις αναφερόμενες στους Λιδορικιώτες γαλατάδες που είχαν ..κυριέψει το Αθηναϊκό κέντρο , αλλά και στο Λιδορίκι γενικότερα , που , τότε τουλάχιστον αλλά και για πολλές δεκαετίες μετά , με το όνομά του κάλυπτε ολόκληρη την ορεινή Δωρίδα και όχι μόνον ..
Σε μια απ’ τις πολλές αναφορές του στους Λιδορικιώτες και το Λιδορίκι , ο ιδιοκτήτης και αρθρογράφος της Άδωνις Κύρου , με τη γνωστή του καυστική σκωπτική διάθεση , απορούσε και αναρωτιόταν : “ …πως αυτοί οι Λιδορικιώτες γαλατάδες καταφέρνουν οι ..αθεόφοβοι και κάνουν το ..” νερό “..γιαούρτι “ , υπονοώντας φυσικά το…νέρωμα του γάλακτος ή μάλλον το…γαλάκτωμα του..νερού που γινόταν απ’ τους Λιδορικιώτες , που επαναλαμβάνουμε πως κατάγονταν απ’ όλα τα Δωρικά χωριά .
Παρόμοιες αναφορές , που υπονοούσαν την ..Λιδορικιώτικη πονηριά , έχουν γίνει και στον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο , και μάλιστα απ’ τους αξέχαστους Βασίλη Αυλωνίτη , Ορέστη Μακρή κ.α . Με τα χρόνια όμως οι Λιδορικιώτες ..έβαλαν πόδι , στην Αθηναϊκή ζωή , αφού σχεδόν όλα τα μεγάλα ζαχαροπλαστεία και γαλακτοπωλεία της Αθήνας , ανήκαν σε Λιδορικιώτες , με την..ευρεία , όπως προαναφέραμε , έννοια .
Οι μεγαλύτεροι νοσταλγούν ακόμη την παλιά πλατεία Συντάγματος. Πριν από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και μετά, εδώ κυριαρχούσαν τα καφενεία του Ζαχαράτου (γωνία με Σταδίου) και του Αντωνιάδη (γωνία με Φιλελλήνων). Στη γωνία με την Ερμού που ήταν το ισόγειο της κατοικίας του εκδότη Ανδρέα Κορομηλά και κατεδαφίστηκε μεταξύ 1950-60, λειτουργούσε το ιστορικό ζαχαροπλαστείο «Αϊ Λάιφ», του Ζαβορίτη με τις ονομαστές σοκολατίνες, που το θεωρούσαν... νυφοπάζαρο γιατί εκεί γίνονταν συνοικέσια! Είχε κρυστάλλινους καθρέφτες, βελούδινα βυσσινί καθίσματα και μαρμάρινα τραπέζια. Στο απέναντι τετράγωνο άνοιξε μετά τον πόλεμο του ‘40 το ζαχαροπλαστείο του Παπασπύρου , ενώ επί της Πανεπιστημίου , λίγο πιο κάτω απ’ τα Προπύλαια , αριστερά όπως κατεβαίνουμε προς Ομόνοια , δίπλα στη στοά Νικολούδη , υπήρχε ένα άλλο μεγάλο ζαχαροπλαστείο το “ Πικαντίλλυ “ του κοντοπατριώτη μας Ψιμάρα ‘ απ’ την Πενταγιού όπως επίσης στην οδό Χαριλάου Τρικούπη , στα Εξάρχεια το ονομαστό Ζαχαροπλαστείο των αδελφών Ασημακόπουλου , που βέβαια υπάρχει και σήμερα και εξακολουθεί να είναι σημείο..αναφοράς , των Αθηναίων..γλυκατζήδων …
Για όλα όμως αυτά τα ονομαστά “ Λιδορικιώτικα “ ΑθηναΪκά μαγαζιά , που έγραψαν και γράφουν…ιστορία, θα κάνουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα για να μάθουμε κι’ αυτή την πλευρά της Λιδορικιώτικης ιστορίας ..…
Διαβάστε λοιπόν τα γραφόμενα για το Κολωνάκι , την τους πλατεία του και τους…Λιδο…ρικιώτες
Πλατεία Κολωνακίου
Η επίσημη ονομασία είναι Πλατεία Φιλικής Εταιρείας. Η ονομασία προέρχεται από κάποιο παλαιό στύλο(κολωνάκι) που υπήρχε εκεί κοντά (υπάρχει και σήμερα στο κηπάριο της πλατείας) και που μάλλον ήταν «αποτρεπτικό» νόσων και θεομηνιών. Ο στύλος (φώτο) αυτός έδωσε το όνομά του στη σημερινή συνοικία, μια από τις καλύτερες της Αθήνας. Πρέπει πάντως να σημειώσουμε ότι η περιοχή του Κολωνακίου πάνω από την Δεξαμενή λεγόταν παλαιότερα «Κατσικάδα», γιατί Λιδωρικιώτες γαλατάδες έβοσκαν εκεί τις κατσίκες τους, στις πλαγιές του Λυκαβηττού.
http://www.tro-ma-ktiko.blogspot.com
Αν οι παρέες έφτιαξαν το μύθο του Κολωνακίου τον 20ό αιώνα, ποια είναι η ιστορία της συνοικίας; Η Γιάννα Δουράμπεη, ξεναγός του Δήμου Αθηναίων, κάνει μια μικρή ιστορική διαδρομή: «Για την αρχαιότητα το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως η Δεξαμενή ήταν η δεξαμενή του υδραγωγείου του Ανδριανού. Από τον 5ο αι. μ.Χ. το μόνο που σώζεται είναι μια πλάκα που αναφέρει το όνομα ενός επισκόπου Κλιματίου και βρίσκεται στο Βυζαντινό μουσείο, από μια βασιλική εκκλησία που βρισκόταν στο νο 24 της Τσακάλωφ. Το κολονάκι της πλατείας – ένας «αποτρεπτικός» στύλος για νόσους και θεομηνίες –, υποτίθεται πώς έδωσε το όνομα στη γειτονιά. Στη δεκαετία του Όθωνα ήταν ένας φτωχικός καταυλισμός βοσκών από το Λιδωρίκι, οι οποίοι έβοσκαν τα πρόβατα στον Λυκαβηττό και προμήθευαν με γάλα την Αθήνα. Το 1883 ιδρύθηκε από τη Βασίλισσα Όλγα το νοσοκομείο του Ευαγγελισμού και το 1886 άρχισε η ανέγερση του Αγίου Διονυσίου, ενώ στα τέλη του 19ου αι. ήρθαν οι γνωστές αρχαιολογικές σχολές (γαλλική, βρετανική κ.ά.), τα μόνα κτίρια στην περιοχή με μεγάλους κήπους. Τότε, μόνο η πλατεία Δεξαμενής ήταν γνωστή, με την παράγκα όπου σύχναζε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Ο Καιροφύλας αναφέρει πως στη Σκουφά, το 1929, για τριώροφη κατοικία με επτά δωμάτια σε κάθε όροφο και σε οικόπεδο 420 τετραγωνικών πήχεων (σ.σ. πήχης = 0,75 μ.) δεν είχε περισσότερο από 2 εκατομμύρια δραχμές. Εκείνοι την περίοδο άρχισαν να έρχονται μεγαλέμποροι, πολιτικοί (λόγω και της παρακείμενης Βουλής ή του παλατιού), αλλά και γιατροί λόγω του Ευαγγελισμού. Η Βασιλίσσης Σοφίας είναι ο πρώτος δρόμος/σύνορο της γειτονιάς που αρχίζει να χτίζεται το 1870, προοριζόμενη να στεγάσει τη μεγαλοαστική τάξη. Τα οικόπεδα όπου σήμερα βρίσκονται το Υπουργείο Εξωτερικών, η Πρεσβεία της Αιγύπτου… είχαν δεσμευτεί επί Όθωνος για να γίνουν υπουργεία. Επί Γεωργίου Α΄ τελικά αγοράστηκαν από ιδιώτες – έτσι χτίστηκε η οικία Συγγρού (το μετέπειτα Υπουργείο Εξωτερικών), το μέγαρο Σταθάτου, η οικία Βενιζέλου που μετά το θάνατό του η σύζυγός του το πούλησε στο βρετανικό δημόσιο, όπου και στεγάστηκε η Βρετανική πρεσβεία. Η μέσα πλευρά του Κολωνακίου ακολούθησε λίγο αργότερα να χτίζεται σε οικόπεδα, που τα περισσότερα ανήκαν στη Μονή Πετράκη.
No comments:
Post a Comment