Η αγαπημένη χωριανή μας Γ,Γεροδήμου , στο κατώι του σπιτιού της , ανάμεσα στο κόσκινο και τις..σκορδοπλεξιάνες , φτιάχνει τα προικιά για τις..εγγόνες.. Η φωτογραφία είναι της δεκαετίας του 60 .
Θυμάμαι , τα παλιότερα χρόνια , σαν έμπαινε η άνοιξη και καλοκαίριαζε , εκεί κατά το..σουρούπωμα , μες στην γαλήνη και την ησυχία , που οι χωριανοί ξαπόσταιναν απ’ τον ολοήμερο..παιδεμό τους στα χωράφια , τα πρόβατα και σε όλες τις καθημερινές τους δουλειές , πέρα απ’ τις μοσχοβολιές που ‘ ρχονταν απ’ τις γειτονικές αυλές ολόγυρα , τα λιανοτράγουδα των κοριτσιών που μαζεμένα συντροφιές – συντροφιές , κένταγαν τα προικιά τους , και το γλυκοκελάηδημα των αηδονιών κάτω στο Σκατόρεμα , εκτός λοιπόν απ’ όλα αυτά , ακουγόταν ρυθμικά , μελωδικά με μια..περίεργη αρμονία , το τακ – τακ , από κάποι γειτονικό αργαλειό , και υπήρχαν πολλοί τότε στις γειτονιές μας .
Ολόκληρη επιστήμη ο αργαλειός , μαθημένη απ’ τις μανάδες και τις γιαγιάδες , γενιές και γενιές , και πέρναγε απ΄τη γιαγιά στη μάνα κι απ’ τη μάνα στην κόρη , κι’ ανάλογα με το μεράκι της κάθε νοικοκυράς , έβγαιναν σωστά..κομψοτεχνήματα , με τα όμορφα χρώματα και τα απίθανα σχέδια , σωστοί ζωγραφικοί πίνακες ..κάποιες μάλιστα κοπέλες , ξεπέρναγαν τα συνηθισμένα , και έφτιαχναν ..θαύματα , όπως συνήθως γίνεται και στη ζωή …
Δυστυχώς , αυτός ο λίγο μονότονος , αλλά σημαδιακά … όμορφος ήχος του αργαλειού ,΄που ακουγόταν απ‘ όλες τις γειτονιές του χωριού μας , θυμίζοντας την ομορφιά της δημιουργίας στην καθημερινότητάς μας , τις εποχές εκείνες τις ονειρεμένες , αυτός λοιπόν ο ήχος έσβησε..οριστικά , δεν νομίζω πως υπάρχουν αργαλειοί εν..ενεργεία σήμερα στο χωριό μας , κι’όσοι. “ περισώθηκαν “ απ’ τους επιτήδειους..παλιατζήδες , που όργωναν τα χωριά μας , είναι θαμμένοι σε κάποια γωνιά του κατωγιού ή της..αχυρώνας ..
Και δεν …” εξαφανίστηκαν “ μόνο οι αργαλειοί , αλλά και τα μπακίρια των σπιτιών , που τα αγόρασαν οι πλανόδιοι μπιρ-παρά , δίνοντας κι’από ένα “ τέντζερη “ αλουμινένιο ή..εμαγιέ , ή ένα τηγάνι ή ένα ..κούτλα , για ρεγάλο στις νοικοκυράδες , που με χαρά τους …ξεφορτώνονταν τις..” παλιατζούρες “ όπως έλεγαν .
Και έτσι χάθηκαν τα πανέμορφα χαλκωματένια κατσαρολικά , απ’ τα Λιδορικιώτικα σπίτια , όπως χάθηκαν βέβαια κι’ απ’ όλα τα χωριά , που θέλοντας να…εκσυγχρονιστούν , ξεπούλησαν όσο –όσο το νοσταλγικό τους παρελθόν ..το ίδιο περίπου έγινε και τις παλιές παραδοσιακές φορεσιές , φουστανέλες , ζηπούνια , τσαρούχια , σελάχια , γυναικείες στολές , Αμαλίες όπως τις λέγαμε , κουμπούρια και καρυοφύλλια , που φυλάγονταν χρόνια και χρόνια , στα σεντούκια .
Θυμάμαι , πως στις Εθνικές γιορτές , δεκάδες αγοριών και κοριτσιών ντύνονταν με τις στολές των παππούδων , μπαρμπάδων και συγγενών γενικά , σήμερα όμως ελάχιστες έχουν απομείνει , κι’ ανάμεσά τους και η πολύ όμορφη στολή του αξέχαστου μπάρμπα μου , του Χαραλαμπογιώργου , Γιώργου Πέτρου κατά ..κόσμον , που έμενε στου Καραβάνα το γεφύρι ,την οποία είχα καπαρωμένη για κάθε Εθνική γιορτή , μέχρι που τελείωσα το σχολείο , την έχουν και τη διατηρούν ολοκαίνουργια , προσέχοντάς την σαν..κόρη οφθαλμού , η κόρη του Κούλα Παπαπαναγιώτου και τα παιδιά της ..
Απ’ την εποχή λοιπόν εκείνη , των..” αργαλειών “ όλοι μας έχουμε να θυμόμαστε νοσταλγικά πολλά και διάφορα , άσχετα αν είχαμε ή δεν είχαμε στο σπίτι μας αργαλειό , τι σημασία έχει αυτό , είχαν οι γείτονές μας , οι συγγενείς μας , εξ’ άλλου , ο γλυκός ήχος του αργαλειού , ανακατεμένος με τη τις ευωδιές απ’ τις αυλές κι’ απ’ τα κήπια , μαζί με το γλυκοκελάηδημα των αηδονιών , αντηχούσε σ΄ολόκληρο το χωριό μας , απ’ τις ..Λάκκες , μέχρι το…Γυφτομαχαλά , τον Ψαλά και το ..Βαρούσι …
Μια τέτοια γλυκόπικρη ανάμνηση λοιπόν είναι και η παρακάτω “ έμμετρη “ ιστοριούλα της κουμπάρας μας της…” Λένης “ ….που είναι υπαρκτό πρόσωπο , αλλά με…αλλοιωμένα φυσικά χαρακτηριστικά , ποιητική…αδεία και για..ευνόητους λόγους γι’ αυτό μη σπάτε το..μυαλό σας…
Την κουμπάρα μας τη Λένη ,
τη θυμάμαι από παιδί …
μέρα νύχτα να υφαίνει
στου σπιτιού της την αυλή .
Κι’ ήταν τόσο ευτυχισμένη..
η κουμπάρα μας η Λένη…
* *
Από τόσο δα παιδάκι
μπήκε η Λένη στο χορό..
στα χωράφια , στα μανάρια ..
κι’ όλο το νοικοκυριό…
Κι’ όλη λέγανε τη Λένη
χρυσοχέρα , παινεμένη..
* *
Πρώτη πάντα στο σχολείο ,
πάντα πρώτη στη δουλειά
με χαμόγελο στα χείλη
και ολόχρυση καρδιά..
Από μάλαμα φτιαγμένη ,
η κουμπάρα μας η Λένη…
* *
Μεγαλώνοντας η Λένη ,
άρχισε να σιγανθίζει..
και σαν τρυφερό λουλούδι ,
γύρω να μοσχομυρίζει..
Μα ήταν πάντοτε η Λένη ,
ταπεινή και μετρημένη .
* *
‘Ομως , πέρναγαν τα χρόνια ,
κάρπισαν τα..περιβόλια
του κορμιού της , και στον κόρφο
μοσχομύρισαν..λεμόνια…
Κι’ έμοιαζε η κουμπάρα η Λένη ,
λεμονίτσα..ανθισμένη…
* *
Κι’όλοι του χωριού οι νέοι ,
λαβωμένοι , ερωτευμένοι ,
παίζαν μέρα –νύχτα ζάρια…
ποιόν θε ν’ αγαπήσει η Λένη..
Μα η Λένη , η καημένη..
είχε την καρδιά..σφιγμένη..
* *
Ώσπου σ’ ένα πανηγύρι ,
τ’ Αι Δημητριού , στα πρωτοβρόχια
πιάστηκ’ η καρδιά της Λένης
μεσ’ του έρωτα τα βρόχια .
Άνθισε με μιας η..Λένη
πού ‘ταν πάντοτε θλιμμένη..
* *
Αγάπησ’ ένα παλληκάρι ,
όμορφο σαν το φεγγάρι ,
και στο πρώτο το φιλί της
του ‘δωσε και την ψυχή της..
Μα ο νιος την ξεγελούσε ,
και μιαν άλλη αγαπούσε…
* *
Και.. συνέχισε να υφαίνει ,
η κουμπάρα μας η Λένη ,
στον παλιό τον αργαλειό της
μοναχή..δυστυχισμένη...
Έμεινε για πάντα η Λένη...
με το νιο ...αρρεβωνιασμένη ....
* *
Μα περνάγανε τα χρόνια ,
στραβογέρασε η Λένη ,
με το πρόσωπο σκαμμένο..
την ψυχή...χαρακωμένη..
Μιά ζωή..δυστυχισμένη...
μπαντανία..μπαλωμένη..
* *
Μεσ' τη μαύρη μοναξιά της ,
έχει πάντα..σύντροφό της ,
μέρα -νύχτα , αγκαλιά της ,
τον καλό τον..αργαλειό της ...
Και συνέχισε να υφαίνει ,
η ..κουμπάρα μας η...Λένη..
* *
Κι' όταν έφτασε η ώρα ,
το ταξίδι να...κινήσει ,
μια μονάχα επιθυμία ,
είχε η Λένη να...ζητήσει...
Nα της βάλουν στο ...πλευρό της...
τον παλιό τον...αργαλειό της...
Λιδορίκι 1 – 6 - 2007
No comments:
Post a Comment