ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΜΕ ΕΠΑΘΛΟ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΟΥ ΑΝΑΣΑ
Εννιά πρώην ασθενείς μιλούν για τη νόσο, τη διαρκή μάχη με τον θάνατο και το δέος του να κατορθώνεις το αδύνατο. Να ξαναζείς!
Οργάνωση Παραγωγής, Συνεντεύξεις, Κείμενα: Μίκα Κοντορούση
Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερτάς, Κωνσταντίνος Τσακαλίδης / sooc.gr
Στα γενέθλια των 18, δώρο οι τελευταίες χημειοθεραπείες
Ελευθερία Σάρρου, φοιτήτρια
«Στο επόμενο ραντεβού να φοράς περούκα!». Στην τρυφερή ηλικία των σχεδόν 18 που το μόνο ενδιαφέρον είναι οι Πανελλήνιες και η εισαγωγή σε σχολή της αρεσκείας σου, η εν λόγω φράση ακούγεται ισοπεδωτική. Η νεαρή Ελευθερία εγκατέλειψε τα θρανία εκτάκτως τον Μάρτιο του 2010, λόγω υψηλού πυρετού. Η πρώτη γνωμάτευση: Πνευμονικό οίδημα. Ήλπιζε σε γρήγορη ανάρρωση και επιστροφή στο διάβασμα, προκειμένου να περάσει στην «απαιτητική» Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, δεν γνώριζε ότι το περιπετειώδες ταξίδι της, μόλις ξεκινούσε. Στις συνεχείς εξετάσεις και ακτινογραφίες εντοπίστηκε όγκος δίπλα στην καρδιά. Ένας μήνας αναμονής, ταξίδια από Λάρισα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και αμέτρητες ώρες αγωνίας. Η δεύτερη διάγνωση μη αναστρέψιμη: Κακοήθης όγκος στο θύμο αδένα, το όργανο στο οποίο ωριμάζουν τα Τ- λεμφοκύτταρα και είναι υπεύθυνο για τη σωστή λειτουργία του ανοσοποιητικού. «Δεν είχα πολλές επιλογές. Άφησα τελείως το σχολείο. Ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Αυτός ο τύπος καρκίνου εμφανίζεται κυρίως σε άνδρες, είτε πολύ νέους, είτε άνω των 60. Δεν αντιλήφθηκα πώς και γιατί συνέβη σε εμένα». Η μικρή αλλά θαυματουργή Ελευθερία παρά το αρχικό σοκ, δεν το έβαλε κάτω. Ζήτησε να συμμετάσχει σε εξετάσεις εισαγωγής στην Γ’ Βάθμια εκπαίδευση (με την κατηγορία αναπήρων, όπως ορίζει ο νόμος) και ένα μήνα πριν υποβληθεί σε επέμβαση, ανέβηκε τα σκαλιά του σχολείου, για να δώσει έναν ακόμη αγώνα, αυτή τη φορά στον μαθητικό στίβο. «Πήγα με την φυσική περούκα μου, διπλής όψεως, με χαμόγελο και πολύ άνετη. Το ίδιο άνετα πέρασα με 19.4 στη σχολή των ονείρων μου». Δεκατρείς ημέρες πριν κλείσει τα 18 της (Οκτώβριος, 2010) έλαβε το σημαντικότερο δώρο. Την τελευταία χημειοθεραπεία στην εξάμηνη επίπονη αγωγή, με πολλές παρενέργειες, εμετούς και ζαλάδες. Τι στερήθηκε; «Το συναίσθημα της ανακούφισης που έχει κανείς όταν τελειώνει το σχολείο και τα όνειρα για τις πρώτες διακοπές». Ποιο το μάθημα ζωής που έλαβε από το γκρίζο αυτό διάστημα; «Στη ζωή όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Και εγώ κράτησα μόνο τα καλά. Απλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η ζωή μας δεν είναι αυτονόητη». Τι φοβάται; «Μόνο τον εαυτό μου. Τίποτε άλλο. Έχω μάθει να παλεύω και είμαι αισιόδοξη». Ποιος ο χειρότερος εφιάλτης; «Το κόκκινο υγρό στις φλέβες μου. Ακόμη και σήμερα όταν μου παίρνουν αίμα, η εικόνα μου θυμίζει το τότε». Και τελικά, ποια η συμβουλή της; «Να έχετε εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή. Και φυσικά, στη δύναμη της θέλησης. Αλλιώς, μένει στάσιμος».
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
Ζω για την επόμενή μου ανάσα
Παναγιώτης Μιχαήλ, personal trainer και ιδρυτής του bestrong.org.gr
Έβγαλε «νοκ άουτ» τον καρκίνο δύο φορές. Αθλητής από τα 14 και ένας από τους πιο καταξιωμένους personal trainers στην Ελλάδα, πίστευε ανέκαθεν ότι όταν κάνεις κάτι που βλάπτει την υγεία σου, πρέπει το επόμενο λεπτό να θυμάσαι να κάνεις κάτι που την ωφελεί. Ο χρόνος σταμάτησε για τον ίδιο πρώτη φορά το 1997, σε ηλικία 30 ετών. «Ψηλαφίστηκα, εντόπισα ένα ογκίδιο και πήγα αμέσως στο γιατρό. Η διάγνωση καταλυτική. Καρκίνος στους όρχεις». Στο peak της επαγγελματικής του καριέρας, το αντιμετώπισε σαν γρίπη. «Δεν με πήρε από κάτω. Δεν το μοιράστηκα με πολύ κόσμο. Είχα τόσο ανάγκη να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Παίζει ρόλο η διάθεση. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, μπήκα στο χειρουργείο για αφαίρεση. Δεν θέλησα καν να βάλω σιλικόνη. Ακολούθησα χημειοθεραπείες και σε μικρό διάστημα, μηδένισα το κοντέρ των καρκινικών δεικτών. Επέστρεψα άμεσα στο γυμναστήριο. Είχα ανάγκη να σταθώ στα πόδια μου. Ακόμη και η απώλεια μαλλιών, δεν με πτόησε. Προσποιούμουν ότι είναι της μόδας». Δέκα ακριβώς χρόνια μετά, η νόσος χτύπησε την πόρτα του για 2η φορά. «Στον εσωτερικό μου διάλογο με τον Θεό, αναρωτήθηκα: Γιατί πάλι σε εμένα; Τι μάθημα πρέπει να πάρω αυτή τη φορά;». Η απάντηση ήρθε λίγους μήνες αργότερα, μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου πιο «light» κύκλου ακτινοθεραπειών. «Ίδρυσα την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ (bestrong.org.gr) 1069, την πρώτη τετραψήφια εθνική γραμμή ψυχοκοινωνικής υποστήριξης όσων εμπλέκονται με τον καρκίνο (12ωρη) και μέσα σε πέντε χρόνια λειτουργίας, πάνω από 5.000 άτομα βρήκαν ήδη την απαραίτητη βοήθεια, ενώ έχουμε αποτρέψει και αυτοκτονίες». Δύο φορές επιζών σε μία δεκαετία δηλώνει ότι ο καρκίνος του δίδαξε τι σημαίνει ζωή στην πραγματική της διάσταση. «Έμαθα να εκτιμώ την επόμενή μου ανάσα». Αγαπημένη του ευχή; Την υγεία σου να έχεις! Τι τον δυσαρεστεί; Ότι ο καρκίνος παραμένει ταμπού. «Δεν μπορούν τα ΜΜΕ να αποκαλούν τον καρκίνο επάρατη νόσο (δηλ. καταραμένη) εν έτη 2015. Και δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τους ασθενείς ως εν δυνάμει νεκρούς». Γιατί (Ε)ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ; Γιατίδύναμη σημαίνει να αποδέχεσαι πρώτα την αδυναμία να μην είσαι δυνατός.
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
Πλέον διαβάζω περισσότερα χαμόγελα
Μαρία Νένε, ιδιωτική υπάλληλος
Άλλοι διδάσκονται Πιθανότητες στα Μαθηματικά και άλλοι μαθαίνουν να ζουν με αυτές. Η ζωή και ο θάνατος ακροβατούν στο ίδιο τεντωμένο σκοινί. Στα 20 της, ήρθε αντιμέτωπη με την άλλη όψη του νομίσματος. Δεύτερο της σπίτι, η Ογκολογική Μονάδα του Ευαγγελισμού. Κόντρα στα ιατρικά «ΜΗΝ», το 2001 πήγαινε για χημειοθεραπείες μεθυσμένη. «Έβγαινα, έπινα και πήγαινα ντίρλα στο γιατρό. Δεν άντεχα. Μια μέρα έφυγα από το νοσοκομείο για να κάνω bungee jumping.Το συναίσθημα της πτώσης στο κενό μού φάνηκε υπερβολικά γνώριμο. Ένιωθα ότι ο χρόνος μου τελειώνει. Κακά τα ψέματα, οι χημειοθεραπείες είναι επίπονη διαδικασία. Και εγώ έκανα στο σύνολο 40! Κλάμα, πόνος και τραγικά συναισθήματα. Δεν είχα προλάβει καλά καλά να ζήσω και έβαλα στη ζωή μου τα “πρέπει”. Αλλά ποιο παιδί μπορεί στα 20 να ζει με αυτά; Κατέληξα να κατηγορώ τον εαυτό μου. Ότι με πρόδωσε ο οργανισμός μου, το σώμα μου. Έπεσα σχεδόν σε κατάθλιψη, γιατί μπήκα στο τρυπάκι ότι δεν μπορώ να βγω, δεν μπορώ να πιω, να κουραστώ, να αγχωθώ, δεν μπορώ να είμαι εσύ». Η τελευταία χημειοθεραπεία επισφράγισε τη δυνατότητά της να τεκνοποιήσει. «Διακόπηκε η περίοδος μου. Σε στειρώνουν οι θεραπείες, ξέρεις». Ωστόσο, η ίδια είχε ήδη προλάβει για δεύτερη φορά να πάει κόντρα στους ιατρικούς νόμους και τη γυναικεία φύση. «Στα 24 μου έμεινα έγκυος τυχαία, παρά την πεποίθηση των γιατρών ότι ήμουν ανίκανη. Το δίλημμα ήταν: Ή έκτρωση που ισούται με θάνατο από αιμορραγικό σοκ ή γέννα στις 34 εβδομάδες με πιθανότητα να χάσω και πάλι τη ζωή μου. Πήρα το ρίσκο να ζήσω παραπάνω. Ποιος τυφλός δεν θέλει να δει το φως του;». Ο υγιέστατος γιος της είναι σήμερα 11 ετών και αποτελεί για εκείνη το μοναδικό δώρο ζωής. «Για όσο θα είμαι εδώ, είναι ο φύλακας άγγελός μου. Καμιά φορά μου λέει ότι αφού εσύ πέρασες όλα αυτά, εγώ θα μπορώ περισσότερα. Και ας υπάρχουν φορές που από τον εμετό και τις ζαλάδες δεν μπορώ καν να του πιάσω το χέρι». Ποιο τελικά όμως το μάθημα ζωής για την Μαρία; «Έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους και να διαβάζω χαμόγελα. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο, δεν έχει τίποτα σημασία. Ξέρω ότι το επόμενο λεπτό, μπορεί να μην είμαι εδώ και αυτή τη στιγμή, μου αρκεί που βλέπω το φως στα μάτια σου».
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
Αναρριχητής στην ίδια της τη ζωή
Αγγελική Κουνενιδάκη, ασφαλίστρια και αντιπρόεδρος του Συλλόγου «Το Κύτταρο»
Ανήμερα του Αγίου Ιωάννη, πίσω στο 1994. Χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε ο πατέρας της. «Πάμε τώρα στη γιορτή;», είπε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αφού κατέβασε το ακουστικό. «Κάθε χρόνο συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στο θείο μου αυτή την ημέρα». Στη διαδρομή, κανείς δεν γνώριζε ότι ο προορισμός είχε αλλάξει. Ο πατέρας της μικρής Αγγελικής έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου και πάρκαρε έξω από το «Αγλαΐα Κυριακού». «Πολλά χρόνια αργότερα, έμαθα ότι προηγήθηκε τηλεφώνημα της μικροβιολόγου: Πηγαίνετε γρήγορα στο νοσοκομείο. Τα πράγματα είναι σοβαρά, του είχε πει». Στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών, η Αγγελική διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. «Ήμουν σε κρίσιμο στάδιο. Αν καθυστερούσαμε, θα χρειαζόμουν μεταμόσχευση». Το ταξίδι της ξεκίνησε από τον πρώτο όροφο του νοσοκομείου, έκανε μία στάση στον τρίτο και κατέληξε στον πέμπτο. Στην Ογκολογική Μονάδα. «Έτσι το έβλεπα με το παιδικό μου μυαλό. Ότι άλλαζα δωμάτια και ορόφους, ανάλογα με το μέγεθος του προβλήματος. Την πραγματικότητά μου, την στόλιζα με παραμύθια και μπόλικη μαγεία». Πόσο ραγδαία όμως άλλαξε η ζωή της Αγγελικής μέχρι το εξιτήριο από την «κόλαση» του 5ου; Το σημάδι στο στήθος από το σωληνάκι Χίκμαν παραμένει ακόμη και σήμερα αδιάψευστος μάρτυρας του Γολγοθά της. «Αρχικά έφοδος και επίθεση απευθείας στο πρόβλημα και ακολούθως, δύο χρόνια ακτινοβολίες, φάρμακα και απομόνωση με το φόβο για τυχόν αρρώστιες και ιούς». Στο αποστειρωμένο σπίτι της, μία από τις ελάχιστες επισκέπτριες ήταν η δασκάλα της. «Εγκατέλειψα τα θρανία στη Β’ Δημοτικού και επέστρεψα πια στην Τετάρτη». Παρά το ότι το νοσοκομείο Παίδων διαθέτει αίθουσες διδασκαλίες για ανηλίκους, η δασκάλα της Αγγελικής αποφάσισε αυτό το διάστημα να της παραδίδει μαθήματα κατ’ οίκον. «Το καλύτερο δώρο που έλαβα ήταν που έβαλε όλη την τάξη να μου γράψει γράμματα». Θύμα Bullying; «Όχι ακριβώς. Απλά όταν επέστρεψα στο σχολείο και έβγαλα το καπέλο μου, πολλοί ήταν εκείνοι που ξέσπασαν σε γέλια. Την σκηνή αυτή θα τη θυμάμαι πάντα». Στα συν: «Είχα ίσια μακριά μαλλιά, αλλά μετά φύτρωσαν σγουρά». Το μάθημα ζωής: «Χαμογελάω περισσότερο. Και το ίδιο απαιτώ από τους φίλους μου». Σήμερα; Αφού ολοκλήρωσε σπουδές στην Κοινωνική Θεολογία και τα Οικονομικά, εργάζεται ως ασφαλίστρια. Ο εθελοντισμός έγινε κομμάτι της ζωής της, η φωτογραφία, η ζωγραφική και το να «δίνεται», δεύτερη φύση της. Ποτέ όμως δεν ξέχασε το γκρίζο αυτό κεφάλαιο. Σε κάθε ευκαιρία, επιστρέφει, προσφέροντας βοήθεια σε νοσούντες. «Είναι μία γλυκιά διαστροφή. Έτσι έγινα αναρριχητής στην ίδια μου τη ζωή».
Δεν είμαστε εξωγήινοι
Γιώργος Σερεμετάκης, ιδιωτικός υπάλληλος και μέλος του Συλλόγου «Το Κύτταρο»
Φεβρουάριος, 1999. Μαθητής της Β’ Γυμνασίου. Έφυγε από τις σχολικές αίθουσες με την πεποίθηση ότι σύντομα θα επιστρέψει. Αποχαιρέτησε τους συμμαθητές του, με φάρσες και αστεία. Οι γιατροί αρχικά απεφάνθησαν ότι πρόκειται για ίωση. «Δεν είναι τίποτα. Μην ανησυχείτε!». Ένας μήνας και η σωματική κόπωση, η ανεξήγητη ατονία, ο πυρετός, η ωχρότητα και η κατάπτωση συνεχίστηκαν. «Δεν μπορούσα να πάω στο σχολείο που ήταν στα 200 μέτρα, να παίξω, ούτε καν μέχρι την τουαλέτα. Επί ένα μήνα, ψάχναμε τι έχω. Επισκέφτηκα διάφορες ειδικότητες γιατρών, αλλά ξέχασα να πάω στον παιδίατρό μου (γέλια)». Η ιατρική γνωμάτευση, άφησε – κυρίως- τους γονείς τους με κομμένη την ανάσα: Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. «Ακόμα και τότε που με πήγαν εκτάκτως στο Παίδων, είπα από μέσα μου, θα γίνω σήμερα κιόλας καλά και το βράδυ θα βγω. Τελικά, έμεινα 40 ημέρες εσώκλειστος. Ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Και μετά και άλλες. Οκτώ στάδια. Επτά μήνες μόνος. Σπίτι, νοσοκομείο και ξανά πίσω. Στα ρεπό μου (ξανά γέλια), πήγαινα στο χωριό μου στη Μάνη. Με ηρεμούσε να κάθομαι μόνος στη θάλασσα». Στο ταξίδι του, ο 13χρονος τότε Γιώργος δεν το έβαλε ποτέ κάτω. «Ήθελα να ζήσω. Ήθελα να τελειώνω με τη θεραπεία. Με ξετίναξαν. Διαλύθηκα. Αλλά δεν έκλαψα ποτέ. Κυρίως, για να μην νιώσουν οι γονείς μου ότι εγκαταλείπω, ότι σβήνω. Και χάρηκα που αυτό έτυχε σε εμένα και όχι σε εκείνους ή τον μικρότερο μου αδερφό». Μόλις πρόσφατα έμαθε από τον πατέρα του ότι κατά την εισαγωγή του, οι γιατροί του έδιναν 30% πιθανότητες να ζήσει. «Με τρομάζει η ιδέα ότι όλα αυτά τα πέρασα εγώ. Έμαθα να κάνω υπομονή. Ωρίμασα νωρίτερα. Πίστεψα στις δυνάμεις μου. Γιατί στη δύσκολη αυτή μάχη, υπάρχουν και άλλοι που χάνουν». Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, επέστρεψε στις σχολικές αίθουσες. Λίγα χρόνια αργότερα, σε ετήσιο τσεκ απ συνάντησε στο νοσοκομείο τον Άγγελο, τον συμμαθητή του. «Έπασχε από την ίδια νόσο. Δεν τα κατάφερε. Δυστυχώς, και η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι». Για την ιστορία, ο Γιώργος τελείωσε σχεδόν με Άριστα το Λύκειο, εισήχθη στο τμήμα Πληροφορικής της ΑΣΟΕΕ και ασχολείται επαγγελματικά με τον χώρο του ποδοσφαίρου. Η μόνη του ευχή; «Να μην μάς αντιμετωπίζει ο κόσμος με οίκτο. Δεν είμαστε εξωγήινοι».
“Κυτταρόπαιδα” ή αλλιώς “survivors”
Η Αγγελική και ο Γιώργος είναι μέλη του Πανελλήνιου Συλλόγου Ατόμων με Νεοπλασματική Ασθένεια κατά την Παιδική και Εφηβική Ηλικία «Το Κύτταρο» που ιδρύθηκε το 2007. Πρόκειται για τον πρώτο παγκοσμίως Σύλλογο που ιδρύθηκε από πρώην ασθενείς με στόχο να παρέχουν ψυχοκοινωνική στήριξη, ενημέρωση και συμβουλές σε παιδιά και εφήβους που πάσχουν από καρκίνο.
Περισσότερες πληροφορίες για τον Σύλλογο
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
Η ζωή μάς χρωστάει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο
Αθανασία Σαμαρά, οικονομολόγος και εθελόντρια στο Κ.Ε.Φ.Ι.
Χρόνια μυελογενής λευχαιμία. Συνώνυμο του καρκίνου στο αίμα. Νόσος σπάνια και με μόλις 1.200 καταγεγραμμένους πάσχοντες πανελλαδικά. Μέχρι το 2001, η ασθένεια ήταν τερματική. Από τότε, η επιστήμη της ιατρικής σημείωσε ραγδαία άλματα μέχρι που προσγειωθήκαμε στο σήμερα και στην ανακάλυψη ογκολογικού φαρμάκου που καταπολεμά την καρκινογενή πρωτεΐνη, προσφέροντας διέξοδο στη ζωή. «Πλέον ανήκω στους χρόνια πάσχοντες. Ζω με την νόσο, αλλά ζω φυσιολογικά. Κάνω την – πολυδάπανη – θεραπεία μου, παρακολουθούμαι ιατρικά, κάνω συχνά αιματολογικές εξετάσεις, αλλά δεν σταματώ να αθλούμαι, να κάνω wind surfing, ποδηλασία και να μην χάνω το καθημερινό ραντεβού μου με τη θάλασσα. Είμαι χειμερινή κολυμβήτρια. Και είμαι εδώ για να παλεύω. Δεν πρόκειται να το βάλω κάτω. Το ίδιο πρέπει να κάνουν όλοι». Τι θυμάται από την πρώτη διάγνωση μέχρι σήμερα; «Στα 46 μου, το πόρισμα που άλλαξε τη ζωή μου. Αμέσως μετά την απώλεια του συζύγου μου από καρδιά και για την ακρίβεια, μόλις 14 ημέρες μετά. Προηγήθηκαν συμπτώματα, όπως έντονη αιμορραγία στα ούλα και μώλωπες στο σώμα. Για το πρώτο έλεγα: ευθύνεται ο οδοντίατρος και για το δεύτερο: έλα μωρέ, έχω απλά ευαισθησία στο δέρμα! Τα πράγματα ωστόσο, αποδείχτηκαν πολύ διαφορετικά. Υποβλήθηκα υποχρεωτικά σε χημειοθεραπείες. Στον πρώτο κύκλο δεν ανταποκρίθηκα. Συνέχισα στο δεύτερο». Τι θέλει να ξεχάσει; Τις ζαλάδες, τους πόνους στα κόκαλα, τους εμετούς, τα έντονα οιδήματα, τις καρδιολογικές ανωμαλίες, αλλά κυρίως, το κοινωνικό στίγμα του «διαφορετικού». «Ήταν δύσκολα στην αρχή. Θέλει προσπάθεια. Ήμουν όμως τυχερή, γιατί χάρη στη στήριξη των εργοδοτών μου, του Αντρέα και της Λίλης Κεφάλα, δεν αποκλείστηκα από τον εργασιακό στίβο». Πέντε σχεδόν χρόνια μετά, για εκείνη η αρρώστια μοιάζει περισσότερο με ευλογία, παρά με κατάρα. «Η νόσος έβγαλε στην επιφάνεια συναισθήματα ανθρωπισμού, αλληλοβοήθειας και ευαισθητοποίησης που ήταν ισοπεδωμένα. Πλέον εκτός από τη δουλειά μου, είμαι εθελόντρια στο Κ.Ε.Φ.Ι. και συμμετέχω σε παγκόσμια συνέδρια ενημέρωσης και συμβουλευτικής. Νιώθω χαρούμενη. Νιώθω ότι η ζωή μάς χρωστάει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο».
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
Χαίρομαι για τους ασθενείς που διαβάζουν τώρα το άρθρο. Σημαίνει ότι είναι ζωντανοί
Μαριάννα Σάμαρη, ιδιωτική υπάλληλος
Συνήθιζε να βάζει πάγο στα θέλω της, αλλά σήμερα ζει «τη ζωή που δεν έζησε». Άλλαξε συθέμελα την κοσμοθεωρία της, έδωσε έμφαση στις προσωπικές της προτεραιότητες και «πείραξε» το δείκτη της πυξίδας της. Πλέον κινείται με βάση τον εαυτό της και τα αγαπημένα της πρόσωπα. «Συναντηθήκαμε με τον “Κύριο” τυχαία πριν τέσσερα χρόνια (Νοέμβριος του 2011). Σε υπέρηχο μαστού για προληπτικούς λόγους. Για την ακρίβεια, διαισθανόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Ψηλαφίστηκα, πονούσα. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν πιστεύεις ότι κάτι κακό θα συμβεί σε εσένα». «Είναι από τα χειρουργεία που έπρεπε να είχαν γίνει χτες», η σύσταση του μαστολόγου της, Νίκου Μπρεδάκη. «Όλα έγιναν σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τίποτα. Ούτε να καν να δω τι επιλογές έχω. Η ακριβής ιατρική διάγνωση: Ορμονοεξαρτώμενος, επιθετικός καρκίνος του μαστού, με ισάριθμα ποσοστά μαστεκτομής και ογκεκτομής. Δεν ήθελα να ακρωτηριαστώ. Αλλά μπροστά στην υγεία μου, δεν τολμούσα να κάνω δεύτερες σκέψεις. Ας βγει αυτό από μέσα μου, ας ιαθώ πλήρως και μετά βλέπουμε, φρόντιζα να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου». Ευτυχώς, στην περίπτωσή της ίσχυσε το δεύτερο, δηλαδή η αφαίρεση δύο εστιών, 2 και 3 εκατοστών, αλλά και βαθύς λεμφαδενικός καθαρισμός, καθώς το καρκινικό υγρό έφτασε μέχρι την μασχάλη. «Ένα χρόνο έκανε να αποκατασταθεί πλήρως η κίνηση στο χέρι μου. Φαντάσου. Έπειτα ακολούθησαν οι ζόρικες χημειοθεραπείες. Οκτώ στο σύνολο και 30 ακτινοβολίες. Βίωσα στο πετσί μου όλες τις προβλεπόμενες παρενέργειες. Μυκητίαση, στοματίτιδα, πόνο στους μυς (σε σημείο να μην ανέχομαι ούτε το εσώρουχό μου), πυρετό, αδιαθεσία στο στομάχι, απώλεια μαλλιών, βλεφαρίδων, νυχιών, αύξηση βάρους, τα πάντα. Έξι μήνες πλήρως αλλοιωμένη. Αλλά άντεξα». Στον πλευρό της τόσο τα πρώτα δύσκολα 24ωρα, όσο και καθ’ όλη τη διάρκεια της επίπονης θεραπείας, ήταν το στήριγμά της - όπως τον αποκαλεί - ο σύζυγός της Κωνσταντίνος. «Αν δεν υπήρχε εκείνος, δεν ξέρω τι θα έκανα. Ακόμη και το να με ντύνει ζεστά για να μην κρυώσω και να με πηγαίνει μία βόλτα με το αμάξι, ανέβαζε στα ύψη τη διάθεσή μου». Δεύτερο στήριγμα, ο μόλις 2.5 ετών ημίαιμος Ερρίκο, ένα μαύρο Jack Russel. «Ήθελα να είναι πάντα κάποιος δίπλα μου. Και γι’ αυτό τον υιοθετήσαμε. Αυτό το πλάσμα μου παίρνει τα πάντα και μου δίνει ζωή και υγεία». Τρίτος πυλώνας στήριξης: Το Άλμα Ζωής, η ομάδα οριοθέτησης και η ομάδα κοσμήματος. «Όταν νοσείς δεν πρέπει να μένεις μόνος. Πρέπει να συζητάς και να μοιράζεσαι εμπειρίες. Είχα κι εγώ ταμπού στην αρχή, αλλά μέσα από την ομάδα συμβουλευτικής και ψυχοκοινωνικής αλληλοβοήθειας, διεύρυνα τους ορίζοντές μου. Παράλληλα, έμαθα μικρά tips για να φτιάχνω χειροποίητα κοσμήματα. Και φτιάχνω για φίλους. Γράφτηκα μέχρι και σε τμήμα ραπτικής, ξεκίνησα το περπάτημα, την κολύμβηση. Ξεκίνησα να με βλέπω και να αφουγκράζομαι τις ανάγκες μου». Τι απορρόφησε από την εξάμηνη θεραπεία - κολαστήριο; «Να διαχειρίζομαι το άγχος μου και να μην πληγώνομαι». Το στοίχημα που κέρδισε ο σύζυγός της; Ήθελε να με δει με κοντά μαλλιά. Ε, ναι λοιπόν, κέρδισε! Μου αρέσουν όμως και εμένα έτσι. Τα συνήθισα, μου θυμίζουν τι έχω περάσει. Δεν πρέπει να το ξεχνάω. Αυτό που πρέπει να ξεχάσω είναι τα γλυκά, αλλά και πόσο χαρούμενη νιώθω για τους ασθενείς που διαβάζουν τώρα το άρθρο. Σημαίνει ότι είναι ζωντανοί».
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
Η πιο ραγδαία ανατροπή της ζωής μου
Αναστασία Καρούμπα, ψυχοθεραπεύτρια
Ραντεβού στο πάρκο του Νέου Ψυχικού. Εκεί που έκανε βόλτες και έπαιζε κυνηγητό στα παιδικά της χρόνια, μιλά δημοσίως πρώτη φορά για την ασθένειά της. Πίνει λίγες γουλιές νερό - καθώς έχει ακόμη κατάλοιπα ξηροστομίας – και αναρωτιέται εάν μπορεί να πάρει πίσω την ευχή που έκανε στον εαυτό της, ανήμερα των 50ων γενεθλίων της. «Είχα μία τέλεια ζωή, είχα επιτύχει τους στόχους μου προσωπικά και επαγγελματικά, είχα τον άντρα μου, την κόρη μου, τα πάντα. Και είχα πει στον εαυτό μου: Τώρα μπορείς και να πεθάνεις!». Ένα χρόνο μετά, η σκέψη της πέρασε ξυστά από την πραγματικότητα. Η πρωτοχρονιά του 2014 έκανε ποδαρικό με τη δυσάρεστη είδηση του καρκίνου στην αμυγδαλή. «Είχα κάποια σημάδια παλιότερα. Όταν συγκινούμουν, έκλεινε η φωνή μου. Αλλά δεν είχα δώσει σημασία». Στα παράξενα παιχνίδια του μυαλού, στριφογυρνούσε αρχικά η λέξη «θάνατος». «Ανησυχούσα τι θα απογίνουν η κόρη μου που είναι μόλις 8 ετών και ο σύζυγός μου. Πίστευα ότι δεν θα ζούσα. Όμως μέρα με τη μέρα άρχισα να δυναμώνω». Σταθερούς συμμάχους στον ανηφορικό της δρόμο (αφαίρεσης αμυγδαλής και χημειοθεραπείες), εκτός από τον εαυτό της, είχε πολλούς φίλους και φυσικά, την οικογένειά της. «Πήρα δύναμη από πολλούς ανθρώπους και τους ευγνωμονώ για αυτό». Για την αποτελεσματικότερη θεραπεία, έψαχνε εναλλακτικές θεραπείες, αλλά διαπίστωσε γρήγορα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. «Ακολούθησα το μονοπάτι της κλασικής ιατρικής. Με κατέκαψαν. Ο καρκίνος έχει αγριάδα. Η δίμηνη θεραπεία και οι παρενέργειες ήταν μία μάχη με την Λερναία Ύδρα. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα ούτε το παιδί μου να δω». Η δίψα όμως για ζωή, γιγάντωσαν το πείσμα της να τα καταφέρει. «Έβαλα φρένο στο να νοιάζομαι μόνο τους άλλους και επικεντρώθηκα σε εμένα. Ξεκίνησα να αγαπώ το σώμα μου και να ακούω τις αδυναμίες μου, άρχισα διαλογισμό και μέσα από τα μαγικά χέρια της ρεφλεξολόγου μου, της Ανατολής, ανέκτησα δυνάμεις. Ακόμη και το διάστημα που έχασα τη φωνή μου, πήγαινα γραφείο. Από την ψυχοθεραπεία των άλλων, θεραπευόμουν και εγώ. Ήρθα πιο κοντά στον ανθρώπινο πόνο». Περίπου ένα χρόνο μετά το ισχυρό σοκ, η Αναστασία Καρούμπα προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα. Μιλά με μισή γλώσσα, αλλά ευτυχώς, με ευκολία και χωρίς να κοπιάζει ιδιαίτερα. Εκτιμά το ότι είναι ζωντανή και περιγράφει τον καρκίνο ως την πιο ραγδαία ανατροπή της ζωής της που την ανάγκασε (εκτός των άλλων) να ερωτευτεί τον άντρα της για δεύτερη φορά.
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
Αν ξυπνήσω, ας είμαι υγιής. Αν είναι να έχω κουσούρι, ας μην ξυπνήσω ποτέ
Αναστάσης Καραμουσαδάκης, δημοσιογράφος
Εξοικειωμένος με νοσοκομεία, μηνιαία τετ α τετ σε γιατρούς, χάπια και ενέσεις ήδη από τα 9 του. Τα τελευταία χρόνια ζει με αντλία, λόγω διαβήτη. Έμαθε να «κλωτσάει» την κακή του τύχη, με χιούμορ και ακόμη και σήμερα γελάει, όταν θυμάται τους συμμαθητές του να τον αποκαλούν «πρεζάκι» στις σχολικές εκδρομές (έκανε ενέσεις μπροστά τους!). Στα 28 του, ακόμη ένα ιατρικό «χαστούκι» αποπειράθηκε να τον ταρακουνήσει. Αλλά και πάλι ανεπιτυχώς. Flash back. Μεγάλη Τετάρτη 2014. «Ρε μαλακ…μένο, μου χάλασες τη μέρα», ήταν τα λόγια του γιατρού Σταύρου Λιάτη, λίγο πριν πέσει ο καφές από τα χέρια του. «Έχεις κάτι στον εγκέφαλο και μάλιστα μεγάλο», το αποτέλεσμα της μαγνητικής, μετά από οξύ λιποθυμικό επεισόδιο. Το επόμενο κιόλας λεπτό, κινήσεις μεθοδικές. Αναζήτηση ενός καλού νευροχειρούγου, εξετάσεις, αγωνία. Το πόρισμα αιφνιδιαστικό. Όγκος στον εγκέφαλο και μάλιστα, 8 εκατοστών. Ο μεγαλύτερος φόβος; Η εγκεφαλική συμπίεση και πώς μπορεί να επηρεάσει τον λόγο και την όραση. «Άμεσα επέμβαση!», τα λόγια του νευροχειρούργου, Παναγιώτη Νομικού. «Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα διαχειριστώ τους ανθρώπους που έχω κοντά μου. Πώς θα τους πείσω ότι όλα θα πάνε καλά. Προσωπικά, είχα πίστη. Και είχα πει ότι ακόμη και σε χασάπη να με πάνε, θα γίνω καλά. Σιγά μην με ξεφορτωθούν τόσο απλά όλοι τους (γέλια)!». Λίγο πριν την πόρτα του χειρουργείου, έκανε το τελευταίο του τσιγάρο. Έξι το πρωί, 19 Μαΐου 2014. Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν τη νάρκωση, θυμάται να λέει: «Τσάμπα λεφτά πήρες, αναισθησιολόγε. Έξι το πρωί κοιμόμουν και χωρίς νάρκωση!». Δεκατρείς ώρες λεπτής χειρουργικής επέμβασης (με ισάριθμα ποσοστά επιτυχίας – αποτυχίας) και τον γιατρό να μην φεύγει λεπτό από το πλευρό του. Οι ακριβείς συντεταγμένες του όγκου: Πίσω από τον αμφιβληστροειδή, κοντά στην καρωτίδα και στον προθάλαμο του εγκεφάλου. Η μόνη του προσευχή κατά την εισαγωγή: «Αν ξυπνήσω, ας είμαι υγιής. Αν είναι να έχω κουσούρι, ας μην ξυπνήσω ποτέ». Ένα χρόνο μετά και έχοντας ολοκληρώσει επιτυχώς την επέμβαση, αναφέρει: «Ο άνθρωπος αλλάζει μετά το χειρουργείο και όχι πριν. Αλλάζεις τα δευτερόλεπτα που προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια σου και φοβάσαι ότι δεν τα καταφέρεις. Τα δευτερόλεπτα που κουνάς τα πόδια σου και εύχεσαι να περπατήσεις πάλι. Μοιάζει αιώνας». Σήμερα ο Αναστάσης; Έπαψε να είναι επιπόλαιος, δεν θεωρεί τη ζωή του δεδομένη, περπατάει (δεν περπατούσε σχεδόν ποτέ) και συχνά κοιτάει τον ουρανό (κάτι που παλιότερα αγνοούσε). «Έχω μείνει ώρες να κοιτάω τις αποχρώσεις του. Αλήθεια, εσύ πότε τον κοίταξες τελευταία φορά;».
ADD NEW PHOTOSREORDER PHOTOSREMOVE PHOTOSET
No comments:
Post a Comment