EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

Λιδορίκι δεκαετία  του  ‘80 , στο  καφενείο Ευσταθίου , που  το  είχε ο  φίλος  Γιώργος  Καρμανιόλας , με  ένα  μασκαρά , που  είναι  μάλλον  ο  αξέχαστος  Βασίλης  Παπανικολάου  - Παπαρούκης
.
Καλημέρα  αδέρφια  Λιδορικιώτες  όλου  του  κόσμου ..ΧΡΟΝΙΑ   ΠΟΛΛΑ
Καλημέρα  φίλοι  του  χωριού  μας  και  της  καθημερινής  μας  εφημερίδας ..
ΣΑΒΒΑΤΟ   ΣΗΜΕΡΑ  21  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2015
Ανατολή Ήλιου: 07:06
Δύση Ήλιου: 18:11
Σελήνη 3 ημερών
Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας
Παγκόσμια Ημέρα του Ξεναγού

ΣΑΝ  ΣΗΜΕΡΑ 
ΓΕΓΟΝΟΤΑ


μ. Χ.
1848

Οι Μαρξ και Ένγκελς δημοσιεύουν το Κομουνιστικό Μανιφέστο, τη Βίβλο του Κομουνισμού.
1913

Έπειτα από διαπραγματεύσεις αντιπροσώπων του Εσάτ Πασά και του Ελληνικού Στρατηγείου Ηπείρου, υπογράφεται συμφωνία, με την οποία παραδίδονται άνευ όρων στον Ελληνικό Στρατό 1.000 τούρκοι αξιωματικοί, 32.000 άνδρες και 108 πυροβόλα. Έτσι, ο Ελληνικός Στρατός, με επικεφαλής τον Αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο, εισέρχεται απελευθερωτής στην πόλη των Ιωαννίνων.
1915

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτείται από πρωθυπουργός, κατόπιν διαφωνίας του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, σηματοδοτώντας την αρχή του εθνικού διχασμού.
1958

Ο άγγλος εικαστικός Τζέραλντ Χόρτομ σχεδιάζει το γνωστό σήμα της ειρήνης με το διχαλωτό σχήμα.
1985

Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στην οδό Τσακάλωφ στο Κολωνάκι τον εκδότη της εφημερίδας «Απογευματινή» Νίκο Μομφεράτο και τον οδηγό του Παναγιώτη Ρουσέτη.
2008

Το σχέδιο Νίμιτς για το Σκοπιανό διαρρέει στην εφημερίδα Το Βήμα. Τα πέντε ονόματα που προτείνει ο διαπραγματευτής του ΟΗΕ: Συνταγματική Δημοκρατία της Μακεδονίας, Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας, Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας και Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
. Χ.
1791

Τζον Μέρσερ, Βρετανός χημικός και βιομήχανος. Ανακάλυψε τη μέθοδο επεξεργασίας βαμβακερών υφασμάτων, που φέρουν το όνομά του (μερσεριζέ υφάσματα). (Θαν. 30/11/1866)
1893

Αντρές Σεγκόβια, ισπανός κλασσικός κιθαρίστας.(Θαν. 3/6/1987)
1927

Ιμπέρ Ντε Ζιβανσί, γάλλος σχεδιαστής μόδας.
ΘΑΝΑΤΟΙ
. Χ.
1852

Νικολάι Γκόγκολ, ρώσος συγγραφέας. (Ο Επιθεωρητής, Νεκρές Ψυχές, Το ημερολόγιο ενός τρελού, Τάρας Μπούλμπα) (Γεν. 20/3/1809)
1965

Μάλκολμ Χ, (Μάλκολμ Λιτλ το πραγματικό όνομά του, Ελ Χάτζι Μαλίκ Ελ Σαμπάζ το μουσουλμανικό του), αμερικανός μουσουλμάνος ηγέτης και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δολοφονήθηκε στις ΗΠΑ. (Γεν. 19/5/1925)
2014

Σάκης Μπουλάς, τραγουδιστής και ηθοποιός. (Γεν. 11/3/1954)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2102#ixzz3SLjSCegG

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων

89




Ο αγώνας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων υπήρξε η σημαντικότερη στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο μέτωπο της Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912- 18 Μαΐου 1913). Η πολεμική αναμέτρηση για την κατάληψη της πρωτεύουσας της Ηπείρου κράτησε σχεδόν τρεις μήνες, από τις 29 Νοεμβρίου 1912 έως τις 21 Φεβρουαρίου 1913, οπότε οι οθωμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στον διάδοχο Κωνσταντίνο, που ηγείτο των ελληνικών όπλων.
Με το ξέσπασμα του Α' Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα, που είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή της Άρτας υπό τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη (1846-1931), κράτησαν αρχικά αμυντική στάση, με στόχο να εξασφαλίσουν τη μεθόριο. Οι ελληνικές δυνάμεις στο μέγεθος μεραρχίας υπολείπονταν των οθωμανικών δυνάμεων, που διέθεταν για την υπεράσπιση της περιοχής δύο μεραρχίες υπό την διοίκηση του Εσάτ Πασά (1862-1952), ενός Οθωμανού στρατηγού που είχε γεννηθεί στα Ιωάννινα. Το σχέδιο προέβλεπε ότι μετά την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων στη Μακεδονία, θα ελευθερώνονταν στρατεύματα για την ανάληψη επιθετικής πρωτοβουλίας στην Ήπειρο.
Αλλά από τις 6 Οκτωβρίου κιόλας άρχισαν οι αψιμαχίες. Γρήγορα, ο ελληνικός στρατός ανέλαβε επιθετικές πρωτοβουλίες και τις επόμενες ημέρες κατέλαβε τη Φιλιππιάδα (12 Οκτωβρίου) και την Πρέβεζα (21 Οκτωβρίου). Στη συνέχεια κινήθηκε προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου είχε συγκεντρωθεί ο κύριος όγκος των τουρκικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχε ενισχυθεί με νέες δυνάμεις από την περιοχή του Μοναστηρίου. Έτσι, εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αλλά και των δυσμενών καιρικών συνθηκών, η προέλαση του ελληνικού στρατού ανακόπηκε.
Η κατάληψη των Ιωαννίνων φάνταζε δύσκολή υπόθεση, καθότι ο ελληνικός στρατός έπρεπε να εκπορθήσει τα οχυρά του Μπιζανίου. Ο ορεινός όγκος του Μπιζανίου, που δεσπόζει νότια των Ιωαννίνων, αποτελούσε εξαιρετικά ισχυρή αμυντική τοποθεσία, που επιπλέον είχε ενισχυθεί πρόσφατα με πέντε μόνιμα πυροβολεία, κατασκευασμένα υπό την επίβλεψη γερμανών ειδικών.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου επιζητούσε τη γρήγορη απελευθέρωση της Ηπείρου, πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, που βρισκόταν σε εξέλιξη. Έτσι, ο στρατός της Ηπείρου ενισχύθηκε με μία ακόμη μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και υπό την ηγεσία του αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Σαπουντζάκη ανέλαβε την πρώτη σημαντική επιθετική ενέργεια κατά των οχυρών του Μπιζανίου στις 29 Νοεμβρίου 1912, η οποία απέτυχε προς μεγάλη ανησυχία της ελληνικής κυβέρνησης.
Στις 8 Δεκεμβρίου αποφασίστηκε η αποστολή δύο ακόμη μεραρχιών στην περιοχή, ενώ την επομένη ο διάδοχος Κωνσταντίνος με τηλεγράφημά του προς την πολιτική ηγεσία έθετε θέμα αντικατάστασης του αντιστράτηγου Σαπουντζάκη, τον οποίον χαρακτήριζε «αδέξιον». Το ίδιο βράδυ, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε να αναθέσει την ηγεσία του Στρατού της Ηπείρου στον Κωνσταντίνο, ο οποίος παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δέχτηκε. Στις 3 Ιανουαρίου 1913 η σχετική διαταγή έφθασε στο Στρατηγείο Ηπείρου, η οποία περιλάμβανε και τη ρητή απαγόρευση προς τον στρατό της Ηπείρου να ενεργήσει οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια πριν από την άφιξη του Κωνσταντίνου.
Ένα απρόοπτο γεγονός άλλαξε τη φορά των πραγμάτων. Ένα αυτοκίνητο με δύο άνδρες αυτομόλησε προς τις τουρκικές γραμμές. Ο Σαπουντζάκης, που ήθελε να αποκαταστήσει το στρατιωτικό του γόητρο, εξέφρασε τους φόβους του προς το Υπουργείο Στρατιωτικών ότι οι επιβάτες του αυτοκινήτου θα πρόδιδαν στους Τούρκους τη διάταξη των ελληνικών δυνάμεων και διατύπωσε τη γνώμη ότι μία αιφνιδιαστική επίθεση πριν από την άφιξη του διαδόχου θα απέφερε ουσιαστικά αποτελέσματα. Το αίτημά του έγινε δεκτό από το επιτελείο και η νέα επίθεση κατά των οχυρών του Μπιζανίου ξεκίνησε το πρωί της 7ης Ιανουαρίου 1913. Οι αμυνόμενοι κατόρθωσαν να αποκρούσουν και αυτή την επίθεση, προκαλώντας  απώλειες στους Έλληνες επιτιθέμενους.
Το απόγευμα της 10ης Ιανουαρίου 1913 έφθασε στο μέτωπο ο Κωνσταντίνος, ο οποίος μετά την ενημέρωσή του από τον αντιστράτηγο Σαπουντζάκη, έδωσε εντολή την επόμενη ημέρα για κατάπαυση του πυρός. Ο νέος αρχηγός βρήκε αποδεκατισμένο τον στρατό, όχι τόσο από τις απώλειες στη μάχη, όσο από τα επακόλουθα του σκληρού χειμώνα (ψύξεις, κρυοπαγήματα) και της υπερκόπωσης των ανδρών. Οι μάχιμοι από 40.000 είχαν περιοριστεί στις 28.000 άνδρες, δύναμη μικρή για τον Κωνσταντίνο, προκειμένου να επιχειρήσει την τρίτη επίθεση για την κατάληψη του Μπιζανίου, που θα σήμαινε και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Στις 30 Ιανουαρίου ο Κωνσταντίνος ζήτησε ενισχύσεις, αλλά ο Βενιζέλος  που επισκέφθηκε το μέτωπο απέρριψε το αίτημα του, καθώς δεν μπορούσαν να διατεθούν μονάδες από τη Μακεδονία. Το σχέδιο που εκπόνησε ο Κωνσταντίνος και οι επιτελείς του για την εκπόρθηση του Μπιζανίου προέβλεπε την εκδήλωση της κύριας επίθεσης στις 20 Φεβρουαρίου 1913. Νωρίτερα, στις 17 Ιανουαρίου, με επιστολή του προς τον Εσάτ Πασά τού είχε ζητήσει την παράδοση των Ιωαννίνων για λόγους ανθρωπιστικούς, μιας και η Τουρκία είχε ουσιαστικά χάσει τον πόλεμο. Η απάντηση του Τούρκου διοικητή ήταν αρνητική.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1913, την παραμονή της γενικής επίθεσης, ο Κωνσταντίνος με κάποιες ενισχύσεις της τελευταίας στιγμής, διέθετε 41.000 ετοιμοπόλεμους άνδρες και 105 κανόνια, τα οποία άρχισαν να βάλουν με επιτυχία κατά των τουρκικών θέσεων στο Μπιζάνι. Ο Εσάτ Πασάς παρέταξε 35.000 στρατιώτες, άγνωστο αριθμό ατάκτων και 162 κανόνια. Η γενική ελληνική επίθεση εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 20ης Φεβρουαρίου και μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες της ίδιας ημέρας τα ελληνικά στρατεύματα με εφ’ όπλου λόγχη και μάχες εκ του συστάδην είχαν φθάσει στις παρυφές των Ιωαννίνων, στον Άγιο Ιωάννη. Καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη αυτή είχε το 9ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος Ευζώνων υπό τον ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου, που υπερκέρασε τις τουρκικές δυνάμεις και βρέθηκε στα μετόπισθεν του εχθρού. Οι εύζωνες φρόντισαν να καταστρέψουν τα τηλεφωνικά δίκτυα, διακόπτοντας την επικοινωνία της τουρκικής διοίκησης με τον στρατό της, που παρέμενε αποκομμένος, αλλά άθικτος στο Μπιζάνι.
Η παράδοση ήταν πλέον μονόδρομος για τον Εσάτ Πασά. Στις 11 το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου έφθασε στις προφυλακές του 9ου Τάγματος Ευζώνων ένα αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν ο επίσκοπος Δωδώνης, ο υπολοχαγός Ρεούφ και ανθυπολοχαγός Ταλαάτ. Έφεραν μαζί τους επιστολή, που υπογραφόταν από τους προξένους στα Ιωάννινα της Ρωσίας, Αυστρο-Ουγγαρίας, Γαλλίας και Ρουμανίας και περιείχε πρόταση του Εσάτ Πασά προς τον Κωνσταντίνο για άμεση και χωρίς όρους παράδοση των Ιωαννίνων και του Μπιζανίου.
Στις 2 π.μ. της 21ης Φεβρουαρίου 1913 οι τρεις απεσταλμένοι, συνοδευόμενοι από τον ταγματάρχη Βελισσαρίου, έφθασαν στο στρατηγείο της 2ας Μεραρχίας. Εκεί περίμεναν την άφιξη ενός αυτοκινήτου, που τους οδήγησε στις 4:30 π.μ. στο χάνι του Εμίν Αγά, όπου έδρευε το ελληνικό στρατηγείο. Ο Κωνσταντίνος συμφώνησε με το περιεχόμενο της επιστολής και στις 5:30 το πρωί δόθηκε εντολή κατάπαυσης του πυρός σε όλες τις μονάδες. Στη διήμερη μάχη για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων ο ελληνικός στρατός είχε 284 νεκρούς και τραυματίες. Οι απώλειες για τους Τούρκους ήταν 2.800 νεκροί και 8.600 αιχμάλωτοι.
Το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου 1913 οι πρώτες μονάδες του ελληνικού στρατού παρέλασαν στην πόλη υπό τις επευφημίες των κατοίκων. Τα Ιωάννινα, μετά από 483 χρόνια δουλείας, ήταν και πάλι ελεύθερα. Το χαρμόσυνο άγγελμα για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων έγινε αμέσως γνωστό στην Αθήνα, σκορπώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού. Ο Γεώργιος Σουρής δημοσίευσε στο Ρωμηό το ακόλουθο ποίημα:

Τα πήραμε τα Γιάννινα
μάτια πολλά το λένε,
μάτια πολλά το λένε,
όπου γελούν και κλαίνε.
Το λεν πουλιά των Γρεβενών
κι αηδόνια του Μετσόβου,
που τα έκαψεν η παγωνιά
κι ανατριχίλα φόβου.
Το λένε χτύποι και βροντές,
το λένε κι οι καμπάνες,
το λένε και χαρούμενες
οι μαυροφόρες μάνες.
Το λένε και Γιαννιώτισσες
που ζούσαν χρόνια βόγγου,
το λένε κι Σουλιώτισσες
στις ράχες του Ζαλόγγου.

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής απειλής στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Οι επιχειρήσεις στο Μπιζάνι σήμαναν ουσιαστικά και τη λήξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου στο στρατιωτικό πεδίο. Τις επόμενες ημέρες ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα και ως τις 5 Μαρτίου 1913 είχε απελευθερώσει τη Βόρειο Ήπειρο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/601#ixzz3SLji0B3w

Η Κατάληψη της Νομικής

Από την ταράτσα της Νομικής φοιτητές ζητούν δημοκρατικές ελευθερίες
99




Οι πρώτες άξιες λόγου φοιτητικές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εμφανίσθηκαν στις αρχές του 1972, με τη συγκρότηση των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ), που αμφισβητούσαν ανοιχτά τα διορισμένα από τη χούντα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων. Στα πανεπιστήμια δραστηριοποιούνταν οργανώσεις κατά κύριο λόγο από την Αριστερά («Ρήγας Φεραίος», «Αντι-ΕΦΕΕ», «ΑΑΣΠΕ» κ.α).
Το Νοέμβριο του 1972 η δικτατορία, θέλοντας να θολώσει τα νερά, προκήρυξε εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, τις οποίες κέρδισαν οι προσκείμενοι σε αυτή φοιτητές. Τα πολλά περιστατικά νοθείας που αναφέρθηκαν, συνετέλεσαν στη δημιουργία ένας μαχητικού και ριζοσπαστικοποιημένου φοιτητικού κινήματος.
Από την αρχή του 1973 οι φοιτητές βρίσκονταν σε αναβρασμό. Στις 5 Φεβρουαρίου οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. Η Χούντα απαντά στις 13 Φεβρουαρίου με τη δημοσίευση του νομοθετικού διατάγματος 1347, με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματά τους. Η απόφαση αυτή αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της επελθούσας φοιτητικής έκρηξης.
Την ίδια ημέρα και την επομένη γίνεται συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η Αστυνομία παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, εισβάλλει στο Ίδρυμα και συλλαμβάνει 11 φοιτητές που τους παραπέμπει σε δίκη. Σχεδόν αμέσως και παρά τις αντιδράσεις, 88 φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Αθηνών στην οδό Σόλωνος. Στο Συντονιστικό της κατάληψης μετείχαν γνωστές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής σήμερα (Στέφανος Τζουμάκας, Νίκος Μπίστης, Όλγα Τρέμη). Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες και απαγγέλλουν τον όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».
Οι πρυτανικές αρχές ανέχονται σιωπηρά την κατάληψη, χωρίς να ζητήσουν την επέμβαση της αστυνομίας. Πολιτικοί, πνευματικοί άνθρωποι, ακόμη και στρατηγοί εν αποστρατεία σπεύδουν να υπερασπιστούν τους φοιτητές.
Το βράδυ της επόμενης ημέρας (22 Φεβρουαρίου) άρχισε η αποχώρηση των καταληψιών, με την κάλυψη χιλιάδων διαδηλωτών, που κατέκλυσαν τους δρόμους γύρω από τη Νομική. Ωστόσο, υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία και παρακρατικούς, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις διαδηλωτών.
Η λαϊκή κινητοποίηση εμψύχωσε τους φοιτητές, που προχώρησαν και σε δεύτερη κατάληψη της Νομικής (20 Μαρτίου 1973). Αυτή τη φορά, οι πρυτανικές αρχές ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας και η κατάληψη τελείωσε με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις φοιτητών και διαδηλωτών. Όμως, ο δρόμος για το Πολυτεχνείο (17 Νοεμβρίου 1973) είχε ανοίξει.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/217#ixzz3SLjyliC0

Στάικος Σταϊκόπουλος
1798 – 1835

10




Αρκάς αγωνιστής του '21, που έδρασε στην Πελοπόννησο.
Ο Στάικος Σταϊκόπουλος γεννήθηκε το 1798 στη Ζάτουνα της Γορτυνίας και σε νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το εμπόριο δερμάτων στην Ύδρα.
Τον Απρίλιο του 1821 συγκρότησε με δαπάνες του στρατιωτικό σώμα από Αργείτες και τέθηκε στη διάθεση των επαναστατικών δυνάμεων της Πελοποννήσου. Τον ίδιο μήνα συμμετείχε στην αποτυχημένη πολιορκία του Ναυπλίου και στη συνέχεια με τους άνδρες του κατέλαβε τον Αχλαδόκαμπο, για να αποκόψει τη γραμμή ανεφοδιασμού του Ναυπλίου από την Τριπολιτσά.
Από τον Αύγουστο του 1822 συμμετείχε στην εκ νέου πολιορκία του Ναυπλίου, με το βαθμό του χιλίαρχου και ανέλαβε επικεφαλής των επιχειρήσεων για την κατάληψη του φρουρίου του Παλαμηδίου. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 30ης Νοεμβρίου, με μία καταδρομική επιχείρηση, αυτός και οι άνδρες του κατόρθωσαν να το εκπορθήσουν, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την απελευθέρωση του Ναυπλίου την ίδια ημέρα. Για το κατόρθωμά του αυτό προήχθη σε στρατηγό, με το ακόλουθο ψήφισμα του Βουλευτικού:

Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος
Ο Πρόεδρος του Βουλευτικού
    Προς τον εκλαμπρότατον Πρόεδρον του Εκτελεστικού
    Ανεγνώσθη το προχθεσινόν Βούλευμα του Εκτελεστικού υπ’ αριθμ.2296 και υπό σημερινήν ημερομηνίαν περί προβιβασμού εις τον βαθμόν της στρατηγίας του χιλιάρχου Σταίκου Σταϊκοπούλου.
    Εγκρίνει τον άνδρα αξιώτατον τοιούτου βαθμού περί τε των άλλων εκδουλεύσεων του προς την Πατρίδα και τροπαίων κατά του εχθρού και της εξ εφόδου εκπορθήσεως του δυσπορθήτου Παλαμηδίου.
Εν Ερμιόνη τη 3 Δεκεμβρίου 1822
Β. Ν. ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ
Αντιπρόεδρος
ΙΩ. ΚΩΛΕΤΤΗΣ
πρώτος Γραμματεύς

Τον επόμενο χρόνο (1823), ο Στάικος Σταϊκόπουλος αγωνίστηκε με τους άνδρες του στην πολιορκία του Ακροκορίνθου, ενώ στις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν τασσόταν πάντα στο πλευρό των Κολοκοτρωναίων. Εξ αυτού του λόγου συνελήφθη από τους κυβερνητικούς μετά από σύντομη μάχη στον Άγιο Σώστη Αρκαδίας (13 Νοεμβρίου 1824) και φυλακίστηκε.
Με την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο απελευθερώθηκε κι έλαβε μέρος σε διάφορες επιχειρήσεις εναντίον των αιγυπτιακών στρατευμάτων, όπως στην αποτυχημένη πολιορκία της Τριπολιτσάς (27 Δεκεμβρίου 1825), στην αψιμαχία κοντά στο Γεράκι (Σεπτέμβριος 1825) και τη Μάχη του Μεχμέταγα (18 Ιουλίου 1826).
Μετά την απελευθέρωση υπήρξε από τους πρώτους αξιωματικούς του τακτικού στρατού, που οργάνωσε η Αντιβασιλεία. Κατείχε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη της Φάλαγγας, όταν πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου του 1835 στο Ναύπλιο, σε ηλικία 37 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/794#ixzz3SLkDa4OS

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο

57




Ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία σε όλο τον κόσμο, μαζί με την Αγία Γραφή, το Κοράνι και το Κόκκινο Βιβλιαράκι του Μάο, που άσκησε τεράστια επιρροή τον 19ο και 20ο αιώνα. Κυκλοφόρησε στις 21 Φεβρουαρίου του 1848. Συγγραφείς του, ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς.
Το βιβλίο ήταν παραγγελία της «Κομμουνιστικής Λίγκας» στους δύο θεωρητικούς της κομμουνιστικής ιδέας, ενόψει του συνεδρίου της στο Λονδίνο. Το «Μανιφέστο» προτείνει ένα σχέδιο δράσης για την προλεταριακή επανάσταση, που θ' ανατρέψει τον καπιταλισμό και τελικά θα φέρει την αταξική κοινωνία. Το βιβλιαράκι αυτό αναφέρει για την επιβολή του προοδευτικού φόρου, την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ως βήματα για την επιβολή του κομμουνισμού.
Γραμμένο με όσο το δυνατόν απλό και κατανοητό τρόπο, αφού απευθύνεται στις μάζες, το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» ήταν το «Ευαγγέλιο του Κομμουνισμού», που επηρέασε τις τύχες όλου του πλανήτη. Εκατομμύρια άνθρωποι έχυσαν το αίμα τους, ως άλλοι Χριστιανοί, για τα ιδανικά του κομμουνισμού, εις μάτην, όμως, καθώς ο καπιταλισμός ζει και βασιλεύει. Για να το κατορθώσει αυτό αναγκάστηκε να αποδεχθεί πολλές από τις ιδέες του «Μανιφέστου», όπως τον προοδευτικό φόρο, την κρατική παρέμβαση στην οικονομία, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και τη δωρεάν παιδεία.
Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» ήταν το πρώτο μαρξικό έργο που μεταφράσθηκε στα Ελληνικά, μόλις το 1908, από τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Χατζόπουλο. Δημοσιεύθηκε τότε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ο Εργάτης» του Βόλου και το 1913 ολόκληρο σε φυλλάδιο από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθήνας.

Διάσημα Αποσπάσματα

• «Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού».
• «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»
• «Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, παρά μόνο τις αλυσίδες τους».

Μεταφράσεις στα Ελληνικά (ενδεικτικές)

• Η πρώτη μετάφραση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» στα ελληνικά σε γλαφυρή Δημοτική, από τον πεζογράφο Κωνσταντίνο Χατζόπουλο. (Courier Εκδοτική)
• Σύγχρονη και καλοφτιαγμένη έκδοση σε μετάφραση Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη. (εκδ. Ερατώ)
• Έκδοση του 1944 σε μετάφραση Γιάννη Κορδάτου (Εκδ. Αλφειός)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/70#ixzz3SLkVZPRd

Η Μάχη του Βερντέν

31




Από τις σημαντικότερες πολεμικές αναμετρήσεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με μεγάλη διάρκεια (21 Φεβρουαρίου - 18 Δεκεμβρίου 1916) και πολύ αίμα. Αντιμέτωπες τέθηκαν, για μια ακόμη φορά, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Το Βερντέν είναι μία πόλη της βορειοανατολικής Γαλλίας στις όχθες του ποταμού Μόζα ή Μεύση (Μeuse). Βρίσκεται σε στρατηγική θέση από την εποχή κιόλας του Αττίλα, ο οποίος απέτυχε να την κατακτήσει. Ελέγχει τη βόρεια είσοδο της πεδιάδας της Καμπανίας, που οδηγεί κατευθείαν στο Παρίσι. Γι' αυτό και οι Γάλλοι είχαν φροντίσει να κατασκευάσουν οχυρωματικά έργα σε μεγάλη έκταση.
Στα τέλη του 1915 οι πολεμικές επιχειρήσεις στο Δυτικό Μέτωπο είχαν βαλτώσει. Τη γερμανική προέλαση του 1914 διαδέχθηκε ο πόλεμος των χαρακωμάτων. Ο αρχηγός του Γερμανικού Επιτελείου, Έριχ φον Φαλκενχάιν, πίστευε ότι μια μαζική επίθεση του στρατού του θα προκαλούσε μεγάλες απώλειες στους Γάλλους και θα ανέτρεπε την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Διάλεξε το Βερντέν, που ήταν απομονωμένο από τα τρία σημεία του ορίζοντα, με μικρές δυνατότητες υποχώρησης και μόνο μία οδό ανεφοδιασμού για τους Γάλλους. Επιπλέον, σε μια ενδεχόμενη νίκη του, ο δρόμος για το Παρίσι θα ήταν ανοικτός.
Η επιχείρηση σχεδιάστηκε με μεγάλη μυστικότητα, αλλά διέρρευσε στους Γάλλους, λίγες μέρες πριν από την έναρξή της, που καθυστέρησε εξαιτίας του κακού καιρού. Έτσι, οι Γάλλοι πρόφτασαν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους στο Βερντέν με δύο μεραρχίες και ανέβασαν τις δυνάμεις τους στους 30.000 άνδρες. Η επίθεση των Γερμανών άρχισε στις 7 το πρωί της 21ης Φεβρουαρίου 1916 με σφοδρό κανονιοβολισμό των γαλλικών θέσεων. Υπολογίστηκε ότι μέχρι το απόγευμα ρίχτηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο βόμβες.

Το Βερντέν φλεγόμενο από τους βομβαρδισμούς
Ακολούθησε επίθεση από τρία σώματα στρατού, συνολικής δυνάμεως 150.000 ανδρών. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά φλογοβόλα όπλα για να «καθαρίσουν» τα γαλλικά χαρακώματα, αλλά και χημικά αέρια. Δύο μέρες αργότερα είχαν προελάσει 7 χιλιόμετρα μέσα στις εχθρικές γραμμές, ενώ στις 25 Φεβρουαρίου κατέλαβαν το Φορ Ντουαμόν, ένα σπουδαίο κρίκο στην οχυρωματική αλυσίδα του Βερντέν.
Η κατάσταση έγινε απελπιστική για τους Γάλλους. Τους έσωσαν, όμως, οι ενισχύσεις υπό τον στρατηγό Πετέν, που κατόρθωσε να σταθεροποιήσει το μέτωπο. Οι έντονες χιονοπτώσεις και η αριθμητική ισορροπία οδήγησαν τη μάχη σε στασιμότητα και τέλμα, γνώριμο στοιχείο των επιχειρήσεων στο Δυτικό Μέτωπο. Στις μάχες του Βερντέν έλαβε μέρος και ένας νεαρός λοχαγός, ο Σαρλ Ντε Γκολ (μετέπειτα Πρόεδρος της Γαλλίας), ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος.
Τον Μάιο ο Πετέν πήρε προαγωγή και παραχώρησε τη θέση του στον Ρομπέρ Νιβέλ, ένα στρατηγό με επιθετικό πνεύμα και αποφασιστικότητα. Σε αυτόν αποδίδεται η φράση «Δεν θα περάσουν» («Ils ne passeront pas»), που έγινε δημοφιλής αργότερα σε ανάλογες περιστάσεις («Νο Passaran»). Την 1η Ιουλίου 1916 οι γερμανικές δυνάμεις αποδυναμώθηκαν, όταν οι Αγγλογάλλοι άνοιξαν νέο μέτωπο βόρεια στη Σομ και το φθινόπωρο ήταν εξουθενωμένες από τις μεγάλες απώλειες. Τη μεγάλη ευκαιρία εκμεταλλεύτηκε ο Νιβέλ και στις 21 Οκτωβρίου εκδήλωσε την αντεπίθεσή του. Μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου 1916 οι Γερμανοί είχαν απωθηθεί στις θέσεις που κατείχαν στις 21 Φεβρουαρίου, όταν ξεκίνησαν τη μάχη.
Το Βερντέν έγινε σύμβολο της γαλλικής αποφασιστικότητα,ς με τρομακτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Οι Γάλλοι στην «Κιμαδομηχανή του Βερντέν» έχασαν 378.000 άνδρες (163.000 νεκροί και 215.000 τραυματίες) και οι Γερμανοί 330.000 (143.000 νεκροί και 187.000 τραυματίες). Η αντοχή και η αποτελεσματικότητα των οχυρώσεων στο Βερντέν οδήγησε τους Γάλλους στην κατασκευή της περίφημης Γραμμής Μαζινό, η οποία αποδείχθηκε εντελώς ανεπαρκής για τις συνθήκες του Β' Παγκοσμίου Πόλεμου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/365#ixzz3SLkkxs00

Το σύμβολο της ειρήνης

83




Το διχαλωτό αυτό σχήμα είναι το νεώτερο σύμβολο της ειρήνης που αναδύθηκε από το αντιπολεμικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Τα άλλα δύο πιο γνωστά είναι ο κλάδος ελαίας των Αρχαίων Ελλήνων και το ιουδαϊκο-χριστιανικό περιστέρι.
Σχεδιάστηκε από τον βρετανό εικαστικό καλλιτέχνη Τζέραλντ Χόρτομ για την οργάνωση «Επιτροπή Δράσης κατά του Πυρηνικού Πολέμου». Παρουσιάστηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1958, ενόψει μιας εκδήλωσης διαμαρτυρίας κατά των πυρηνικών όπλων στο Λονδίνο. Ο Χόλτομ ήταν ένας αντιρρησίας συνείδησης, που αρνήθηκε τη στράτευση στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και δούλεψε σε μια φάρμα στο Νόρφολκ.
Το σύμβολο είναι ο συνδυασμός των λατινικών γραμμάτων Ν και D στην οπτική μετάδοση σημάτων που χρησιμοποιείται από το Ναυτικό και παραπέμπει στις αγγλικές λέξεις Nuclear Disarmarment (Πυρηνικός Αφοπλισμός). Όσο απλό ήταν στη σχεδίασή του, τόσο δύσκολο αποδείχθηκε στη σύλληψή του. «Ήμουν σε βαθιά απόγνωση. Σκιτσάριζα τον εαυτό μου, όπως ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε αμηχανία, με τα χέρια τεντωμένα πότε πάνω και πότε κάτω, με τον τρόπο που ο χωρικός αντιμετωπίζει το εκτελεστικό απόσπασμα στον γνωστό πίνακα του Γκόγια. Τελικά, το σκιτσάρισα με μια γραμμή και έβαλα ένα κύκλο γύρω του» είπε ο Χόρτομ σε μια συνέντευξή του.
Το σύμβολο αυτό έγινε το επίσημο σήμα της οργάνωσης «Καμπάνια για τον πυρηνικό αφοπλισμό» (CND), της οποίας επικεφαλής ήταν ο νομπελίστας Μπέρτραντ Ράσελ. Έγινε διεθνές σύμβολο, όταν υιοθετήθηκε από το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα της δεκαετίας του '60 και από τα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης την ίδια περίοδο. Υπάρχουν ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί ότι το σύμβολο συνδέεται με αντιχριστιανικές πρακτικές. Ακροδεξιές οργανώσεις, κυρίως στις ΗΠΑ, το έχουν χαρακτηρίσει σατανιστικό ή ακόμα και κομμουνιστικό.
Στην Ελλάδα υιοθετήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '60 από τον «Σύνδεσμος Νέων για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό 'Μπέρτραντ Ράσελ'» και στη συνέχεια από τη Νεολαία Λαμπράκη. Αντιμετωπίστηκε εξαρχής ως κομμουνιστικό σύμβολο και προκάλεσε ουκ ολίγες φορές το ενδιαφέρον και την επέμβαση των αστυνομικών αρχών. Πασίγνωστη είναι
η φωτογραφία
με τον βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη να κρατά ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης και τη λέξη ΕΛΛΑΣ κατά τη διάρκεια της μαραθώνιας ειρήνης (21 Απριλίου 1963), που απαγορεύθηκε από την Αστυνομία και οδήγησε στη σύλληψή του.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/414#ixzz3SLl1wexP
Ο  ΚΑΙΡΟΣ  ΤΟΥ  ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ   ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ

Κυριακή
22/2
02:00

6°C
83%

2 Μπφ B
9 Km/h


ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ



08:00

7°C
4°C
88%

3 Μπφ Α
16 Km/h


ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ

14:00

7°C
4°C
100%

4 Μπφ Α
24 Km/h


ΒΡΟΧΗ

20:00

8°C
100%

3 Μπφ Α
16 Km/h


ΒΡΟΧΗ



Δευτέρα
23/2
02:00

8°C
100%

3 Μπφ Α
16 Km/h


ΒΡΟΧΗ



08:00

8°C
98%

3 Μπφ BA
16 Km/h


ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ

14:00

12°C
78%

4 Μπφ Α
24 Km/h


ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ

ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΗ ΠΡΟΓΝΩΣΗ 4-6 ΗΜΕΡΩΝ
Δευτέρα
23/2
20:00

9°C
96%

2 Μπφ BA
9 Km/h


ΒΡΟΧΗ

Απόκριες  2011 , γλέντι  τρελό  στη  Βαθιά 

     Τσικνοπέμπτη  2015 , ο  χορός καλά  κρατεί στο  δρόμο μπροστά  στην  Εθνική  Τράπεζα ,

Καλή  σας  μέρα  και  καλό καλό τριήμερο και  μη  ξεχνάτε
Όλοι  στις  αποκριάτικες  εκδηλώσεις  του  χωριού  μας ..
Απ’ το  “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη ….Κ.Κ.-