Λιδωρίκι: ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

26.3.15

ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

Καλησπέρα Λιδορικιώτες ..ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΠΕΜΠΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Ανατολή Ήλιου: 06:17
Δύση Ήλιου: 18:43
Σελήνη 7 ημερών

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1896

Ο Λεωνίδας Πύργος γίνεται ο πρώτος έλληνας ολυμπιονίκης στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Στον τελικό του ξίφους ασκήσεως διδασκάλων νικά τον γάλλο Περονέ και κατακτά το χρυσό μετάλλιο.

1908

Μεγάλο συλλαλητήριο διοργανώνεται στη Σπάρτη, διότι καθυστερεί η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Τρίπολης - Σπάρτης. Οι Λάκωνες ακόμα περιμένουν…

1937

Οι καλλιεργητές σπανακιού στο Τέξας αναγείρουν άγαλμα για τον μεγάλο ευεργέτη του κλάδου, τονΠοπάι.

1983

Επιστρέφει στην Ελλάδα, έπειτα από 33χρονη εξορία στη Σοβιετική Ένωση, ο Μάρκος Βαφειάδης, αρχηγός του «Δημοκρατικού Στρατού» (ΔΣΕ) και της Κυβέρνησης του Βουνού στον Εμφύλιο Πόλεμο. Τα επόμενα χρόνια θα πολιτευθεί με το ΠΑΣΟΚ.

1996

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εγκρίνει δάνειο για τη Ρωσία ύψους 10,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, προκειμένου η χώρα να προχωρήσει στην οικονομική της εξυγίανση.

2000

Η Ελλάδα γίνεται πλήρες μέλος της Συνθήκης του Σένγκεν, που έχει ως στόχο την προοδευτική κατάργηση των ελέγχων στα κοινά σύνορα τηςΕυρωπαϊκής Ένωσης, την καθιέρωση της ελεύθερης κυκλοφορίας για όλα τα πρόσωπα, υπηκόους των κρατών που υπέγραψαν τη Συμφωνία, καθώς και την αστυνομική και δικαστική συνεργασία.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

μ. Χ.

1849

Αρμάν Πεζό, ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας. (Θαν. 2/1/1915)

1904

Ξενοφών Ζολώτας, οικονομολόγος και ακαδημαϊκός. Διετέλεσε πρωθυπουργός επίοικουμενικής κυβέρνησης την περίοδο 1989 - 1990 και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος επί 19 χρόνια. (Θαν. 11/6/2004)

1931

Λέοναρτ Νιμόι, αμερικανός ηθοποιός, που έγινε διάσημος από το ρόλο του «Σποκ» στην τηλεοπτική και κινηματογραφική σειρά επιστημονικής φαντασίας «Ταξίδι στ’ Αστέρια» («Star Trek»). (Θαν. 27/2/2015)

ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1814

Ζοζεφ Ινιάς Γκιγιοτέν, γάλλος γιατρός. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης εισηγήθηκε την εισαγωγή της λαιμητόμου ως πιο «ανώδυνου» μέσου εκτέλεσης της θανατικής ποινής και αυτή πήρε το όνομά του (γκιλοτίνα). (Γεν. 28/5/1738)

1827

Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, γερμανός συνθέτης. (Γεν. 16/12/1770)

1940

Σπύρος Λούης, ολυμπιονίκης του Μαραθωνίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. (Γεν. 12/1/1873)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2603#ixzz3VVHpQeHs

Σπύρος Λούης
1872 – 1940

Σπύρος Λούης

120

Έλληνας μαραθωνοδρόμος. Υπήρξε ο πρώτος αθλητικός θρύλος της νεώτερης Ελλάδας και από τις μορφές των Α' Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Ο Σπύρος Λούης γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1872 στο Μαρούσι της Αττικής, από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν νερουλάς και ο νεαρός Σπύρος τον βοηθούσε κουβαλώντας το νερό. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας διακρίθηκε για την αντοχή του, γεγονός που εξέπληξε τους ανωτέρους του. Θρυλείται ότι έτρεξε από την Αθήνα στο Μαρούσι και τούμπαλιν για να φέρει το πηλήκιο που είχε ξεχάσει στο σπίτι του, ώστε να είναι τέλειος στην αναφορά του τάγματος.

Εξαιτίας των αγωνιστικών του προσόντων, ο Λούης μπήκε από το «παράθυρο» στον αγώνα του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (29 Μαρτίου 1896), με την προτροπή του διοικητού του ταγματάρχη Παπαδιαμαντόπουλου, που ήταν και αθλητικός κριτής. Ο Λούης έτρεξε χωρίς καμία προετοιμασία και κατόρθωσε να επικρατήσει των αντιπάλων του, επευφημούμενος από 80.000 θεατές που είχαν κατακλύσει το Καλλιμάρμαρο.

Οι φήμες που κυκλοφόρησαν ότι κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου είχε «κλέψει», πραγματοποιώντας μέρος της διαδρομής πάνω σε κάρο, δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ. Ο Λούης μετά τον θρίαμβό του δεν ξανάτρεξε ποτέ κι έζησε μία ήρεμη ζωή στο Μαρούσι, εργαζόμενος ως αγρότης, κηπουρός, νερουλάς και αργότερα ως τοπικός αστυνομικός. Παντρεύτηκε κι έκανε οικογένεια.

Ο θρύλος του παρέμεινε αναλλοίωτος με το πέρασμα του χρόνου. Συχνά τον καλούσαν σε αθλητικούς αγώνες ως επίσημο προσκεκλημένο και το κοινό τού έδειχνε την αγάπη του με επευφημίες. Αυτός εμφανιζόταν ντυμένος φουστανελάς και με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος. Όπως συνέβη και την 1η Αυγούστου1936, όταν προσκλήθηκε από το Χίτλερ στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου. Συναντήθηκε μαζί του, φωτογραφήθηκε και προσέφερε στον Φύρερ ένα κλαδί ελιάς ως σύμβολο της ειρήνης, που ήδη είχε αρχίσει να μπαίνει σε δοκιμασία. Ο Λούης δεν τον χαιρέτησε με τον γνωστό ναζιστικό τρόπο, όπως έκαναν τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής αποστολής.

Το 1926 κατηγορήθηκε για πλαστογραφία στρατιωτικού εγγράφου, προφυλακίστηκε για σχεδόν ένα χρόνο, αλλά αθωώθηκε πανηγυρικά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έφερνε δύσκολα και εξαιτίας της σοβαρής ασθένειας της συζύγου του.

Ο Σπυρίδων Λούης πέθανε πάμπτωχος στο Μαρούσι, στις 26 Μαρτίου 1940.

Σχετικά...

Το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας φέρει το όνομά του.
Η έκφραση «Έγινε Λούης», λέγεται για κάποιον που εξαφανίζεται τρέχοντας πολύ γρήγορα.
Η ταινία Συνέβη στην Αθήνα (It Happened in Athens), παραγωγής 1962, με πρωταγωνίστρια την Τζέιν Μάνσφιλντ, αναπαράγει τον θρύλο ότι ο Λούης δεν έτρεξε μόνο για τη δόξα, αλλά και για τα μάτια της Ελένης, μιας όμορφης μαρουσιώτισας.
Στο Μόναχο, το όνομά του φέρει η λεωφόρος που περνάει από το Ολυμπιακό Πάρκο (Spiridon-Louis-Ring).
Το 2012, η ιταλική εταιρεία Vibram κυκλοφόρησε ένα μοντέλο αθλητικών παπουτσιών με την ονομασία Spyridon LS, προς τιμή του Σπύρου Λούη.
Το ασημένιο κύπελλο που είχε απονεμηθεί στον Λούη μετά τη νίκη του στον Μαραθώνιο πουλήθηκε αντί 664.842 ευρώ στο Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», σε δημοπρασία του οίκου Christie's στο Λονδίνο (18 Απριλίου 2012).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/625#ixzz3VVIMcoca

Ομάδα των «Ιαπώνων»

Σχόλιο από την εφημερίδα <em>Ακρόπολη</em>

Σχόλιο από την εφημερίδα Ακρόπολη

Πολιτική ομάδα του ελληνικού κοινοβουλίου, που έδρασε από το 1906 έως το 1908, με ριζοσπαστικές ιδέες για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, σε μια εποχή που ήταν ακόμη νωπή η ήττα του 1897, το «Μακεδονικό» βρισκόταν σε τέλμα και η πολιτική φαυλότητα κυριαρχούσε στο εσωτερικό. Προήλθε από τη διάλυση της δηλιγιαννικής παράταξης το 1905 και την εκλογή μερικών νέων ανεξάρτητων πολιτευτών στις εκλογές του 1906.

Η ονομασία της πιστώνεται στον δημοσιογράφο και εκδότη της Ακροπόλεως, Βλάση Γαβριηλίδη, ο οποίος παρομοίωσε τη μαχητικότητα που επεδείκνυαν τα μέλη της στη Βουλή με την ορμητικότητα των ιαπώνων στρατιωτών κατά τον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο (1904-1905). Έγραφε σχετικά ο σπουδαίος δημοσιογράφος στις 10 Φεβρουαρίου του 1907:

Τι θα πη κρυφός και σκοτεινός πόλεμος δεν γνωρίζουν. Την παρασκηνιακήν διπλωματίαν δεν την παραδέχονται. Αδιάλλακτοι κοινοβουλευτικοί, δεν αναγνωρίζουν άλλο πεδίον δράσεως έξω από την αίθουσα του κοινοβουλίου. Ωχυρωμένοι εις την άκραν αριστεράν κατοπτεύουν από εκεί τας κινήσεις του εχθρού, κάμνουν εξαφνικήν επίθεσιν, ορμητικήν, απότομον, απροκάλυπτον, κατά μέτωπον…

Την κοινοβουλευτική ομάδα των Ιαπώνων αποτελούσαν οι:

Στέφανος Δραγούμης (1842-1923), βουλευτής Αττικοβοιωτίας, από το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη, τυπικά αρχηγός της ομάδας.
Δημήτριος Γούναρης (1867-1922), ανεξάρτητος βουλευτής Πατρών, από το κόμμα του Γεώργιου Θεοτόκη, ουσιαστικά η ψυχή της ομάδας.
Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (1860-1922), βουλευτής Κυκλάδων, από το κόμμα του Θεόδωρου Δηλιγιάννη.
Εμμανουήλ Ρέπουλης (1863-1924), βουλευτής Ερμιονίδας, από το κόμμα του Δηλιγιάννη και αργότερα «εξ απορρήτων» συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Χαράλαμπος Βοζίκης (1862-1937), ανεξάρτητος βουλευτής Κυνουρίας, προερχόμενος από τα κόμματα του Δηλιγιάννη και του Ζαΐμη.
Ανδρέας Παναγιωτόπουλος, βουλευτής Αιγιαλείας από το κόμμα του Αλέξανδρου Ζαΐμη (1851-1936).
Απόστολος Αλεξανδρής (1879-1961), πρωτοεκλεγείς, ανεξάρτητος βουλευτής Καρδίτσας.

Οι Ιάπωνες εμφανίσθηκαν ενωμένοι κοινοβουλευτικά στις 26 Μαρτίου 1906, ασκώντας δριμεία κριτική στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Θεοτόκη. Παρόλη την ανομοιογένεια της προέλευσής τους, αυτό που τους συνέδεε ήταν η ποιότητα και αγωνιστικότητα. Συμμετείχαν σε όλες τις συνεδριάσεις της Βουλής και έπαιρναν τον λόγο σε όλα τα σημαντικά θέματα. Η εξειδίκευση του Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη στα οικονομικά και του Δραγούμη στα θέματα του αλύτρωτου Ελληνισμού, τους καθιστούσαν επίφοβους αντιπάλους της κυβέρνησης, σε μια εποχή που οι συζητήσεις στη Βουλή δημοσιεύονταν αυτούσιες στις εφημερίδες και κρατούσαν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Η ομάδα διαλύθηκε τον Ιούνιο του 1908, όταν ο Δημήτριος Γούναρης υπέκυψε στην επίθεση γοητείας του παλαιοκομματικού και έμπειρου Θεοτόκη και ορκίστηκε Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνησή του, με στόχο να εφαρμόσει τις ιδέες του. Αλλά οι παλιοί συναγωνιστές του δεν κατέθεσαν τα όπλα και δεν του χαρίστηκαν, όταν αυτός συμβιβάστηκε με το κατεστημένο. Κατά τη συζήτηση του κρατικού Προϋπολογισμού το 1909, του άσκησαν τόσο έντονη κριτική, που τελικά αναγκάσθηκε να υποβάλλει την παραίτησή του.

Από τα μέλη της ομάδας των Ιαπώνων, ο Στέφανος Δραγούμης θα γίνει ο εκλεκτός του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» για πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1909, ενώ οι Γούναρης και Πρωτοπαπαδάκης θα εκτελεστούν στου Γουδή το 1922 με άλλους τέσσερις πολιτικούς και στρατιωτικούς, ως υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Μια αποτίμηση της προσφοράς της «ομάδας των Ιαπώνων» έκανε έμμεσα στις 19 Μαΐου 1924 στη Βουλή ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, νεκρολογώντας τον Εμμανουήλ Ρέπουλη:

Δια των λαμπρών αυτών αγώνων από των δημοσιογραφικών το πρώτον στηλών και εκ παραλλήλου έπειτα από του βήματος τούτου ως εκπρόσωπος της ομάδας των Ιαπώνων, συνετέλεσεν με ακάθεκτον ορμήν κατά της πολιτικής διαφθοράς και του εθνικού μαρασμού, εις επανάστασιν, η οποία διήνοιξε νέας απόψεις, εδημιούργησεν νέας ηθικάς αξίας, έσπειρεν άφθονον τον σπόρον των ιδεών, έδωκεν εις πάσαν κατεύθυνσιν ισχυράν ώθησιν προς την πρόοδον και τον πολιτισμόν και ενέπνευσεν εις τον Ελληνικόν λαόν την θέλησιν προς μίαν νέαν ζωήν.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/428#ixzz3VVIm6U2t

Λέοναρντ Νιμόι
1931 – 2015

Λέοναρντ Νιμόι

Αμερικανός ηθοποιός, που έγινε διάσημος από το ρόλο του «Σποκ» στην τηλεοπτική και κινηματογραφική σειρά επιστημονικής φαντασίας «Ταξίδι στ’ Αστέρια» («Star Trek»).

Ο Λέοναρντ Νιμόι (Leonard Nimoy) γεννήθηκε στη Βοστώνη στις 26 Μαρτίου 1931, από οικογένεια εβραίων μεταναστών με καταγωγή το Ιζιασλάβ της Σοβιετικής Ουκρανίας. Ο πατέρας του ήταν κουρέας και η μητέρα του νοικοκυρά. Από μικρός συμμετείχε σε τοπικές θεατρικές ομάδες και μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο της Βοστώνης σπούδασε υποκριτική στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1951 στην ταινία «Queen for a Day» (1951) και ακολούθησε η συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά «Zombies of the Stratosphere» (1952). Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας εργάστηκε στην Ατλάντα ως παραγωγός εκπομπών για τον αμερικανικό στρατό.
Το 1965 ήταν ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της τηλεοπτικής σειράς επιστημονικής φαντασίας «Ταξίδι στ’ αστέρια» (Star Trek), που έγραψε ιστορία και εκτόξευσε τη φήμη του. Υποδυόταν με μεγάλη πειστικότητα τον κύριο Σποκ (Mr Spock), τον φλεγματικό συγκυβερνήτη του διαστημόπλοιου «Έντερπραϊζ», που ήταν μισός άνθρωπος και μισός εξωγήινος. Ο Νιμόι ήταν αυτός που σκέφτηκε τη χειρονομία με το V και τη φράση «Live Long and Prosper», που έγινε το σήμα κατατεθέν του Σποκ. Η σειρά γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί και στον κινηματογράφο. Την εμπειρία του ως «Σποκ», την κατέγραψε σε δύο αυτοβιογραφίες του με τίτλους «Δεν είμαι ο Σποκ» (1975) και «Είμαι ο Σποκ» (1995). Εκτός της σειράς «Star Trek», ο Νίμοϊ πρωταγωνίστησε και στο επίσης γνωστό σίριαλ «Mission: Impossible».

Ο Λέοναρντ Νιμόι υπήρξε ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης. Εκτός από την υποκριτική ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη μουσική και την ποίηση. Το 1987 σκηνοθέτησε την κωμωδία «Three men and a baby» («Ένα μωρό για τρεις» ο ελληνικός τίτλος), με πρωταγωνιστές τους Τομ Σέλεκ, τον Στιβ Γκούτενμπεργκ και τον Τεντ Ντάνσον, που έχει προβληθεί πολλές φορές στην ελληνική τηλεόραση. Ως συνθέτης είχε κυκλοφορήσει πέντε άλμπουμ, το πρώτο από τα οποία ήταν μουσική εμπνευσμένη από το διάστημα.

Στην προσωπική του ζωή, είχε παντρευτεί δύο φορές και από την πρώτη του σύζυγο είχε αποκτήσει δύο παιδιά.

Ο Λέοναρντ Νιμόι πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 2015, στο Μπελ Αιρ του Λος Άντζελες. Έπασχε από Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), αν και είχε κόψει το τσιγάρο εδώ και 30 χρόνια.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1233#ixzz3VVJDcuuq

Ξενοφών Ζολώτας
1904 – 2004

Ξενοφών Ζολώτας

Διαπρεπής οικονομολόγος και πανεπιστημιακός, που διατέλεσε πρωθυπουργός εις τας δυσμάς του βίου του.

Ο Ξενοφών Ζολώτας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Μαρτίου 1904. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, οικονομικά στην Εμπορική Σχολή της Λειψίας και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων. Ξεκίνησε την καθηγητική του καριέρα το 1928 στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η οποία διήρκεσε έως το 1968, οπότε και παραιτήθηκε, διαμαρτυρόμενος με τον τρόπο αυτό εναντίον της δικτατορίας της 21ης Απριλίου.

Κατέλαβε κορυφαίες θέσεις σε ελληνικούς και διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς και αναδείχθηκε σε κατευθυντήριο νου της ελληνικής οικονομίας. Υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της UNRRA (1946), διοικητής για την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (1946-1947 και 1974-1981) και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κατά την περίοδο 1955-1967 και 1974-1981. Η προσφορά του στην παγκόσμια οικονομία έχει αναγνωριστεί από όλους, αφού εισηγήθηκε την οργάνωση του συστήματος των πιστώσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την αντικατάσταση το 1973 του κανόνα του χρυσού από ένα σύστημα χρησιμοποίησης των ισοτιμιών των σημαντικότερων νομισμάτων.

Πλούσιο είναι και το συγγραφικό του έργο, που έχει μεταφρασθεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Κλασσική θεωρείται η μελέτη του «Η Ελλάς εις το στάδιον της εκβιομηχανίσεως» (1926), που αποτέλεσε τη διδακτορική του διατριβή. Υπήρξε για 36 χρόνια εκδότης της «Ελληνικής Επιθεώρησης Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών» (1931-1967), ενώ το 1952 εξελέγη ακαδημαϊκός.

Διετέλεσε δύο φορές υπουργός Συντονισμού, στην Οικουμενική κυβέρνηση του 1952 και στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας το 1974. Στις 23 Νοεμβρίου 1989 ορκίστηκε πρωθυπουργός στην Οικουμενική κυβέρνηση που συγκρότησαν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός, μετά τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου και την αποτυχία της Νέας Δημοκρατίας να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Παραιτήθηκε στις 11 Απριλίου 1990, μετά την προκήρυξη νέων εκλογών για τις 8 Απριλίου.

Δεινός χειμερινός κολυμβητής, ο Ξενοφών Ζολώτας έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιουνίου 2004, σε ηλικία 100 ετών.

Σχετικά...

Ιστορικοί θεωρούνται οι δύο λόγοι που εκφώνησε ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον, στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959. Η γλώσσα τους είναι η αγγλική, αλλά με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων, όλες οι χρησιμοποιούμενες λέξεις είναι ελληνικής προέλευσης.

Λόγος της 26ης Σεπτεμβρίου 1957

Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe.

In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia.

Λόγος της 2ας Οκτωβρίου 1959

Kyrie,

It is Zeus' anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonise between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, energize it through their tactics and practices.

Our policies have to be based more on economic and less on political criteria.Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been antieconomic.

In an epoch characterised by monopolies, oligopolies, menopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia which is endemic among academic economists.

Numismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.

These scopes are more practical now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didymous organisations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economics. The genesis of the programmed organisations will dynamize these policies. I sympathise, therefore, with the aposties and the hierarchy of our organisations in their zeal to programme orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.

I apologize for having tyrannized you with my hellenic phraseology. In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochthons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/381#ixzz3VVJYD0Hj

Μπάμπης Μπακάλης
1920 – 2007

Μπάμπης Μπακάλης

Ο Μπάμπης (Λάμπρος) Μπακάλης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και συνάμα εμπορικότερους συνθέτες του λαϊκού μας τραγουδιού, που σημάδεψε με τις επιτυχίες του το λαϊκό πεντάγραμμο για δεκαετίες ολόκληρες, τραγούδησε τις χαρές και τις πίκρες του Έλληνα και ανέδειξε πολλούς μεγάλους μετέπειτα ερμηνευτές.

Γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου του 1920 στα Κανάλια Καρδίτσας. Η μουσική τον κέρδισε σύντομα, καθώς από τα νεανικά του χρόνια άρχισε να δουλεύει ως μπουζουξής στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στα Τρίκαλα και σε άλλες πόλεις. Το 1944 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και για πρώτη φορά εργάστηκε στο μαγαζί του Γιγουρτόπουλου στον Πειραιά. Το 1958 εμφανίστηκε στο Μενίδι, στου Γκίκα, παρέα με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Μιχάλη Μενιδιάτη, τον Σπύρο Ζαγοραίο και τον Γιώργο Λαύκα.

Δύο χρόνια αργότερα αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Δημήτρη Γκούτη κι έτσι άνοιξαν ένα μαγαζί «Στου Μπερέκου» στην οδό Ψαρών (στον Άγιο Παύλο). Όμως, ένα τυχαίο περιστατικό, ένας τραυματισμός του, τον ανάγκασε να αποσυρθεί από τη νύχτα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Στο μεταξύ, άρχισε να καταπιάνεται και με τη σύνθεση, που αποδείχτηκε στην πορεία πως ήταν το μεγάλο του ταλέντο. Κατά τη διάρκεια της μουσικής πορείας του, έγραψε γύρω στα 1.500 τραγούδια, όμως ταλαιπωρήθηκε αρκετά, λόγω των αριστερών πολιτικών του πεποιθήσεων.

Ο πρώτος του δίσκος «Κάποια μάνα αναστενάζει» (σε συνεργασία με τον Βασίλη Τσιτσάνη) το 1948 ήταν για πολύ καιρό απαγορευμένος -φέρεται να σώθηκε από τη φυλάκιση, γιατί ήταν συγγενής του πρωθυπουργού Νικόλαου Πλαστήρα. Η «μάνα» με τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου έχει μείνει διαχρονική, αλλά έγινε και η αιτία να ψυχραθούν οι σχέσεις του Μπακάλη με τον Τσιτσάνη. Τις διαφορές τους τις έλυσε, αρκετά χρόνια αργότερα, η Δικαιοσύνη.

Από τα πρώτα του τραγούδια ήταν ακόμη το «Για στάσου Χάρε να σου μιλήσω» (1949) σε στίχους Κώστα Βίρβου, «Ο μελλοθάνατος» και η «Πικραγκουριά» (το τραγούδησε ο ίδιος). Στα χρυσά χρόνια του λαϊκού τραγουδιού, ο Μπάμπης Μπακάλης ενέγραψε στη συνείδηση των λαϊκών ανθρώπων και άλλες συνθέσεις του: «Αγωνία», «Αδικημένη μάνα», «Για να μη μας τυραννάνε», «Δεν έχω βγάλει το σχολείο», «Δεν έχω πλούτη να σου χαρίσω», «Δεν με πόνεσε κανείς», «Με ξυπνάς χαράματα», «Έκαψα την καλύβα μου», «Πληγωμένοι κι οι δυο», «Πριν χαράξει θα φύγω», «Συρματοπλέγματα βαριά», «Τα χείλη σου όσα κι αν πουν», «Στο σκαλί το τελευταίο», «Μεσ' τα γλυκοχαράματα», «Ξύπνα καημένε Περικλή» κ.ά.

Ήταν, επίσης, ο δημιουργός που ανέδειξε κάποια μεγάλα αστέρια, δίνοντάς τους το πρώτο σουξέ της καριέρας του, όπως στον Στέλιο Καζαντζίδη το «Θέλω να πεθάνω», στη Γιώτα Λύδια το «Βαδίζει μέσ' στην ερημιά μια μάνα πικραμένη», στην Καίτη Γκρέυ το «Χτύπα καμπάνα θλιβερά τον κόσμο να ξυπνήσεις», στον Αντώνη Ρεπάνη το «Όλος ο κόσμος με μισεί», στον Στράτο Διονυσίου το «Ηλεκτρόφωνο» κ.ά. Τραγούδια του ερμήνευσαν, επίσης, οι Σωτηρία Μπέλλου, Μαρίκα Νίνου, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Βίκυ Μοσχολιού, Πόλυ Πάνου κ.ά.

Πέθανε, σε ηλικία 87 ετών, στις 26 Μαρτίου του 2007.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/244#ixzz3VVK0KsUf

Λάκης Παππάς
1938 – 2014

Λάκης Παππάς

Έλληνας τραγουδοποιός, από τις εμβληματικές μορφές του «Νέου Κύματος».

Ο Λάκης Παππάς γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1938 στην Πρέβεζα. Έκανε την πρώτη του καλλιτεχνική εμφάνιση το 1959, παίζοντας κιθάρα στη θεατρική παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, αντικαθιστώντας τον δάσκαλό του Γεράσιμο Μηλιαρέση. Τη μουσική της παράστασης είχε γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις, ο οποίος διέκρινε το ταλέντο του στην κιθάρα και το τραγούδι.

Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι στα θεατρικά μιούζικαλ «Οδός Ονείρων» (1962), όπου πρωτοτραγούδησε, και «Μαγική Πόλις» (1963), αλλά και στη δισκογραφία: «Οδός Ονείρων» (1962), «Μάνος Χατζιδάκις: Πρώτη εκτέλεση» (1965), «Ματωμένος γάμος / Παραμύθι χωρίς όνομα» (1965).

Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 με την έκρηξη του «Νέου Κύματος» στο ελληνικό τραγούδι, εμφανιζόταν σε μπουάτ της Πλάκας και για χρόνια είχε το δικό του στέκι στην οδό Θόλου. Υπήρξε ο πρώτος τραγουδιστής που συνόδευσε τη φωνή του παίζοντας κλασική κιθάρα.

Το 1971 κυκλοφόρησε τον δίσκο «Πάει κι αυτή η Κυριακή» (μουσική δική του, στίχοι του Γιάννη Αργύρη και του Δημήτρη Ιατρόπουλου), με τη συμμετοχή της Πόπης Αστεριάδη, από το οποίο έγιναν επιτυχίες τα τραγούδια «Πάει κι αυτή η Κυριακή» και «Κι ύστερα μου μιλάς για καλοκαίρι». Στα κατοπινά χρόνια, όταν ο μύθος των μπουάτ “ξέφτισε”, εμφανιζόταν σε κέντρα και συμμετείχε σε συναυλίες, πάντα όμως με αξιοπρόσεκτες επιλογές.

Ο Λάκης Παππάς πέθανε στις 26 Μαρτίου του 2014, σε ηλικία 76 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/806#ixzz3VVKRPwvD

Ντέιβιντ Πάκαρντ
1912 – 1996

Ντέιβιντ Πάκαρντ

Αμερικανός επιχειρηματίας και πολιτικός. Μαζί με τον Μπιλ Χιούλετ ίδρυσε το 1939 τον κολοσσό της πληροφορικής Hewlett-Packard (hp).

O Ντέιβιντ Πάκαρντ (David Packard) γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1912 στο Πουέμπλο της πολιτείας Κολοράντο. Από μικρός έδειξε κλίση στις θετικές επιστήμες και το 1930 έγινε δεκτός στο ονομαστό Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στο Σαν Φρανσίσκο. Σπούδασε ηλεκτρολόγος - μηχανολόγος και το 1934 πήρε το πτυχίο του. Στο πανεπιστήμιο γνώρισε τα δύο πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του: τη σύζυγό του Λουσίλ Σάλτερ (1915-1987) και τον συνεταίρο του Μπιλ Χιούλετ (1913-2001).

Αμέσως μετά τις σπουδές του δούλεψε για τέσσερα χρόνια στην General Electric και το 1938 επέστρεψε στο Στάνφορντ για μεταπτυχιακές σπουδές. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τη Λουσίλ Σάλτερ, η οποία του χάρισε τέσσερα παιδιά, ένα αγόρι και τρία κορίτσια. Το 1939, στο γκαράζ του σπιτιού του στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνιας ίδρυσε με τον Χιούλετ την εταιρεία Hewlett-Packard, με αρχικό κεφάλαιο 538 δολαρίων. Η σειρά των επιθέτων τους στην εταιρική επωνυμία προέκυψε από το στρίψιμο ενός νομίσματος, όπως αναφέρει ο Πάκαρντ στο βιβλίο του HP Way.

Το πρώτο προϊόν της νεοσύστατης εταιρείας ήταν ένας ηχητικός ταλαντωτής, που πουλήθηκε στο στούντιο του Γουόλτ Ντίσνεΐ για τις ανάγκες του σάουντρακ της ταινίας Φαντασία. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Hewlett-Packard κατασκεύασε για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις διαφόρων ειδών ναυτικές και αεροπορικές συσκευές. Ο Πάκαρντ εφάρμοσε σύγχρονες μεθόδους μάνατζμεντ στην εταιρεία του. Κατάργησε την παραδοσιακή ιεραρχική δομή και ενθάρρυνε τη δημιουργικότητα και τις καινοτόμες πρωτοβουλίες του προσωπικού.

Το 1947 η Hewlett-Packard έλαβε εταιρική μορφή με πρώτο πρόεδρο τον Ντέιβιντ Πάκαρντ, που κράτησε τη θέση αυτή ως το 1964, όταν εκλέχθηκε διευθύνων σύμβουλος. Με την πάροδο των χρόνων η εταιρεία παρουσίασε αρκετές καινοτόμες ιδέες κι έγινε ηγέτιδα δύναμη παγκοσμίως στην κατασκευή ηλεκτρονικών οργάνων, υπολογιστικών συστημάτων, ηλεκτρονικών υπολογιστών και εκτυπωτών.

Τον Ιανουάριο του 1969 ο Ντέιβιντ Πάκαρντ διορίστηκε υφυπουργός Άμυνας στην πρώτη κυβέρνηση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον. Παρέμεινε στη θέση αυτή έως τον Δεκέμβριο του 1971, οπότε παραιτήθηκε για να επανέλθει στη Hewlett-Packard. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Άμυνας μετέφερε στον αμερικανικό στρατό πολλές από τις τεχνικές διαχείρισης προσωπικού που εφαρμόζονταν στον ιδιωτικό τομέα. Μετά την παραίτησή του δεν έχασε την επαφή του με τα πολιτικά δρώμενα της Ουάσιγκτον, καθώς διατέλεσε σύμβουλος των αμερικανικών κυβερνήσεων επί στρατιωτικών θεμάτων μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Το 1993 αποχώρησε οριστικά από τη Hewlett-Packard και με την κολοσσιαία κινητή και ακίνητη περιουσία που είχε αποκτήσει (υπολογίζεται σε τρία δισεκατομμύρια δολάρια) επιδόθηκε σε έργα φιλανθρωπίας, με κυριότερο την ίδρυση Νοσοκομείου Παίδων στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.

Ο Ντέιβιντ Πάκαρντ πέθανε στο Στάφορντ της Καλιφόρνιας στις 26 Μαρτίου 1996, σε ηλικία 83 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/526#ixzz3VVLIipib