MHXANH TOY XΡΟΝΟΥ

 Τι σχέση έχει το άγαλμα της Ελευθερίας με τον Κολοσσό της Ρόδου

Ποια η σχέση του γαλλικού αγάλματος που δόθηκε ως δώρο στους Αμερικανούς με το θρυλικό ελληνικό γλυπτό που ανήκε στα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου;

Από τη mixanitouxronou.gr: Πολλοί ίσως  δεν γνωρίζουν ότι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα της Αμερικής, το άγαλμα της Ελευθερίας, ήταν δώρο από τη Γαλλία για τα 100 χρόνια από τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αμερικής στις 4 Ιουλίου 1776.
Το άγαλμα κατασκευάστηκε στο Παρίσι και χρηματοδοτήθηκε εξολοκλήρου από τον γαλλικό λαό. Όλοι οι Γάλλοι συνεισέφεραν πλούσιοι και φτωχοί, ακόμα και μαθητές σχολείων για να συγκεντρωθούν τα χρήματα.

http://news247.gr



























Η παράδοση είχε προγραμματιστεί για το 1876, αλλά εξαιτίας διαφόρων προβλημάτων και κυρίως οικονομικών δυσκολιών παραδόθηκε δέκα χρόνια μετά.
Ενώ το σχέδιο του αγάλματος ήταν του Γάλλου γλύπτη Φρεντερίκ Ωγκύστ Μπαρτολντί, επικεφαλής μηχανικός ήταν ο Γουστάβος Άιφελ, καθώς ο Μπαρτολντί ζήτησε τη βοήθειά του. Πρόκειται για τον γνωστό Άιφελ, ο οποίος έχτισε τον διάσημο πύργο στο Παρίσι δέκα χρόνια αργότερα.
Φημολογείται ότι το πρόσωπο του αγάλματος απεικονίζει τη μητέρα του Μπαρτολντί και ότι εμπνεύστηκε το άγαλμα από τον Κολοσσό της Ρόδου. Το ελληνικό άγαλμα ήταν ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, είχε ύψος  30 μέτρων και ήταν τοποθετημένο στην είσοδο του λιμανιού της Ρόδου. Συμβόλιζε τον ήλιο και κρατούσε έναν πυρσό.

Το άγαλμα της Ελευθερίας υπό κατασκευή στη Γαλλία, 1877-1885
Το ύψος του αγάλματος της Ελευθερίας είναι 46 μέτρα, χωρίς τη βάση και συνολικά φτάνει τα 96 μέτρα. Στο υψωμένο δεξί της χέρι κρατά πυρσό και στο αριστερό μια πλάκα με την ημερομηνία 4 Ιουλίου 1776.
Συμβολίζει την ελευθερία και την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή. Τοποθετήθηκε στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης για να καλωσορίζει τους μετανάστες που έφταναν στην Αμερική. Το νησάκι αυτό των μεταναστών λέγεται Ellis και βρίσκεται πολύ κοντά στο νησάκι Liberty (ελευθερία).

Ίσως  προσέξατε στη φωτογραφία τη χαρακτηριστική σιδηροκατασκευή στο εσωτερικό του αγάλματος που λειτούργησε κατασκευαστικά ως σκελετός. Μοιάζει πολύ με την αρχιτεκτονική του γνωστού Πύργου του Άιφελ στο Παρίσι.
Το κεφάλι και το χέρι του αγάλματος είχαν κατασκευαστεί πριν να αναλάβει ο Άιφελ. Το 1878 ο κόσμος είδε το κεφάλι για πρώτη φορά σε μια έκθεση στο Παρίσι. Παρακάτω είναι φωτογραφίες της κεφαλής από την έκθεση το 1878.

Το εσωτερικό του αγάλματος κρύβει έναν σκελετό παρόμοιο με αυτόν του πύργου του Άιφελ
Στις 17 Ιουνίου 1885 το άγαλμα παραδόθηκε στον αμερικανικό λαό σε 350 κομμάτια πακεταρισμένο σε 214 κιβώτια και συναρμολογήθηκε εκεί σε 4 μήνες.

28η Οκτωβρίου… 1886

Τα εγκαίνια Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος το 1886 ήταν από τις πιο συναρπαστικές εκδηλώσεις του αιώνα. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν μόνο δύο γυναίκες στο νησί, η γυναίκα του Μπαρτολντί και η κόρη του πρόεδρου της γαλλικής επιτροπής. Γεγονός οξύμωρο αφού το άγαλμα είχε τη μορφή γυναίκας. Οι αρχές εξήγησαν ότι δεν είχαν προσκληθεί γυναίκες για λόγους ασφάλειας, αλλά κάποιες  σουφραζέτες, επαναστάτριες της εποχής, που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να χάσουν το σόου, ναύλωσαν σκάφος και πλησίασαν όσο μπορούσαν. Το 1924 ανακηρύχτηκε εθνικό μνημείο.

Το άγαλμα ολοκληρώθηκε το 1884 και παρέμεινε στο Παρίσι μέχρι να κατασκευαστεί το βάθρο οπότε και ήταν πλέον έτοιμο για το μεγάλο ταξίδι προς τις ΗΠΑ
Σήμερα στο Παρίσι υπάρχουν τρία πιστά αντίγραφα του γνωστού αγάλματος σε διάφορα σημεία της πόλης για να θυμίζουν στους Παριζιάνους το δώρο τους στην Αμερική, που έγινε το σήμα κατατεθέν των ΗΠΑ.

Πίσω στα παλιά  

EΔΩ ΕΙΝΑΙ ΑΤΤΙΚΗ , ΦΑΙΟ ΝΤΑΜΑΡΙ ....

Τη σύγχρονη ιστορία της αττικής γης συνθέτουν οι μικρές ιστορίες των κατοίκων της. Οι πρόσφυγες, που πήραν μερικά μέτρα γης πέριξ του άστεως, στους πρόποδες των Τουρκοβουνίων και του Υμηττού κι αγωνίστηκαν να ξαναστήσουν εκεί, στα βράχια και στα ρέματα, το χαμένο βιός τους. Οι οικογένειες που έφταναν στην πρωτεύουσα απ' την περιφέρεια και στοιβάζονταν σε δωμάτια γύρω από μιαν αυλή, μετατρέποντας έτσι τις παλιές μονοκατοικίες σε "πολυκατοικίες". Οι κοπελιές, που τις έβαζαν οι γονείς εσώκλειστες σε "καλά σπίτια", παραδουλεύτρες, πλύστρες και μαγείρισσες ή για να μάθουν μια "τέχνη" κοντά σε έμπειρες μοδίστρες και κομμώτριες. Οι άντρες, που δούλευαν οικοδόμοι, εργάτες στα εργοστάσια, οδηγοί στα λεωφορεία και τα ταξί. Οι λίγοι επιχειρηματίες (...βιοτέχνες, έμποροι, μαγαζάτορες, ιδιοκτήτες αυτοκινήτων επαγγελματικής χρήσης κλπ) που ερχόμενοι στην πρωτεύουσα είχαν μια σιρμαγιά, αφού πρώτα έβγαλαν στο σφυρί την πατρογονική περιουσία κι οι ντόπιοι κάτοικοι των περιχώρων, ψαράδες, αγρότες κι εργάτες στα μεταλλεία και στα νταμάρια. Αυτοί είναι -μέσες άκρες- οι "κομπάρσοι" της ιστορίας... για τους "πρωταγωνιστές" έγραφαν οι κοσμικές στήλες των εφημερίδων και των περιοδικών ποικίλης ύλης της εποχής. Ο "Θησαυρός", το "Ρομάντζο", ο "Ταχυδρόμος" και άλλα λαϊκά περιοδικά του '50 και του '60, διαφήμιζαν -εμμέσως πλην σαφώς- εκτός από ηλεκτρικές κουζίνες ΠΙΤΣΟΣ , ψυγεία ΙΖΟΛΑ και κουβαρίστρες DMC και τον τρόπο ζωής των οικονομικώς ευκατάστατων στρωμάτων... ένα "life-style" επιφανειακό μεν, ελκυστικό δε. Ανέκαθεν και παγκοσμίως, άλλωστε, η καλύτερη και πιο εύκολη ζωή υπήρξε πρότυπο (...παραβλέποντας τη σοφή ρήση "το καλύτερο είναι εχθρός του καλού"). Από τα λίγα σημεία συνεύρεσης προνομιούχων και μη, ήταν οι υπαίθριοι χώροι αναψυχής. Τα βουνά και οι παραλίες της Αττικής ήταν ανοιχτά και προσβάσιμα για όλους, είτε κυκλοφορούσαν με ακριβά αυτοκίνητα, ντυμένοι με επώνυμα εκδρομικά συνολάκια, είτε σκαρφάλωναν στο τραμ "Ομόνοια-Πειραιάς" κι αργότερα στο λεωφορείο της γραμμής, με ντρίλινα κοστούμια και δροσερά φορέματα από "τσίτι με το μέτρο"...
Ύστερα ήρθαν κι εκείνες οι ραδιοφωνικές εκπομπές με τα λαϊκά σουξέ και τη φωνή του παρουσιαστή που διαφήμιζε (...με μπόλικο echo) "ΦΩΣ, ΝΕΡΟ, ΤΗΛΕΦΩΝΟ, ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ" κι η αγοραπωλησία γης γνώρισε μεγάλες πιένες, αφού κατάφερε ν' απασχολήσει τα λαϊκά στρώματα και να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της "αριστοκρατίας". Πριν τη δεκαετία του '30, μόνο οι εύπορες οικογένειες είχαν την ευκαιρία να χαίρονται τις ομορφιές του εξωτικού... Φαλήρου !!! Υπάρχουν ακόμα κάποια παλιά αρχοντικά, κτισμένα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, που μαρτυρούν την αίγλη του. Στη σελίδα "Φαληριώτικα" θα βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες, ακόμα και για το πως ξεκίνησε η μόδα των θαλάσσιων λουτρών, πως μετέβαιναν οι πρώτοι λουόμενοι στις Τζιτζιφιές και στο "Μπάτη" και πως ήταν τα πρώτα λουτρικά ενδύματα... απόλαυση !!!
Ακόμα πιο δυσπρόσιτες για τα μικρά βαλάντια ήταν οι περιοχές της Κηφισιάς, της Φιλοθέης ή του Ψυχικού, όπου οι λιγοστές επαύλεις φιλοξενούσαν τις μεγαλοαστικές οικογένειες καθ' όλην την θερινήν περίοδον... η δε Εκάλη, αποτελούσε τον ιδεώδη χειμερινόν προορισμόν !!! Ήταν, σαν να λέμε, το Γκστάαντ της εποχής !!!
Κάτι λοιπόν, ο μιμητισμός, κάτι η νοσταλγία της υπαίθρου, κάτι η υποτιθέμενη ευκαιρία να προικίσουν -με δόσεις πάντα- τα βλαστάρια τους, οι ταλαίπωροι βιοπαλαιστές του '50, βρέθηκαν ν' αλληλοσπρώχνονται στα πούλμαν των αετονύχηδων μεσιτών, για να ξεναγηθούν σε -ενίοτε ανύπαρκτα- οικόπεδα, που θα στέγαζαν σ' αυτά τη μελλοντική ευτυχία των παιδιών τους, τα όνειρα για ολιγοήμερες διακοπές στον καθαρό αέρα κι ίσως -γιατί όχι- τα ξεκούραστα γηρατειά τους...
Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι παραθεριστικοί -αρχικά- οικισμοί στη Νέα Μάκρη, στη Λούτσα, στη Ραφήνα, στο Πόρτο-Ράφτη, στο Δασκαλειό, στο Σιρί, στην Αγία Μαρίνα κι εκατέρωθεν της σημερινής παραλιακής μέχρι το Σούνιο, αλλά και στα δυτικά παράλια, στο Θυμάρι, στην Ανάβυσσο, στη Σαρωνίδα... μέχρι τη Βάρη.
Εκτάσεις γης στα Μεσόγεια, που άλλοτε ήταν τσιφλίκια και διανεμήθηκαν στους ακτήμονες αγρότες (...επί Πλαστήρα, με το νομοθετικό διάταγμα του 1923) και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '40 πέρναγαν από πατέρα σε γιο (... ή και κόρη, ως προίκα) αποκλειστικά ως αγροτεμάχια, περί τα μέσα της δεκαετίας του '50 άρχισαν ν' αλλάζουν χρήση και σε κάποια απ' αυτά, κυρίως στα παραθαλάσσια, στήθηκαν οι πρώτες εξοχικές κατοικίες των ντόπιων κατοίκων της περιοχής. Μη φανταστείτε τίποτα βίλες... μιλάμε για παράγκες και καλαμένιες καλύβες, ίσα για να κάνουν τα μπάνια τους οι οικογένειες, που ήταν δύσκολο να μετακινούνται καθημερινά με τα κάρα και τα μουλάρια. Αν μάλιστα, ρωτήσει κανείς τους ντόπιους (υπερ)αιωνόβιους γέροντες, μαθαίνει πως οι γαμπροί, όταν άκουγαν για ένα στρέμμα στην παραλία ή στο βουνό, έφευγαν τρέχοντας και χάλαγε το... προξενιό. Άλλωστε είναι γνωστό πως, η "περιουσία" τότε δε μετριούνταν ανάλογα με την έκτασή της, αλλά με γνώμονα την ετήσια παραγωγή της κάθε καλλιέργειας. Έλεγε, φερ' ειπείν, ό πατέρας "η νύφη έχει τόσες ρίζες ελιές, που κάνουν το χρόνο τόσους τόνους λάδι". Τα κτήματα αυτά λοιπόν, τα θεωρούσαν άχρηστα, αφού -λόγω εδάφους, αλλά και απόστασης απ' τα χωριά- δε μπορούσαν να τα καλλιεργήσουν για να έχουν ένα εισόδημα. Έτσι, αυτά τα κτήματα ήταν τα πρώτα που αντάλλασσαν με κάποια καλλιεργήσιμη έκταση ή πουλούσαν, σε περίπτωση οικονομικής δυσχέρειας, ενίοτε σε εξευτελιστικές τιμές...

*Παρέα νεαρών στο Πόρτο-Ράφτη (1951). Πίσω αριστερά, εκεί που διακρίνονται τα "καλυβάκια", τώρα βρίσκεται η είσοδος της πλαζ Αυλακίου
Η "εξοχή" ήταν ανέκαθεν "εξόχως" προσφιλής στους αστούς Αθηναίους (...γι αυτό και δεν "εξέχασαν" να την κατακλύσουν με "εξοχικά"). Οι λόφοι που σκεπάζονταν από ρείκια, σκίνα, μέντα και πεύκα, τους φιλοξενούσαν συχνά στις εξορμήσεις τους. Οι κάμποι με τις ελιές, τ' αμπέλια, τις συκιές, τις φιστικιές και τα περιβόλια, τους φίλευαν ζαρζαβατικά και φρούτα στις στάσεις τους κι οι ντόπιοι τους προμήθευαν αγνά προϊόντα του μόχθου τους (...ψωμί, τυρί, λάδι, κρασί και μέλι), δημιουργώντας -και στους μεν και στους δε- την ψευδαίσθηση μιας αρμονικής κι ίσως μόνιμης, συμβίωσης.
Άρρηκτα συνδεδεμένη με τον εκδρομισμό, η "ανακάλυψη" της αττικής υπαίθρου ξεκίνησε την περίοδο του Μεσοπολέμου. Μέχρι τότε, οι συνήθεις περίπατοι αναψυχής έφταναν ως το Ζάππειο ή τον λόφο του Φιλοπάππου και οι πιο μακρινές εξορμήσεις, μέχρι τις εξοχές των Πατησίων και των Αμπελοκήπων !!!
Όπως μαρτυρεί η άνθηση δεκάδων φυσιολατρικών και ορειβατικών συλλόγων στη δεκαετία του '30, οι οργανωμένες εκδρομές ήταν συνήθεια της μεγαλοαστικής τάξης, που είχε τη χρονική άνεση και την οικονομική ευχέρεια για πολυήμερες εξορμήσεις στα περίχωρα των Αθηνών και συν τοις άλλοις, την ευκαιρία να συνοδεύονται συχνά από τον φωτογραφικό φακό κάποιου ξένου περιηγητή. Αρχικά, οι περιοχές της Αττικής που είχαν κάποια "τουριστική" κίνηση, ήταν εκείνες με αρχαιολογικό-εκπαιδευτικό ενδιαφέρον. Τη δεκαετία του '50 αρχίζουν και οι συστηματικές αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ανατολική Αττική, από το ακρωτήριο του Σουνίου μέχρι την ευρύτερη περιοχή του Μαραθώνα...

Ο ναός του Ποσειδώνα ταξιδεύει μαζί με τις ψαρόβαρκες, πάνω στη στραφταλιστή θάλασσα, αμόλυντη ακόμη από πολυτελή ξενοδοχεία και τουριστικά περίπτερα.
Ο Θορικός, έδρα του μυθικού βασιλιά Κεφάλου, στην ευρύτερη περιοχή της Λαυρεωτικής, που ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους ήταν πηγή πολύτιμων μεταλλευμάτων (...στην αρχαιότητα, ένα μεγάλο μέρος της Αθηναϊκής ευημερίας οφειλόταν στον ορυκτό πλούτο και τα ορυχεία αργύρου του Λαυρείου). Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ότι χάριν αυτής της ιδιαιτερότητας, το Λαύριο γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και στα νεότερα χρόνια. Διαθέτοντας ήδη ένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι, συνδέθηκε με τα αστικά κέντρα της Αθήνας και του Πειραιά με τον πρώτο σιδηρόδρομο -το γνωστό "θηρίο"- από το 1885, ηλεκτροδοτήθηκε πολύ νωρίτερα από τα υπόλοιπα χωριά της Ανατολικής Αττικής και των Μεσογείων, ενώ στην περίφημη αγορά του -στο καφενείον "Η Ωραία Ελλάς"- καταγράφεται η πρώτη χρηματιστηριακή πράξη, ελλείψει χρηματιστηρίου στην Αθήνα...

*Λαύριο 1945. Στο βάθος η Μακρόνησος
Εκτός από τον τύμβο των Αθηναίων πεσόντων στη μάχη του Μαραθώνα, οι περιηγητές της Αττικής είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν το αρχαίο οχυρό του Ραμνούντα, το ιερό-θεραπευτήριο του Αμφιαράου, τον οίκο του αττικού -του "ορθού"- Διονύσου και τη σπηλιά των Νυμφών στην Πεντέλη, τους ταφικούς περιβόλους της οικογένειας του Μείδονος και την "Φρασίκλεια", την Κόρη του Αριστίωνος εκ Πάρου, που βρέθηκε αργότερα στον αρχαίο δήμο Μυρρινούντος, στο Μαρκόπουλο (... "Μερέντα" αποκαλούν το βουνό οι ντόπιοι και μέχρι πρότινος, λειτουργούσε εκεί λατομείο εξόρυξης μαρμάρου και άλλων υλικών οικοδομής... τέτοιοι είμαστε !!!) και τέλος, το σπάνιας ομορφιάς ιερό της Αρτέμιδος, που το 1948, χάρη στην ενόραση του τότε Εφόρου Αρχαιοτήτων Αττικής, άρχισε σιγά σιγά να αναδύεται μέσα από την ιλύ του Ερασίνου ποταμού, στη Βραυρώνα.
Στην Αττική, επίσης, αφθονούν τα μοναστήρια και τα ξωκλήσια, διάσπαρτα στα πιο απίθανα σημεία του χάρτη της. Δεν ήταν λίγοι λοιπόν, οι προσκυνητές που συνδύαζαν το θρησκευτικό τους καθήκον με μια ημερήσια εκδρομή. Όπου βουνοκορφή υπολογίστε κι ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Προφήτη Ηλία κι όπου κυματάκι, την τιμητική της έχει η Αγία Μαρίνα. Κι οι δυο γιορτάζονται -ίσως καθόλου τυχαία- καλοκαίρι κι έτσι, μετά τη λειτουργία στη χάρη τους, ακολουθούσε πάντα κάποιο γλέντι ή πρόχειρα στημένο πανηγύρι, ενίοτε δε και μερικές βουτιές στη θάλασσα, μέχρι να χτυπήσει η καμπάνα του εσπερινού...

*Εκδρομή και πικ-νικ στην Πεντέλη, 1954
Η αναψυχή, βέβαια, πριν γίνει μόδα ήταν επιτακτική ανάγκη για βελτίωση της υγείας των νεαρών -κυρίως- ατόμων, των χτυπημένων από την επιδημία της φυματίωσης. Υπολογίζεται πως μέσα στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, περίπου 40.000 άτομα, ηλικίας από 15 έως 35 χρόνων, πέθαιναν από φυματίωση κάθε χρόνο, ενώ μέχρι το 1930 είχαν πεθάνει περισσότεροι από ένα εκατομμύριο νέοι άνθρωποι. Το πρόβλημα της φυματίωσης πήρε τεράστιες διαστάσεις κατά τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα κύματα των ταλαιπωρημένων προσφύγων. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις παράγκες των προσφυγικών συνοικισμών θα μεγιστοποιήσουν τις επιπτώσεις της νόσου ανάμεσα στους πρόσφυγες και θ' αποτελέσουν έναν από τους βασικούς συντελεστές για τη διάδοσή της. Το "χτικιό", όπως λεγόταν χαρακτηριστικά, δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά παρά μόνο στα μέσα του αιώνα, όταν άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως τα αντιφυματικά φάρμακα. Μέχρι τότε, η θεραπεία του στηριζόταν στην ανάπαυση, στον υπερσιτισμό, την αεροθεραπεία και την ηλιοθεραπεία, οι ευεργετικές ιδιότητες της οποίας, θεωρούνταν για πάρα πολλά χρόνια αποτελεσματικές και για άλλες παθήσεις, πέραν του αναπνευστικού (... όπως του δέρματος -τι ειρωνικό που ακούγεται σήμερα !- των οστών κλπ). Στο σανατόριο "Σωτηρία", που λειτουργούσε ήδη από το 1905 στο "δάσος" του Χολαργού (...έκταση, για την οποία, το 1950 μερίμνησε ο τότε αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, ώστε να απαλλοτριωθεί δια νόμου και να δημιουργηθεί εκεί ο οικισμός των Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων) τα κρεβάτια γέμιζαν ασφυκτικά. Φτωχές ή εντελώς άπορες οικογένειες που είχαν άρρωστα παιδιά, άρχισαν να στήνουν πρόχειρα καταλύματα και να μένουν εκεί, για όσο καιρό χρειαζόταν μέχρι να γίνουν καλά (...ή να πεθάνουν), στα δάση της Πάρνηθας, της Πεντέλης και του Υμηττού, ενώ τα ιατρικά περιοδικά της εποχής διαφήμιζαν τα πολυτελή σανατόρια της Ελβετίας, προφανώς για του "έχοντες" το ανάλογο βαλάντιο που απαιτούσε η εκεί νοσηλεία (... για τους μεν, είναι χαρακτηριστικές οι περιγραφές του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου στην "Αστροφεγγιά" και για τους δε, είναι γλαφυρότατη η αφήγηση του Τόμας Μαν στο "Μαγικό βουνό"). Δεν γνωρίζω αν η ονομασία "Νέα Ελβετία" δόθηκε στον εν λόγω προσφυγικό συνοικισμό του Βύρωνα με διάθεση σαρκασμού της όλης κατάστασης, αλλά αν είναι έτσι, το βρίσκω εξαιρετικά εύστοχο και πολιτικοκοινωνικά αιχμηρό (...ένας ακόμα λόγος να νιώθω περήφανη που μεγάλωσα εκεί). Ύστερα ήρθε η κατοχή, ο εμφύλιος και... το"σχέδιο Μάρσαλ". Η κατατμημένη και σπαράσσουσα χώρα, καθώς εκπνέει η δεκαετία του '40 εισέρχεται σε μια διαδικασία ταξινόμησης, ομοιογενοποίησης και κωδικοποίησης, που διενεργείται μέσω της ιδρυματοποίησης της ανθρώπινης ανάγκης και εμπειρίας, προσπαθώντας να παρουσιάσει ένα πρόσωπο εθνικής ολότητας. Ιδρύματα ανιάτων, απόρων, ορφανών, φυλακές και αναμορφωτήρια ανηλίκων, παιδικές κατασκηνώσεις και "στρατόπεδα πειθαρχημένης διαβίωσης" οργανώνονται στην Αττική, έτσι ώστε να είναι εύκολα προσβάσιμα στην κεντρική εξουσία και το επιτηρητικό της βλέμμα...

*Παιδική κατασκήνωση στον Άγιο Ανδρέα, 1949

*Εγκαταστάσεις του Ερυθρού Σταυρού στη Βούλα, 1947
Ανοίγω το άλμπουμ με τις κιτρινισμένες οικογενειακές φωτογραφίες... Η θεία μου, μοδιστρούλα στην αυλή, η μάνα μου, η μικρότερη από τέσσερα ορφανά από πατέρα παιδιά, με "μοντελάκι" ραμμένο απ' τα χεράκια της αδελφής της, σε εκδρομή στο "Λόφο Κοπανά" στη Ζωοδόχο Πηγή (... πολύ αργότερα, μετατράπηκε σε σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων του Δήμου Βύρωνα και κάηκε το 2007)...
Κυριακή στο βουνό (1949), οικογένεια και γειτονοπούλες, εκδρομή στο "νταμάρι Πολύδωρα" (... εκεί που βρίσκεται σήμερα το "Θέατρο Βράχων"). Στο ίδιο μέρος, λίγα χρόνια αργότερα (...το σπιτάκι που φαίνεται, είναι το πρόχειρο γραφείο των λατομείων "ΕΡΓΑΝΗ", που λειτουργούσε ημι-παράνομα ως χωματερή και "νεκροταφείο αυτοκινήτων" μέχρι το 1991).
Στην επόμενη, χαρά και εργασία... για να παντρευτεί η μεγάλη αδερφή, έπρεπε να προστεθεί ένα δωμάτιο στο προσφυγικό σπίτι. Φυσικά, το έχτισαν οι θείοι μου με τα χέρια τους, όπως αργότερα και για τη μικρή. Το σπίτι εκεί είναι ακόμα, εκείνοι δε ζουν πια...
Εν ώρα εργασίας και η επόμενη... ο πατέρας μου, βοηθός σε συνεργείο αυτοκινήτων, μαζί με συναδέλφους. Αριστερά "Οι κυρίες της αυλής", ενώ στην κεντρική φωτογραφία, η μητέρα μου μαζί με συναδέλφους της σε Κυριακάτικη εξόρμηση για μπάνιο, με πούλμαν της εταιρίας "Λαμπτήρων LUX" (...θα πρέπει να ήταν θυγατρική της Philips, αλλά δεν παίρνω κι όρκο). Η φωτογραφία γράφει από πίσω "Καβούρι 1957"...

Τη δεκαετία του '60, στα πλαίσια μιας πιο οργανωμένης τουριστικής πολιτικής, η μαζική αναψυχή έχει περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο. Το 1961, στον μεγαλύτερο πνεύμονα πρασίνου της Αττικής, εγκαινιάζεται η ξενοδοχειακή μονάδα "Μον Παρνές", η ναυαρχίδα του νέου τουριστικού προφίλ της χώρας (...χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να αποδειχθεί ότι κατασκευάστηκε χωρίς άδεια. Η νομιμοποίηση έγινε με διαδοχικές αποφάσεις του γενικού γραμματέα του ΕΟΤ το 1997 και το 2002, αφού έγινε ειδική νομοθετική ρύθμιση με το νόμο 2160/1993). Το "Δυτικό" αεροδρόμιο στο Χασάνι (...έτσι λεγόταν η περιοχή του Ελληνικού) επεκτείνεται με τη δημιουργία νέων αεροδιαδρόμων. Η συνεχώς αυξανόμενη κίνηση επισκεπτών από το εξωτερικό δημιουργεί την ανάγκη νέων εγκαταστάσεων κι έτσι, από το 1969 λειτουργεί πλέον και μια "Ανατολική" πτέρυγα, αποκλειστικά για πτήσεις εξωτερικού. Τα εγκαίνια της "Νέας Παραλιακής Λεωφόρου" άνοιξαν το δρόμο και για τη δημιουργία μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, κυρίως στη νοτιοδυτική Αττική. Λειτουργούν αρχικά τρεις μοντέρνες λουτρικές εγκαταστάσεις (...πλαζ Βάρκιζας, Βούλας, Βουλιαγμένης) με τις απαραίτητες υποδομές, αλλά και μαρίνες υψηλών προδιαγραφών, μεγάλα εστιατόρια και κοσμικά κέντρα (... για τα περισσότερα εκκρεμούν δικαστικές υποθέσεις και αγωγές για αυθαίρετη δόμηση και καταπάτηση αιγιαλού, ενώ συνεχίζουν να λειτουργούν ακόμη και σήμερα).
Η παρθένα φύση έχει πλέον υποταχθεί στην "ανάπτυξη" και τίποτα δε θυμίζει πια τα ειδυλλιακά ακρογιάλια, τις ρομαντικές βαρκάδες στο Φαληρικό Δέλτα, τα γραφικά ταβερνάκια της Βουλιαγμένης -απαραίτητη στάση για ουζάκι και μαριδάκι, μετά το Κυριακάτικο μπάνιο- ή τα οικογενειακά πικ-νικ στην Πεντέλη, παρά μόνο κάποιες φωτογραφίες... η φαιόχρους κόμη της μνήμης !!! 
http://sendec.blogspot.gr

Πίσω στα παλιά  

ΟΔΟΣ ΑΘΗΝΑΣ

Στο βάθος η Ακρόπολη με τον Φράγκικο Πύργο που κατεδάφισε με δικά του έξοδα 
ο Ερρίκος Σλήμαν στις 21 Ιουνίου του 1875.
Σχόλιο Despina Drepania
H Titika Bournaki την ανακάλυψε εδώ:
http://www.ebay.com/itm/Athens-Greece-EARLY-main-street-scene-GOOD-glass-slide-/400459244571
Η στερεοσκοπική εικόνα με κομμένο το σκύλο σε μεγάλο βαθμό υπάρχει και στα φωτογραφικά αρχεία του Μουσείου Μπενάκη.
Πηγή: «Αθήνα 1839-1900. Φωτογραφικές Μαρτυρίες»
των Κωνσταντίνου Φανή (επιμ.) & Τσίργιαλου Αλίκη (επιμ.)
Μουσείο Μπενάκη 2003
ISBN 978-960-8347-07-6
http://www.benaki.gr/index.asp?id=50501&lang=gr&sid=304
https://elgr.facebook.com
Πίσω στα παλιά  

ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ... ΤΑ ΠΑΡΑΓΚΑΚΙΑ ΜΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Δεν ήταν δωρεάν κάποτε τα σχολικά βιβλία....αργότερα άρχισαν να τα μοιράζουν
με προϋποθέσεις....δηλαδή μόνον στους καραφτωχούς λές και οι περισσότεροι
ήταν εύποροι.
Ειδικά τα πράγματα δυσκόλευαν στον οικογενειακό προϋπολογισμό στο Γυμνάσιο
όταν ο καθηγητής ζητούσε και εργασίες από εξωσχολικά βιβλία.
Άντε να το αγοράσεις καινούργιο...
Χημεία....φυσική...άλγεβρα...
Πήγαινες δίπλα στην οδό Μασσαλίας όπου υπήρχαν τα υπαίθρια βιβλιοπωλεία.
Μικρές παράγκες με μεταχειρισμένα....αλλά σε καλή κατάσταση όπως έλεγε
ο βιβλιοπώλης.
Σε χαμηλή τιμή και με την υπόσχεση ότι θα το ξαναγόραζε από εσένα ο έμπορος
αρκεί να το διατηρούσες σωστά.
Αυτές οι παράγκες βοήθησαν πολλά παιδιά να σπουδάσουν.
Εντύπωση βέβαια σου έκαναν οι γνώσεις των βιβλιοπωλών....
απ΄έξω και ανακατωτά γνώριζαν τους τίτλους ....
Σε κάποια βιβλία υπήρχαν και σημειώσεις από τους προηγούμενους κατόχους
που σε βοηθούσαν στα πρόχειρα διαγωνίσματα.
Με τα χρόνια φύγανε οι παράγκες με τα βιβλία και οι βιβλιοπώλες.

Πίσω στα παλιά

EXOYME ΕΠΕΤΕΙΟ !!

Έχουμε επέτειο !

ΗΛΙΑΣ ΜΑΚΡΗΣ29/6/2016ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

• 

 Πίσω στα παλιά 

EKΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

                                                  www.lidoriki.com 

MIA AΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥΣ ΕΙΧΕ ΠΛΑΣΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΣΤΟ ΑΙΓΙΟ !!!

29.06.2016
 
Επεσαν από τα σύννεφα γιατροί και ασθενείς στο Αίγιο μετά την αποκάλυψη ότι μια 40χρονη γενική χειρουργός, που θεωρείται ένα από τα «καλύτερα ονόματα» της ειδικότητάς της στην περιοχή, εργαζόταν τα τελευταία χρόνια με πλαστό πτυχίο Ιατρικής.
Η «μαΐμού» γιατρός, που είχε καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατοίκων του Αιγίου αλλά και των συναδέλφων της, καθώς σε περιπτώσεις που χρειαζόταν να υποβληθούν οι ίδιοι σε χειρουργική επέμβαση την... προτιμούσαν, για να έχουν το... κεφάλι τους ήσυχο (!), διατηρούσε δικό της ιατρείο στο κέντρο της πόλης, ενώ συνεργαζόταν αφιλοκερδώς και με ιδρύματα.
Υστερα από ανώνυμη καταγγελία, ο ΔΟΑΤΑΠ διαπίστωσε ότι το πτυχίο Ιατρικής της 40χρονης, που προερχόταν από το πανεπιστήμιο του Ερεβάν της Αρμενίας, ήταν πλαστό. Αμέσως ενημερώθηκε ο Ιατρικός Σύλλογος Αιγίου, ο οποίος διέγραψε τη «γιατρό» από τα μητρώα μελών του, ενώ διεκόπη κάθε συνεργασία της με δημόσιους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Η 40χρονη είχε κάνει την ειδικότητά της στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου, υπηρέτησε ως επικουρική γιατρός στο Νοσοκομείο Αιγίου, υπέγραψε σύμβαση με το ΙΚΑ και τελικά άνοιξε δικό της ιατρείο. «Ηταν μια άριστη γιατρός, την προτιμούσαν οι ασθενείς. Και εγώ, όταν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας, την εμπιστεύτηκα και το αντιμετώπισε σωστά» είπε ο πρώην πρόεδρος της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείου Αχαΐας (ΕΙΝΑ) Κώστας Γιαννάκενας.
dimokratianews.gr

KAMAΡΩΝΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ !!!

29.06.2016
 
Συνέντευξη στον
Γιώργο Αδαμόπουλο
Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν έλεγε ότι «αν γνωρίζαμε τι κάναμε πριν μάθουμε, δεν θα λεγόταν έρευνα, σωστά;». Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ δεν σταματά ποτέ την μπασκετική «έρευνά» του και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ωστόσο ξέρει πολύ καλά τόσο τον βραχυπρόθεσμο όσο και τον μακροπρόθεσμο προορισμό του.
Ο 20χρονος ομογενής γκαρντ βρέθηκε φέτος για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, αφού μετά την περσινή παρουσία του στην Εθνική Κ-19 (συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη πεντάδα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Κρήτης), κλήθηκε για πρώτη φορά στην Ανδρών από τον κόουτς Φώτη Κατσικάρη. Ο γκαρντ του πανεπιστημίου Ορεγκον (φέτος ως πρωτοετής κατέγραψε 13,4 π. - 4,2 ριμπ. - 2 ασ. μ.ό. και έφτασε ως τα προημιτελικά του NCAA) εξήγησε στη «δημοκρατία» ότι «μαθαίνω κάθε μέρα στις προπονήσεις στην Ελλάδα». Και επανέλαβε ότι «είναι όνειρο ζωής να βρεθώ στη 12άδα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο». Το όνειρο του ΝΒΑ μπορεί να περιμένει έναν χρόνο...
Ο Ντόρσεϊ, που... ανάγκασε πέρυσι τη μητέρα του Σάμια να ψάχνει για μέρες στο σπίτι τους στην Καλιφόρνια τα έγγραφα που αποδείκνυαν ότι ο πατέρας της ήταν Ελληνας, έγινε μέλος των Εθνικών ομάδων και πλέον τονίζει ότι «καμαρώνω και μπασκετικά για τη μισή καταγωγή μου!».
Αν και ο νεότερος παίκτης στην προεπιλογή για το προολυμπιακό τουρνουά στο Τορίνο (σ.σ.: 4-9/7) και ο μοναδικός που δεν έχει επαγγελματικό συμβόλαιο, ο απόφοιτος του γυμνασίου Μαρανάθα (είχε μ.ό. 34,6 π. - 10,6 ριμπ. ως τελειόφοιτος), επισημαίνει ότι «είναι τιμή μου που είμαι εδώ και νιώθω ευλογημένος! Προσπαθώ σκληρά σε κάθε προπόνηση. Θέλω να μάθω και μερικά ελληνικά, διότι έως τώρα μου μαθαίνουν μόνο τις... κακές λέξεις!».
Πριν από μερικές μέρες, παρότι δοκιμάστηκε σε προπονήσεις από Ντένβερ και Γιούτα, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ αποφάσισε να αποσύρει τη συμμετοχή του από το ντραφτ του ΝΒΑ, εξηγώντας ότι «το όνειρό μου είναι το ΝΒΑ, όμως δεν το σκέφτομαι τώρα. Αποφάσισα να παίξω στο κολέγιο μία ακόμη χρονιά. Εχω ακόμη πολλά να μάθω». Ο νεαρός γκαρντ συμπλήρωσε: «Μπορεί να λένε πως είμαι καλός σουτέρ θέσης, ωστόσο στο παρκέ κάνω ό,τι χρειάζεται ο προπονητής και είμαι πρόθυμος και για τη “βρόμικη” δουλειά».
Καταλήγοντας, ανέφερε τις διαφορές ΗΠΑ - Ευρώπης, τονίζοντας ότι «στην Αμερική υπάρχει πιο γρήγορος ρυθμός και περισσότερο 1 εναντίον 1. Στην Ευρώπη απαιτείται περισσότερη κίνηση της μπάλας. Χρειάζομαι λίγο χρόνο προσαρμογής, όμως αν δεν πίστευα ότι μπορώ να αντεπεξέλθω, δεν θα ήμουν εδώ. Aλλωστε, το προολυμπιακό τουρνουά είναι λίγο σαν την “τρέλα του Μαρτίου” (σ.σ.: τα πλέι οφ του NCAA), γιατί κάθε ματς, μετά τον όμιλο, μετρά και πρέπει να το κερδίσεις».
dimokratianews.gr

O ANEΡΓΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΠΟΥ ΤΑΪΖΕΙ 5,ΟΟΟ " ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ " ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ !!

29.06.2016

Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος έμεινε χωρίς δουλειά 45 ετών, αλλά δεν πτοήθηκε. Η ζωή του άλλαξε από ένα τυχαίο περιστατικό στη λαϊκή. Σήμερα είναι ο μάγειρας των φτωχών
Aπό την
Τάνια Χαροκόπου
Συχνά ακούμε σήμερα για τα οικονομικά προβλήματα ανθρώπων που ξέρουμε ή και αυτών που δεν ξέρουμε. Στην αρχή στενοχωριόμαστε, ταραζόμαστε, μα σε λίγο το προσπερνάμε, ευχόμαστε να μη βρεθούμε ποτέ στη θέση τους και στο τέλος μπορεί και να το ξεχνάμε. Μέσα μας τριγυρνάει για λίγο αυτή η στενοχώρια, αλλά με την πεποίθηση πως δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς τίποτα, πως τα περιστατικά είναι πολλά, πως, ακόμα και αν βοηθήσουμε τώρα, αργότερα δεν θα μπορούμε, αδιαφορούμε, χωρίς αντισώματα άμυνας. Και ίσως, κάπως έτσι, να δικαιολογούμε τον εαυτό μας και να γυρίζουμε την πλάτη, με κάποιον προβληματισμό βέβαια αλλά και με ρεαλιστικές αντίρροπες σκέψεις.
Με μισόλογα και αοριστολογίες τα παραβλέπουμε, για να μην καταρρεύσουμε ψυχολογικά, για να μην πάθουμε κατάθλιψη από όλα όσα συμβαίνουν στην ανθρωπότητα. Στεγανοποιούμε και τη συνείδησή μας και πορευόμαστε χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να βοηθήσουμε στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Ο Χριστός όμως δεν μας ζητά να ενδιαφερθούμε για την ανθρωπότητα αλλά για τον άνθρωπο. Δεν μας ζητά να λύσουμε εμείς τα κοινωνικά προβλήματα, αλλά να συμπαρασταθούμε στον διπλανό μας, σε αυτούς που θα βρούμε στον δρόμο της ζωής μας.
Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος. Ο ίδιος δεν έχει ιδιαίτερη γνώση από τη χριστιανική διδασκαλία. Δεν έχει πνευματική ωριμότητα. Δεν ξέρει τι μπορεί να σημαίνει η σχέση μας με τον Θεό. Δεν εκκλησιάζεται τακτικά, δεν έχει κατηχηθεί ιδιαίτερα. Ξέρει όμως από συναισθήματα. Η ψυχή του κουβεντιάζει με τον πόνο κάθε ανθρώπου. Θα ήθελε να είχε τη δύναμη να γεφυρώνει ελπίδες. Θα ήθελε να εξαφανίζει τη δυστυχία, την απογοήτευση, τον πόνο, που κομματιάζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Και με την πεποίθηση ότι μπορεί κάτι να κάνει για ένα καινούργιο μέλλον, περιφρονώντας την αμφισβήτηση, έκανε τα αδύνατα δυνατά.
Θα ξεδιπλώσω την ιστορία του όχι μόνο γιατί μου έκανε εντύπωση, αλλά και γιατί ένιωσα μικρή, ασήμαντη, αδύναμη και μια απογοήτευση για όλα αυτά που δεν έχω κάνει, ενώ θα έπρεπε να τα είχα κάνει, βάσει όσων πιστεύω και έχω διδαχθεί. Ισως η ιστορία του Κωνσταντίνου γίνει μια δυνατή ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος δέχθηκε την πικρή γεύση από την ασυνέπεια των καιρών. Μπλέχτηκε στη δίνη των Μνημονίων. Εμεινε άνεργος, πέρασε μια τραγική αγωνία, πάλεψε, όμως δεν τα κατάφερε. Στα 45 του έμεινε χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς στέγη. Τα χρέη πολλά, οι υποχρεώσεις τον έπνιγαν. Η αγωνία τι του επιφύλασσε το μέλλον τον τυραννούσε. Και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό του, να μείνει με τη μητέρα του. Να μοιραστεί μαζί της τη μικρή σύνταξή της. Είχε όμως στέγη, φαγητό και τον καλό της λόγο. Τρία βασικά πράγματα που τον κράτησαν όρθιο, που του έδωσαν τη δύναμη να παλέψει.

Μια μέρα είχε πάει στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς του να ψωνίσει ό,τι του επέτρεπαν τα λίγα χρήματα που διέθετε. Στην άκρη ενός πάγκου με φρούτα είδε δύο παιδιά να τσακώνονται για μερικά χαλασμένα μήλα που είχε πετάξει σε ένα καφάσι ο παραγωγός. Κατάλαβε πως αυτά τα παιδιά πεινούσαν. Πεινούσαν περισσότερο από τον ίδιο. Λίγο πιο κάτω είδε μια γειτόνισσα, την κυρία Χαρίκλεια, μια ηλικιωμένη, να προσπαθεί να γεμίσει μια σακούλα με σάπια λαχανικά, που ήταν πεταμένα πίσω από τους πάγκους. Οι συγκεκριμένες εικόνες ήταν για τον Κωνσταντίνο οδυνηρή εμπειρία. Δεν υπολόγιζε αυτό το ενδεχόμενο. Ηξερε για τη δυστυχία. Τη βίωνε και ο ίδιος. Ωστόσο υπήρχε και μια άλλη όψη, ακόμα χειρότερη και από εκείνη που φανταζόταν.
Τα σάντουιτς
Γύρισε σπίτι του και με τα λιγοστά τρόφιμα που διέθετε στο ψυγείο του έφτιαξε μερικά σάντουιτς και επέστρεψε στη λαϊκή. Εψαξε πίσω από τους πάγκους, βρήκε κάποιους που πεινούσαν και τους έδωσε μια μικρή γευστική χαρά. Η χαρά η δική του όμως ήταν απερίγραπτη. Και με κίνητρο αυτή την ιδιάζουσα χαρά ξεκίνησε η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο μυαλό εκείνη τη μέρα. Σήμερα έχει τόσο γιγαντωθεί, που θεωρείται σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
Την επόμενη μέρα, λοιπόν, πήρε τη μεγαλύτερη κατσαρόλα που είχε η μητέρα του, μια φιάλη γκαζιού και πήγε σε κάποια λαϊκή στα δυτικά προάστια, εκεί όπου η κρίση είναι εντονότερη. Ζήτησε από τους εμπόρους στους πάγκους να του διαθέσουν καθένας από ένα προϊόν και με αισιόδοξη διάθεση μαγείρεψε ό,τι μπορούσε. Με φρέσκα υλικά. Με τόλμη. Με πολλή αγάπη. Και μοίρασε σε καμιά δεκαπενταριά ανθρώπους, σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, ό,τι βγήκε από τη... σύμπραξη των λαχανικών. Εφαγε κι αυτός μαζί τους.
Πρόσφερε με ότι του χάριζαν
Αυτό το έκανε καθημερινά. Είχε γίνει ο γραφικός τύπος των λαϊκών αγορών. Ο φτωχός και άνεργος Κωνσταντίνος των λαϊκών τάιζε τους φτωχότερους. Με ό,τι μάζευε. Με ό,τι του χάριζαν. Ωσπου οι προσφορές έγιναν πολλές, η κατσαρόλα αντικαταστάθηκε από μια μεγάλη χύτρα, το γκαζάκι έγινε επαγγελματικό, η συμμετοχή των εθελοντών τεράστια. Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, το φορτηγό του Κωνσταντίνου κάθε μέρα φορτώνει από το σπίτι «του άλλου ανθρώπου», όπως το ονομάζει, υλικά και με τη βοήθεια κάποιων γυναικών στέκεται σε γειτονιές, πλατείες, λαϊκές. Και μαγειρεύουν. Οπου υπάρχει ανάγκη. Οπου υπάρχει πείνα. Παιδιά, ηλικιωμένοι, άστεγοι, άνεργοι, όλοι μαζί περιμένουν την παρέα που θα τους μαγειρέψει, που θα φάει μαζί τους, που θα τους δώσει λίγη χαρά.
«Τηρώ το "αγαπάτε αλλήλους"» λέει και το αποδεικνύει στην πράξη μέσω της Κοινωνικής Κουζίνας του,που από τον Κεραμεικό φτάνει σε κάθε γειτονιά
Βρήκαμε τον Κωνσταντίνο σε μια γειτονιά στο Χαϊδάρι. Θέλαμε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι αυτό το φαινόμενο που το έχουν ονομάσει Κοινωνική Κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος». Ο κόσμος πολύς. Περίμεναν να τελειώσει το μαγείρεμα, να απολαύσουν το γεύμα αλλά και τα φιλόξενα χαμόγελα των εθελοντών. Με υποδέχθηκε μια νέα κοπέλα, χαμογελαστή, πολύ ευχάριστη.
Αν θέλετε, μου λέτε το όνομά σας και τι κάνετε εσείς εδώ.
Λέγομαι Μιμή Στάη και βοηθάω στο μαγείρεμα, το σερβίρισμα, το μάζεμα. Οπου μπορώ.
Κάθε μέρα αυτό;
Ναι, είμαστε μια ομάδα δίπλα στον Κωνσταντίνο. Παίρνουμε και δίνουμε αγάπη και ζεστασιά.
Μαγειρεύετε στους δρόμους...
Στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες... Οπου υπάρχει ανάγκη. Και, πιστέψτε με, η πείνα και η φτώχεια είναι μεγαλύτερες από ό,τι βλέπουμε ή ακούμε.
Από πού προμηθεύεστε τα υλικά, τα πλαστικά, τα χάρτινα;
Ολα είναι δωρεές από ανθρώπους όλων των στρωμάτων: πλούσιους και φτωχούς. Ο,τι μπορεί καθένας. Εδώ υπάρχει ατέλειωτη αλληλεγγύη, πρωτοφανής, μπορώ να πω.
Ολα αυτά; Και τη βενζίνη για το φορτηγό;
Ολα. Ακόμα και το σπίτι που έχουμε στον Κεραμεικό. Ολα προσφορές.
Το σπίτι στον Κεραμεικό;
Ναι. «Ο άλλος άνθρωπος» δεν είναι άστεγος. Εχουμε στέγη στην οδό Πλαταιών και Παραμυθίας. Εκεί είναι η βάση μας.
Πείτε μου με λίγα λόγια πώς ξεκινάτε.
Οι εθελοντές συγκεντρωνόμαστε στο σπίτι, γύρω στις 11 το πρωί, όπου κάνουμε μια μικρή προετοιμασία: πλένουμε, καθαρίζουμε τα ζαρζαβατικά και τα τρόφιμα, τα τοποθετούμε σε πλαστικά δοχεία, τα φορτώνουμε στο φορτηγό, παίρνουμε τα εμφιαλωμένα νερά και πάμε στον προορισμό που έχει επιλέξει ο Κωνσταντίνος, βάσει κάποιων υποδείξεων αλλά και των αναγκών.
Τι άνθρωπος είναι ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος;
Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, συνέχεια χαμογελαστός, με την καλή κουβέντα στο στόμα. Ηρεμος, οργανωτικός και πολύ δραστήριος. Τον αγαπάμε. Είναι ο αδελφός μας.
Οι εικόνες μπροστά μου, ομολογώ, εντυπωσιακές. Ανθρωποι κάθε ηλικίας υπομονετικά περίμεναν να τελειώσει αυτό που μαγειρευόταν και μοσχομύριζε φρέσκια ντομάτα με πιπεριά. Μιλούσαν μεταξύ τους, χαμογελούσαν και έδειχναν να έχουν βάλει στο περιθώριο το αδιέξοδο της ζωής τους. Εκείνη τουλάχιστον την ώρα η θλίψη, η μιζέρια, η κακουχία ήταν σε δεύτερη μοίρα.
Ο Κωνσταντίνος και η συντροφιά του, με το ζωντανό μαγείρεμα, λειτουργούσαν σαν θεραπευτική αγωγή των προβλημάτων. Μας πλησίασε χαμογελώντας. «Καλημέρα. Να γράψεις αυτό που βλέπεις», μου είπε, «όμως μη γράψεις τη λέξη "συσσίτιο". Δεν είμαστε φιλανθρωπικό συσσίτιο. Εδώ μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί, κουβεντιάζοντας».
«Αυτό βλέπω. Βλέπω, ακόμα, πως σας αγαπάνε πολύ» είπα. «Η αγάπη αυτού του πονεμένου κόσμου είναι συγκινητική. Εμείς προσφέρουμε στοργή και συντροφικότητα και αυτοί μας δίνουν απλόχερα την αγάπη τους» απάντησε ο Κωνσταντίνος.
Πόσο κόσμο ταΐζετε καθημερινά; Βλέπω κοσμοσυρροή.
(Χαμογελάει.) Αυτή είναι η ανταμοιβή μου για τις ώρες που δουλεύω: η κοσμοσυρροή. Μόλις δουν το φορτηγό, τρέχουν. Σήμερα, που έχουμε προσθέσει το Ελληνικό και τον Πειραιά, πρέπει να φτάνουμε τις 5.000 μερίδες. Υπάρχουν, βέβαια, τώρα πολλές κοινωνικές κουζίνες. Εχουμε υποκαταστήματα. (Χαμογελάει.) Ταΐζουμε όσους πεινάνε. Είναι και ανάλογα την περιοχή. Ελληνες οι περισσότεροι αλλά και αλλοδαποί. Παιδιά, άνεργοι και, γράψ' το αυτό, πολλοί άστεγοι.
Εσύ, Κωνσταντίνε, πώς ζεις; Δεν έχεις δουλειά, έτσι δεν είναι;
Κι εγώ στην ουσία άνεργος είμαι. Δουλεύω όμως πάνω από 12 ώρες την ημέρα. Θα πάθαινα κατάθλιψη αν δεν έκανα αυτό εδώ που βλέπεις. Δεν χρειάζομαι παραπάνω για να ζήσω. Τρώω όσο θέλω, έχω όλη μέρα καλή παρέα, χαρούμενη ενασχόληση και τώρα μπορώ να πω πως ξεπέρασα τα προβλήματά μου βοηθώντας άλλους.
Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω, βέβαια. Δεν είμαι όμως θρησκόληπτος. Δεν μπορώ να τηρήσω τις λεπτομέρειες της θρησκείας μας, όμως τηρώ το «αγαπάτε αλλήλους».
Πού σας βρίσκει κανείς;
Στη βάση μας, στο σπίτι στον Κεραμεικό. Εχουμε στάνταρ περιοχές, όπως το Μοναστηράκι, τα Προσφυγικά, το Αιγάλεω, η Σαλαμίνα. Και, βεβαίως, στη σελίδα μου στο facebook. Οποιος θέλει να μας βρει μας βρίσκει... Και αυτοί που θέλουν κάτι να προσφέρουν και αυτοί που θέλουν να φάνε μαζί μας.
Εφαγα μαζί τους. Κριθαράκι με συκώτι. Εφυγα με χαρούμενη διάθεση, παρόλο που η φτώχεια του κόσμου με συγκλόνισε. Μακάρι να γίνονταν κι άλλες τέτοιες δράσεις. Μακάρι να επιδιώκαμε να φάμε με αστέγους, με δυστυχισμένους. Μακάρι να είχαμε τη δύναμη να πλησιάσουμε τη δράση του Κωνσταντίνου. Δεν είναι φιλανθρωπία ή ελεημοσύνη. Είναι η αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Είναι ο αρχικός κώδικας της θρησκείας μας. Τελικά, το υπέροχο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι το «ανθρώπινες»...
Και εθελοντές δάσκαλοι για τα παιδιά
Θέλεις κάτι να τονίσεις ιδιαίτερα, να πεις στον κόσμο γι' αυτό το «φαινόμενο» που λέγεται «Ο άλλος άνθρωπος»;
Το «φαινόμενο» είναι η συλλογική δουλειά με αγάπη. Ομως θέλω να γράψεις για τα παιδιά. Είναι σημαντικό αυτό. Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη στο σπίτι μας, στον Κεραμεικό, κάνουμε ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά με εθελοντές δασκάλους. Για να βοηθηθούν. Για να βελτιώσουν την επίδοσή τους. Με ενθουσιάζει που το καταφέραμε!
Το σίγουρο, Κωνσταντίνε, είναι πως παραδίδεις μαθήματα αλληλεγγύης.
Θέλω να γράψεις ακόμα πως εκεί που μαζευόμαστε κόβουμε και μαλλάκια, αλλάζουμε και ρουχαλάκια.
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια 

Dimokratianews.gr

TO ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ,ΜΕ ΤΗΝ " ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΕΠΕ " !

Το σκάνδαλο των σκανδάλων με την «ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΕΠΕ»!

29.06.2016
Πολιτική /

• Παρασκήνιο

AddThis Sharing Buttons
22
Βόμβα μεγατόνων έσκασε, κατά τη συζήτηση στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων, με πρωταγωνιστές τον εκδότη της εφημερίδας «Παραπολιτικά» Γιάννη Κουρτάκη και τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη.
Η υπόθεση (την είχε αποκαλύψει η«δημοκρατία» στις 2 Νοεμβρίου του 2015) αφορά τον δανεισμό το 2014 από την Εθνική Τράπεζα της εταιρίας ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΕΠΕ για την αγορά του ραδιοφωνικού σταθμού Παραπολιτικά FM. Οπως έγινε γνωστό από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (και μέλος της Επιτροπής) Νεκτάριο Σαντορινιό, η τράπεζα -υπό τις ευλογίες προφανώς του τότε διοικητή κ. Τουρκολιά- δέχθηκε ως εγγύηση διαφημιστικές δαπάνες που θα κατέβαλλε η ίδια προς την ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΕΠΕ (έχει την εφημερίδα «Παραπολιτικά» και το ραδιόφωνο Παραπολιτικά FM). Δηλαδή, ουσιαστικά πρόκειται για πρωτοφανές στα χρονικά δάνειο, το οποίο χορηγεί η Εθνική Τράπεζα σε όμιλο media αλλά ταυτόχρονα αποπληρώνει η ίδια (!) μέσω διαφημιστικών καταχωρίσεων!
«Η τράπεζα εμφανίζεται να δέχεται ως εγγύηση διαφημιστική δαπάνη που πληρώνεται από τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών και τον ελληνικό λαό;» ρώτησε ο κ. Σαντορινιός, με τον νυν διευθύνοντα σύμβουλο της Εθνικής Λεωνίδα Φραγκιαδάκη, σε εμφανώς δύσκολη θέση, να απαντά «έχουμε ελεγχθεί», επιβεβαιώνοντας όμως ότι «έτσι έγιναν τα πράγματα».
Τα πραγματικά περιστατικά, σύμφωνα με τον Ν. Σαντορινιό, έχουν ως εξής: Στις 17/2/2014 η Εθνική Τράπεζα χρηματοδότησε την ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΕΠΕ με το ποσό των 800.000 ευρώ εφάπαξ, προκειμένου να προβεί στην αγορά του ραδιοφωνικού σταθμού 90,1. Ως ενέχυρο -κατά τον βουλευτή- προσφέρθηκε ποσό 1.266.000 δολαρίων από μία εταιρία offshore, η οποία «φαίνεται να είναι ιδιοκτησίας κάποιου κ. Μαρινάκη».
Αποδέσμευση εγγύησης
Ομως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, αφού τρεις μέρες πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 η Εθνική Τράπεζα αποδέσμευσε την εγγύηση και δέχθηκε άλλες εγγυήσεις που θα προέρχονταν από εκχώρηση μέρους εσόδων της κυκλοφορίας της εφημερίδας «Παραπολιτικά».
«Στις 31/12/2014, την ημέρα της διάλυσης της Βουλής και εν όψει των εκλογών του Γενάρη, οι αρμόδιοι της Εθνικής Τράπεζας, κατόπιν αιτήματος, με προφορικές εγκρίσεις και στη συνέχεια, στις 22/1/2015, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές, με επικύρωση αυτών αποδέσμευσαν το ενέχυρο της κατάθεσης και αντί αυτής δέχθηκαν εγγύηση της ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. του μετόχου των δύο εταιριών κ. Κουρτάκη και μη γεγενημένες μελλοντικές απαιτήσεις που θα προέρχονται από εκχώρηση μέρους εσόδων που θα προέρχονται από την κυκλοφορία της εφημερίδας “Παραπολιτικά”» τόνισε ο κ. Σαντορινιός.
Τέλος, έτερος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σπύρος Λάππας, αποκάλυψε ότι υπάρχει ποινική δικογραφία για τον ραδιοσταθμό και τον όμιλο ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, που βρίσκεται στο στάδιο της προανάκρισης.

do,oktatianews.gr

ΝΤΡΟΠΗ ....!!!! ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ ΚΑΘΕ ΟΡΙΟ ΝΤΡΟΠΗΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ .

Χθες  βράδυ  χωριανοί , σε  ώρα  που  η  Βαθιά  είχε  ΚΟΣΜΟ  ΚΑΙ  ΜΑΛΙΣΤΑ  ΜΙΚΡΑ  ΠΑΙΔΙΑ ΛΟΓΩ  ΚΑΠΟΙΑΣ  ΓΙΟΡΤΗΣ 
ΕΝΑ  ΓΕΛΑΔΙ  ΜΠΗΚΕ  ΣΤΗΝ  ΠΛΑΤΕΙΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΔΙΕΣΧΙΣΕ ΧΩΡΙΣ  ΕΥΤΥΧΩΣ ΝΑ  ΕΧΟΥΜΕ  ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ  ΚΛΠ
  ΩΣ  ΠΟΤΕ  ΟΜΩΣ  ΘΑ  ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΗ  ΤΗΝ  ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 
  ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ  ΑΔΙΑΨΕΥΤΟΙ  ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΟΥ  ΘΑ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ  ΠΕΜΠΤΗ  30  ΙΟΥΝΙΟΥ   2016
  ΟΣΟΙ  ΤΕΛΙΚΑ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΟΥΝ  ΝΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΟΥΝ ΤΑ  ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΑ  ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ 
   ΝΑ  ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ 
    ΔΕΝ  ΕΧΟΥΝ  ΠΙΑ  ΛΟΓΟ  ΥΠΑΡΞΗΣ ....
        ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ ,  ΘΑ  ΔΕΙΤΕ  ΚΑΙ  ΘΑ ..ΦΡΙΞΕΤΕ ...!!!!
         www.lidoriki.com 

KINHTΡΑ ΓΙΑ 6 ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΩΡΙΔΑ

Παροχή οικονομικών κινήτρων σε 311 αγροτικούς γιατρούς υπηρεσίας υπαίθρου (υπόχρεους και επί θητεία), οι οποίοι υπηρετούν σε άγονες περιοχές προβλέπει Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) που υπογράφηκε από τον υπουργό Υγείας, Ανδρέα Ξανθό, τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη και τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Χουλιαράκη.
Για την περίπτωση της Δωρίδας η απόφαση αφορά 6 γιατρούς που θα ενταχθούν στο Κέντρο Υγεία Λιδωρικίου για τα γιατρεία Κροκυλείου, Αρτοτίνας, Αμυγδαλιάς, Αθανασίου Διάκου, Πενταγιών και φυλακών Μαλανδρίνου όπως δείχνει και ο πίνακας του υπουργείου.

Στους γιατρούς αυτούς θα χορηγείται μηνιαίο επίδομα 400 € ενώ η απόφαση θα έχει αναδρομική ισχύ από 21/02/2016, οπότε και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης ο Νόμος 4368/2016 (παράλληλο πρόγραμμα). Η αναδρομική ισχύς της ΚΥΑ αφορά όσους γιατρούς συνεχίζουν να υπηρετούν στα Περιφερειακά Ιατρεία και Κέντρα Υγείας των περιοχών αυτών, κατά την ημερομηνία δημοσίευσής της.
Όπως δήλωσε και ο βουλευτής Φωκίδας γιατρός Ηλίας Κωστοπαναγιώτου στόχος της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου είναι με αυτό τον τρόπο να ενισχύσει τη στελέχωση των δημόσιων δομών υγείας στις άγονες, δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές της χώρας, αναγνωρίζοντας παράλληλα τη σημαντική συμβολή των γιατρών στην προάσπιση της δημόσιας περίθαλψης και στη διασφάλιση του δικαιώματος των κατοίκων αυτών των περιοχών σε αξιόπιστη υγειονομική φροντίδα.
 "DORIDA news" -

   " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " 

Το  θυμάστε  φίλοι  εκείνο  το  παλιό..ανέκδοτο ;
Ε..από  " κίνητρα ...σκίζουμε " 
Από  γιατρούς  όμως ;;;;
www.lidoriki.com 

MOΥΣΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙA ...

" ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ..ΦΕΓΓΑΡΙ.."...

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
μ´ αγιόκλημα και γιασεμιά

Αυτό το πολύ μελωδικό και πολύ νοσταλγικό απόσπασμα απ το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη φέρνει στο νου μνήμες γλυκές.

Σε κάποιες εποχές αλλιώτικες, πολύ πιο δύσκολες, αλλά πολύ πιο ανθρώπινες, μ ανοιχτά παραθυρόφυλλα κι ακόμα πιο ανοιχτές καρδιές.
Με πόση ανυπομονησία περιμέναμε να ανοίξει το θερινό το σινεμά. Και ξέραμε πότε. Όταν τα χειμερινά κρέμαγαν την ταμπέλα «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη».
Απ τα τέλη του Μάη ως το τέλος του Σεπτέμβρη, τα πάνινα καθίσματα, το χαλίκι στο δάπεδο, η μπουκαμβίλια, το αγιόκλημα, το γιασεμί,

κι ο έναστρος ουρανός με το φεγγάρι για σκεπή ήταν ο πιο συνηθισμένος μας προορισμός.
Όσες ταινίες δεν μπορούσαμε κάποιοι να δούμε το χειμώνα σε πρώτη προβολή, θες διαβάσματα θες οικονομική δυστοκία, τις βλέπαμε το καλοκαίρι.
Με μια πορτοκαλάδα στο χέρι, με πασατέμπο, η καλαμπόκι, παρέα με τα φιλαράκια ή με τη φιλεναδίτσα μας χαζεύαμε στο πανί τις περιπέτειες των αγαπημένων μας ηθοποιών.

Ρίχναμε κάπου κάπου και μια κλεφτή ματιά στο φεγγάρι που διέγραφε την τροχιά του στο στερέωμα, κι απλώναμε διστακτικά το μπράτσο μας πάνω απ τις πλάτες της γυναίκας των τότε ονείρων μας.
Κι αν δεν αντιδρούσε και δεχόταν το άγγιγμα, τι χαρά και τι ευδαιμονία, τρισευτυχισμένοι ως τα κατάβαθα της ψυχής μας.
Κι ύστερα ποδαράτο στην επιστροφή για το σπίτι σχολιάζαμε κρίναμε και κατακρίναμε αυτά που είχαμε μόλις δει.,για να καληνυχτίσουμε την καλή μας στη γωνιά του δρόμου πριν το σπίτι της,

που την περίμενε ο κέρβερος μπαμπάς της. Κι αν ήμασταν τυχεροί και παίρναμε κι ένα φευγαλέο φιλί στην άκρη των χειλιών, πηγαίναμε σπίτι χοροπηδώντας.
Θερινά σινεμά. Μια διασκέδαση συνυφασμένη με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, με την εφηβεία, με την οικογένεια, με όλα. Μια προσιτή στ αλήθεια διασκέδαση που άφησε τα σημάδια της σε σειρά γενεών.
Αφού πέρασε από σαράντα κύματα κι αφού κόντεψε να γίνει παντοτινή ανάμνηση μια κι όλα τα σινεμά έγιναν πολυκατοικίες και σουπερ μάρκετ, σήμερα εξακολουθεί να ζει,

προς μεγάλη χαρά όσων από εμάς λάτρεψαν αυτό το μαγικό είδος της διασκέδασης.,
Μπορεί να μην έχει πια αγιόκλημα και γιασεμί, αν και κάποια ακόμα έχουν κι ακόμα αντέχουν. Μπορεί να μην έχει χαλίκι, μπορεί να μην έχει φιλεναδίτσα,

αλλά μια σύζυγο και κουτσούβελα. όμως έχει ακόμα πορτοκαλάδα, έχει ακόμα και πάνινη καρέκλα μα πάνω απ όλα έχει και θα έχει πάντα έναστρο ουρανό και ολόγιομο φεγγάρι.
Δεν ξέρω αν κάποιοι προτιμούν τα κλιματιζόμενα village ή όπως αλλιώς τα λένε, με τα αναπαυτικά καθίσματα, τον ποιοτικό ήχο και την κρυστάλλινη εικόνα. Περι ορέξεως…….

Όμως τούτη τη μοναδική εμπειρία του καλοκαιρινού, του θερινού του σινεμά που κάποιοι ζήσαμε και απολαύσαμε με όλες μας τις αισθήσεις, δεν μπορεί τίποτε να την αντικαταστήσει.

Δεν είναι απίστευτο; Όλες οι αισθήσεις σε μια μοναδική αρμονία.
Η όραση στις εικόνες που προβάλλονται πάνω στο λευκο πανί,
η ακοή στους ήχους και τις μουσικές ,
η γεύση της πορτοκαλάδας απ το γυάλινο μπουκάλι, η απ τα χείλη της αγαπημένης σου,
η όσφρηση να ρουφάει το μεθυστικό άρωμα απ τα αγιόκλημα
και η αφή όταν σφίγγαμε στη φούχτα μας το χέρι της καλής μας. Δεν είναι μοναδικό;
Αυτή η ανάμνηση θα μείνει πάντα ριζωμένη βαθειά στην καρδιά στην ψυχή και στο μυαλό μας.

Κι όσοι δεν έχουν πάει στα θερινά τα σινεμά, να πάνε.

Να πάνε και να δουν ότι και να ΄ναι. . Δεν έχει και τόση σημασία, όσο έχει ο ουρανός, τα αστέρια, τα πάνινα καθίσματα…

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρια

χαραγμένα μέσα στην ψυχή ………

Το  όμορφο αυτό  νοσταλγικό  κείμενο γράφτηκε  από  ένα  αγαπημένο φίλο , ένα  ώριμο..έφηβο τον  Αλέκο  Παπανδρέου 
Τον  ευχαριστούμε  θερμά ..
Αλέκο , μείνε  πάντα..." έφηβος " κι'άσε  τους  άλλους  να...γερνάνε ...
www.lidoriki.com 

KAI H ΖΩΗ..ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ..ΣΤΟ ΑΛΩΝΑΚΙ ...!!!

   OΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ..ΑΝΘΡΩΠΟΙ ....

Ήταν  να  μην  πάρει  μροστά το..μηχανάκι  του   εθελοντισμού στο χωριό  μας  φίλοι  μου , τι  να  κάνουν  οι  άνθρωποι ΕΙΔΑN  ΚΙ' ΑΠΟΕΙΔΑΝ ΠΩΣ  ΔΕΝ  ΕΧΟΥΜΕ  ΝΑ  ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ  ΤΙΠΟΤΑ  ΑΠ' ΤΟΥΣ  ΑΡΜΟΔΙΟΫΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ( !!! ) ΚΑΙ  ΠΡΟΣΦΈΡΟΥΝ Ό,ΤΙ  ΜΠΟΡΕΙ  Ο  ΚΑΘΕΝΑΣ  ΣΤΟΝ  ΕΥΠΡΕΠΙΣΜΟ  ΤΟΥ  ΧΩΡΙΟΥ  ΜΑΣ ΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ  ΣΕ  ΤΕΛΕΊΑ  ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ...
   Η ιστορία  αυτή της  " εθελοντικής  προσφοράς " ξεκίνησε  όπως  θυμάστε με  την εθελοντική  προσφορά  χωριανού  μας  επαγγελματία που  προσφέρθηκε  ευγενικά - εθελοντικά να  απισκευάσει  τα  3  ξεχαρβαλωμένα  παγκάκια  του  Αλωνακιού , που  σήμερα  είναι  ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ ..

Θυμάστε  φίλοι  μου  τα  σάπια , κατεστραμμένα και  ξεχαρβαλωμένα  παγκάκια  που  υπήρχαν  καιρό τώρα  στο  Αλωνάκι , από  σήμερα  δεν  υπάρχουν  πια , ένας  επαγγελματίας που  δραστηριοποιείται στο  χωριό  μας  , αλλά  θέλει μα  διατηρήσει  την  ανωνυμία  του , τα  πήρε  τα  επισκεύασε και  σήμερα  τα επέστρεψε  ολοκαίνουργ α  στο  Αλωνάκι , δείτε  τα ...

Ιδιάιτερα  δε  εκτιμητέα  είναι  η  θέληση του  κατασκευαστή να  διατηρηθεί  η  ανωνυμία  του .

  Μετά  λοιπόν  την  προσφορά  αυτή , και  αφού  επί  3  τουλάχιστον χρόνια στο  δρόμο  μπροστά ατο  Αλωνάκι " έχασκε " μια..μεγαλούλα..λακούβα , στην όποία  έπεσε  μέσα  κάποια  κυρία . ένας  χωριανός  μας , ο  Νίκος Πέτρου , που  έχει  το  ουζερί , ΦΙΛΟΤΙΜΉΘΗΚΕ  ΝΑ  ΚΛΕΊΣΕΙ   ΑΥΤΗ  ΤΗ.." ΓΟΥΡΝΑ " ΟΠΩΣ  ΤΗ  ΛΕΜΕ ..ΔΕΙΤΕ 

H ΛΑΚΟΥΒΑ ΒΡΗΚΕ ΤΟΝ " ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΗΣ "...

Θυμάστε  φίλοι  μου την " επέροχη " λακούβα  στο  Αλωνάκι , που  ο Δήμος μας  την  είχε  " χαρακτηρίσει " σαν ..διατηρητέα , εδώ  και  κάμποσα  χρόνια ;
   Τρέξτε  αύριο  να την  φωτογαφίσετε γιατί  από μεθαύριο  δεν  θα  υπάρχει , διότι σήμερα  ο αγαπημένος  χωριανός  και φίλος εποχειρηματίας  Νικόλαος  Πέτρου , θα  την..εξαφανίσει....
με  δικά  του  έξοδα  και  προσωποή  εργασία ..ΤΟΝ   ΣΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ   ΘΕΡΜΑ 

  

         YMNOΣ ΣΤΟΥΣ  ΑΡΜΟΔΙΟΫΠΕΥΘΥΝΟΥΣ 

      Άχ ...βρε  σύντροφοι  .." σαϊνια " 

      τόσα  χρονια  στο..κουρμπέτι 

      και  δεν..μάθατε  να  φτιάξτε  

      ούτε  ένα..μερεμέτι ..;;;

  Έτσι , για  την ιστορία  αναφέρουμε , πως  η  κ. Κοράκη , πήγε  στο  Κ.Υ , και  της  επιδέθηκε το  τραύμα  στο  γόνατο.που  ευτυχώς  δεν  ήταν  σοβαρό ...

 Της  ευχόμαστε  περαστικά 

  www.lidoriki.com 

       Σήμερα  λοιπόν  φίλοι  μου ένας  άλλος  " εθελοντής " καθάρισε  τη  μουριά  που  είναι  μπροστά  στο  Ζαχαροπλαστείο  της  Κατερίνας  Ψεβεδούρου  στο  Αλωνάκι , και  είναι  ο  πατέρας  της  Ιωαν.Ψεβεδούρος  που  τον  ευχαριστούμε  θερμά 

  Τώρα  για  τους  .." αρμοδιοϋπευθυνους " Δήμαρχο, Πρίεδρο  κλπ , θα  τους  καλέσουμε  όλους σε  μια  ..σεμνή γιορτή  που  θα  κάνουμε  λίαν  προσεχώς για να  .." ΚΟΨΟΥΝ ΤΙΣ..ΚΟΡΔΕΛΕΣ  ΚΑΙ  ΝΑ  ..ΒΓΑΛΟΥΝ...ΛΟΓΟΥΣ " ...

  Ανανοινώνουμε ευχαρίστως  φίλοι  μου πως  η  ΑΜΕΣΩΣ  ΕΠΟΜΕΝΗ  ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ  ΕΙΝΑΙ  Ο  ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ  ΤΩΝ ΛΑΜΠΩΝ ΤΟΥ  ΑΛΩΝΑΚΙΟΥ  ΠΟΥ  ...ΖΕΧΝΟΥΝ ΚΑΙ  ΕΙΝΑΙ  ΜΈΣΑ  ΓΕΜΑΤΕΣ  ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ 

   Ελπίζουμε  να  μας  το  επιτρέψουν οι..Αρμοδιοϋπεύθυνοι ..εκτός  αν  τις  φτιάξουν  αυτοί ...!!!!

      Καλό  σας  απόγευμα χωριανοί  και  κάντε  ότι  μπορείτε  για  το  χωριό  μας  που  είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ  ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΟ ....

         www.lidoriki.com 

ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΠ' ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΘΕΟΜΗΝΙΑ

    Μεγάλες  καταστροφές  έγιναν  φίλοι  μου  απ' τη  χθεσινή  θεομηνία στις  λιγοστές  καλλιέργειες  του  χωριού  μας , σταφύλια , ελιές , τομάτες και λοιπά  κηπευτικά , κατά  τις  δηλώσεις  χωριανών  μας  καταστράφηκαν  σχεδόν  ολοσχερώς ..αν  δε  η  καταιγίδα  διαρκούσε λίγο  περισσότερο  χρονικά οι  καταστροφές  θα  ήταν  πολύ  μεγαλύτερες , ειδικά  στην  Βαθιά ..
  Για  άλλη  μια  φορά  αποδείχτηκε  ΠΕΡΙΤΡΑΝΑ η ανυπαρξία  οργανωμένης  ομάδας  αντιμετώπισης  κρίσεων ..ΟΛΑ  ΣΤΗΝ  ΤΥΧΗ  ΚΙ' Ο,ΤΙ...ΠΕΤΥΧΕΙ , είναι  το ΔΟΓΜΑ  ΤΗΣ  Δημοτικής  Αρχής που  ΠΑΝΤΑ  ΕΡΧΕΤΑΙ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΙ..ΚΑΤΑΪΔΡΩΜΕΝΗ ...!!!
   Μάθαμε  πάντως πως  ο ΠΑΝΤΑ  ΑΠΩΝ  ΔΗΜΑΡΧΟΣ  ΜΑΣ , ΘΑ  ΚΑΝΕΙ  ΔΗΛΩΣΕΙΣ (!!!!) ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ  ΣΤΟΥΣ...ΠΛΗΓΕΝΤΕΣ ..!!! ΜΕ  ΣΧΕΤΙΚΟ  ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ !!!!! ΕΝ ...ΚΑΙΡΩ ..
   ΑΣ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΛΑ  Ο  ΆΝΘΡΩΠΟΣ , ΘΥΣΙΑ  ΓΙΝΕΤΑΙ  ΓΙΑ  ΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ ....
        www/lidoriki.com 

NEO ΓΚΑΛΟΠ : ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΝΔ ΜΕ 6,5 %

Με 6,5% στην πρόθεση ψήφου προηγείται η Νέα Δημοκρατία έναντι του ΣΥΡΙΖΑ σε νέα δημοσκόπηση της εταιρείας Pulse για το Action 24.
Στην πρόθεση ψήφου με αναγωγή επί των εγκύρων ψηφοδελτίων τα ποσοστά έχουν ως εξής:
· Νέα Δημοκρατία :               30%,
· ΣΥΡΙΖΑ                              23,5%,
· Χρυσή Αυγή                         6,5%,
· ΚΚΕ                                      5,5%,
· Δημοκρατική Συμπαράταξη 5,5%,
· Ένωση Κεντρώων                 3%,
· Ποτάμι                                   2,5%,
· ΑΝΕΛ                                    2,5%     
· ΛΑΕ                                       2,5%,
· Πλεύση Ελευθερίας               2,5%,
· ΑΝΤΑΡΣΥΑ                          1%
· Άλλο Κόμμα                          3,5%,
· Αναποφάσιστοι                      8,5%,
· Δεν Απαντούν                        3 %.
Όσον αφορά την παράσταση νίκης η ΝΔ αγγίζει το 52% έναντι του 29% του ΣΥΡΙΖΑ, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παράλληλα, να προηγείται με 7% έναντι του Αλέξη Τσίπρα στην καταλληλότητα, 29% και 22%, αντίστοιχα.
Οι πολίτες αξιολογούν αρνητικά τη συμφωνία κυβέρνησης - δανειστών σε ποσοστό 78% (έναντι 17% θετικά).
Ερωτηθείς για το εάν η σημερινή οικονομική πολιτική έχει πάρει τον δρόμο προς την ανάπτυξη, το 79% απαντά «όχι».
Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες κρίνουν θετικά την επένδυση στο Ελληνικό σε ποσοστό 64%, έναντι 30% που την κρίνουν αρνητικά.
Αναφορικά με το Brexit και κατά πόσο θα έχει συνέπειες στην Ευρώπη και τους λαούς, το 45% των ερωτηθέντων την κρίνουν ως αρνητική εξέλιξη, σε αντίθεση με το 27% που τη θεωρούν θετική και 16% που την αξιολογούν ως ουδέτερη, ενώ πιο συγκεκριμένα σε σχέση με την Ελλάδα το 41% τη χαρακτηρίζουν αρνητική εξέλιξη, το 25% ουδέτερη και το 20% θετική
"DORIDA news"

" ΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ " ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

του Τάκη Κατσιμάρδου //

Τα μπάνια εν Φαλήρω. Σκίτσο του σατυρικού περιοδικού «Αριστοφάνης» το 1887

Αφού η Αθήνα δεν έχει θάλασσα, ας μεταφέρουμε τη θάλασσα στην Αθήνα! Κάπως έτσι σκέφτηκε ένας δαιμόνιος πολυτεχνίτης μαθηματικός στα τέλη του 19ου αιώνα. Σκοπός του, να δροσίσει τους κάθιδρους κάτοικους της πρωτεύουσας τους καλοκαιρινούς μήνες. Με το αζημίωτο!

Τότε, χρειάζονταν να ξοδέψουν χρόνο και χρήμα για ν απολαύσουν τις δυσπρόσιτες παραλίες της Αττικής. Ακόμη και τα Φάληρα , παρά τη λειτουργία του σιδηροδρόμου από τη δεκαετία του 1870 και του τροχιόδρομου, φάνταζε μακρινό και ήταν προσιτό για τους προνομιούχους.
Η ιδέα ανήκει στον πολυμήχανο Α. Δαμασκηνό , που αποφάσισε να μεταφέρει το 1880 «θάλασσα» στο Δουργούτι (σήμερα Νέος Κόσμος) «παρά τις όχθες του Ιλισού στα πρόθυρα της πόλεως».
Κατασκεύασε εκεί τεράστιες δεξαμενές και δύο υπερμεγέθεις πισίνες, όπως θα  λέγαμε σήμερα.
Εγκατέστησε αντλιοστάσιο στις ακτές του Φαλήρου και με σωληνωτούς αγωγούς, κατά μήκος της παλιάς φαληρικής οδού (συμπίπτει με την κατοπινή Λ. Συγγρού), διοχέτευε θαλάσσιο νερό στις εγκαταστάσεις του.
Γύρω από τις δεξαμενές – πισίνες ορθώθηκαν «ευρύχωρα και ευάερα ξύλινα δωμάτια, έκαστον των οποίων φέρει μικράν ξύλινην κλίμακα», για να μπαίνουν και να βγαίνουν στο νερό οι λουόμενοι. Τα πάντα ήταν τοποθετημένα με τρόπο «ώστε ουδείς είναι δυνατόν να οραθή έξωθεν».
Μεγάλη καινοτομία ήταν το ντους «δια τους άνδρας και γυναίκας, περιχύνον δια καταρράκτου δρόσου επί του σώματος, ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ»! Στους άνδρες λουόμενους προσφέρονταν όλα τα απαραίτητα: Μαγιό (περισκελίδα), μπουρνούζι (ποδήρης εσθής), πετσέτα (χειρόμακτρον). Τα πάντα «καλώς πλυμένα, αμεταχείριστα και καλώς διπλωμένα».
Για τις γυναίκες, που έφερναν μαζί τους «τα προς λούσιν αναγκαία ενδύματα», υπήρχαν πιο ευρύχωρες καμπίνες, με νιπτήρα και καθρέφτη. Αλλά και μεγάλη αίθουσα για ανάπαυση, όπου προσφέρονταν διάφορες υπηρεσίες.
Ο Δαμασκηνός πίστευε τόσο πολύ στην ιδέα του, ώστε εγκατέλειψε και την έδρα του   στο Πολυτεχνείο για ν αφοσιωθεί στο έργο του!
Ο «ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ»
Ο Αντώνιος Δαμασκηνός καταγόταν από την Τήνο και σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθήνας και στη Σορβόννη. Μετά τις σπουδές του διορίστηκε καθηγητής σε γυμνάσιο.
Με τη διδασκαλία του και τα μαθητικά εγχειρίδια , που έγραψε, απέκτησε φήμη. Τόση, ώστε ν αποκαλείται από μερικούς «διεθνούς φήμης μαθηματικός», ενώ φαίνεται ότι είχε και κλίση προς καινοτόμες εφευρέσεις. Ανάμεσα στα συγγράμματά του καταγράφονται τα «Στοιχεία Πειραματικής Φυσικής», «Στοιχεία Γεωμετρίας», «Στοιχειώδης Άλγεβρα», «Αριθμητική» κ.α. Μερικά απ αυτά εκδόθηκαν επανειλημμένα τη δεκαετία του 1870-80.
Το 1877 ορίζεται καθηγητής ανώτερων μαθηματικών στο Σχολείο των Τεχνών (ο πρόγονος του Πολυτεχνείου), όπου διδάσκει Τριγωνομετρία και Ανάλυση. Κάποια περίοδο εμφανίζεται παραπονούμενος στο σύλλογο καθηγητών ότι «η μισθοδοσία του δεν ανταποκρίνεται εις τους καταβαλλομένους κόπους». Οπως προκύπτει από τα πρακτικά του Σχολείου, του προτάθηκε να μειώσει τις ώρες διδασκαλίας, αλλά δεν δέχτηκε.
Η αφοσίωσή του στην κατασκευή των θαλάσσιων λουτρών, κρίθηκε ότι τον εμποδίζει στο διδακτικό έργο του. Έτσι, το 1884 ο διευθυντής του Σχολείου Α. Θεοφιλάς, με αναφορά του στο υπουργείο, επισημαίνει ότι ο Δαμασκηνός «ένεκα ιδιωτικών αυτού συμφερόντων, κωλύεται εις την εκπλήρωσιν των καθηκόντων του». Πολλές φορές του έγιναν παρατηρήσεις, συνεχίζει, ότι οι συχνές απουσίες είναι αδικαιολόγητες και «το δημόσιο λειτούργημά του δεν αναγνωρίζει ιδιωτικά συμφέροντα ως λόγους δικαιολογούντας παράβλεψιν καθήκοντος». Πρότεινε, μάλιστα, την απόλυση και την αντικατάστασή του. Ο Δαμασκηνός παραδέχτηκε ότι ήταν αδύνατο να συμμορφωθεί με τους κανόνες λειτουργίας της σχολής, λόγω των ατομικών του υποθέσεων, ζήτησε να εξετάσει τους μαθητές εκείνης της περιόδου και σε συνέχεια υπόβαλε την παραίτησή του.

Η παραϊλίσσια περιοχή με το Ολυμπιείο και την Ακρόπολη στο βάθος γύρω στο 1880.
Η ΙΔΕΑ
Πώς είχε την ιδέα ο ανήσυχος και καινοτόμος Δαμασκηνός να μεταφέρει τη θάλασσα στην Αθήνα, εξηγεί ο ίδιος. Σε κείμενό του (Μάιος 1880), ενόψει της έναρξης λειτουργίας των λουτρών, επικαλείται την «πανθομολογουμένη ωφέλεια» στην υγεία από τα θερινά θαλάσσια μπάνια. Περιγράφει ανάλογα εγχειρήματα στο Παρίσι, τη Βιέννη, το Βερολίνο και το Μπράιτον της Αγγλίας. Πρότυπό του είναι οι παρισινές κτιστές δεξαμενές. «Στις δικές μας εγκαταστάσεις», γράφει, «διοχετεύομεν διαρκώς θαλάσσιον ύδωρ». Το αντλούσε «δια μεγάλων σιδηρών σωλήνων 140 μέτρων από της παραλίας και από βάθους 4 μέτρων, διϋλίζομεν αυτό εις τρεις μικράς δεξαμενάς (στην παραλία) και από της τρίτης δεξαμενής δια ατμομηχανής το φέρομεν εις κεντρικήν παρά τω Ιλισσώ δεξαμενήν». Η τελευταία χωρούσε περίπου 50.000 κυβικά μέτρα νερού. Το νερό της δεξαμενής έρεε συνεχώς σε δυο μεγάλες «πισίνες» (80 μέτρα μήκος, 40 πλάτος και 1-3 μέτρα βάθος). Οι τελευταίες διοχετεύανε το νερό τους σε μια άλλη τεράστια εξωτερική δεξαμενή. Δηλαδή, δημιουργούσαν μια τεχνητή «θάλασσα, εγκλείουσα ως εν μικρά νήσω» τις «πισίνες» και τον περιβάλλοντα χώρο!
Η επιχείρηση αναλάμβανε να μεταφέρει τους λουόμενους από και προς το Σύνταγμα ή την Ομόνοια με «λεωφορεία» και πρόσφερε:

1. Οικονομία, «διότι με μόνο 60 λεπτά (20 η είσοδος και 40 «τ αναγκαία ενδύματα») δύναται πας τις να παράσχη εαυτώ τας δια την υγείαν του αναγκαίας των θαλασσίων λουτρών ωφελείας».
2. Εξοικονόμηση χρόνου, «διότι εντός το πολύ μιας ώρας δύναται και ο έμπορος και ο βιομήχανος και αυτός ο εργατικός να κάμνη χρήσιν».
3. Ασφάλεια υγείας και ζωής, «διότι ούτε υπό των βιαίων ρευμάτων του αέρος, ούτε υπό της βιαιότητος των κυμάτων ούτε υφ οιοδήποτε άλλου είδους κινδύνου απειλείται». Το δρομολόγιο από την Ομόνοια κόστιζε 55 λεπτά και από το Σύνταγμα 40 (για σύγκριση ένας καφές κόστιζε τότε 10 λεπτά).

Η επιχείρηση διέθετε «μεγάλα και ευρύχωρα λεωφορεία» (άμαξες) που έκαναν πολύ συχνά δρομολόγια (κάθε δέκα λεπτά!).
ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΙ
Κάποια «τρικυμία» φαίνεται να προκάλεσαν στην Αθήνα των 100.000 κατοίκων, τα θαλάσσια λουτρά του Δαμασκηνού. Πολλά στόματα άνοιξαν κι «έδειξαν» ταις κακές γλώσσες τους. Ηταν, άλλωστε, μια εποχή που η πρωτεύουσα βρωμούσε και πνιγόταν στη σκόνη. Οι επιδημίες βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Ο τύφος το 1881 είχε σκοτώσει 1.000 περίπου πολίτες. Τα λουτρά ήταν εύκολος στόχος για τους εχθρούς τους. Ποιοι ήταν αυτοί, δεν είναι ευκρινές, αλλά και ο δήμαρχος, Δ. Σούτσος, δεν εκδήλωνε φιλικά αισθήματα. Το πιο πιθανό είναι ότι η εταιρεία των Σιδηροδρόμων Αθηνών Πειραιώς και όσοι άλλοι εκμεταλλεύονταν τα λουτρά του Νέου Φαλήρου έβλεπαν στο πρόσωπο του Δαμασκηνού έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή.
Η σατιρο – πολιτική εφημερίδα του Βλ. Γαβριηλίδη «Μη χάνεσαι», αναλαμβάνει την υπεράσπισή του. Μωρίες, γράφει, όσα λέγονται κατά των λουτρών. «Το αποδεικνύει η πολυάριθμη πελατεία τους, εξ όλων των κοινωνικών τάξεων. Υδατα καθαρά, δροσερά, ακύμαντα, ανέσεις περιποίησις, ενδύματα της ώρας, ευρυχωρία, οικονομία, μέσα μεταφοράς, περίπατος δροσερός, δρόμοι καταβρεγμένοι, καφενείον, ξενοδοχείον, σκιάδες, αύρα θαλασσινή. Και όλα αυτά εντός της πόλεως, αρχόμενα και τελειούμενα εντός ημισείας ώρας». Δεν είναι εχθρικά, υποστηρίζει, προς τα λουτρά του Φαλήρου. Καθένα έχει την πελατεία του και μακάρι να γίνουν κι άλλα πολλά. Αλλά η υπεράσπιση δεν αρκούσε…

«Σκανδαλοθηρική» φωτογράφηση μπροστά στο ξύλινο τείχος που προστάτευε από αδιάκριτα βλέμματα
ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΤΗΣ
Ο πολυτεχνίτης και (τελικά) ερημοσπίτης Δαμασκηνός προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ως «πολυεργαλείο» τα λουτρά του. Αρχικώς εγκατέστησε κοντά στις δεξαμενές κάποιο «καθαριστήριο» βαρελιών κρασιού. Καλούσε του οινοποιούς και τους οινοπώλες να σπεύσουν με συμφέρουσες τιμές να καθαρίζουν εκεί τα βαρέλια τους. Μέχρι τότε οι περισσότεροι τα έπλυναν στο Νέο ή το Παλιό Φάληρο. Παρά το γεγονός ότι οι τιμές, που πρόσφερε, ήταν κατά 1/3 χαμηλότερες από τις τρέχουσες και ο καθαρισμός εγγυημένος, ούτε αυτή η επιχείρηση ευοδώθηκε.
Σκέφτηκε ύστερα ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το νερό και σε άλλες δημόσιες χρήσεις. Οπως για παράδειγμα, για τον καθαρισμό των σφαγείων. Τα πρώτα στοιχειωδώς ανεκτά σφαγεία είχαν κτισθεί στην κοίτη του Ιλισσού, νότια του λόφου του Φιλοπάππου. Αλλά το φαινόμενο της σφαγής ζώων στα πεζοδρόμια μπροστά από τα κρεοπωλεία δεν είχε εξαλειφθεί. Η απάντηση της δημοτικής αρχής ήταν πως θα μπορούσε να γίνει αυτό αν κατασκεύαζε ο ίδιος «τους οχετούς» που θα έφερναν το νερό από τις δεξαμενές του!
Ο Δαμασκηνός φαίνεται ότι προσφέρθηκε ακόμη να διαθέσει το θαλάσσιο νερό του και για το κατάβρεγμα των δρόμων της Αθήνας. Τα νέφη της σκόνης, με κάθε είδους ακαθαρσίες «κατεκάλυπταν τότε την πόλιν και εισέδυον πανταχού». Ο δρόμος που οδηγούσε στα λουτρά ήταν πρότυπο από την άποψη αυτή. Συνεχώς καταβρέχονταν. Σήμερα προκαλεί γέλια, αλλά τότε έπρεπε πρώτα ν αποφανθούν οι αρμόδιοι γιατροί του Δήμου αν το κατάβρεγμα των δρόμων με θαλάσσιο νερό είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία! Ούτε το σχέδιο αυτό προχώρησε.
ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
Ολα ήταν μελετημένα στην επιχείρηση, αλλά η ανταπόκριση των Αθηναίων μικρή.
Τα έσοδα δεν κάλυπταν τα έξοδα και η ιδέα της παράλιας Αθήνας βυθίστηκε στα νερά των δεξαμενών
Η απροθυμία αποδόθηκε στην απόσταση από το κέντρο της πρωτεύουσας (!) και λίγο αργότερα (ίσως το 1887) η επιχείρηση μεταφέρθηκε πιο κοντά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός (στη βορειανατολική γωνία). Αλλά και στη νέα θέση δεν πρόκοψε.
Ο Κ. Μπίρης («Αι Αθήναι από του 19ου εις τον 20ον αιώνα»), γράφει ότι «ελάχιστοι έγιναν πελάται της και αυτούς τους διεξεδίκουν ήδη ο ατμοτροχιόδρομος (εννοεί το γνωστό «κωλοσούρτη»), αφότου έκαμε παρομοίαν εγκατάστασιν εις τις Τζιτζιφιές και η εταιρεία του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου με τα λουτρά του Νέου Φαλήρου».
Ισως, όμως, ο κυριότερος λόγος της αποτυχίας του, ήταν ότι δεν μπόρεσε να λειτουργήσουν τα λουτρά και ως χώρος ψυχαγωγίας και κοινωνικής συναναστροφής, όπως γινόταν στη φαληρική ακτή.
Στις αιτίες της αποτυχίας μάλλον πρέπει να προστεθεί ότι ο Δαμασκηνός δεν είχε προβλέψει, που θα άδειαζαν οι δεξαμενές πριν ανανεωθεί το θαλάσσιο νερό. Η εκκένωσή τους στον Ιλισό προκαλούσε αντιδράσεις. Κυρίως από τους παρα»ιλίσιους   καλλιεργητές, που διαμαρτύρονταν ότι καταστρέφονταν, αφού το νερό του ποταμού γινόταν υφάλμυρο.
Έτσι αναγκαζόταν να μην το ανανεώνει συχνά, με αποτέλεσμα να χάνει τη δροσιά του και να βρωμίζει. Έντυπα της εποχής επισήμαιναν ότι τα νερά «έβριθαν από τα μαλάκια, τα οστρακόδερμα και τα παντοία προϊόντα του ζωικού και του φυτικού βασιλείου».
Τελικά, ούτε η ανάμνηση των θαλάσσιων λουτρών του Δαμασκηνού έμεινε και είναι χαρακτηριστικό πως ούτε κάποια απεικόνισή τους διασώζεται. Αν και η μέθοδός του θα χρησιμοποιηθεί αργότερα από την ΟΥΛΕΝ για να μεταφέρεται θαλάσσιο νερό και να καταβρέχονται οι δρόμοι  και άλλες χρήσεις.
Στην επιχείρηση των λουτρών ξόδεψε πολλές δυνάμεις και χρήματα. Η αποτυχία της τον οδήγησε σε οικονομική καταστροφή. Εγκατέλειψε την Ελλάδα και έζησε στη Γαλλία για να γυρίσει γύρω στο 1919 στην Αθήνα, όπου και πέθανε  στο πτωχοκομείο.
http://fractalart.gr

 Πίσω στα παλιά