Ο Βασίλης Λογοθετίδης μιλάει στον τζιτζιφρίγκο !
http://www.finosfilm.com/
Αναρτήθηκε από Πίσω στα παλιά στις 10:09 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείουBlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Εν Αθήναις...στα θερινά τα σινεμά
"Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω
να μένει τελικά
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά
Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά"
Ο Λουκιανός με αυτούς τους στίχους μας θυμίζει πάντα κάποια άλλα καλοκαίρια.
Σαββατόβραδο και θερινό σινεμά....
Από το απόγευμα οι ετοιμασίες.....
Είχε κάπου μισή ώρα δρόμο ποδαράτο μέχρι το σινε ΑΓΑΠΗ στα Πατήσια
τα ορεινά που τα είπαν Λαμπρινή μετά.
Εκεί μπροστά και το γήπεδο του Πατησιακού....χωράφι με πέτρες δηλαδή
και η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα.
Παραδίπλα η ταβέρνα του Λιάπη τύπου εξοχικού κέντρου τότε όπως
βλέπουμε σε παλιές ταινίες με τον αξέχαστο Βέγγο γκαρσόνι.
Ο παππούς ερχότανε με τον ήλιο ντάλα και μας φώναζε να ετοιμαστούμε
για να πιάσουμε θέσεις κοντά στην οθόνη....δεν άκουγε ο μαύρος.
Είχε πρόβλημα από την Μικρασιατική Καταστροφή πολεμώντας τότε
σαν λοχίας του Ελληνικού Στρατού στο πυροβολικό όπου και έπαθε η ακοή του
και τέντωνε το αυτί για να ακούσει όταν του μιλούσαν με βοήθεια και της παλάμης
λέγοντας "...λίγο δυνατά γιατί είμαι του πυροβολικού..." και γελούσε.....
ρε καμάρι ο Χριστιανός
με την φωτογραφία λοχίας στο μικρό τσαγκάρικο δίπλα στην άλλη με τον Βενιζέλο....
Η ΑΓΑΠΗ ήταν ένα λαϊκό θερινό σινεμά με αγιόκλημα και γιασεμί και τζαμπατζήδες
στην μάντρα σκαρφαλωμένους.
Απ΄έξω ο στραγαλάς ή καλύτερα ο τσακατσούκας με τα πασατέμπια
τίγκα στο αλάτι που έβγαζες άφτρες και στο διάλειμμα πήγαινες
και έπινες νερό από το μαύρο λάστιχο του σινεμά.
Οι ΣΙΝΑΛΚΟ....οι λεμονάδες ...οι πορτοκαλάδες δεν φτουρούσαν.
Υπήρχε εξήγηση από το σπίτι....δεν επέτρεπε το ταμείο που ήταν
το τσίγκινο κουτί από καφέ του Λουμίδη με τον παπαγάλο.
Ευτυχώς υπήρχε μπροστά θέση για τον παππού και άρχιζε το Ινδικό
και Γη ποτισμένη με ιδρώτα και Ναργκίς....τι τραβούσε η μαύρη
με την μάνα να χαμογελάει με ευχαρίστηση που είχε βρεί συνάδελφο.
Έσβηναν τα φώτα και άρχιζε η ταινία και οι διερμηνείς έπιαναν
δουλειά.
Μεγάλο το ποσοστό των αναλφάβητων εκείνα τα χρόνια....
"Τι της λέει ;"
Σιγά ρε μάνα θα σου πω.....την αγαπάει ....
Φχαριστιότανε η φουκαριάρα και μετά δάκρυ και ευτυχώς τελείωνε
για να γυρίσουμε στο σπίτι με την ευχή το επόμενο Σάββατο
να δούμε καμμιά Ελληνική κωμωδία για να γελάσει το χειλάκι μας.
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment