29.06.2016
Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος έμεινε χωρίς δουλειά 45 ετών, αλλά δεν πτοήθηκε. Η ζωή του άλλαξε από ένα τυχαίο περιστατικό στη λαϊκή. Σήμερα είναι ο μάγειρας των φτωχών
Aπό την
Τάνια Χαροκόπου
Συχνά ακούμε σήμερα για τα οικονομικά προβλήματα ανθρώπων που ξέρουμε ή και αυτών που δεν ξέρουμε. Στην αρχή στενοχωριόμαστε, ταραζόμαστε, μα σε λίγο το προσπερνάμε, ευχόμαστε να μη βρεθούμε ποτέ στη θέση τους και στο τέλος μπορεί και να το ξεχνάμε. Μέσα μας τριγυρνάει για λίγο αυτή η στενοχώρια, αλλά με την πεποίθηση πως δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς τίποτα, πως τα περιστατικά είναι πολλά, πως, ακόμα και αν βοηθήσουμε τώρα, αργότερα δεν θα μπορούμε, αδιαφορούμε, χωρίς αντισώματα άμυνας. Και ίσως, κάπως έτσι, να δικαιολογούμε τον εαυτό μας και να γυρίζουμε την πλάτη, με κάποιον προβληματισμό βέβαια αλλά και με ρεαλιστικές αντίρροπες σκέψεις.
Με μισόλογα και αοριστολογίες τα παραβλέπουμε, για να μην καταρρεύσουμε ψυχολογικά, για να μην πάθουμε κατάθλιψη από όλα όσα συμβαίνουν στην ανθρωπότητα. Στεγανοποιούμε και τη συνείδησή μας και πορευόμαστε χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να βοηθήσουμε στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Ο Χριστός όμως δεν μας ζητά να ενδιαφερθούμε για την ανθρωπότητα αλλά για τον άνθρωπο. Δεν μας ζητά να λύσουμε εμείς τα κοινωνικά προβλήματα, αλλά να συμπαρασταθούμε στον διπλανό μας, σε αυτούς που θα βρούμε στον δρόμο της ζωής μας.
Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος. Ο ίδιος δεν έχει ιδιαίτερη γνώση από τη χριστιανική διδασκαλία. Δεν έχει πνευματική ωριμότητα. Δεν ξέρει τι μπορεί να σημαίνει η σχέση μας με τον Θεό. Δεν εκκλησιάζεται τακτικά, δεν έχει κατηχηθεί ιδιαίτερα. Ξέρει όμως από συναισθήματα. Η ψυχή του κουβεντιάζει με τον πόνο κάθε ανθρώπου. Θα ήθελε να είχε τη δύναμη να γεφυρώνει ελπίδες. Θα ήθελε να εξαφανίζει τη δυστυχία, την απογοήτευση, τον πόνο, που κομματιάζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Και με την πεποίθηση ότι μπορεί κάτι να κάνει για ένα καινούργιο μέλλον, περιφρονώντας την αμφισβήτηση, έκανε τα αδύνατα δυνατά.
Θα ξεδιπλώσω την ιστορία του όχι μόνο γιατί μου έκανε εντύπωση, αλλά και γιατί ένιωσα μικρή, ασήμαντη, αδύναμη και μια απογοήτευση για όλα αυτά που δεν έχω κάνει, ενώ θα έπρεπε να τα είχα κάνει, βάσει όσων πιστεύω και έχω διδαχθεί. Ισως η ιστορία του Κωνσταντίνου γίνει μια δυνατή ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος δέχθηκε την πικρή γεύση από την ασυνέπεια των καιρών. Μπλέχτηκε στη δίνη των Μνημονίων. Εμεινε άνεργος, πέρασε μια τραγική αγωνία, πάλεψε, όμως δεν τα κατάφερε. Στα 45 του έμεινε χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς στέγη. Τα χρέη πολλά, οι υποχρεώσεις τον έπνιγαν. Η αγωνία τι του επιφύλασσε το μέλλον τον τυραννούσε. Και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό του, να μείνει με τη μητέρα του. Να μοιραστεί μαζί της τη μικρή σύνταξή της. Είχε όμως στέγη, φαγητό και τον καλό της λόγο. Τρία βασικά πράγματα που τον κράτησαν όρθιο, που του έδωσαν τη δύναμη να παλέψει.
Μια μέρα είχε πάει στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς του να ψωνίσει ό,τι του επέτρεπαν τα λίγα χρήματα που διέθετε. Στην άκρη ενός πάγκου με φρούτα είδε δύο παιδιά να τσακώνονται για μερικά χαλασμένα μήλα που είχε πετάξει σε ένα καφάσι ο παραγωγός. Κατάλαβε πως αυτά τα παιδιά πεινούσαν. Πεινούσαν περισσότερο από τον ίδιο. Λίγο πιο κάτω είδε μια γειτόνισσα, την κυρία Χαρίκλεια, μια ηλικιωμένη, να προσπαθεί να γεμίσει μια σακούλα με σάπια λαχανικά, που ήταν πεταμένα πίσω από τους πάγκους. Οι συγκεκριμένες εικόνες ήταν για τον Κωνσταντίνο οδυνηρή εμπειρία. Δεν υπολόγιζε αυτό το ενδεχόμενο. Ηξερε για τη δυστυχία. Τη βίωνε και ο ίδιος. Ωστόσο υπήρχε και μια άλλη όψη, ακόμα χειρότερη και από εκείνη που φανταζόταν.
Τα σάντουιτς
Γύρισε σπίτι του και με τα λιγοστά τρόφιμα που διέθετε στο ψυγείο του έφτιαξε μερικά σάντουιτς και επέστρεψε στη λαϊκή. Εψαξε πίσω από τους πάγκους, βρήκε κάποιους που πεινούσαν και τους έδωσε μια μικρή γευστική χαρά. Η χαρά η δική του όμως ήταν απερίγραπτη. Και με κίνητρο αυτή την ιδιάζουσα χαρά ξεκίνησε η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο μυαλό εκείνη τη μέρα. Σήμερα έχει τόσο γιγαντωθεί, που θεωρείται σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
Την επόμενη μέρα, λοιπόν, πήρε τη μεγαλύτερη κατσαρόλα που είχε η μητέρα του, μια φιάλη γκαζιού και πήγε σε κάποια λαϊκή στα δυτικά προάστια, εκεί όπου η κρίση είναι εντονότερη. Ζήτησε από τους εμπόρους στους πάγκους να του διαθέσουν καθένας από ένα προϊόν και με αισιόδοξη διάθεση μαγείρεψε ό,τι μπορούσε. Με φρέσκα υλικά. Με τόλμη. Με πολλή αγάπη. Και μοίρασε σε καμιά δεκαπενταριά ανθρώπους, σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, ό,τι βγήκε από τη... σύμπραξη των λαχανικών. Εφαγε κι αυτός μαζί τους.
Πρόσφερε με ότι του χάριζαν
Αυτό το έκανε καθημερινά. Είχε γίνει ο γραφικός τύπος των λαϊκών αγορών. Ο φτωχός και άνεργος Κωνσταντίνος των λαϊκών τάιζε τους φτωχότερους. Με ό,τι μάζευε. Με ό,τι του χάριζαν. Ωσπου οι προσφορές έγιναν πολλές, η κατσαρόλα αντικαταστάθηκε από μια μεγάλη χύτρα, το γκαζάκι έγινε επαγγελματικό, η συμμετοχή των εθελοντών τεράστια. Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, το φορτηγό του Κωνσταντίνου κάθε μέρα φορτώνει από το σπίτι «του άλλου ανθρώπου», όπως το ονομάζει, υλικά και με τη βοήθεια κάποιων γυναικών στέκεται σε γειτονιές, πλατείες, λαϊκές. Και μαγειρεύουν. Οπου υπάρχει ανάγκη. Οπου υπάρχει πείνα. Παιδιά, ηλικιωμένοι, άστεγοι, άνεργοι, όλοι μαζί περιμένουν την παρέα που θα τους μαγειρέψει, που θα φάει μαζί τους, που θα τους δώσει λίγη χαρά.
«Τηρώ το "αγαπάτε αλλήλους"» λέει και το αποδεικνύει στην πράξη μέσω της Κοινωνικής Κουζίνας του,που από τον Κεραμεικό φτάνει σε κάθε γειτονιά
Βρήκαμε τον Κωνσταντίνο σε μια γειτονιά στο Χαϊδάρι. Θέλαμε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι αυτό το φαινόμενο που το έχουν ονομάσει Κοινωνική Κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος». Ο κόσμος πολύς. Περίμεναν να τελειώσει το μαγείρεμα, να απολαύσουν το γεύμα αλλά και τα φιλόξενα χαμόγελα των εθελοντών. Με υποδέχθηκε μια νέα κοπέλα, χαμογελαστή, πολύ ευχάριστη.
Αν θέλετε, μου λέτε το όνομά σας και τι κάνετε εσείς εδώ.
Λέγομαι Μιμή Στάη και βοηθάω στο μαγείρεμα, το σερβίρισμα, το μάζεμα. Οπου μπορώ.
Κάθε μέρα αυτό;
Ναι, είμαστε μια ομάδα δίπλα στον Κωνσταντίνο. Παίρνουμε και δίνουμε αγάπη και ζεστασιά.
Μαγειρεύετε στους δρόμους...
Στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες... Οπου υπάρχει ανάγκη. Και, πιστέψτε με, η πείνα και η φτώχεια είναι μεγαλύτερες από ό,τι βλέπουμε ή ακούμε.
Από πού προμηθεύεστε τα υλικά, τα πλαστικά, τα χάρτινα;
Ολα είναι δωρεές από ανθρώπους όλων των στρωμάτων: πλούσιους και φτωχούς. Ο,τι μπορεί καθένας. Εδώ υπάρχει ατέλειωτη αλληλεγγύη, πρωτοφανής, μπορώ να πω.
Ολα αυτά; Και τη βενζίνη για το φορτηγό;
Ολα. Ακόμα και το σπίτι που έχουμε στον Κεραμεικό. Ολα προσφορές.
Το σπίτι στον Κεραμεικό;
Ναι. «Ο άλλος άνθρωπος» δεν είναι άστεγος. Εχουμε στέγη στην οδό Πλαταιών και Παραμυθίας. Εκεί είναι η βάση μας.
Πείτε μου με λίγα λόγια πώς ξεκινάτε.
Οι εθελοντές συγκεντρωνόμαστε στο σπίτι, γύρω στις 11 το πρωί, όπου κάνουμε μια μικρή προετοιμασία: πλένουμε, καθαρίζουμε τα ζαρζαβατικά και τα τρόφιμα, τα τοποθετούμε σε πλαστικά δοχεία, τα φορτώνουμε στο φορτηγό, παίρνουμε τα εμφιαλωμένα νερά και πάμε στον προορισμό που έχει επιλέξει ο Κωνσταντίνος, βάσει κάποιων υποδείξεων αλλά και των αναγκών.
Τι άνθρωπος είναι ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος;
Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, συνέχεια χαμογελαστός, με την καλή κουβέντα στο στόμα. Ηρεμος, οργανωτικός και πολύ δραστήριος. Τον αγαπάμε. Είναι ο αδελφός μας.
Οι εικόνες μπροστά μου, ομολογώ, εντυπωσιακές. Ανθρωποι κάθε ηλικίας υπομονετικά περίμεναν να τελειώσει αυτό που μαγειρευόταν και μοσχομύριζε φρέσκια ντομάτα με πιπεριά. Μιλούσαν μεταξύ τους, χαμογελούσαν και έδειχναν να έχουν βάλει στο περιθώριο το αδιέξοδο της ζωής τους. Εκείνη τουλάχιστον την ώρα η θλίψη, η μιζέρια, η κακουχία ήταν σε δεύτερη μοίρα.
Ο Κωνσταντίνος και η συντροφιά του, με το ζωντανό μαγείρεμα, λειτουργούσαν σαν θεραπευτική αγωγή των προβλημάτων. Μας πλησίασε χαμογελώντας. «Καλημέρα. Να γράψεις αυτό που βλέπεις», μου είπε, «όμως μη γράψεις τη λέξη "συσσίτιο". Δεν είμαστε φιλανθρωπικό συσσίτιο. Εδώ μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί, κουβεντιάζοντας».
«Αυτό βλέπω. Βλέπω, ακόμα, πως σας αγαπάνε πολύ» είπα. «Η αγάπη αυτού του πονεμένου κόσμου είναι συγκινητική. Εμείς προσφέρουμε στοργή και συντροφικότητα και αυτοί μας δίνουν απλόχερα την αγάπη τους» απάντησε ο Κωνσταντίνος.
Πόσο κόσμο ταΐζετε καθημερινά; Βλέπω κοσμοσυρροή.
(Χαμογελάει.) Αυτή είναι η ανταμοιβή μου για τις ώρες που δουλεύω: η κοσμοσυρροή. Μόλις δουν το φορτηγό, τρέχουν. Σήμερα, που έχουμε προσθέσει το Ελληνικό και τον Πειραιά, πρέπει να φτάνουμε τις 5.000 μερίδες. Υπάρχουν, βέβαια, τώρα πολλές κοινωνικές κουζίνες. Εχουμε υποκαταστήματα. (Χαμογελάει.) Ταΐζουμε όσους πεινάνε. Είναι και ανάλογα την περιοχή. Ελληνες οι περισσότεροι αλλά και αλλοδαποί. Παιδιά, άνεργοι και, γράψ' το αυτό, πολλοί άστεγοι.
Εσύ, Κωνσταντίνε, πώς ζεις; Δεν έχεις δουλειά, έτσι δεν είναι;
Κι εγώ στην ουσία άνεργος είμαι. Δουλεύω όμως πάνω από 12 ώρες την ημέρα. Θα πάθαινα κατάθλιψη αν δεν έκανα αυτό εδώ που βλέπεις. Δεν χρειάζομαι παραπάνω για να ζήσω. Τρώω όσο θέλω, έχω όλη μέρα καλή παρέα, χαρούμενη ενασχόληση και τώρα μπορώ να πω πως ξεπέρασα τα προβλήματά μου βοηθώντας άλλους.
Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω, βέβαια. Δεν είμαι όμως θρησκόληπτος. Δεν μπορώ να τηρήσω τις λεπτομέρειες της θρησκείας μας, όμως τηρώ το «αγαπάτε αλλήλους».
Πού σας βρίσκει κανείς;
Στη βάση μας, στο σπίτι στον Κεραμεικό. Εχουμε στάνταρ περιοχές, όπως το Μοναστηράκι, τα Προσφυγικά, το Αιγάλεω, η Σαλαμίνα. Και, βεβαίως, στη σελίδα μου στο facebook. Οποιος θέλει να μας βρει μας βρίσκει... Και αυτοί που θέλουν κάτι να προσφέρουν και αυτοί που θέλουν να φάνε μαζί μας.
Εφαγα μαζί τους. Κριθαράκι με συκώτι. Εφυγα με χαρούμενη διάθεση, παρόλο που η φτώχεια του κόσμου με συγκλόνισε. Μακάρι να γίνονταν κι άλλες τέτοιες δράσεις. Μακάρι να επιδιώκαμε να φάμε με αστέγους, με δυστυχισμένους. Μακάρι να είχαμε τη δύναμη να πλησιάσουμε τη δράση του Κωνσταντίνου. Δεν είναι φιλανθρωπία ή ελεημοσύνη. Είναι η αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Είναι ο αρχικός κώδικας της θρησκείας μας. Τελικά, το υπέροχο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι το «ανθρώπινες»...
Και εθελοντές δάσκαλοι για τα παιδιά
Θέλεις κάτι να τονίσεις ιδιαίτερα, να πεις στον κόσμο γι' αυτό το «φαινόμενο» που λέγεται «Ο άλλος άνθρωπος»;
Το «φαινόμενο» είναι η συλλογική δουλειά με αγάπη. Ομως θέλω να γράψεις για τα παιδιά. Είναι σημαντικό αυτό. Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη στο σπίτι μας, στον Κεραμεικό, κάνουμε ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά με εθελοντές δασκάλους. Για να βοηθηθούν. Για να βελτιώσουν την επίδοσή τους. Με ενθουσιάζει που το καταφέραμε!
Το σίγουρο, Κωνσταντίνε, είναι πως παραδίδεις μαθήματα αλληλεγγύης.
Θέλω να γράψεις ακόμα πως εκεί που μαζευόμαστε κόβουμε και μαλλάκια, αλλάζουμε και ρουχαλάκια.
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
Dimokratianews.gr
No comments:
Post a Comment