EΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Το ταξείδι στον ποιητικό κόσμο του Κ.Καρυωτάκη , φίλοι μου , δεν τελειώνει ..ποτέ , ας ταξειδέμουμε όμως γιά λίγο ..μαζί του , στο ..
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ
Τι νέοι που φτάσαμε εδώ , στο ερημονήσι , στο χείλος
του κόσμου , δώθε απ' όνειρο και κείθε από τη γη !
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος ,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας , την αιώνια πληγή .
* * *
Με μάτι βλέπουμε αδειανό , με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός ,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί , που βάρυνε σαν ξένο ,
υπόκωφος από μακρυά η φωνή μας φτάνει αχός .
* *
Η ζωή διαβαίνει , πέρα στον ορίζοντα , σειρήνα ,
μα θάνατο , καθημερινό θάνατο και χολή
μόνο , γιά μας η ζωή θα φέρει , όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε . Κι είμαστε νέοι πολύ
* *
νέοι , και μας άφησεν εδώ , μιά νύχτα , σ' ένα βράχο ,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου άπείρου την καρδιά ,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε , τι να 'χω ,
που σβύνουμε όλοι , φεύγουμ' έτσι νέοι σχεδόν παιδιά !
Απ' τη συλλογή " Ελεγεία και σάτιρες "
Δεν θα μπορούσαμε , φίλοι μου , να πούμε κάτι περισσότερο από αυτά που είπαμε στο προηγούμενο σημέιωμά μας , το έργο , μονό..ρολο , μονολογικό , εξελίσσεται , περνώντας απ' όλες τις πιθανές θέσεις και εκδοχές , χωρίς φυσικά να απομακρύνεται η πλοκή του απ' τον αρχικό στόχο , την ..κάθαρση , τη δικαίωση (!) , τραγική παράσταση γιά ένα πρωταγωνιστή , γιά ένα..πρόσωπο....
Ποιητής της μελαγχολίας , όπως είπαμε , ο Καρυωτάκης , πληγωμένος από τα παιδικά του χρόνια , γιά μιά αποτυχία του αισθηματική , ίσως γιά τη Μαρία Πολυδούρη , φυματική στο Νοσοκομείο , ευαίσθητος και αδύνατος όπως ήταν , έκανε την ανία του μόνιμη και την απελπισία του βαρύ άγχος . Ο ίδιος θα πει γιά τον εαυτό του πως είναι ένα " παράξενο παιδάκι γερασμένο ". Και δεν άργησε να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή . Θα πρέπει να άναφέρουμε εδώ , πως καμιά κληρονομική επιβάρυνση δεν παίδευε τον ποιητή , ούτε οικογενειακά , οικονομικά η άλλα προβλήματα υπήρχαν , οι δε γονείς του αναγνωρίζοντας τον πολύ ευαίσθητο χαρακτήρα του και την εν γένει ψυχική του κατάσταση , του πρότειναν να παραιτηθεί απ' τη δημοσιουπαλληλία , και να περαμείνει μόνιμα στο Παρίσι , αναλαμβάνοντας οι ίδιοι να τον συντηρούν με εμβάσματα . Όπως επίσης και η φήμη πως έπασχε από αφροδίσια αρρώστια - λαβή γι' αυτό , ίσως , έδωσε ο ίδιος με το ποίημά του " Ωχρά σπειροχαίτη " - απεδείχθει , απ' τους βιογράφους του αναληθής . Κάτι που , ίσως , άφησε έντονα ..σημάδια στην υπερευαίσθητη ψυχή του ποιητή είναι το πρώιμο τραύμα της ευαισθησίας του από τον παιδικό έρωτα των Χανίων , με την κοπέλα που παντρεύτηκε όταν αυτός έλειπε φοιτητής και του σχημάτισε στη φαντασία του ένα ανύπαρκτο ρομαντικό δράμα , πως τάχα την ανάγκασαν με τη βία ν' απαρνηθεί το μεγάλο της αίσθημα . Κι' εδώ όμως η γρήγορη διαπίστωση πως τίποτα παρόμοιο δεν συνέβη , του έφερε μιά οδυνηρή διάψευση , που τόνωσε την ευπάθειά του , που ήταν ήδη αρκετά ..οξυμένη από το πνεύμα της άρρωστης φιλολογίας - με τις αναίτιες αποθαρύνσεις και το πεισιθανάτιο παράπονο - που όλοι τότε , όπως κι' αυτός , καλλιεργούσαν . Η φιλολογία εξ άλλου , του " μεγάλου έρωτα " με την Πολυδούρη , που ..ωραιοποίησε με αισθηματικές υπερβολές τη χειρονομία του αυτόχειρα , έφερε ξαφνικά τον άσημο ποιητή των 32 χρόνων στο προσκήνιο της επικαιρότητας και τον επέβαλαν πομπωδώς , έτσι όπως αντιπροσώπευε μιά παράξενη νότα στα λιμνασμένα ποιητικά μας πράγματα . Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την πορεία του αδικοχαμένου ποιητή , αν δεν έφευγε , όπως έφυγε , και φυσικά τόσο πρόωρα , βέβαια άφησε το έργο του το οποίο αξιολογήθηκε , αγαπήθηκε και εκτιμήθηκε ανάλογα , πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας όλες τις παραμέτρους που προαναφέραμε . Ανάλογη , κατά κάποιο τρόπο , περίπτωση έχουμε μεταγενέστερα , σε διεθνές επίπεδο , την περίπτωση του Αμερικανού ηθοποιού-ινδάλματος , του Τζέιμς Ντην , γιά την οποία υπάρχουν τα ίδια ερωτηματικά , που πάντως μένουν αναπάντητα .
Ο Καρυωτάκης δεν έκαμε " σχολή ", ο όρος " Καρυωτακισμός "δεν νομίζουμε πως ισχύει , ο ποιητής εξέφραζε με σπαραγμό το ανίατο άλγος του , σε ..απόπειρες διεξόδου του , έκαμε στίχο την απεγνωσμένη του κραυγή , έτσι όπως σκάρωνε ..φάρσες και σάτιρες την ώρα που η ψυχή του μαραίνονταν στη φθορά , αιμορραγούσε...
" Εξόριστος της πραγματικότητας ", απέφευγε ν' αντιμετωπίσει τη ζωή και γευόταν καρτερικά την πίκρα της ήττας του , ο στίχος του είναι ποτισμένος από πίκρα , ειρωνία και σαρκασμό . Τεχνικά άρτιος , μελωδικός , κλαίει περισσότερο παρά ..τραγουδάει...
ΜΟΝΟ..
Αχ ! όλα έπρεπε νάρθουν καθώς ήρθαν !
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν .
Βαρκούλες , να μου φύγουνε τα χρόνια ,
να φύγουνε , να σβύσουν...
*
Έτσι όπως εχωρίζαμε τα βράδια ,
γιά πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι .
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν' αφήσω κάποιο δείλι .
*
Τα ωραία κι' απλά κορίτσια - ω αγαπούλες ! -
η ζωή να μου τα πάρει , χορού γύρος .
Ακόμη ο πόνος , άλλοτε που ευώδα ,
να με βαραίνει στείρος .
*
Όλα έπρεπε να γίνουν . Μόνο η νύχτα ,
δεν έπρεπε γλυκειά έτσι τώρα νάναι ,
να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε...
Το πραγματικά υπέροχο αυτο ποίημα του Καρυωτάκη , που είναι απ' τη συλλογή του " Νηπενθή ", το μελοποίησε " θεία " ο πατέρας της Ελληνικής μελοποιημένης ποίησης , ο μεγάλος μας Γιάννης Σπανός , αφαιρώντας το τρίτο τετράστιχο ( στροφή ) , με την εμπνευσμένη του δε μελωδία και ενορχήστρωση αναδεικνύει..ολοζώντανα όλα τα στοιχεία της .. αντιφατικής Καρυωτακικής ποίησης , συνταιριάζοντας αρμονικά , μελωδία , πίκρα , πόνο , νοσταλγία , ειρωνία , σαρκασμό και κυρίως ..πάθος , πάθος υπαρκτό και ..απύθμενο..
Είναι ίσως δε απ' τις ελάχιστες μουσικές ...στιγμές , που η..μικρούλα φυσαρμόνικα δίνει έντονα το στίγμα της στο ονειρικό μουσικό αυτό ταξείδι του μοναδικού Γιάννη Σπανού , αν δεν τόχετε ακούσει , να το αναζητήσετε , να το βρείτε , είναι στην " Τρίτη ποιητική ανθολογία " και είμαι βέβαιος πως θα το...ερωτευθείτε , το αξίζει , είναι..συλλεκτικό κομμάτι . Στην ίδια ανθολογία , έχει συμπεριλάβει ο συνθέτης και ένα στιρικό , πικρό σαρκαστικό ποίημα του ποιητή μας τον " Μιχαλιό ", έχει κι' αυτό την ομορφιά και τη φρεσκάδα , που διακρίνουν τους στίχους του Κώστα Καρυωτάκη .
Ο Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896 . Το επάγγελμα του πατέρα του , ήταν πολιτικός μηχανικός , τον ανάγκασε να ζήσει σε πολλές Ελληνικές πόλεις ( Λευκάδα , Κεφαλληνία , Καλαμάτα , Πάτρα , Αθήνα , Χανιά ) . Στα Χανιά έζησε το μεγαλύτερο διάστημα των παιδικών του χρόνων . Εκεί τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές και εκεί περνούσε τα καλοκαίρια του σαν φοιτητής .
Ήταν ένα παιδί δειλό , φοβισμένο , ασθενικό , ένα παιδί που εμόναζε , μελαγχολούσε και ζωγράφιζε , προσπαθώντας ν' αντλήσει από μέσα του τη δύναμη της παρηγοριάς και προετοιμαζόμενος , με εντατικό διάβασμα , ν' αντιδράσει κάποτε στην πληχτική αδιαφορία , που τον κύκλωνε , με μιά γενναία πραγματοποίηση . Στα Χανιά , συνάντησε επίσης την αφορμή της πρώτης του αισθηματικής αποκαρδίωσης , που επέτεινε το βασανιστικό συναίσθημα της μειονεκτικότητάς του .
Το Σεπτέμβριο του 1913 ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή , σκοπεύοντας ν' ακολουθήσει , όταν τέλειωνε , το διπλωματικό κλάδο . Τον πρώτο χρόνο έμεινε οικότροφος στην Ιόνιο Σχολή , ζώντας στην κατάθλιψη ενός μελετηρού περιορισμού . Αργότερα νοίκιασε μόνος του δωμάτιο στη Νεάπολη , κι' η σχετική ελευθερία του , του επέτρεψε μικρές ..φοιτητικές τρέλλες , φάρσες και φερσίματα αμείλικτου ..σαρκασμού .
Το 1917 πήρε το πτυχίο της Νομικής και ταξείδεψε στους γονείς του , στη Θεσσαλονίκη . Γιά να πετύχει αναστολή της στράτευσής του γράφτηκε και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών . Το 1919 πήρε την άδεια του δικηγόρου , χωρίς να προλάβει ν' ασκήσει το επάγγελμά του , γιατί στρατεύτηκε . Μετά την απόλυσή του διορίστηκε , στις 31 Οκτωβρίου 1920 , υπάλληλος στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης . Στη συνέχεια μετατέθηκε στη Νομαρχία Σύρας , της Άρτας και τέλος στης Αθήνας , με Νομάρχη τον ποιητή Ν.Πετιμεζά - Λαύρα και συναδέλφους τον Πάνο Ταγκόπουλο και τη Μαρία Πολυδούρη .
Γιά ν' αποφύγει τις μεταθέσεις στην επαρχία , μετατάχτηκε , το 1923 , στο Υπουργείο Προνοίας . Χρησιμοποιώντας τις άδειές του , ταξείδεψε το 1924 στην Ιταλία , και Γερμανία , το 1926 στη Ρουμανία και το 1928 στο Παρίσι . Παρά τα ταξείδια η ψυχή του έμενε..άδεια κι' η μοναξιά τον ακολουθούσε παντού , κατά τη διάρκεια της απουσίας του , εν τω μεταξύ , των μετέθεσαν στην Πάτρα . Πολλές φορές αποφάσισε να δραπετεύσει απ' την επαγγελματική του κατάθλιψη και ν' ασοληθεί με κάτι άλο , διαφορετικό , καθηγητής , ασυρματιστής , έμπορος ...όταν μάλιστα ήταν στο Παρίσι , πριν λίγους μήνες , σκόπευε να παραμείνει γιά πάντα κάνοντας τον σωφέρ η τον τυπογράφο ...Του έλειπε όμως η αποφασιστικότητα , και η δύναμη εφαρμογής των αποφάσεών του , ένα θανάσιμο βάρος ενέδρευε στα εσώψυχά του , τροφοδοτούμενο απ' τη μονότονα επαναλαμβανόμενη γνωριμία της Ελληνικής επαρχίας . Η παιδική χαρά του να ζει στην πρωτεύουσα έμενε ανέφικτο όνειρο ενός απελπισμένου .
Στη δύσκολή του ψυχική κατάσταση ήρθε και η ..χαριστική βολή , η "εξορία " του στην Πρέβεζα . Εκεί πιά βυθίστηκε βαθειά στην απελπισία , η μίζερη ζωή στη επαρχιακή μικρή πολίχνη υποδαύλιζε συνεχώς και πιό έντονα τη δίψα του γιά μιά..οριστική αποδημία...
Και αποδήμησε , εγκαταλείποντας το αιμόφυρτο κορμί του κάτω από ένα ευκάλυπτο σε μιά εξοχική περιοχή της Πρέβεζας , στις 21 Ιουλίου 1928 .
Πριν περάσουμε πιό βαθειά στην όλη του ψυχική κατάσταση όμως και τη διαδρομή του ας δούμε ένα ..σημαδιακό του ποίημα , που δίνει το στίγμα της ψυχικής του κατάστασης την εποχή εκείνη :
ΠΡΕΒΕΖΑ
Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια ,
θάνατος οι γυναίκες , που αγαπιούνται ,
καθώς να..καθαρίζανε κρεμμύδια .
*
Θάνατος οι λεροί , ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά , μεγάλα ονόματά τους ,
ο ελαιώνας , γύρω η θάλασσα , κι' ακόμη
ο ήλιος , θάνατος μέσα στους θανάτους .
*
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
γιά να ζυγίσει μιά " ελλιπή " μερίδα ,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι' ο δάσκαλος με την εφημερίδα .
*
Βάσις , Φρουρά , Εξηκονταρχία Πρεβέζης .
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα .
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης ,
πρώτη κατάθεση δραχμαί τριάντα .
*
Περπατώντας αργά στην προκυμαία ,
υπάρχω ; λες , κι' ύστερα δεν υπάρχεις !
Φτάνει το πλοίο . Υψωμένη σημαία .
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης .
*
Αν τουλάχιστον , μέσα στους ανθρώπους
αυτούς , ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί , θλιμμένοι , με σεμνούς τρόπους ,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία .
*
Το ποίημα αυτό είναι απ' τη συλλογή " Νηπενθή " .
KΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
Ο Κώστας Καβάφης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου , το 1863 , ήταν γιός του Πέτρου - Ιωάννη Καβάφη , δραστήριου εμπόρου της εποχής , και της Χαρίκλειας , το γένος Γεωργάκη Φωτιάδη , που καταγόταν από παλιά Φαναριώτικη οικογένεια της Κωνσταντινούπολης . Σημαντικό λοιπόν ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ποιητή , έπαιξαν αυτά τα δυό στοιχεία , η εμπορική ιδιότητα του πατέρα του και η αρχοντική καταγωγή της μητέρας του . Σε νηπιακή ηλικία βρέθηκε στην Αγγλία , επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια σε ηλικία 9 ετών , οπότε και άρχισε να μαθαίνει την Ελληνική γλώσσα .
Από το 1889 μέχρι το 1922 εργάστηκε ως υπάλληλος στην Αιγυπτιακή Κυβέρνηση , σε κάποιο γραφείο του τμήματος αρδεύσεων . Το 1886 , σε ηλικία 23 ετών δημοσίευσε το πρώτο ποίημά του στο περιοδικό " Εσπερος " της Λειψίας , στη συνέχεια δημοσίευσε κάποια ποιήματά του και κατόπιν σιώπησε γιά αρκετά χρόνια , μέχρι το 1891 , περνώντας , ίσως , μιά περίοδο ..περισυλλογής . Από το επόμενο έτος , 1922 , ξεκίνησε να δημοσιεύει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα , τα οποία συγκέντρωνε σε συλλογές . Έτσι δημιουγήθηκε η εντύπωση πως δεν είχε κυκλοφορήσει τις συλλογές του , στην πραγματικότητα όμως δημοσίευσε δύο με τον τίτλο " Ποιήματα " ( Αλεξανδρινές Εκδόσεις ) , τη μιά το 1904 και την άλλη το 1910 . Τα ποιήματα που έγραψε πριν απ' το 1900 , ο ποιητής τα αποκήρυξε , δεν τα τύπωσε στα κατά καιρούς εμφανιζόμενα φυλλάδιά του , εκτός από ένα , το " Πόλις " του 1896 , και κάποια άλλα ακόμη που επεξεργάστηκε απ' την αρχή . Τελικά σαν αντιπροσωπευτικά της τέχνης του αναγνώρισε μόνο 154 ποιήματα .
Η πρώτη έκδοση του συνόλου των ποιημάτων του , εκτός απ' τα..σιωπηρά αποκηρυγμένα και τα ανέκδοτα , έγινε μετά το θάνατό του , με την επιμέλεια του φίλου του ζωγράφου , Τάκη Καλμούχου .
Ο Καβάφης με τα ποιήματά του , πολλά απ' τα οποία είναι ερωτικά και συχνότατα ..ηδονιστικά , με έκδηλη τη ροπή του προς την ομοφυλοφιλία , έφερε στην Ελληνική ποίηση ένα νέο ύφος , που ξάφνιασε με την τόλμη του . Έγραψε στίχους επιγραμματικούς γιατί είχε την ικανότητα να ανακαλύπτει την συμπυκνωμένη δραματική και αισθητική δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι λεπτομέρειες .
Η ποίησή του είναι πεζολογική - ε'ιχε καταργήσει τα μέτρα και την ομοιοκαταληξία , η οποία στις λίγες περιπτώσεις που υπάρχει , προσδίδει στο ποίημα κάποιον ..ειρωνικό τόνο , γραμμένη με μιά ιδιόρυθμη ..ημικαθαρεύουσα .
Το πνεύμα της παρακμής που κυριαρχεί στην ποίησή του , τον έφερε κοντά στην πραγματικότητα της Αλεξανδρινής εποχής . Έτσι , μιά σειρά από τα ποιήματά του είναι ιστορικά , με την έννοια πως η ιστορία είτε του δίνει τα σύμβολα γιά την έκφραση των δικών του αντιλήψεων είτε πλαισιώνει τα δικά του προσφιλή θέματα . Η ποίησή του είναι αυστηρά ανθρωποκεντρική και εγωκεντρική , η φύση είναι εξορισμένη από αυτήν , τη μόνη φορά που εμφανίζεται , παρουσιάζεται σαν μιά χαμένη ομορφιά ( θάλασσα του πρωινού ) . Η ποίησή του , αινιγματική στην αρχή , βρήκε στη συνέχεια πρωτοφανή απήχηση στο κοινό , κι' αυτό γιατί ο μοναχικός και παράδοξος ποιητής , δείχνοντας με θάρρος και ειλικρίνεια τις πληγές του - τη μοναξιά , την ανία , το αδιέξοδο - συγκίνησε όλους εκείνους που μέσα στους στίχους του αναγνώριζαν , ίσως , τον εαυτό τους , η έστω ένα...κομμάτι του . Ωστόσο , ο ποιητής έδειξε πως η αξιοπρέπεια πρέπει να αποτελεί την έσχατη ελπίδα του ανθρώπου , όσο απελπισμένος κι' αν είναι . Ποιητικά του έργα : Τείχη ( 1897 ) , Κεριά ( 1899 ) , Το πρώτο σκαλί ( 1899 ) , Θερμοπύλες ( 1903 ) , Περιμένοντας τους βαρβάρους ( 1904 ) , Επιθυμίες ( 1904 ) , Η Πόλις ( 1910 ) , Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον ( 1911 ) , Ιθάκη ( 1911 ) , Επέστρεφε ( 1912 ) , Όσο μπορείς ( 1913 ) , Ομνύει ( 1915 ) , Καισαρίων ( 1918 ) , Το διπλανό τραπέζι ( 1918 ) , Να μείνει ( 1919 ) , Ο Δαρείος ( 1920 ) , Μέρες του 1901 ( 1927 ) , Ας φρόντιζαν ( 1930 ) κ.α .
Στο έργο του περιλαμβάνονται και διάφορα πεζά κείμενα , κυρίως κριτικά σημειώματα , ταξειδιωτικές εντυπώσεις και δοκμια , που ενώ δεν προσθέτουν κάτι ιδιάιτερο ΄σ' αυτό , βοηθάνε όμως στην καλύτερη ερμηνέια του .
ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ..
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με ,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με -
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη ,
κ'επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα ,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται ,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι .
* *
Επέστρεφε συχνά κα παίρνε με τη νύχτα ,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....
1912 .
Η ΠΟΛΙΣ .
Είπες , " Θα πάγω σ' άλλη γη , θα πάγω σ' άλλη θάλασσα .
Μιά πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή .
Κάθε προσπάθειά μου μιά καταδίκη είναι γραφτή ,
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη .
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει .
Όπου το μάτι μου γυρίσω , όπου κι' αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα ."
* *
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις , δεν θα 'βρεις άλλες θάλασσες .
Η πόλις θα σε ακολουθεί . Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους . Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς ,
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις .
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις . Γιά αλλού -μην ελπίζεις -
δεν έχει πλοίο γιά σε , δεν έχει οδό .
Έτσι που τη ζωή σου χάλασες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή , σ' όλην την γη την χάλασες .
Το αφιέρωμα αυτό , τ’ αποψινό μας , στους μεγάλους μας ποιητές , είναι ένας μικρός φόρος τιμής σ’ αυτούς αλλά και ένα αφιέρωμα ψυχής σ’ ανθρώπους που αγαπάμε…
Καλό σας βράδυ…..Κ.-
No comments:
Post a Comment