ΕΝΑ “ ΧΩΡΙΑΤΟΠΑΙΔΟ “ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ ΤΟΥ 1920 ..

 

Μιά παρέα ..διανοούμενων Λιδορικιωτών της προπολεμικής εποχής , στην πλατεία της Βαθειάς .

 

 

 

   Από το " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " αριθ.φυλ. 3 του Φεβρουαρίου 1982 σας δίνουμε μιά επιστολή του Χαραλ.Θάνου , Επιτ.Επιθεωρητού Δημ .Σχολείων , που πήγε στο Ελληνικό σχολείο στο Χωριό μας , το 1920 , και περιγραφει ολοζώντανα την , τότε , ζωή του , απολαύστε τη .

 

" Με ιδιαίτερη συγκίνηση πήρα την εφημερίδα " Το Λιδωρίκι " . Και λέγω με συγκίνησε , γιατί αναμνήστικα το Λιδωρίκι του 1920 , όταν μικρός - μικρός το πρωτογνώρισα σαν έφτασα εκεί γιά να φοιτήσω στο τότε " Ελληνικό Σχολείο ". Χωριατάκος εγώ καβάλλα στο μουλάρι μας , ξεκίνησα ένα πρωινό από το χωριό μουγι΄τη χώρα , την πρωτεύουσα .

   Δειλά και παραξενεμένα προχώρησα από τις " Λάκες "γιά το κέντρο . Αποχαυνωμένος και αποξεχασμένος κοίταγα δεξιά αριστερά . Όλα μου ήταν πρωτόγνωρα . Σπίτια ψηλά , νεόχτιστα , κεραμίδια γαλλικά , παράθυρα φρεσκοβαμμένα , μαγαζιά φορτωμένα από παντός είδους εμπορεύματα μέσα και έξω κρεμασμένα . Καταστηματάρχες καλοντυμένοι με καθαρά κολλάρα και χρωματιστές γραβάτες με τον αέρα του πρωτευουσιάνου , όλα αυτά με εντυπωσίαζαν .

   Παράλληλα ένα πλήθος από χωριάτες , έμπαιναν με τα ζώα τους , άλλα φορτωμένα από χωριάτικα προιόντα και σ' άλλα καβάλλα οι ίδιοι , προχωρούσαν παρέες , παρέες γιά το κέντρο , ενώ τα κυπριά σκορπούσαν γύρω χαρακτηριστικούς ήχους μπάσους , διαπεραστικούς που παροξύνονταν σε κάθε απότομη κίνηση των ζώων ενώ αρκετά συνοδεύονταν και από κανένα σπιτόσκυλο που ακολουθούσε πιστά και μπερδευόταν δειλά και λαχανιασμένα με τη γλώσσα έξω , στα πόδια του μουλαριού που ακολουθούσε .

   Οι χωρικοί με τις χαρακρηριστικές πατατούκες που με αρκετή χάρη είχαν ράψει ειδικοί Ελληνοράφτες , τις μποκαμίσες , τις κάλτσες και τα τσαρούχια και τη γερή σκούφια στο κεφάλι καλά αγκιστρωμένη , ενώ οι γυναίκες και αυτές με τους χαρακτηριστικούς σάκκους , τις υφαντές φανέλλες , τις μπροστοποδιές και τα χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι , δεμένα με ποικίλους τρόπους ανάλογα με την ηλικία τους , αλλά και τη γυναικεία κοκκεταρία κάθε μιάς , έδιναν μιά ασυνήθιστη κίνηση στην πόλη που έσφιζε κυριολεκτικά από ζωή .

   Οι καταστηματάρχες πάντα πρόθυμοι , υποδέχονταν τους πελάτες με το χαμόγελο και τον καλό πάντα λόγο . Αυτά όλα αναλογίστικα και πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά στα μάτια μου , στο αντίκρυσμα του " Λιδωρικιού " μαζί με τη νοσταλγία των νεανικών χρόνων που λίγο - λίγο με αφήνουν , αφήνοντάς μας , μιά κάποια πικρή γεύση . Και επίκαιρα θυμάμαι τους στίχους του ποιητή :

 

“ Πικρές στιγμές που πίσω φέρνουν

γλυκειές στιγμές που δεν γυρνούν .”

 

   Και γεννάται το ερώτημα : Τόσο γλυκειά ήταν η ζωή τότε με τόσες στερήσεις που είχε ;

   Βέβαια , δεν συγκρίνεται η μιά εποχή με την άλλη από απόψεως ποιότητος ζωής . Αλλά τα χρόνια εκείνα , άλλα τα μέσα της εποχής , αλλά τα ιδανικά και επιδιώξεις τότε . Τότε οι άνθρωποι ήταν πλέον αυτάρκεις με ό,τι είχαν και ό,τι επί πλέον αποχτούσαν το χαίρονταν με την καρδιά τους . Τους έλειπε το σημερινό άγχος της καταναλωτικής κοινωνίας .    Έπειτα ήταν και το μέλλον με τις γλυκειές του προσμονές γιά κάτι το καλλίτερο ".

 

Χαράλ . Θάνος .

 

   Σύντομη , αλλά δροσερή και ολοζώντανη η περιγραφή , της τότε , Λιδορικιώτικης ζωής , από ένα παιδί του Ελληνικού Σχολείου , που απ' το χωριό του , το Δάφνο , κατέβηκε με το..μουλάρι στη.. " χώρα " , την " πρωτεύουσα " γιά να μάθει γράμματα , έφυγε απ' το μικρό του χωριό και βρέθηκε , στην " πολιτεία " όπως μας λέει , σ' ένα κόσμο αλλοιώτικο , διαφορετικό με πράγματα πρωτόγνωρα γι' αυτό . Διαβάστε με προσοχή , σε πολλά σημεία υπάρχουν στοιχεία που λείπουν ακόμα και σήμερα απ' την Λιδορικιώτικη ζωή , ειδικά η υπέροχη περιγραφή της αγοράς , αλλά και της ...συμπεριφοράς και της εμφάνισης των επαγγελματιών , πολλά θα είχαν να...διδάξουν τους σημερινούς .