ΠΡΟΚΛΗΣΗ !

 

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

 

Όλοι ξέραμε ότι στην Ελλάδα της πρωτοφανούς κρίσης πέφτουν τα πάντα εκτός από τις τιμές και την ανεργία που ανεβαίνουν. Λάθος! Ανεβαίνουν και οι επιχορηγήσεις των κομμάτων.

Απίστευτο; Απίστευτο. Προκλητικό; Προκλητικό. Αλλά πέρα για πέρα αληθινό.

Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις του υπουργείου Εσωτερικού, τα πολιτικά κόμματα επιχορηγήθηκαν το 2011 με 54,018 εκατ. ευρώ έναντι 48,8 εκατ. για το 2010 - αύξηση σχεδόν 11%.

Την ίδια στιγμή η επιχορήγηση στα κόμματα για «ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς» (η χρηματοδότηση, δηλαδή, διαφόρων κομματικών Ινστιτούτων που ένας Θεός ξέρει με ποια έρευνα και τι επιμόρφωση ασχολούνται...) έφτασε το 2011 στα 4,823 εκατομμύρια έναντι 4,357 εκατομμύρια για το 2010 - αύξηση πάνω από 10%.

Το 2012, τα χρήματα που θα πάρουν είναι ακόμη περισσότερα διότι στην επιχορήγηση θα προστεθεί και το 0,22 των εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού που θα μοιραστεί για «εκλογικές δαπάνες».

Σε αυτήν την πρόκληση του κομματικού συστήματος θα πρέπει να προστεθεί και άλλη μια σκανδαλώδης πρόβλεψη: ότι στα κόμματα αποσπώνται μόνιμοι και συμβασιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, των οποίων ο ακριβής αριθμός είναι άγνωστος (αποτελεί περίπου κρατικό μυστικό) και οι οποίοι κομματίζονται αρειμάνια στα κομματικά γραφεία αμειβόμενοι από το δημόσιο ταμείο, δηλαδή από τον έλληνα φορολογούμενο.

Σε μια διάφανη πολιτεία θα αποτελούσε στοιχειώδη υποχρέωση να δίνονται κάθε χρόνο στη δημοσιότητα τα ονόματα και οι απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων που απασχολούνται σε κομματικά γραφεία. Εντάξει, να πληρώνουμε τους κομματάρχες. Αλλά τουλάχιστον να ξέρουμε ποιους πληρώνουμε και πόσο.

Ερώτηση κρίσεως. Πώς γίνεται και στην Ελλάδα όπου όλοι δοκιμάζονται, τα κόμματα καταφέρνουν να ευημερούν; Γιατί δεν υπάρχει αυστηρός έλεγχος των δαπανών τους, οι οποίες (σε τελευταία ανάλυση) είναι δημόσιες δαπάνες αφού εκταμιεύονται από τον δημόσιο προϋπολογισμό;

Η απάντηση είναι απλή. Διότι οι ίδιοι κρατούν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Και πολιτεύονται υποσχόμενοι τη διαφάνεια όταν τα οικονομικά τους είναι ο πιο αδιαφανής τομέας της ελληνικής πολιτικής.

Η συμπεριφορά τους συνιστά πρόκληση. Πρόκληση στη δημοκρατία, ασφαλώς. Αλλά πρόκληση και σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά.

Κι η πρόκληση αυτή ασφαλώς δεν μετριάζεται όταν ο πρώην υπουργός Οικονομικών (εκείνος, δηλαδή, που μοίρασε τα λεφτά...) δηλώνει άγνοια και έκπληξη γι' αυτήν την αύξηση. Τι έγινε, δηλαδή; Ριφιφί; Του τα πήραν χωρίς να τα δώσει;

Αναρωτιέμαι τελικά αν οι κομματάρχες αντιλαμβάνονται πόση ζημιά κάνουν στον εαυτό τους και στο σύστημα που υπηρετούν. Ή αν έχουν απλώς αποφασίσει να αυτοκτονήσουν.

Αν ισχύει το δεύτερο, δεν έχω προσωπικά καμία αντίρρηση. Αρκεί να μην πάρουν μαζί τους και τη δημοκρατία.

tanea-gr