Λιδωρίκι: EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

30.1.15

EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

9-6-50 Δελφοί , Γ.Μπήλιος , Γιαν. Πίτσιος , Ε' Δημοτικού

9-6-50, Γιώργος Μπήλιος και Γιάννης Πίτσιος , μαθητές της Ε’ δημοτικού σχολείου , σε εκδρομή στους Δελφούς

Καλή σας μέρα Λιδορικιώτες ..
Καλημέρα στους φίλους του χωριού μας και της εφημερίδας μας που καθημερινά είναι κοντά μας ..
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 07:29
Δύση Ήλιου: 17:47
Σελήνη 11 ημερών

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
. Χ.
1595

Το αριστούργημα του Γουίλιαμ Σέξπιρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα κάνει πρεμιέρα στο Λονδίνο.
1823

Ανεύρεση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Τήνου, μετά το όραμα της μοναχής Πελαγίας.
1923

Υπογράφεται στη Λωζάνη η σύμβαση ανταλλαγής πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Από την εφαρμογή της σύμβασης εξαιρούνται οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και οι μουσουλμάνοι της ελληνικής Θράκης.
1945

Σοβιετικό υποβρύχιο τορπιλίζει και βυθίζει στ' ανοιχτά του Ντάντσιχ το γερμανικό πλοίο Βίλχελμ Γκούστλοφ, με συνέπεια να βρουν το θάνατο περίπου 8.000 γερμανοί επαναπατριζόμενοι. Το επεισόδιο αυτό ενέπνευσε τον νομπελίστα γερμανό συγγραφέα Γκίντερ Γκρας στο μυθιστόρημά του Σαν τον κάβουρα.
1945

Ανασυγκροτείται το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, που είχε διαλυθεί από τη δικτατορία Μεταξά.
Η φωτογραφία είναι Λιδορικιώτικη , από κάποια παρέλαση προσκόπων στο Αλωνάκι , στο βάθος αριστερά το σπίτι της Σπυριδούλας Ευσταθίου και τώρα Ρίτσας Γεωργίου .
2006

Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου εκλέγεται πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1882

Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, 32ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο μοναδικός που εξελέγη τέσσερις φορές στο αξίωμα αυτό. (Θαν. 12/4/1945)
1927

Ούλοφ Πάλμε, σουηδός πολιτικός. Διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της χώρας του, προτού δολοφονηθεί το 1986. (Θαν. 28/2/1986)
1948

Τόνι Άντονι, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Αντώνη Κόνιαρη, έλληνας κωμικός ηθοποιός. (Θαν. 14/12/2014)
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1948

Μαχάτμα (Μοχαντάς Καραμτσάντ) Γκάντι, ινδός πολιτικός, που δολοφονήθηκε από ινδουιστές εξτρεμιστές. (Γεν. 2/10/1869)
Αποφθέγματα
1951

Φέρντιναντ Πόρσε, αυστριακός κατασκευαστής αυτοκινήτων, ιδρυτής της φερώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας και σχεδιαστής του θρυλικού Σκαραβαίου. (Γεν. 3/9/1875)
2007

Νίκος Κούρκουλος, ηθοποιός και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. (Γεν. 5/12/1934)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/3001#ixzz3QIfhad7v

Οι Τρεις Ιεράρχες

56

Κάθε χρόνο, στις 30 Ιανουαρίου, η Χριστιανική Εκκλησία τιμά από κοινού τους τρεις Μεγάλους Πατέρες και Οικουμενικούς Δασκάλους, τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Στην Ελλάδα τιμώνται ως προστάτες της εκπαίδευσης και των γραμμάτων.
Η εορτή των Τριών Ιεραρχών εισήχθη στην εκκλησία στα μέσα του 11ο αιώνα από τον λόγιο και μητροπολίτη Ευχαίτων Ιωάννη Μαυρόποδα (1000-1070), επί αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Θ' του Μονομάχου (1000-1055). Σκοπός του Μαυρόποδα ήταν να παρουσιάσει τις τρεις εξέχουσες αυτές προσωπικότητες της Χριστιανοσύνης ως τους κατ’ εξοχήν υπερμάχους του τριαδικού δόγματος και να δώσει τέλος στον φατριασμό που σοβούσε στο σώμα της εκκλησίας για το ποιος από τους τρεις ιεράρχες είναι ο σπουδαιότερος. Είναι χαρακτηριστικό ότι την εποχή εκείνη μεγάλος αριθμός ιερωμένων και πιστών είχαν χωριστεί σε τρεις ομάδες: τους Ιωαννίτες, τους Γρηγορίτες και τους Βασιλείτες.
Η εορτή των Τριών Ιεραρχών, εκτός από τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα, έχει και εκπαιδευτικό στα καθ’ ημάς. Θεωρείται ως η εορτή των ελληνικών γραμμάτων, καθόσον οι τρεις ιεράρχες συνετέλεσαν στην ανάπτυξη της χριστιανική διδασκαλίας, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων. Ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας της εορτής των Τριών Ιεραρχών καθιερώθηκε στις 9 Αυγούστου του 1841 από το ακαδημαϊκό συμβούλιο του Οθωνείου Πανεπιστημίου (νυν Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών) και πρωτογιορτάστηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1842. Τα επόμενα χρόνια, ο εορτασμός επεκτάθηκε σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Απολυτίκιο

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν· αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ υμών αεί πρεσβεύουσιν.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/731#ixzz3QIfufXGO

Μαχάτμα Γκάντι
1869 – 1948

55

Ινδός πνευματικός ηγέτης και πολιτικός, η επιρροή του οποίου ξεπέρασε τα όρια της χώρας του. Θεωρείται ο πατέρας του Ινδικού εθνικισμού και ο κήρυκας της μη βίας στον 20ο αιώνα. Υπήρξε ο καταλύτης για την κατάρρευση της αποικιοκρατίας τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1869 στο Πορμπαντάρ της υπό αγγλική κυριαρχία Ινδικής επαρχίας Γκουτζαράτ. Είναι γνωστός ως «Μαχάτμα» («Μεγάλη Ψυχή» στα σανσκριτικά), χαρακτηρισμό που φέρεται να του απέδωσε το 1915 ο συμπατριώτης του νομπελίστας ποιητής και στοχαστής Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ.
Ο Γκάντι ήταν το μικρότερο παιδί του Καραμτσάντ Γκάντι, κυβερνήτη σ’ ένα από τα πριγκιπάτα του Γκουτζαράτ και της τετάρτης συζύγου του Πουτλιμπάι. Η οικογένειά του λάτρευε τον θεό Βισνού και ήταν επηρεασμένη από το θρησκευτικό κίνημα των Ζαϊνιστών, οι οποίοι αρνούνταν να σκοτώσουν ακόμη και μυρμήγκι.
Οι οικογενειακές αρχές της χορτοφαγίας, του μη τραυματισμού οποιουδήποτε ζώντος οργανισμού, της νηστείας ως μεθόδου αυτοκάθαρσης και της ανοχής προς το διαφορετικό, επηρέασαν βαθιά τον Γκάντι. Δεν τον εμπόδισαν, όμως, να κηρύξει τη δική του επανάσταση όταν ήταν έφηβος. Πέρασε μία περίοδο κατά την οποία δήλωνε άθεος, επιδιδόταν σε μικροκλοπές, κάπνιζε κρυφά και - το χειρότερο - έτρωγε κρέας. Οι γονείς του τον πάντρεψαν 13 ετών με ένα ακόμη μικρότερο κορίτσι, την Καστουρμπάι.

Ο Γκάντι στη Νότια Αφρική το 1895.
Όταν τελείωσε το σχολείο, η οικογένειά του αποφάσισε να τον στείλει στο Λονδίνο για να σπουδάσει νομικά. Στην Αγγλία, την οποία φανταζόταν ως «χώρα φιλοσόφων και ποιητών, το ίδιο το κέντρο του πολιτισμού», αγωνίστηκε σκληρά για να προσαρμοστεί στον δυτικό τρόπο ζωής. Η χορτοφαγία του γινόταν συχνά αντικείμενο χλευασμού από τους συμφοιτητές του, αλλά το ότι αναγκαζόταν να υπερασπίζεται τις αξίες του τον έκανε να βγει από το καβούκι του και να αποκτήσει μαχητικότητα. Έγινε μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του Συλλόγου Χορτοφάγων του Λονδίνου, στην οποία ανήκε και ο θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, συμμετείχε στις συνεδριάσεις τους και αρθρογραφούσε στο περιοδικό τους. Γνώρισε δυναμικούς άνδρες και γυναίκες, που τον μύησαν στη Βίβλο και την Μπαγκαβατγκίτα (Bhagavadgita), την πιο εκλαϊκευμένη έκφραση του ινδουϊσμού.
Μετά την επιστροφή του στην Ινδία το 1891, ο Γκάντι δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά, γι’ αυτό δέχθηκε με ανακούφιση μία πρόταση να εργαστεί σε ινδική εταιρεία στη Νότια Αφρική. Οι εμπειρίες του στην έντονα ρατσιστική νοτιοαφρικανική κοινωνία ήταν καθοριστικές για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Αφού ξυλοκοπήθηκε από τον λευκό οδηγό μιας άμαξας, επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του σ’ έναν λευκό επιβάτη, αφού αποχώρησε από την αίθουσα ενός δικαστηρίου, επειδή ο λευκός δικαστής απαίτησε να βγάλει το τουρμπάνι του, αποφάσισε ότι από τότε και στο εξής δεν θα δεχόταν την αδικία.
Επί πολλά χρόνια, αγωνίστηκε υπέρ των δικαιωμάτων των Ινδών μεταναστών στη Νότια Αφρική και εμπνεύστηκε την πολιτική της μη βίας ως μέσο αντίστασης στους καταπιεστές. Όπως, όμως, αναφέρουν οι βιογράφοι του, «αυτά που έκανε εκείνος για τη Νότια Αφρική ήταν λιγότερο σημαντικά απ’ ό,τι έκανε η Νότια Αφρική για εκείνον». Εκεί μετατράπηκε από δικηγόρος σε πολιτικό ηγέτη.
Το 1915 επέστρεψε στην Ινδία και δεν έφυγε ξανά από τη χώρα του, εκτός από ένα σύντομο ταξίδι στην Ευρώπη το 1931. Στην αρχή κράτησε χαμηλό προφίλ, αλλά ως το 1920 είχε γίνει η κυριότερη πολιτική φυσιογνωμία της Ινδίας. Επί των ημερών του το Ινδικό Εθνικό Κόμμα του Κογκρέσου έγινε μια μαζική πολιτική οργάνωση, που άπλωνε τις ρίζες της σε κάθε πόλη και χωριό της Ινδίας. Το μήνυμα του Γκάντι ήταν απλό: δεν την κρατούσαν υπόδουλη τα βρετανικά όπλα, αλλά οι ατέλειες των ίδιων των Ινδών.

Ο Γκάντι το 1931
Ο Γκάντι έγινε κήρυκας του ινδικού εθνικισμού και της ειρηνικής άρνησης συνεργασίας με τους βρετανούς αποικιοκράτες. Η στάση των Βρετανών απέναντί του ήταν ένα κράμα θαυμασμού, θυμηδίας, αμηχανίας, καχυποψίας και μνησικακίας. Τα ίδια συναισθήματα έτρεφαν και αρκετοί από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Όσο, όμως, οι Ινδοί συνειδητοποιούσαν ότι μπορούσαν να αντισταθούν στη Μεγάλη Βρετανία, τόσο αυξανόταν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο μεγάλες θρησκευτικές κοινότητες της αχανούς χώρας, τους ινδουιστές και τους μουσουλμάνους. Το φθινόπωρο του 1924 ο Γκάντι έκανε απεργία πείνας τριών εβδομάδων για να τους παροτρύνει να ακολουθήσουν τον δρόμο τής μη βίας. Αυτή ήταν μία από τις κυριότερες «δημόσιες νηστείες» του.
Το 1930 εφάρμοσε την πιο σημαντική από τις πολιτικές του: την αντίσταση κατά του φόρου στο αλάτι που επέβαλλαν οι Βρετανοί, οι οποίοι δεν δίσταζαν να τον φυλακίζουν με κάθε ευκαιρία. Στη φυλακή ο Γκάντι ξεκίνησε άλλη μία απεργία πείνας για να αποκτήσουν δικαιώματα οι «παρίες», που ήταν σε θέση χειρότερη και από εκείνη της χαμηλότερης κάστας. Συγχρόνως, δεν έπαυε να ζητεί την ανεξαρτησία της Ινδίας.
Μετά την νίκη του Εργατικού Κόμματος στις βρετανικές εκλογές του 1945 άρχισαν τριμερείς διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη βρετανική κυβέρνηση, στους ινδουιστές του Κογκρέσου και του Συνδέσμου των Μουσουλμάνων υπό τον δικηγόρο Μοχάμετ Τζίνα, οι οποίες κατέληξαν στο σχέδιο Μαουντμπάτεν (3 Ιουνίου 1947) και στην ίδρυση δύο νέων κυρίαρχων κρατών, της Ινδίας και του Πακιστάν (15 Αυγούστου 1947), προς μεγάλη απογοήτευση του Γκάντι, ο οποίος προσπάθησε μάταια να συμβιβάσει τις δύο πλευρές.
Το αποτέλεσμα ήταν να τον μισήσουν και οι δύο. Στις 30 Ιανουαρίου 1948, ενώ ο Γκάντι κατευθυνόταν προς τον τόπο της βραδινής του προσευχής στο Δελχί, δολοφονήθηκε από τον 39χρονο φανατικό ινδουιστή Νατουράμ Γκότσε, αυτός ο υπέρμαχος της μη βίας.
Ο Γκάντι με πολιτική και πνευματική στάση του πυροδότησε τρεις από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ου αιώνα: την επανάσταση κατά της αποικιοκρατίας, των φυλετικών διακρίσεων και της βίας. Μεταξύ των προσωπικοτήτων που επηρεάστηκαν από τη δράση του αξίζει να αναφέρουμε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις ΗΠΑ και τον Νέλσον Μαντέλα στη Νότιο Αφρική. Ανάμεσα στους θαυμαστές του συγκαταλέγονται ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, ο οποίος έβλεπε στην πολιτική της μη βίας τού Γκάντι το πιθανό αντίδοτο στη μαζική βία που εξαπολύθηκε με τη διάσπαση του ατόμου, και o σουηδός νομπελίστας οικονομολόγος Γκούναρ Μίρνταλ, που χαρακτηρίζει τον Γκάντι «φωτισμένο φιλελεύθερο σε όλα σχεδόν τα πεδία».
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/996#ixzz3QIgFCkkP

Νίκος Κούρκουλος
1934 – 2007

92

Ηθοποιός και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου επί μια δεκαετία. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Δεκεμβρίου του 1934 και μεγάλωσε στη συνοικία του Ζωγράφου. Αγάπησε πολύ τον αθλητισμό, στο γυμνάσιο έγινε ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και, όπως ο ίδιος είχε πει, εντελώς τυχαία, διαβάζοντας βιβλία για το θέατρο, πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός.
Στην απόφασή του αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο ο Μάνος Κατράκης, τον οποίο ο Κούρκουλος εκτιμούσε απεριόριστα και τον καθοδήγησε να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ' όπου αποφοίτησε το 1958. Την επόμενη χρονιά έκανε την πρώτη εμφάνισή του στο θεατρικό σανίδι το 1959, στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη και τουΔημήτρη Χορν, στην «Κυρία με τις Καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά.
Γρήγορα αναδείχθηκε σ' έναν από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θεάτρου. Πρωταγωνίστησε, ανάμεσα σε άλλα, στη Μήδεια (1959) και τον Ορέστη (1971) του Ευριπίδη, στον Οιδίποδα Τύραννο (1982) και στον Φιλοκτήτη (1991) του Σοφοκλή, στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, που ήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.
Ως επικεφαλής θιάσων, αλλά και δικού του θεάτρου στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε στα έργα: Η μικρή μας πόλη (1960), Οντίν (1962), Η κληρονόμος (1962), Σαμπρίνα (1963), Ιούλιος Καίσαρ (1964), Να ντύσουμε τους γυμνούς (1964), Λούλου (1965), Ίλια Ντάρλιγκ (ΗΠΑ-1967 σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το βραβείο TONY, Πύργος (1964), Δίκη (1971), Τάγκο (1972), Όπερα της Πεντάρας (1975), Ο Γλάρος (1976), Επιστροφή (1977), Πρόσκληση στον Πύργο (1978), Μονό Ζευγάρι (1980), Ανταπόκριση (1983), Ψηλά από τη Γέφυρα (1986) και Στην Φωλιά του Κούκου (1987).
Όμως, εκτός από σπουδαίους πρωταγωνιστής του θεάτρου, ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε κι ένας από τους μεγαλύτερους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Ο κατήφορος», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Η κυρία δήμαρχος», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Αδίστακτοι», «Ορατότης μηδέν», «Ο Αστραπόγιαννος» κ.ά. Τιμήθηκε δύο φορές με το Α' Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: το 1965 για τους «Αδίστακτους» και το 1970 για τον «Αστραπόγιαννο».
Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης των θιασαρχών του Ελληνικού Θεάτρου, (ΠΕΕΘ), ενώ από το 1994 μέχρι το θάνατό του διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Από τη θέση αυτή οραματίστηκε και δημιούργησε το Παιδικό Στέκι, την Πειραματική Σκηνή, τον Άδειο Χώρο, το Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τη Διεθνή Σκηνή και τη Θερινή Ακαδημία Θεάτρου, ενώ αναβάθμισε δραστικά τη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Παράλληλα, άνοιξε τις, για χρόνια κλειστές, πόρτες του Εθνικού Θεάτρου σε όλους τους ηθοποιούς, έκανε τον θίασο περιοδεύοντα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και προχώρησε σε μετακλήσεις ξένων σκηνοθετών.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του παρουσιάστηκαν πολλά και σημαντικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, καθώς και έργα πολλών ελλήνων συγγραφέων, σε όλες τις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου. Στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα της Άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου - Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, που ήταν το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.
Τον Μάρτιο του 2006 υπέγραψε εκ μέρους της πολιτείας την οριστική σύμβαση για την ανάθεση του έργου «Αποκατάσταση και εξοπλισμός του κτιριακού συγκροτήματος του Εθνικού Θεάτρου», που αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα οράματα της καλλιτεχνικής του θητείας. Κατά κοινή ομολογία, ήταν ένας άνθρωπος με πάθος και ειλικρίνεια που δεν δίσταζε να ομολογήσει πως όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση, το Εθνικό Θέατρο «ήταν ένας σάπιος οργανισμός που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα».
Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου του 2007, έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/221#ixzz3QIgXFPsq

Ντέμης Ρούσσος
1946 – 2015

9

Διεθνούς φήμης έλληνας τραγουδιστής, που γνώρισε παγκόσμια επιτυχία, κυρίως τη δεκαετία του ‘70. Οι πωλήσεις των δίσκων του ξεπερνούν τα 60 εκατομμύρια.
Ο Αρτέμιος Βεντούρης - Ρούσσος, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1946 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του μηχανικού και κλασσικού κιθαρίστα Γιώργου Ρούσσου και της συζύγου του Όλγας. Από μικρός σπούδασε μουσική και εντάχθηκε στην εκκλησιαστική χορωδία της ενορίας του. Μετά την Κρίση στο Σουέζ το 1956, η οικογένειά του έχασε τα πάντα και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα, συμμετείχε σε διάφορα μουσικά συγκροτήματα, ξεκινώντας από τους «The Idols» σε ηλικία 17 χρόνων. Αργότερα εντάχθηκε στους «We Five», αλλά έγινε γνωστός μέσα από τους «Aphrodite's Child», το ελληνικό συγκρότημα, που βρέθηκε στην πρωτοπορία του προοδευτικού ροκ (progressive rock). Σχηματίστηκε το Φεβρουάριο του 1968 από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου (κίμπορντς), Ντέμη Ρούσσο (φωνητικά, μπάσο), Αργύρη Κουλούρη (κιθάρες) και Λουκά Σιδερά (ντραμς).
Με έδρα το Παρίσι κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά το άλμπουμ «The End of the World», από το οποίο ξεχώρισε το «Rain and Tears», διασκευή του κλασσικού «Κανόνα» του Πάχελμπελ, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και ταυτίστηκε με τη νεανική εξέγερση του Μάη του ‘68. Ακολούθησε το «It's Five O' Clock» με την ομώνυμη μεγάλη επιτυχία, ενώ η κορυφαία στιγμή του συγκροτήματος ήταν το άλμπουμ «666», με πηγή έμπνευσης την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη. Κυκλοφόρησε το 1972, πούλησε πάνω από 20 εκατομμύρια δίσκους και θεωρείται ένα από τα πρώτα κόνσεπτ άλμπουμ (concept album, δίσκος με ενιαία θεματολογία).
Παράλληλα με τους «Aphrodite's Child» και μετά τη διάλυσή τους ακολούθησε σόλο καριέρα, με διαβατήριο τη σπουδαία τενόρο φωνή του, με τη χαρακτηριστική βραχνάδα και το εκκεντρικό του ντύσιμο (ενδυματολογικό σήμα - κατετεθέν η κελεμπία), που προανήγγειλε το κιτς του γκλαμ-ροκ (glam-rock). Πρώτη του μεγάλη επιτυχία, το τραγούδι «We Shall Dance». Ακολούθησαν τα «White Sails» (αγγλική διασκευή του τραγουδιού «Άσπρα, Κόκκινα, Κίτρινα, Μπλε» του Δήμου Μούτση), «Forever And Ever», «My Friend the Wind», «My Reason», «Velvet Mornings», «Goodbye My Love, Goodbye», «Someday Somewhere» και «Lovely Lady of Arcadia», όλα τη δεκαετία του ‘70.
Τα επόμενα χρόνια παρέμεινε μουσικά ενεργός. Πραγματοποίησε μεγάλες περιοδείες και ηχογράφησε τις μεγάλες του επιτυχίες σε διάφορες γλώσσες, που εξάπλωσαν τη φήμη του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Υδρογείου. Το 2010 έδωσε μία μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο, μετά από 37 χρόνια απουσίας από τα συναυλιακά δρώμενα της Ελλάδας.

Για πολλά χρόνια ο Ντέμης Ρούσσος έδινε μάχες με την παχυσαρκία που τον ταλαιπωρούσε. Τον Ιούνιο του 1980, όταν ζύγιζε 147 κιλά, ξεκίνησε ένα αυστηρό πρόγραμμα δίαιτας, με αποτέλεσμα μέσα σε δέκα μήνες να χάσει 50 κιλά. Το 1982 εξέδωσε το βιβλίο «A Question of Weight» («Είναι θέμα βάρους»), μαζί με τη φίλη του φωτογράφο Βερονίκ Σκαβίνσκα, στο οποίο με πάσα ειλικρίνεια περιέγραψε το πρόβλημά του με την παχυσαρκία και πώς την καταπολέμησε.
Στις 14 Ιουνίου 1985 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, όταν έπεσε θύμα αεροπειρατείας, κατά τη διάρκεια της πτήσης 847 της TWA από την Αθήνα στη Ρώμη. Οι λιβανέζοι αεροπειρατές της «Χεζμπολάχ» και της «Ισλαμικής Τζιχάντ», μόλις τον αναγνώρισαν, γιόρτασαν τα γενέθλιά του την επομένη και τον απελευθέρωσαν μαζί με άλλους τέσσερις επιβάτες πέντε ημέρες αργότερα.
Στην προσωπική του ζωή νυμφεύθηκε τρεις φορές και απέκτησε δύο παιδιά. Τον Σεπτέμβριο του 2013, παρασημοφορήθηκε από τη Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, σε τελετή που έγινε στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα. Μετά τη βράβευση δήλωσε: «Αυτό το μετάλλιο αντιπροσωπεύει την πρώτη χώρα μου, την Ελλάδα και τη δεύτερη, τη Γαλλία. Ευχαριστώ και τις δυο χώρες στις οποίες ανήκω».
Ο Ντέμης Ρούσσος πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 2015 στην Αθήνα, ύστερα από μακρά νοσηλεία στο νοσοκομείο «Υγεία».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1178#ixzz3QIgzzluB

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τήνου

2

Η εικόνα της Παναγίας, στην οποία αποδίδονται πολλά θαύματα, βρέθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1823 στο κτήμα Δοξαρά στην Τήνο. Στη θέση αυτή κτίσθηκε περικαλλής ναός, στον οποίο εναποτέθηκε η εικόνα, που απεικονίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ο Ναός της Ευαγγελίστριας στην Τήνο με το πέρασμα του χρόνου έγινε κέντρο πανελληνίου και πανορθοδόξου προσκυνήματος.
Το 1821, στις αρχές της Ελληνικής Επανάστασης, ενφανίστηκε στον ύπνο ενός γέροντα, του Μιχάλη Πολυζώνη, η Παναγία και τον διέταξε να σκάψει στον αγρό του Αντώνη Δοξαρά, έξω από την πόλη της Τήνου για να ανεύρει την εικόνα της. Πράγματι, ο μπαρμπα-Μιχάλης εκτέλεσε το θέλημά της, αλλά η εικόνα δεν βρέθηκε.
Ένα χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 1822, η μοναχή Πελαγία (κατά κόσμον Λουκία Νεγρεπόντη), που εγκαταβιούσε στο ορθόδοξο μοναστήρι της Παναγίας Κεχροβουνίου, είδε επανειλημμένα στον ύπνο της την Παναγία, η οποία τη διέταξε να παρουσιασθεί στους πρόκριτους του νησιού και να τους πείσει να συνεχίσουν τις έρευνες και να αναγείρουν ένα μικρό ναό στο κτήμα Δοξαρά.

Ο ναός της Παναγίας στην Τήνο
Οι έρευνες συνεχίστηκαν, αλλά το μόνο που βρέθηκε ήταν τα ερείπια ενός αρχαίου ναού κι ένα ξεροπήγαδο. Ύστερα από λίγο ενέσκηψε επιδημία πανώλης στην Τήνο και προς εξιλέωση της Παναγίας αποφασίστηκε να κτισθεί μικρός ναός στον αγρό του Δοξαρά.
Κατά τη διάρκεια της τελετής του θεμελίου λίθου, με έκπληξη οι παριστάμενοι είδαν το άλλοτε ξεροπήγαδο να είναι γεμάτο με δροσερό νερό. Το θεώρησαν θαύμα και με μεγαλύτερη ζέση συνέχισαν την αναζήτηση της εικόνας της Παναγίας. Εν τω μεταξύ, η πανώλη συνέχιζε το θανατηφόρο έργο της.
Στις 30 Ιανουαρίου 1823, ανήμερα της εορτής των Τριών Ιεραρχών κι ενώ οι εργασίες για την ανέγερση του ναΐσκου συνεχίζονταν με πυρετώδεις ρυθμούς, η αξίνα του εθελοντή οικοδόμου Εμμανουήλ Μάτσα ή Σπανού προσέκρουσε στην εικόνα και την έσπασε στα δύο. Μόλις το αντελήφθη, μάζεψε τα σπασμένα κομμάτια της εικόνας κι ενώ επιχειρούσε να τα προσαρμόσει, αυτά κόλλησαν ως εκ θαύματος.
Το γεγονός διαδόθηκε αστραπιαία σ’ όλο το νησί και πλήθη λαού συνέρρευσαν στο σημείο για να προσκυνήσουν τη σεπτή εικόνα. Λίγες μέρες μετά εξαφανίστηκε και η πανώλη από το νησί.
Η εικόνα είναι σχετικά μικρών διαστάσεων και παριστά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Είναι αρχαιοτάτη και αρίστης τέχνης, αν κι έχει υποστεί φθορές από πυρκαϊά και από την παραμονή της για πολλά χρόνια κάτω από το έδαφος.
Σήμερα βρίσκεται στον περικαλλή ναό που κτίσθηκε πάνω από τον αρχικό ναΐσκο με συνεισφορές των κατοίκων της Τήνου και είναι κατάκοσμη και σκεπασμένη εξ ολοκλήρου πλην των προσώπων, με χρυσό, άργυρο και με αναρίθμητα τιμαλφή και πολύτιμους λίθους, τάματα των πιστών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/884#ixzz3QIi3W884

Η πρώτη απόπειρα δολοφονίας κατά Αμερικανού Προέδρου

6

Η πρώτη απόπειρα δολοφονίας κατά Αμερικανού προέδρου σημειώθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1835, όταν ο άεργος ελαιοχρωματιστής Ρίτσαρντ Λόρενς (1800-1861) επεχείρησε να δολοφονήσει τον δημοφιλή Αμερικανό πρόεδρο Άντριου Τζάκσον (1767-1845).
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1830, ο Λόρενς, που είχε γεννηθεί στην Αγγλία, αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα. Σε μία κρίση μεγαλείου πίστευε ότι ήταν ο Άγγλος βασιλιάς Ριχάρδος Γ' και άρχισε να ντύνεται με φανταχτερά ρούχα. Διέδιδε ότι σταμάτησε να δουλεύει, επειδή η αμερικάνικη κυβέρνηση του όφειλε ένα μεγάλο ποσό και ο Αμερικανός πρόεδρος δεν επέτρεπε την εκταμίευσή του. Ακόμη, ο Λόρενς κατηγορούσε τον Τζάκσον ότι είχε σκοτώσει τον πατέρα του.
Ο Λόρενς άρχισε να παρακολουθεί στενά τον Αμερικανό πρόεδρο από τις αρχές του 1835. Στις 30 Ιανουαρίου ο Τζάκσον βρισκόταν στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον (έδρα του Κογκρέσου των ΗΠΑ) για να παραστεί στην κηδεία του βουλευτή της Νότιας Καρολίνας Γουόρεν Ντέιβις. Ο Λόρενς, οπλισμένος με δύο πιστόλια, σκόπευε να τον πυροβολήσει στην είσοδο του Καπιτωλίου, αλλά απέτυχε να βρεθεί σε απόσταση βολής.
Μετά την επιμνημόσυνη δέηση κι ενώ ο Τζάκσον κατευθυνόταν προς την έξοδο του Καπιτωλίου, ο Λόρενς, που είχε κατορθώσει να εισέλθει απρόσκλητος στο κτίριο, παραφύλαγε πίσω από μία κολώνα και τον πυροβόλησε. Για καλή τύχη του Αμερικανού προέδρου, το όπλο μπλόκαρε. Ο Λόρενς πυροβόλησε ξανά κατά του Τζάκσον με το δεύτερο όπλο, το οποίο και αυτό έπαθε αφλογιστία. Σχεδόν αμέσως ακινητοποιήθηκε από τους παριστάμενους, ενώ και ο ίδιος ο πρόεδρος (έμπειρος στρατιωτικός και με πολλές μονομαχίες στο ενεργητικό του) τον χτύπησε πολλές φορές με το μπαστούνι του.
Ο Λόρενς προσήχθη σε δίκη στις 11 Απριλίου 1835 σε αίθουσα του Δημαρχείου της Ουάσιγκτον. Την κατηγορία υποστήριξε ο δικηγόρος και ποιητής Φράνσις Σκοτ Κι (γνωστός ως ο στιχουργός του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ «The Star- Spangled Banner»), o οποίος ζήτησε την ενοχή του Λόρενς. Αντίθετη άποψη είχαν οι ένορκοι, οι οποίοι τον αθώωσαν μετά από διάσκεψη μόλις πέντε λεπτών, κρίνοντας μη καταλογιστή την πράξη του ένεκα της ψυχασθένειάς του. Στη δίκη αποκαλύφθηκε ότι και τα δύο όπλα του εγκλήματος παρουσίαζαν ευαισθησία στην υγρασία και εξ αυτού του λόγου δεν εκπυρσοκρότησαν κατά τη διάρκεια της δολοφονικής απόπειρας. Εκείνη την ημέρα στην Ουάσινγκτον επικρατούσε ομίχλη και η υγρασία ήταν αυξημένη. Ο Ρίτσαρντ Λόρενς πέρασε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του μέχρι το 1861, οπότε πέθανε, σε διάφορα ψυχιατρικά καταστήματα.
Ο Τζάκσον πίστευε, όπως και πολλοί άλλοι στην Ουάσιγκτον, ότι το χέρι τού παρ’ ολίγον δολοφόνου του όπλισαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Μάλιστα, κατονόμασε τον πρώην αντιπρόεδρό του και γερουσιαστή Τζον Καλχούν και τον επίσης γερουσιαστή Τζορτζ Ποϊντέξτερ. Ο Καλχούν από του βήματος της Γερουσίας αρνήθηκε κατηγορηματικά οποιαδήποτε ανάμιξη στην απόπειρα, ενώ ο Ποϊντέξτερ βρέθηκε σε δυσκολότερη θέση, επειδή είχε προσλάβει παλαιότερα τον Λόρενς για να του βάψει το σπίτι. Οι ψηφοφόροι του στο Μισισιπή, όπου εκλεγόταν, δεν πείστηκαν από τις εξηγήσεις του και τον καταψήφισαν στις εκλογές. Πάντως και για τους δύο πολιτικούς δεν έχει προκύψει η παραμικρή ένδειξη για συμμετοχή τους στην απόπειρα δολοφονίας κατά του Τζάκσον.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/595#ixzz3QIiPZjPr

Ματωμένες Κυριακές

Με τον όρο Ματωμένη Κυριακή (Bloody Sunday για τους αγγλομαθείς, Domhnach na Fola στα ιρλανδικά) εννοούμε τέσσερα διαφορά αιματηρά γεγονότα, που έλαβαν χώρα από το 1887 έως το 1972, και συνδέονται με τις αγγλοϊρλανδικές σχέσεις.

Α' Ματωμένη Κυριακή (13 Νοεμβρίου 1887)

Στις 13 Νοεμβρίου 1887, οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί διοργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση στο Λονδίνο για να καταγγείλουν τη βρετανική πολιτική στο Ιρλανδικό και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Τόρυδων (Συντηρητικών).
Οι 10.000 διαδηλωτές έφθασαν στην Πλατεία Τραφάλγκαρ με πορείες από διάφορα σημεία του εργατικού Ανατολικού Λονδίνου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε η μορφή του διάσημου ιρλανδού συγγραφέα και ακτιβιστή Τζορτζ Μπέρναρ Σο. Οι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με 2.000 αστυνομικούς και 400 στρατιώτες, που ήταν αποφασισμένοι να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν την πλατεία. Από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, τρεις διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους και 200 χρειάστηκαν νοσηλεία σε νοσοκομείο. Οι επικεφαλής συνδικαλιστές της πορείας συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν για έξι εβδομάδες.
Η «Ματωμένη Κυριακή» του 1887 αφύπνισε τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις της Μεγάλη Βρετανίας, οι οποίες απέσυραν την υποστήριξή τους στο Κόμμα των Ουίγων (Φιλελευθέρων) και προχώρησαν στην ίδρυση του Εργατικού Κόμματος στις 27 Φεβρουαρίου 1900.

Β' Ματωμένη Κυριακή (31 Αυγούστου 1913)

Το 1913, ο πληθυσμός του αγγλοκρατούμενου Δουβλίνου βίωνε την έσχατη ένδεια. 26.000 οικογένειες ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες σε 5.000 παραπήγματα, ενώ ο δείκτης της παιδικής θνησιμότητας ήταν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη (142 θάνατοι ανά 1.000 κατοίκους). Η ανεργία θέριζε και όσοι είχαν δουλειά προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Στις 26 Αυγούστου 1913 ξεκίνησε η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Ιρλανδίας, που διήρκεσε μαζί με την ανταπεργία των εργοδοτών έως τις 18 Ιανουαρίου 1914. Της απεργιακής κινητοποίησης ηγούνταν οι τραμβαγιέρηδες, με επικεφαλής τον συνδικαλιστικό θρύλο της Ιρλανδίας Τζέιμς Λάρκιν. Την Κυριακή 31 Αυγούστου σε μία από τις διαδηλώσεις τους στην οδό Σάκβιλ του Δουβλίνου (σήμερα οδός Ο' Ντόνελ) χτυπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο απεργοί και να τραυματισθούν εκατοντάδες.
Ο μεγάλος ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς έγραψε το ποίημα «Σεπτέμβρης 1913» για να εκφράσει τη συμπαράστασή του στον αγώνα των εργαζομένων και την απέχθειά του για την καθολική μπουρζουαζία της πόλης και την Εκκλησία που την υποστήριζε.
Η ανταπεργία (λοκάουτ) των εργοδοτών προκάλεσε δυσεπίλυτα προβλήματα στους εργαζομένους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την απεργία και να επιστρέψουν στις δουλειές τους στις 18 Ιανουαρίου 1914.

Γ' Ματωμένη Κυριακή (21 Νοεμβρίου 1920)

Βρισκόμαστε στο μέσο του Ιρλανδικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1919-1921) και η Κυριακή 21 Νοεμβρίου δικαιολόγησε τον χαρακτηρισμό της.
Η ημέρα στο Δουβλίνο άρχισε με τη δολοφονία 14 άγγλων πρακτόρων και ντόπιων συνεργατών τους από τον γνωστό μας Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA). Η απάντηση των κατακτητών εκδηλώθηκε το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Πυροβολούν στο ψαχνό και σκοτώνουν 15 φιλάθλους κατά τη διάρκεια του αγώνα ιρλανδικού ποδοσφαίρου μεταξύ Τιπερέρι και Δουβλίνου στο Κροκ Παρκ του Δουβλίνου. Οι δυνάμεις κατοχής υποστήριξαν ότι δέχθηκαν πυρά από φιλάθλους - μέλη του IRA.
Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλο το βράδυ χωρίς νεκρούς. Όμως, στο Κάστρο του Δουβλίνου, που είχε μετατραπεί σε φυλακή, βρίσκονται νεκροί τρεις πολιτικοί κρατούμενοι, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Συνολικός απολογισμός της τρίτης κατά σειρά «Ματωμένης Κυριακής»: 32 νεκροί.

Δ' Ματωμένη Κυριακή (30 Ιανουαρίου 1972)

Η πιο γνωστή «Ματωμένη Κυριακή», επειδή εξυμνήθηκε από καλλιτέχνες του ροκ, όπως οι U2 («Sunday Bloody Sunday»), Stiff Little Fingers («Bloody Sunday»), Τζον Λένον («Sunday Bloody Sunday», «The Luck of the Irish») και Πολ ΜακΚάρτνεϊ («Give Ireland Βack to the Irish»).
Συνέβη την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 1972 στο Ντέρυ της Βορείου Ιρλανδίας, όταν άγγλοι στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων άνοιξαν πυρ κατά μιας ειρηνικής πορείας 10.000 καθολικών, που ζητούσαν την αποχώρηση των Βρετανών από τη Βόρειο Ιρλανδία και ένωσή της με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. 26 διαδηλωτές σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους και 6 παιδιά. Πολλοί διαδηλωτές πυροβολήθηκαν πισώπλατα, καθώς έτρεχαν να αποφύγουν τα επελαύνοντα τεθωρακισμένα οχήματα των Βρετανών.
Η διεθνής κατακραυγή που ξέσπασε ανάγκασε τη Συντηρητική κυβέρνηση του Έντουαρντ Χηθ να προχωρήσει σε έρευνα του αιματηρού συμβάντος. Ο αρχιδικαστής Γουάιτζερι, που επελήφθη της υποθέσεως, δεν απέδωσε ευθύνες στους στρατιώτες, επειδή δέχθηκε τον ισχυρισμό τους ότι πυροβολήθηκαν πρώτοι από κάποιους διαδηλωτές, παρά τις περί του αντιθέτου καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. Το περιστατικό επανήλθε στην επικαιρότητα το 1998, όταν ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, ανέθεσε στον Λόρδο Σάβιλ να επανεξετάσει την υπόθεση. Το πόρισμα αναμένεται...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/341#ixzz3QIiifL3r

Φέρντιναντ Πόρσε
1875 – 1951

39

Θρυλικός μηχανικός αυτοκινήτων και ιδρυτής της φερώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας (Porsche).
Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1875 στο Λίμπερετς της Τσεχίας, που τότε ανήκε στην Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία. Από μικρός έδειξε κλίση στις βίδες και τα κατσαβίδια, δουλεύοντας στο μηχανουργείο του πατέρα του, παράλληλα με τη φοίτησή του σε νυχτερινό σχολείο. Δεν έλαβε ποτέ του ανώτερη εκπαίδευση, αλλά σε ηλικία 23 ετών παρουσίασε το πρώτο του μοντέλο, με τελική ταχύτητα 56 χιλιομέτρων.
Το 1902 κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Έγινε οδηγός του διαδόχου του θρόνου Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου, η δολοφονία του οποίου το 1914 στο Σεράγεβο προκάλεσε την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η φήμη του ως ικανού μηχανικού γρήγορα έκανε το γύρο της Κεντρικής Ευρώπης και το 1906 ξεκινά τη συνεργασία του με την Daimler (προδρόμου της Mercedes), ως επικεφαλής σχεδιαστής και αργότερα ως τεχνικός διευθυντής. Παράλληλα, σχεδιάζει αγωνιστικά αυτοκίνητα, που κάνουν θραύση στα ράλι. Το 1917 αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ του Πολυτεχνείου της Βιέννης.
Τo όνειρο του Πόρσε ήταν η κατασκευή ενός μικρού, ελαφρού αυτοκινήτου, προσιτού στον πολύ κόσμο. Η Mercedes απορρίπτει το σχέδιό του κι αυτός την εγκαταλείπει το 1929. Προσλαμβάνεται στη Στάγιερ, η οποία γρήγορα θα καταρρεύσει οικονομικά, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ο Πόρσε μένει άνεργος.

Αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια του και το 1931 ιδρύει τη δική του εταιρεία, με τίτλο το επώνυμό του. Επικεντρώνεται στο σχεδιασμό ενός οικογενειακού αυτοκινήτου, προσελκύοντας το ενδιαφέρον του Αδόλφου Χίτλερ, που φιλοδοξεί κάθε Γερμανός να έχει το δικό του αυτοκίνητο και τρακτέρ.
Το 1934 λαμβάνει την έγκριση και παρουσιάζει την πρώτη εκδοχή του γνωστού μας «Σκαραβαίου», του πιο επιτυχημένου μοντέλου στην ιστορία της αυτοκίνησης. Το «λαϊκό αυτοκίνητο», όπως ονομάστηκε (Volkswagen στα γερμανικά), σηματοδότησε τη δημιουργία της γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας «Φολξβάγκεν» το 1937.
Η «Πόρσε» πήρε και άλλα συμβόλαια από το Γ' Ράιχ για το σχεδιασμό και κατασκευή των αρμάτων μάχης «Τάιγκερ» και «Έλεφαντ». Παράλληλα, σχεδίαζε αγωνιστικά που ανταγωνίζονταν τα αντίστοιχα της Mercedes σε ράλι που άφησαν ιστορία προπολεμικά. Το 1937 τιμήθηκε από το ναζιστικό καθεστώς με το Εθνικό Βραβείο για την Τέχνη και την Επιστήμη.
Μετά την πτώση του Γ' Ράιχ, ο Πόρσε συλλαμβάνεται από τους συμμάχους ως εγκληματίας πολέμου (15 Δεκεμβρίου 1945) και περνά 20 μήνες στη φυλακή. Την πατρική επιχείρηση αναλαμβάνει ο γιος του Φέρι, που επικεντρώνεται στο σχεδιασμό των πανάκριβων σπορ αυτοκινήτων, αρχής γενομένης με το μοντέλο 911. Στην Πόρσε εισέρευσε ζεστό χρήμα, γιατί η Φολξβάγκεν αναγνώρισε στον Φέρντιναντ Πόρσε δικαιώματα για κάθε σκαραβαίο που κατασκεύαζε.
Ο Φέρντιναντ Πόρσε υπέστη βαρύ εγκεφαλικό στα τέλη του 1950 και πέθανε στις 30 Ιανουαρίου 1951, σε ηλικία 76 ετών. Το 1999 ανακηρύχθηκε μεταθανάτια «Μηχανικός του Αιώνα» από το σινάφι του αγωνιστικού αυτοκινήτου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/220#ixzz3QIjCfuC6
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ