Στην εφημερίδα " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " του Γιώργου Καψάλη , στο φυλ. 19 του Ιυονίου 1983 , βρήκαμε ένα υπέροχο κομμάτι γραμμένο από τον Δημ . Κ . Υφαντή , με τίτλο " ΠΑΛΙΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΛΙΔΩΡΙΚΙ ", θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε αξονική ..τομογραφία , της τότε Λιδορικιώτικης ζωής , και όχι μόνο , αλλά κυρίως της ζωής των παιδιών - μαθητών , που ήταν απ' τα γύρω χωρίά και πήγαιναν σχολείο στο χωριό μας .
Απολαύστε το :
" Σταματάω στο 1924 , στη χρονιά που ιδρύθηκε το Γυμνάσιο , μιά χρονολογία που θα πρέπει να θεωρείται ιστορική γιά την επαρχία Δωρίδος και σαν βαρυσήμαντο γεγονός γιά τους κατολικους της , γιατί έδωσε μιά καινούργια πνοή στην παραμελημένη αυτή περιοχή της Ρούμελης . Μέχρι τότε , σ' όλο το Νομό Φωκίδας που ήταν ακόμα ενωμένος με το Νομό Φθιώτιδας , Γυμνάσιο υπήρχε μονάχα στην Άμφισσα , το περίφημο Γιαγτζείο , που είχε γίνει με δωρεά του μεγάλου ευεργέτη Γιαγτζή , κι' εκεί έπρεπε να πάει , όποιο παιδί ήθελε κι είχε " τα δυνάματα " ν' ακολουθήσει γυμνασιακές σπουδές . Όμως αυτό ήταν πολύ δύσκολο , αν όχι αδύνατο , γιά τα φτωχοπαίδια της άγονης Δωρίδας , που γιά να πάνε στα Σάλωνα , ιδίως εκείνα απ' τα ορεινά χωριά , θάπρεπε να περπατάνε 20 ώρες ως που να φτάσουν , και τα έξοδα ήταν βαρειά κι' αβάσταχτα , γιατί θα πλήρωναν γιά ενοίκιο , γιά διατροβή , γιά εγγραφές και βιβλία , ενώ στα πιό πολλά σπίτια υπήρχαν μεγάλες στερήσεις και με σκληρή βιοπάλη πάσχιζαν οι φτωχοί ξωμάχοι γιά το ψωμί της χρονιάς . Έτσι , λιγοστά ήταν τα παιδιά που μπορούσαν να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο , ενώ γιά τ' άλλα ήταν αδύνατο και νατο σκεφτούνε ακόμα .
Γι' αυτό , άλλωστε , έχω και προσωπική εμπειρία , γιατί , όταν τέλειωσα το Ελληνικό σχολείο , επειδή δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα γιά να πάω στο Γυμνάσιο , κάθησα δυό χρόνια έτσι , κι' ασχολήθηκα με διάφορες δουλειές μέχρι που ιδρύθηκε το Γυμνάσιο στο Λιδορίκι . Πάλι καλά , όμως , που υπήρχαν , εκείνη την εποχή , τα Ελληνικά σχολεία , τα σχολαρχεία , απ' τα οποία είχε τέσσερα και η Δωρίδα και μπόραγαν , κάπως ευκολότερα , τα φτωχοχωριατόπαιδα να φοιτήσουν σ' αυτά και να βελτιώσουν , τις γνώσεις τους γιά κάποιο καλύτερο μέλλον , γιατί βρίσκονται πιό κοντά στα χωριά και τη βόλευαν οικονομικότερα .
Επί τέλους , είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και ιδρύθηκε το Γυμνάσιο στο Λιδορίκι και θα πρέπει να θεωρείται σαν πολυθρύλητο το γεγονός αυτό , γιατί ήταν ευεργέτημα γιά την περιοχή κι' ανακουφίστηκε κάπως ο κόσμος της Δωρίδας . Τον πρώτο χρόνο λειτούργησε σαν ημιγυμνάσιο με δυό τάξεις - τετρατάξια ήταν τότε τα Γυμνάσια -και φοίτησαν καμιά 40ριά μαθητές στην α΄τάξη με δυό μαθήτριες τη Βασιλική Καγκάλου απ' το Λιδορίκι και την Ελένη Γραββάνη , απ' το Κροκύλειο και καμιά 30ριά στη β' τάξη μαζί με μιά μαθήτρια ,την Αφροδίτη Ππαζαχαρίου πάλι απ' το Κροκύλειο . Γυμνασιάρχης διορίστηκε ο Παπαθανασίου πούρθε απ' το Γυμνάσιο της Άμφισσας , στο οποίο υπηρετούσε σαν φιλόλογος , κι' ήταν γνωστός σ' όλους με την προσωνυμία , ο " Μαύρος " , μαθηματικός ο Γεροντόπουλος , που ήταν απ' τη Γαστούνη της Ηλείας , ιστορικός - φιλόλογος ο Πρωτοπαπάς απ' τη Σκαλούλα . Θρησκευτικά μας έκανε ο παπάς ο Νικολάου που ήταν πρόσφυγας απ' τη Μ. Ασία και εφημέριος στο Λιδορίκι μαζί με τον παπά Τσονάκα . Αυτός μας έκανε και Γαλλικά γιατί , όταν έγινε σκέψη γιά καθηγητή Γαλλικής , είχε πει στον Γυμνασιάρχη " ξέρω εγώ Γαλλικά να διδάξω τους...παίδας ".
Έτσι , με λιγοστό διδακτικό προσωπικό και με φτωχικά μέσα , αλλά με πολλή αισιοδοξία κι' ευοίωνες προοπτικές , άρχισε να λειτουργεί την ιστορική εκείνη χρονιά το Γυμνάσιο Λιδορικίου . Τον άλλο χρόνο έγινε ολοκληρωμένο Γυμνάσιο με παραπάνω από 100 μαθητές αλλά και με πολλές στεναχώριες από άποψη χώρου , γιατί το οίκημα στο οποίο στεγαζόταν ήταν μικρό γιά τις τέσσερις τάξεις , δοθέντος ότι μαθήματα γίνονταν τότε πρωί κι' απόγευμα , εκτός από Τετάρτη και Σάββατο . Τη δεύτερη χρονιά είχε έρθει Γυμνασιάρχης ο Ηπειρώτης γερο..Χαραλάμπης - ο Παπαθανασίου είχε μετατεθεί στο Γυμνάσιο της Άμφισσας - και μαθηματικός ήταν πάλι ο Γεροντόπουλος , φιλόλογοι οι Μητρόπουλος , Χαραλαμπόπουλος και Ξανάλατος , θεολόγος ο Μητατάκης , φυσικός ο Ππαναστασίου , γυμναστής ο Κώστας Σίδερης και δεν θυμάμαι ποιός άλλος ακόμα , και το Γυμνάσιο άρχισε να λειτουργεί κανονικά και οι μαθητές με τα χρόνια αυξάνονταν και πληθύνονταν .
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι......
Απολαύστε το :
" Σταματάω στο 1924 , στη χρονιά που ιδρύθηκε το Γυμνάσιο , μιά χρονολογία που θα πρέπει να θεωρείται ιστορική γιά την επαρχία Δωρίδος και σαν βαρυσήμαντο γεγονός γιά τους κατολικους της , γιατί έδωσε μιά καινούργια πνοή στην παραμελημένη αυτή περιοχή της Ρούμελης . Μέχρι τότε , σ' όλο το Νομό Φωκίδας που ήταν ακόμα ενωμένος με το Νομό Φθιώτιδας , Γυμνάσιο υπήρχε μονάχα στην Άμφισσα , το περίφημο Γιαγτζείο , που είχε γίνει με δωρεά του μεγάλου ευεργέτη Γιαγτζή , κι' εκεί έπρεπε να πάει , όποιο παιδί ήθελε κι είχε " τα δυνάματα " ν' ακολουθήσει γυμνασιακές σπουδές . Όμως αυτό ήταν πολύ δύσκολο , αν όχι αδύνατο , γιά τα φτωχοπαίδια της άγονης Δωρίδας , που γιά να πάνε στα Σάλωνα , ιδίως εκείνα απ' τα ορεινά χωριά , θάπρεπε να περπατάνε 20 ώρες ως που να φτάσουν , και τα έξοδα ήταν βαρειά κι' αβάσταχτα , γιατί θα πλήρωναν γιά ενοίκιο , γιά διατροβή , γιά εγγραφές και βιβλία , ενώ στα πιό πολλά σπίτια υπήρχαν μεγάλες στερήσεις και με σκληρή βιοπάλη πάσχιζαν οι φτωχοί ξωμάχοι γιά το ψωμί της χρονιάς . Έτσι , λιγοστά ήταν τα παιδιά που μπορούσαν να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο , ενώ γιά τ' άλλα ήταν αδύνατο και νατο σκεφτούνε ακόμα .
Γι' αυτό , άλλωστε , έχω και προσωπική εμπειρία , γιατί , όταν τέλειωσα το Ελληνικό σχολείο , επειδή δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα γιά να πάω στο Γυμνάσιο , κάθησα δυό χρόνια έτσι , κι' ασχολήθηκα με διάφορες δουλειές μέχρι που ιδρύθηκε το Γυμνάσιο στο Λιδορίκι . Πάλι καλά , όμως , που υπήρχαν , εκείνη την εποχή , τα Ελληνικά σχολεία , τα σχολαρχεία , απ' τα οποία είχε τέσσερα και η Δωρίδα και μπόραγαν , κάπως ευκολότερα , τα φτωχοχωριατόπαιδα να φοιτήσουν σ' αυτά και να βελτιώσουν , τις γνώσεις τους γιά κάποιο καλύτερο μέλλον , γιατί βρίσκονται πιό κοντά στα χωριά και τη βόλευαν οικονομικότερα .
Επί τέλους , είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και ιδρύθηκε το Γυμνάσιο στο Λιδορίκι και θα πρέπει να θεωρείται σαν πολυθρύλητο το γεγονός αυτό , γιατί ήταν ευεργέτημα γιά την περιοχή κι' ανακουφίστηκε κάπως ο κόσμος της Δωρίδας . Τον πρώτο χρόνο λειτούργησε σαν ημιγυμνάσιο με δυό τάξεις - τετρατάξια ήταν τότε τα Γυμνάσια -και φοίτησαν καμιά 40ριά μαθητές στην α΄τάξη με δυό μαθήτριες τη Βασιλική Καγκάλου απ' το Λιδορίκι και την Ελένη Γραββάνη , απ' το Κροκύλειο και καμιά 30ριά στη β' τάξη μαζί με μιά μαθήτρια ,την Αφροδίτη Ππαζαχαρίου πάλι απ' το Κροκύλειο . Γυμνασιάρχης διορίστηκε ο Παπαθανασίου πούρθε απ' το Γυμνάσιο της Άμφισσας , στο οποίο υπηρετούσε σαν φιλόλογος , κι' ήταν γνωστός σ' όλους με την προσωνυμία , ο " Μαύρος " , μαθηματικός ο Γεροντόπουλος , που ήταν απ' τη Γαστούνη της Ηλείας , ιστορικός - φιλόλογος ο Πρωτοπαπάς απ' τη Σκαλούλα . Θρησκευτικά μας έκανε ο παπάς ο Νικολάου που ήταν πρόσφυγας απ' τη Μ. Ασία και εφημέριος στο Λιδορίκι μαζί με τον παπά Τσονάκα . Αυτός μας έκανε και Γαλλικά γιατί , όταν έγινε σκέψη γιά καθηγητή Γαλλικής , είχε πει στον Γυμνασιάρχη " ξέρω εγώ Γαλλικά να διδάξω τους...παίδας ".
Έτσι , με λιγοστό διδακτικό προσωπικό και με φτωχικά μέσα , αλλά με πολλή αισιοδοξία κι' ευοίωνες προοπτικές , άρχισε να λειτουργεί την ιστορική εκείνη χρονιά το Γυμνάσιο Λιδορικίου . Τον άλλο χρόνο έγινε ολοκληρωμένο Γυμνάσιο με παραπάνω από 100 μαθητές αλλά και με πολλές στεναχώριες από άποψη χώρου , γιατί το οίκημα στο οποίο στεγαζόταν ήταν μικρό γιά τις τέσσερις τάξεις , δοθέντος ότι μαθήματα γίνονταν τότε πρωί κι' απόγευμα , εκτός από Τετάρτη και Σάββατο . Τη δεύτερη χρονιά είχε έρθει Γυμνασιάρχης ο Ηπειρώτης γερο..Χαραλάμπης - ο Παπαθανασίου είχε μετατεθεί στο Γυμνάσιο της Άμφισσας - και μαθηματικός ήταν πάλι ο Γεροντόπουλος , φιλόλογοι οι Μητρόπουλος , Χαραλαμπόπουλος και Ξανάλατος , θεολόγος ο Μητατάκης , φυσικός ο Ππαναστασίου , γυμναστής ο Κώστας Σίδερης και δεν θυμάμαι ποιός άλλος ακόμα , και το Γυμνάσιο άρχισε να λειτουργεί κανονικά και οι μαθητές με τα χρόνια αυξάνονταν και πληθύνονταν .
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι......
No comments:
Post a Comment