29.3.08

O ZΩΝΤΑΝΟΣ Ο ...ΧΩΡΙΣΜΟΣ... Γ.'

   Μπήκε το ζευγάρι στο αυτοκίνητο , αφού , γιά μισή ώρα σχεδόν , φιλούσε κι αποχαιρετούσε όλους τους χωριανούς , ένα  - ένα . Κανένας δεν είχε μείνει ασυγκίνητος . Όλοι έκλαιγαν .

   Ο κόσμος που τους συνόδευε , πήρε το δρόμο του γυρισμού , αμίλητος και συγκλονισμένος . Που και που κανένα πνιχτό γυναικείο αναφιλητό μονάχα . Ο καθένας τέτοιες στιγμές σωπαίνει κι εύχεται μέσα του να μη βρεθεί σε παρόμοια θέση :

   Να φεύγει δηλαδή απ' τον τόπο του και να ζει στα ξένα , πλένοντας πιάτα , στρώνοντας γραμμές τραίνων η πουλώντας φιστίκια και μπανάνες με το καροτσάκι . Και νάρχεται ο Αιρίστας ( Ιρλανδός ) αστυφύλακας , με τον αγγλοσαξονικό υπεροπτισμό του , να σε βλέπει σα μύγα και να σου αναποδογυρίζει το καροτσάκι με την πραμάτεια σου . Κι εσύ , ανήμπορος , μη ξέροντας ούτε τη γλώσσα , να μη μπορείς να κάνεις τίποτα . Και να κάνεις οικονομίες αιματηρές , γιά να στέλνεις τα τσέκια στους γονείς σου , να βγάλουν τα χρέη τους . Κι οι εδώ έμποροι , που κρατούσαν και την αλληλογραφία , να κρατάνε και τα δολλάριά σου γιά δυό τρεις μήνες ( άτοκα κεφάλαια ) και τη μιά οκά ζάχαρη των δικών σου να τη γράφουν στα βερεσέδια τους διπλή ..τριπλή και..."  τράβα κορδέλα ".

   Δυστυχώς , δεν υπάρχει σπίτι Λιδωρικιώτικο που να μην πλήρωσε τον " κεφαλικό " αυτό φόρο της μετανάστευσης . ΟΥΤΕ  ΕΝΑ ! Και πολλοί συγχωριανοί μας έμειναν γιά πάντα εκεί πέρα κι άφησαν τα κόκκαλά τους στην ξένη γη . Πολλοί μάλιστα πήγαν άκλαυτοι , χωρίς καντήλι και λιβάνι .

   Τέσσερα παιδιά του παππούλη μου , του γέρο - Κοκκαλάκη , έφυγαν γιά την Αμερική . Ο μόνος που γύρισε , ήταν ο πατέρας μου , γιά να υπερασπίσει την πατρίδα και να διώξει τον Τούρκο ..πέρα στην " Κόκκινη Μηλιά " , όπως τους έλεγε ο βάρδος Ματσούκας . Τ' άλλα τα τρία έμειναν εκεί . Έμειναν και δε γύρισαν ποτέ . άφησαν εκεί τα κόκκαλά τους....

   Έτσι καταγράφηκαν , φίλοι μου , στην παιδική ψυχούλα του αλησμόνητου Αλέκου οι πικρές στιγμες του αποχωρισμού , φαρμακωμένοι... αυτοί που έφευγαν , φαρμακωμένοι κι' αυτοί που ..έμεναν....κι' όλοι θ' αναρωτιούνταν , άραγε , θα ξανανταμώσουν ποτέ ;

No comments: