Άνθισε πάλι η…γριούλα τσετσεκιά μας , στην αυλή ,
την είχε , με τα ίδια της τα χέρια , η μάνα φυτεμένη…
χρόνια..μας καλωσόριζε , πάντα θλιμμένη , σιωπηλή…
απ’ τον καιρό που χάθηκ’ η κυρά της , η καημένη…
Άνοιξες , καλοκαίρια και χειμώνες , πάντα..εκεί. ,
ακοίμητος φρουρός , πλάι στο λιθαρένιο σκαλοπάτι ,
για μένα όμως ήταν πάντα μια.. αγιάτρευτη..πληγή …
να ζη η έρμη η τσετσεκιά και να ν’η μάνα μας ..φευγάτη .
Χίλιες φορές μου ‘χει περάσει η σκέψη απ’ το …μυαλό… .
να την αφήσω απότιστη καιρό , να ξεραθεί , να..σβήσει ,
λες κι’ αν χαθεί αυτό τ’αθώο το λουλουδάκι το φτωχό…
θα γίνει… θαύμα και κοντά μας πάλι η μάνα θα γυρίσει…
Μα όμως την ποτίζω , την προσέχω , σαν.. μικρή μου αδερφή…
από ..καμάρι γαληνεύω…σαν την βλέπω να…ανθίζει…
δεν ξέρω τι άραγε να σκέφτεται σαν με κοιτάει..αυτή..
μα εμένα όταν την κοιτάω , τη μάνα…πάντα μου θυμίζει…..K .-
Λιδορίκι 19 07 07
No comments:
Post a Comment