Δυό χαρακτηριστικές φωτογραφίες απ' τη ζωή των πρώτων Δωριέων μεταναστών στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα .Πρίν από μερικές μέρες κάναμε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στους Λιδορικιώτες , με την..ευρεία έννοια , πρωτομετανάστες στην Αμέρικα , είναι γνωστή η εκεί ζωή τους , σκληρή , δύσκολη , ασυνήθιστη γιά τους αγνούς Δωριείς , που έφυγαν από μιά φτωχιά αλλά ζεστή κι' αγαπημένη Πατρίδα , κι' έπεσαν στο..λάκκο με τα φίδια . Έχουν μείνει όμως , εκτός απ' τα πολλά δυσάρεστα , κάποια ...φωτεινά διαλείμματα στην καθημέρινότητά τους , χαρακτηριστικά του...θανατηφόρου Λοιδορικιώτικου χιούμορ .
Σε μιά απ' τις φωτογραφίες που δημοσιεύσαμε , υπήρχε κι' ο παπούς μου , ο Γιώργος Καψάλης , κάπου στην πρώτη η δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα , δεν τον γνώρισα τον παπού μου , και τόχω παράπονο που δεν γνωρισα παπούδες και γιαγιάδες , απ' τις διηγήσεις όμως των γονιών μου και άλλων συγγενών έμαθα κάποια πράγματα γι' αυτόν . Ήταν πολύ καλαμπουρτζής , με το χαρακτηριστικό ..σκληρό Λιδορικιώτικο χιούμορ , που ξεπερνάει , πολλές φορές , τα ανεκτά όρια κι' ενοχλεί , αυτό είναι κι' ένα απ' τα ..οικογενειακά μας ..ελαττώματα , θα σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία απ' τη ζωή του στην Αμερική μαζί με τους άλλους΄Λιδορικιώτες , φυσικά , ξέχασα να σας πω πως τον παπού μου τον παραγκώμιαζαν " Ψιττακό " , δηλαδή παπαγάλο , το γιατί δεν το γνωρίζω .
Στην Αμερική λοιπόν όταν πήγαν οι χωριανοί μας μετανάστες , έμεναν , όπως είναι γνωστό , σε..μικροκοινόβια , πέντ' έξι μαζί , γιά οικονομία , και κάθε μέρα έμενε κάποιος πίσω στο σπίτι γιά να μαγειρέψει και γιά τους υπόλοιπους , αυτό γινόταν με σειρά . Κάθε βράδυ οι..συγκάτοικοι , έκαναν ..συνέλευση ενοίκων και αποφάσιζαν , δημοκρατικά , γιά το τι φαγητό θά 'φτιαχναν την άλλη μέρα , κοινή...συναινέσει .
Ήρθε κι' η σειρά του παπού μου , μαζεύτηκαν , όπως πάντα , οι ένοικοι , γιά ν' αποφασίσουν , περί του φαγητού της επομένης , οι ψηφοφορίες όμως απέβησαν..άκαρπες , ο ένα ήθελε μακαρόνια , ο άλλος φασόλια , ο άλλος ρύζι , άλλος πατάτες , ο καθένας το δικό του , αποτέλεσμα δεν έβγαινε , αλλά κάτι έπρεπε να μαγειρέψουν , κάτι να φάνε . Στα πολλά στα λίγα , κι΄αφού δεν υπήρχε ..ομοφωνία , και μετά πό πολλές γκρίνιες , το θέμα δεν λ΄υθηκε , έμεινε..φλου .
Φύγαν το πρωί οι λεβέντες , πήγαν στις δουλειές τους κι' όταν τέλειωσαν , γύρισαν πεινασμένοι σαν..λύκοι , μπήκαν , τους καλωσόρισε ο παππούς μου , και μέσα στο σπίτι ..κυκλοφορούσε μιά ευχάριστη μεν , αλλά περίεργη , πρωτόγνωρη μυρωδιά . Αφού πλύθηκαν κι' ετοιμάσθηκαν , άρχισαν , ένας -ένας , να ρωτάνε : τι φαί έφκιαξες Γιώργο ; ρωτάει ο πρώτος , ό,τι μούπες του απαντάει ο παπούς μου , τι έφκιαξες Γιώργη σήμερα ; ρωτάει ο δεύτερος , και παίρνει την ίδια απάντηση , ό,τι μούπες , το ίδιο κι' οτρίτος κι' οι υπόλοιποι , οπότε άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους , με απορία , πως γίνεται να έφκιαξε 5-6 , ειδών φαγητά ; κάτι δεν πήγαινε καλά , την απορία τους την έλυσε ο παπούς μου , τους λέει : άντε , πάρτε πιάτα ελάτε να βάλτε φαί , και πηγαίενι προσ την πελώρια κατσαρόλα , που ακόμα σιγόβραζε .
Πλησιάζει αυτός , πλησιάζουν κι' οι άλλοι , και βγάζει το καπάκι , και μέσα υπήρχε ένα..απίθανο τουρλουμπούκι , φασόλια , πατάτες , ρύζι , μακαρόνια , φακές ..ότι τέλος πάντων είχαν παραγγείλει χθες βράδυ οι συγκάτοικοι , ορίστε , τους λέει ο παπούς μου , ότι μού 'πατε έφκιασα , βγάλτε ο καθένας το δικό του και φάτε...
Το τι επεκολούθησε , αφήνω να το μαντέψτε μόνοι σας , πάντως το περιστατικό είνα πραγματικό και μου τόπε άνθρωπος , που ήταν την εποχή εκείνη στην Αμερική , γιατί όπως καταλαβαίνετε , η ...είδηση έκανε γύρα σ' όλους τους Λιδορικιώτικους , και όχι..μόνο , καταυλισμούς μεταναστών........
Θεός σχωρέστους , όλους τους ήρωες αύτούς που δημιούργησαν τις συνθήκες γιά να ζήσουμε εμείς καλύτερα , πολλά τους χρωστάμε , τουλάχιστον ας τους θυμόμαστε με αγάπη......Κ .-
Το χωριό μας στη δεκαετία του 50 . Πίσω απ' την Εκκλησία δεν υπάρχουν σπίτια , όπως και στο δρόμο προς το Βαρούσι , διαφορετική τελείως εικόνα .
Αξιοσημείωτο είναι φίλοι μου , το γεγονός ότι όλες οι σκέψεις τω ξενητεμένων μας αδερφών και όλη τους η έγνοια είναι το χωριό μας , το χωριό τους , το Λιδορίκι , να το βοηθήσουν θέλουν , να φκιάξουν έργα , δρόμους , την Εκκλησιά μας , και φυσικά δεν είναι..Μπρούκληδες , εργάτες είναι , κι' απ' ότι είδαμε στις φωτογραφίες , σκληρά εργαζόμενοι στις ερημιές , κι' όμως η καρδιά τους χρυπάει γιά τον τόπο τους , και όχι με ..λόγια , τόδειξαν με έργα όλα αυτά τα χρόνια , και εξεκολουθούν να το δείχνουν όταν χρειαστεί , πολλά χρωστάμε στους ξενητεμένους Λιδορικιώτες , και , δυστυχώς , δεν κάναμε ποτέ και τίποτα γι' αυτούς , Τ Ι Π Ο Τ Α , και δικαιολογημένα τους έχουμε δώσει την εντύπωση , πως νοιαζόμαστε περισσότερο για τα..δολλάριά τους , παρά γι' αυτούς , άδικο έχουν ;
