ΤΑ ..ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ..

 

 

Το χωριό μας σε μιά φωτογραφία του 1937 !!

ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ....ΤΩΡΑ.

   Διάβαζα προ ημερών,μάλλον ξαναδιάβαζα , ένα βιβλίο του Αλέκου Χρυσοστομίδη< Η ΙΣΤΟ ΡΙΑ ΕΝΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΥ > που αναφέρεται στη ζωή και γενικά στην καλλιτεχνική πορεία του γνωστού ηθοποιού, που δεν ζει πια , Ζαννίνο και πραγματικά μελαγχόλησα διαβάζοντας σε κάποιο σημείο μια αναφορά στο χωριό μας ,το Λιδορίκι.
   Αναφέρεται στά θρυλικά...μπουλούκια που περιόδευαν σέ όλη την Ελλάδα διασκεδάζοντας,με τον τρόπο τους , τους ...επαρχιώτες θεατρόφιλους που πραγματικά διψούσαν για θεάματα.
   Όλα τα περιστατικά αυτά αναφέρονταν στις λατρεμένες δεκαετίες του 50,του 60 και ίσως και 70 ,εποχές που το χωριό μας ήταν σε πλήρη άνθιση και που προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που τα έζησα και μάλιστα από πολύ κοντά.
   Δυό φορές το χρόνο ,χειμώνα και καλοκαίρι , ερχόταν στο Λιδορίκι ο ...οικογενειακός θίασος Προβελέγγιου , που απαρτιζόταν από τον Άγγελο Προβελέγγιο , πατέρα και θιασάρχη, την σύζυγό του Καίτη ,την κόρη τους Νανά Προβελεγγίου - Κατέχη ,τον γιό τους Κώστα και τον γαμπρό τους ,σύζυγο της Νανάς , Νίκο Κατέχη .
   Στο θίασο , βέβαια , συμμετείχαν και κάποιοι άλλοι ηθοποιοί όπως ο Ζαννίνο με τη σύζυγό του και πάντα ,σχεδόν ,ένας νεαρός ,τότε ,γαλανομάτης , μάλλον κοντός και φαλακρός ,ο Μίμης ο Θειόπουλος που είναι και ο στιχουργός όλων των παλαιών επιτυχιών του Τόλη του Βοσκό - πουλου.
   Τον κάποιο λοιπόν χειμώνα ( 2005-2006 ) συνάντησα τυχαία στο κέντρο της Αθήνας τον Μίμη το Θειόπουλο, του μίλησα , του εξήγησα ποιός είμαι και καθίσαμε για αρκετή ώρα σε ένα μαγαζί ,στη Θεμιστοκλέους , και γυρνώντας 50 χρόνια πίσω θυμηθήκαμε πολλά και διάφορα από τα περάσματά του απ' το χωριό μας ,που το θυμόταν με πολλή αγάπη και νοσταλγία , όπως και τους θεατρόφιλους Λιδορικιώτες .
   Με τη σειρά μου κι εγώ ,διαβάζοντας το βιβλίο ,γύρισα πίσω στα παιδικά μου χρόνια με τα μπουλούκια , τους Καραγκιοζοπαίχτες , τους πλανόδιους παλαιστές ( Πεχλιβάνηδες ) ,τον Σαμψών , τον Τρομάρα , τους ταχυδακτυλουργούς ( μάγους τους λέγαμε τότε ), τους ακροβάτες και τον περιβόητο Τούρτουλα και δεν το κρύβω , μελαγχόλησα.
   Μελαγχόλησα γιατί ,τηρουμένων των αναλογιών , διαπίστωσα οτι το χωριό μας ήταν τότε σε πολύ καλύτερη μοίρα , παρά τις τόσες δυσκολίες της εποχής , πάνω απ' όλα όμως είχε μιά κοι-νωνικοπολιτιστική ομοιογένεια ,που δυστυχώς σήμερα δεν έχει ,και μη βιαστεί κανείς να με χαρακτηρίσει...ρατσιστή γιατί δεν είμαι , απλώς είμαι ας πούμε....ένας ονειροπόλος νοσταλγός της παλιάς όμορφης Λιδορικιώτικης ζωής, που είχα τη μεγάλη τύχη...να τη ζήσω.
   Τώρα ,δυστυχώς , κανένας δεν νοιάζεται για...θεάματα , το μόνο που μας απασχολεί είναι ο...άρτος ,η τικίλα ( όχι τεκίλα ) το κοντοσούβλι ,το ψιμοτύρι , άντε..και κανένα τζερτζε-λοπανήγυρο βαφτισμένο...στην πολιτιστική κολυμβήθρα των...εκπολιτιστών μας.

    Καλό  σας μεσημέρι ...........Κ.-