ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ..
Mερκές όμορφες φωτογραφίες από τη θεατρική..μαθητική δραστηριότητα , των αξέχαστων δεκαετιών 50 και 60 ..
Αξέχαστες , πραγματικά , αγαπημένοι μου φίλοι , οι...θεατρικές Λιδορικιώτικες βραδιές , και γιά το..θεατρόφιλο κοινό , αλλά και γιά τους πρωταγωνιστές των παραστάσεων , που λόγω της ..πολύχρονης γνωριμίας με τους Λιδορικιώτες είχαν γίνει..σχεδόν ντόπιοι . Θεατρο..μάνα , το Λιδορίκι , με παράδοση , σύμφωνα με διηγήσεις των..παλιότερων , προπολεμικά γινόταν..χαμός , με τους θιάσους , τα ..μπουλούκια , όπως χαρακτηρίζονταν στη..θεατρική γλώσσα , που έρχονταν και...κατασκήνωναν στο χωριό μας .
Υπάρχουν πολλές και ενδιαφέρουσες αναφορές - αφηγήσεις , χωριανών μας , γιά τις μεγάλες θεατρικές...επιτυχίες , ειδικά επιθεωρήσεων στο εξοχικό κέντρο του Ζουμά , στις λάκκες , γι' αυτά όμως φίλοι μου θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά , η μάλλον θα σας δώσουμε όσα σχετικά έχουν , κατά καιρούς , γραφτεί από Λιδορικιώτες , και κυρίως απ' τον αξέχαστο παλμογράφο της παλιότερης Λιδορικιώτικης ζωής-εποχής , Αλέκο Κωστάκη ( Καφτανιαλέκο ) , εμείς θ' αναφερθούμε στην μεταπολεμική περίοδο , και μάλιστα μετά το 1950 , βασιζόμενοι στις προσωπικές μας αναμνήσεις και εμπειρίες .
Αναμφισβήτητα το χωριό μας είχε επαφή , ανέκαθεν , με τα θεάματα , οι ίδιοι δε οι καλλιτέχνες , έχουν δηλώσει πως το Λιδορίκι ήταν πολύ καλή..πιάτσα , θέατρο , Καραγκιόζης , κουκλοθέατρο , μπεχλιβάνηδες ( παλαιστές ) , ακροβάτες , κλόουν , ταχυδακτυλουργοί , σχοινοβάτες , παρελάσανε κατά καιρούς , αποκομίζοντας και τις καλύτερες ( ...οικονομικές και..ηθικές ) εντυπώσεις . Ο αλησμόνητος θεατρίνος Ζαννίνο , σ' ένα βιογραφικό του βιβλίο του Χρυσοστομίδη , αναφέρει σε κάποιο σημείο : Λένε σήμερα πως κάνουνε ..τουρνέ σ' όλη την Ελλάδα , αναφέρεται φυσικά στους συναδέλφους του , τι να πούμε εμείς που κατεβαίναμε στο Λιδορίκι και χάλαγε ο κόσμος ...τα ίδια περίπου μου έλεγε κι' ένας παλιός γνώριμος του Λιδορικιώτικου , θεατρόφιλου κοινού , ένας καλός ηθοποιός , β'..εθνικής , ο Μίμης Θειόπουλος , που νεαρούλης ηθοποιός , τότε , ερχόταν τακτικά στο χωριό μας , με διάφορους θιάσους , και το θυμάται το Λιδορίκι με πολλή αγάπη , και συγκίνηση , γιατί ήταν στα πρώτα..καλλιτεχνικά του βήματα , τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο και καθήσαμε ήπιαμε ένα καφέ και τα είπαμε , μετά από..50 χρόνια .
Θα πρέπει ακόμα να τονίσουμε , πως όπως και προπολεμικά , έτσι και μεταπολεμικά το χωριό μας ενδιαφερόταν γιά τα θεάματα , αλλά παράλληλα έκανε και καλές σχολικές παραστάσεις , που θα μπορούσαν να είναι πολύ..καλύτερες , αν τις αναλάμβαναν καταλληλότεροι ...σκηνοθέτες , και το λέω αυτό γιατί ακόμα και τώρα , μετά από 50 χρόνια , δεν μπορώ να καταλάβω γιατί , τις όμορφες αυτές θεατρικές παραστάσεις τις...κουμαντάριζαν εργολαβικά οι Φιλόλογοι , που είχαν διατηρήσει γιά τον..εαυτό τους την ιδιότητα , του..τεχνοκριτικού , του σκηνοθέτη , σκηνογράφου κλπ..κλπ .μόνο που δεν..έπαιζαν κιόλας ....
Γι΄αυτό οι σχολικές παραστάσεις είχαν , κατά κανόνα , το ίδιο παίξιμο , κύριο προσόν των πρωταγωνιστών δε ήταν , πρώτα-πρώτα , η ...συμπάθεια της ...σκηνοθέτιδος , μετά να είναι..καλός μαθητής καλό..παιδί και κυρίως νάχει..βροντερή φωνή , το πως τα έλεγε ήταν άσχετο , φτάνει να ..φώναζε , να φώναζε δυνατά , αυτός ήταν ο ..διδασκόμενος εκφραστικός τρόπος , χρώμα , τόνος , ευαισθησία , ορθοφωνία ..όλα αυτά ήταν...δευτερεύοντα , η και..ανύπαρκτα , κάτι παρόμοιο γινόταν και στις απαγγελίες ποιημάτων , στις Εθνικές γιορτές συνήθως , ο αρμόδιος καθηγητής , συνήθως γυναίκα , στις πρόβες δεν διόρθωνε τον τρόπο απαγγελίας , αλλά την έννοιαζε ν' ακούγεται ο απαγγέλλων και στα τελευταία καθίσματα της αίθουσας , το αποτέλεσμα ; ...μαγνητοφωνο...παπαγαλία , άχρωμη , άγευστη , αλλά...βροντερή , δηλαδή..τέλεια....
Βέβαια , έγιναν και κάποιες..εξωσχολικές προσπάθειες , ελάχιστες , η μία ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 50 , με μιά επιθεωρησιακή...ηθογραφία του Αλέκου του Κωστάκη , παίχτηκε στο προαύλιο του παλιού Δημοτικού , που τώρα είναι Μουσείο , με..πρωταγωνίστρια !!! τον Σωκράτη Ταμβάκη , και άλλους γνωστούς...καλλιτέχνες , Θόδωρο Μποβιάτση κ.α , η παράσταση αυτή έκανε πάταγο , ήταν πολύ - πολύ ωραία , και τη φχαριστήθηκαν όλοι , άλλη μιά ...ανεξάρτητη..παραγωγή έγινε στη δεκαετία του 60 .
Με προσκοπική πρωτοβουλία , παίχτηκε ένα πατριωτικό , κυριολεκτικά , έργο του Γιώργου Καψάλη , " ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΑΗΤΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ " , με εξαιρετική επιτυχία , τόσο μεγάλη που ..κατ' απαίτησιν των θεατών , ξαναπαίχτηκε και όχι μόνο στο Λιδορίκι , αλλά παίχτηκε και στην Πεντάπολη και το Κροκύλειο , βέβαια εδώ υπήρχαν άλλα κριτήρια επιλογής των..πρωταγωνιστών , όχι..βαθμολογικά , και στα παιδιά , μερικά πολύ ταλαντούχα , δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα να αυτενεργήσουν , να..αυτοσχεδιάσουν , δύνοντας άλλη χάρη στην παράσταση .
Η δεκαετία του 60 , ήταν , πιστεύω , η καλύτερη μεταπολεμική περίοδος του χωριού μας , δημιουργήθηκε η Βιβλιοθήκη , έγιναν πολλές , πολιτιστικές εκδηλώσεις , πολιτιστικές..πολιτιστικές δηλαδή , όχι τζερτζελοπανήγυρα , έγιναν πολλές διαλέξεις με ομιλητές διακεκριμένους λογοτέχνες και επιστήμονες , παράλληλα σημαντική ήταν και η συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις " Φωκικά " που διοργάνωνε η Νομαρχία , όλα αυτά όμως σιγά-σιγά ξέφτυσαν είδικά όταν άρχισε να γίνεται ..ασφυκτικός ο..κομματισμός , που τελικά τα διάλυσε όλα .
Αλλά γι' απόψε είναι νομίζω αρκετά , κι' αύριο μέρα είναι....
Καλό σας βράδυ........Κ .-
No comments:
Post a Comment