Κοκκινιά μια συνοικία του Πειραιά που φιλοξένησε τους παππούδες μας μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Μια ζεστή γειτονιά γεμάτη ανθρωπιά εκείνα τα χρόνια με τις Μικρασιάτισες να κάθονται έξω στα σκαλιά των πρόχειρων σπιτιών που έφιαξαν με ιδρώτα και αίμα.
Εκεί αντάμωσαν Σμυρνιοί....Αϊβαλιώτες...Πόντιοι....και άλλοι της Ανατολής...
Διαφορετική νοοτροπία αλλά Ελληνική καταγωγή...ίδια γλώσσα και Ορθόδοξη Πίστη...
Καθόντουσαν τα απογεύματα και θυμόντουσαν τις χαμένες πατρίδες....έκαναν απολογισμό πόσοι ήρθαν από την οικογένεια και πόσοι έμειναν πίσω νεκροί ή ζωντανοί.
Κάποια απογραφή εκείνων των χρόνων αναφέρει....Νέα Κοκκινιά 35.000 πρόσφυγες...
Στην αρχή παραπήγματα στη συνέχεια μικρά σπιτάκια φροντισμένα με αγάπη...
Το ένα δίπλα στο άλλο και το μεσημέρι οι διαφορετικές μυρουδιές της κατσαρόλας έκαναν μεγάλη εντύπωση στους ντόπιους.
Δεν άργησαν να ενσωματωθούν ....
Για την συνοικία των προσφύγων σχεδιάστηκαν δρόμοι που πήραν το όνομά τους από τις πόλεις της Ανατολής....Αϊδινίου...Βοσπόρου...Επταλόφου....Κορδελιού...
Κάποιοι έξω από την πόρτα του προσφυγικού έγραψαν την χρονολογία που το έφιαξαν.
Τώρα τι να θυμηθείς απ΄όλα....
Τους ασβεστωμένους τοίχους , τα κατάλευκα ρείθρα των πεζοδρομίων, τις χειροποίητες κουρτίνες στα παράθυρα, τους βασιλικούς , τα γεράνια στα σκαλοπάτια.
Και εκεί συγγενείς οπότε η οικογένεια έκανε επισκέψεις σε ονομαστικές εορτές έτσι ήταν τότε.
Βαρετό για τους μικρούς που έπρεπε να αφήσουν την αλάνα και να βάλουν την στολή εξόδου ...έτσι έλεγαν τα καλυτερότερα ρούχα που ήταν συγκεκριμμένα και πολλάκις μεταποιημένα.
Τι μου έκανε εντύπωση σε αυτές τις επισκέψεις;
Από που έφερναν όλα αυτά τα φαγητά που γέμιζαν τα τάβλινο τραπέζι (με έξτρα τσόντα για να αυγατίζει και στην συνέχεια το έβαζαν κάτω από το κρεβάτι).
Ένα ήταν το δωμάτιο και η κουζινίτσα στην αυλή με λαμαρίνα-σκεπή....
Στον τοίχο φυσικά το μακρόστενο κάδρο με την Σμύρνη.....και επίσης φυσικά οι συζητήσεις για την χαμένη πατρίδα.
Τέλος φεύγοντας οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι θα έδιναν και ένα κέρμα στους μικρούς χωρίς να σηκώνουν αντιρρήσεις.
Το βλέμμα της μάνας αγρίευε του τύπου.... "...μην τα πάρεις καημένε μου γιατί....αααα..."
Οι συγγενείς μας όμως πάντα κέρδιζαν όπως και οι μικροί και ο ψιλικατζής την επόμενη ημέρα.
πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment