Κάπως έτσι φίλοι μου ήταν η..Τζουλιέτα του αξέχαστου Άλκη Μίχου , του νεανικού μας ..ήρωα...
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ......ΓΙΟΥΡΟΥΣΙ......
Γυρνάμε πάλι στην ονειρεμένη 10ετία του 50 , πραγματικά ονειρεμένη , παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες της , γιά μας ήταν...Παραδεισένια η ζωή είμαστε βλέπεις...νέοι... παιδιά .
Τάχαμε όλα κι' ας μας έλειπαν τα πάντα , είχαμε μεταφερθεί , πιά , και στο καινούριο κτίριο του Γυμνασίου και νοιώθαμε...Βασιλιάδες , με τους αγαπημένους μας καθηγητές , τους συμμαθητές και κυρίως με τις ατέλειωτες ...ζευζεκιές και τρέλλες .
Άνοιξη λοιπόν του 195...και περιμέναμε πως και πως νάρθει η μέρα που θα πέρναγε απ' το χωριό μας το ράλυ Ακρόπολις , μάλιστα το ράλυ , ποιός στη χάρη μας....θα πέρναγε το ίνδαλμά μας , ο ήρωάς μας ο Άλκης ο Μίχος , με την κατακόκκινη Τζουλιέττα του και την περίεργη κόρνα του .
Ποιός ήταν ο Άλκης ; μη μου πείτε πως δεν γνωρίζετε τον , αείμνηστο πιά , Άλκη , τον Κονιακίτη ραλίστα που χάλαγε κόσμο την εποχή εκείνη ... η Δωρική ..μαρίδα έπινε νερό στο όνομά του..
Ο πατριώτης μας λοιπόν ο Άλκης ο Μίχος ήταν , αυτό που λένε , ένας αυθεντικός Κονιακίτης ..πλέι-μπόυ της εποχής , που έπαιρνε μέρος - κάθε χρόνο - στο ράλυ , και με εξαιρετικές , μάλιστα , επιδόσεις , τι άλλο θέλαμε εμείς τότε λοιπόν γιά να τον κάνουμε...ήρωά μας ; και επί πλέον ήταν ο μόνος απ' τους οδηγούς του ράλυ , που μόλις έφτανε στο Λιδορίκι κορνάριζε δαιμονιωδώς ..ξεσηκώνοντας τη νεολαία , αυτός ήταν λοιπόν ο Άλκης γιά μας , ένας παιδικός λαικός ..ήρωας .
Ήρθε λοιπόν και η πολυπόθητη μέρα που θα πέρναγε το ράλυ , βέβαια δεν ξέραμε την ακριβή ώρα , αλλά σίγουρα θα ήταν σε ώρα μαθήματος , αλλά τίνος μαθήματος ; ιδού το πρόβλημα , είχαμε βέβαια κάνει τα κουμάντα μας , είχαμε καταστρώσει τα...σχέδιά μας και με εναλλακτικές...λύσεις μάλιστα , θέλαμε όμως και λίγη...τύχη που τελικά την είχαμε και τι τύχη , με ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ , ναι, με το ονοματεπώνυμο.... Αντώνιος Ζούκος , και δεν ήταν άλλος απ' τον καλόκαρδο καθηγητή μας που δεν μας χάλαγε ποτέ...χατήρι...
Η τάξη μας λοιπόν είχε τα αυτιά ( ; ) στο μάθημα... και τα μάτια στραμένα πέρα στον Αντώνη ,χαμηλά στις στροφές , για να δούμε τα ραλιτζίδικα αυτοκίνητα να μπαίνουν στο χωριό , αλλά κυρίως μας ενδιέφερε ο Άλκης , ο πατριώτης μας , οφίλος μας , ανυπομονούσαμε να ακούσουμε το μουγκριτό του πρώτου αυτοκινήτου γιά να βάλουμε σε ενέργεια το...σχέδιό μας .
Έτσι κι' έγινε , μόλις ακούστηκε το πρώτο αυτοκίνητο , σηκωθήκαμε όλοι απ' τα θρανία , το προέβλεπε το σχέδιο , και όλοι μαζί ζητήσαμε απ' τον καθηγητή μας να βγούμε έξω να κάνουμε μάθημα .
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο προαύλιος χώρος του σχολείου δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί , ήταν μιά μικρή πλαγιά με το χορταράκι της , ότι χρειαζόταν δηλαδή γιά να κάνουμε...ξαπλωμένοι το μάθημά μας βλέποντας και το ράλυ , το τερπνόν δηλαδή μετά του...ωφελίμου.
Ο καλός μας καθηγητής τάχασε στην αρχή με το αίτημα μας , αρνήθηκε φυσικά , με τη γνωστή άρνησή του που γιά μας ...σήμαινε ναι , εμείς επιμέναμε φωνάζοντας έξω , έξω αυτός όχι , οπότε άρχισε η ομαδική μας έξοδος με όχι και τόσο ορθόδοξο...τρόπο , απ' τα παράθυρα ,ενώ ο καθηγητής μας , κρατώντας στα χέρια το βιβλίο του, συνέχισε να ...αρνείται....συγκαταβατικά , βλέποντας την αίθουσα ν' αδειάζει .
Σε λίγο βγήκαμε όλοι έξω , ξαπλώσαμε και απολαμβάναμε το θέαμα , ο Καθηγητής μας ; αφού είδε κι' αποείδε , με το βιβλίο πάντα στο χέρι , το πήρε απόφαση και ξεκίνησε κι' αυτός γιά έξω μονολογώντας , αφού...επιμένετε άντε...να μη σας χαλάσω το χατήρι κι' έχει και ωραία μέρα σήμερα , ωραία λιακάδα...
Βγήκε λοιπόν κι' ο καθηγητής μας , κάθισε δίπλα μας , απόλαυσε την ανοιξιάτικη λιακάδα και παρακολούθησε και την εξέλιξη του...ράλυ .Έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε , οι συμμαθητές σκορπίσαμε , άλλοι έφυγαν νωρίς , άλλοι ξέκοψαν τελείως απ' το χωριό , ελάχιστοι συναντιόμαστε και θυμόμαστε τα παλιά μας , όσο γιά τον καλό μας καθηγητή , είναι μιά χαρά , και του ευχόμαστε μέσα απ' την καρδιά μας να είναι πάντα καλά κι' αυτός και η οικογένειά του . ......Κ.-
No comments:
Post a Comment