Οι ανθρώπινες ιστορίες και το Show της μπουλντόζας
Ο καταυλισμός στη "λεωφόρο των αντιθέσεων" και πώς σώθηκε από της μπουλντόζας το πέρασμα. Ο αγώνας των τσιγγάνων, το όρος Πατέρας που φοβίζει και η λύτρωση στο παρά '5 ενός νέου "Εμφυλίου"
news247 Οκτώβριος 02 2014 11:20
«Πόσο πήρες το λάχανο;», «2,5 ευρώ». «Ακριβό ήταν. Αύριο μπορεί να μην έχουμε σπίτι». Λίγες ώρες πριν η μπουλντόζα εισβάλλει στη γειτονιά τους και απειλήσει να σαρώσει τις αυτοσχέδιες κατοικίες και κυρίως, τις ζωές τους, 200 και παραπάνω Ρομά – ανάμεσα στους οποίους και 54 ανήλικα παιδιά – βρίσκονται σε αναβρασμό. Ακούς φωνές από οικογενειακούς καβγάδες και κάπου και που γέλια. Κυρίως φωτιές και γύρω πηγαδάκια. «Έλα μέσα, μην ντρέπεσαι. Εμείς δεν πάμε στο βουνό. Να τους το πεις. Εμείς εδώ μεγαλώσαμε. Και αν πάθει κάτι το σπίτι μας, θα πάθουμε και εμείς».
Στον καταυλισμό του Κάτω Χαλανδρίου, πίσω από το Νομισματοκοπείο και το γήπεδο του Απόλλωνα, ο αδηφάγος φωτογραφικός φακός αιχμαλωτίζει τα καρέ της εξαθλίωσης. Παραπήγματα με τσίγκινα μπαλώματα «της ώρας», λίμνες με στάσιμα νερά από βόθρους, καμμένα σκουπίδια και πεταμένα παιχνίδια υπό την «αιγίδα» της ανυπαρξίας κράτους δικαίου, στοιχειώδους λειτουργικότητας και συνέπειας στις διεθνείς υποχρεώσεις μας απέναντι στις πάνω από 70 οικογένειες που το τελευταίο 48ωρο μετατράπηκαν σε διυπουργικό – και όχι μόνο - σάκο του μποξ.
«Και να φύγουμε να πάμε που; Εδώ έχει κρύο το χειμώνα και ζέστη το καλοκαίρι. Εκεί που μάς πάνε, έχει πάντα κρύο. Γιατί να μας βγάλουν από εδώ; Εσένα θα σου άρεσε να σε διώχνανε από το σπίτι σου;». Η κυρία Σπυριδούλα Μήτρου ζει στον καταυλισμό του Χαλανδρίου πάνω από 20 χρόνια. Εκεί γέννησε τα παιδιά της και μεγαλώνει πλέον τα εγγόνια της. Πιο κάτω, μένει η αδερφή της η Μαρία. Τα ίδια και εκείνη. «Να φύγουμε να ζήσουμε μόνοι μας στο βουνό; Γιατί μας θυμήθηκαν έτσι ξαφνικά;».
Λίγο πιο κάτω, σε αγροτικό αυτοκίνητο, στοιβαγμένοι καμιά δεκαριά αθίγγανοι. «Ήρθαμε από το Αγρίνιο. Για συμπαράσταση. Εκεί μένουμε εμείς. Ο δήμος μάς έβγαλε από καταυλισμό, αλλά μάς έδωσε σπίτια. Είμαστε ωραία. Αυτούς εδώ λυπόμαστε». Η Γιώτα ήρθε στην Αθήνα, γιατί φοβάται για την τύχη της μητέρας της. «Ακούσαμε τα νέα και τρέξαμε. Δεν θα το αφήσουμε έτσι αυτό».
Η καταπάτηση, ο ΟΗΕ και το μπαλάκι ευθυνών
Αλήθεια, γιατί πρέπει αυτή η φτωχογειτονιά να μετακινηθεί αλλού; Και με ποια κριτήρια επιλέχτηκε το όρος Πατέρας, μεταξύ Μεγάρων και Ελευσίνας ως τόπος υποδοχής; Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Και μετρά δεκαετίες πίσω. Όταν πριν περίπου 40 χρόνια, οικοδομικός συνεταιρισμός του υπουργείου Εμπορίου πήρε μεγάλο μέρος της έκτασης αυτής, χωρίς όμως σαφή όρια. Λίγα χρόνια αργότερα, εγκαταστάθηκαν εκεί οικογένειες Ρομά και παρέμειναν για πάνω από 20 χρόνια η καθεμία κατά μέσο όρο. Ωστόσο, οι 30 ιδιοκτήτες έχουν την τελευταία 15ετία πετύχει την έκδοση δικαστικών αποφάσεων για την απομάκρυνση τους, με όλες τις απόπειρες εκκένωσης να έχουν μέχρι στιγμής, πέσει στο κενό. Την ίδια στιγμή, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών (UNHRC) έλαβε πρόσφατα επίσημη απόφαση, στην οποία και αναφέρεται ότι δεν πρέπει η κοινότητα των Ρομά στο Κάτω Χαλάνδρι, να παραμείνει άστεγη.
Από την πλευρά τους, οι Ρομά ζητούν λύση, εντός των ορίων του δήμου Χαλανδρίου και σε καμία περίπτωση, δεν συναινούν σε μετεγκατάστασή τους σε βουνό, χωρίς ασφαλείς υποδομές, δίκτυο ηλεκτροδότησης και αποχέτευσης. «Μας απομονώνουν και δεν καταλαβαίνουμε το γιατί. Έχεις πάει να δεις τα σπίτια εκεί; Πολύ χειρότερα από εδώ. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Θέλω να διαφυλάξω ότι όλοι εμείς, θα έχουμε και αύριο τη γωνίτσα μας να κοιμηθούμε», ανέφερε στο NEWS 247 ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ρομά, «Η Ελπίδα», Στέλιος Καλαμιώτης.
«Οι τσιγγάνοι πρέπει να μετεγκατασταθούν με διασφαλισμένες συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης, με πρόσβαση σε υγεία, παιδεία και σε όλες τις απαραίτητες υποδομές και να απογκετοποιηθούν. Τα Μέγαρα δεν μπορούν να θεωρηθούν λύση και το μεγάλο στοίχημα είναι η συνεννόηση, ώστε να εξευρεθεί λύση», διεμήνυαν από την πλευρά τους ο γενικός γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κώστας Αγγελάκας, ο δήμαρχος Χαλανδρίου Σίμος Ρούσσος, αντιδήμαρχοι, όπως και ο Αντιπεριφερειάρχης Βορείου Τομέα Αττικής, Γιώργος Καραμέρος που βγήκαν επικοινωνιακά αλώβητοι από το πέρασμα της μπουλντόζας το πρωί της Τετάρτης.
«Στόχος ήταν να αποτραπεί η εγκατάσταση στο Όρος Πατέρα και να αποτραπεί η αστυνομική επέμβαση που θα ήταν επικίνδυνη για τους τσιγγάνους, τους περιοίκους και όλη την πόλη μας. Αυτό που θέλαμε, το πήραμε. Δηλαδή να ικανοποιηθούν δικαστικές αποφάσεις που έπρεπε να εκτελεσθούν, με το μικρότερο δυνατό κόστος για τους ανθρώπους εδώ. Η λογική του να εφαρμόζεται η νομιμότητα χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα, είναι καταστροφική και ευτυχώς αποφεύχθηκε», κατέληξαν οι εκπρόσωποι της δημοτικής αρχής που βρέθηκαν στο σημείο.
Χαμόγελα και επευφημίες για το αβέβαιο "αύριο"
Μετά τα οδοφράγματα από κάδους απορριμμάτων, σκουπίδια και λάστιχα αυτοκινήτων κατά μήκος του ρεύματος καθόδου της λεωφόρου Μεσογείων, αλλά και τα σύννεφα καπνού που σκέπασαν τις - κατά τα άλλα - εύπορες γειτονιές της Αγίας Παρασκευής, του Χολαργού, Παπάγου και Κάτω Χαλανδρίου, το ιδιόμορφο γκέτο των βορείων προαστίων έσβησε τις φωτιές και ο αγώνας που κράτησε ένα 24ωρο οδεύει ήδη προς εκτόνωση, με «χρυσές τομές» - εξπρές. Η κατεδάφιση που ξεκίνησε διθυραμβικά στις 10.50 αφορούσε τελικά σε αποκλειστικά και μόνο 12 (ίσως και λιγότερες) ακατοίκητες παράγκες, ενώ η μετεγκατάσταση των Ρομά μπήκε στον «πάγο» για έξι μήνες.
Με ελληνικές σημαίες στα χέρια και πανό με κύριο μήνυμα «Οι Ρομά είναι άνθρωποι», οι συγκεντρωμένοι κάτοικοι του καταυλισμού χειροκροτούσαν κάθε φορά η μπουλντόζα ολοκλήρωνε το έργο της. Τώρα, γιατί χειροκροτούσαν; Σίγουρα γιατί το μηχάνημα πέρασε έξω από τις μπουγάδες τους, αλλά δεν ακούμπησε τα ελάχιστα τετραγωνικά που στεγάζουν τις ζωές τους. Μένει να δούμε τη συνέχεια. Σε έξι μήνες. Ίσως και λιγότερο. Αρκεί στη «λεωφόρο των αντιθέσεων» να μην κοντοσταθούν μπετονιέρες.
No comments:
Post a Comment