Τα άγουρα χρόνια
-Γεννήθηκα το 1923 στην Πλάκα, θα ξεκινήσει την αφήγησή του ο γοητευτικός μας συνομιλητής. Το σπίτι μας, ένα δίπατο νεοκλασικό αρχοντικό, «έβλεπε» στη μικρή πλατεία που είναι το μνημείο του Λυσικράτη γνωστό και σαν φανάρι του Διογένη. Ο πατέρας Γιώργος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους χονδρεμπόρους υφασμάτων στην Αθήνα. Το μαγαζί του, Ερμού 56, έσφυζε από κίνηση όλη μέρα. Στο σπίτι δεν τον βλέπαμε πολύ, εγώ και η μεγαλύτερη αδελφή μου∙ η μέρα του ήταν η Κυριακή.
Η μητέρα μου Πολυτίμη, ήταν καθηγήτρια των Αρχαίων Ελληνικών στο Αρσάκειο (σ.σ. Τότε το Αρσάκειο ήταν στην Πανεπιστημίου, εκεί όπου στεγάζεται σήμερα το Συμβούλιο της Επικρατείας). Εξυπακούεται ότι, σύμφωνα με τους άγραφους κανόνες του συντηρητισμού εκείνης της εποχής, με το που παντρεύτηκε τον πατέρα μου σταμάτησε να δουλεύει και είχε πια μόνο έναν μαθητή: εμένα! Σε νεαρή ακόμη ηλικία ήξερα όλα τα έργα των Αρχαίων Κλασσικών, συν τα Γαλλικά και Αγγλικά που έκανα… Αυστηρή μητέρα!
-Πέστε μου δυο λόγια για τη γειτονιά σας στην Πλάκα.
-Ήσυχη γειτονιά, που γινόταν ακόμη πιο ήσυχη αφού δεν με άφηνε η μητέρα μου να κυκλοφορώ στους δρόμους. Ήξερα βέβαια ότι, όπως συνηθιζόταν τότε, τα πιο ζωηρά αγόρια έπαιζαν πετροπόλεμο με τους «εχθρούς» άλλων συνοικιών. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να σας περιγράψω τίποτε απ’ αυτές τις «μάχες», εκτός βέβαια από κάποιες εικόνες νεαρών «πολεμιστών» που γύριζαν στους δρόμους με σπασμένα κεφάλια, ενώ από πίσω τούς κυνηγούσαν με τσιριχτά και απειλές οι μανάδες τους! Το δικό μου «στρατηγείο» ήταν το θεόρατο μπαλκόνι μας. Από κει «επιθεωρούσα» κάθε μέρα τα δρώμενα της ήσυχης γειτονιάς μας. Πρώτα-πρώτα το εντυπωσιακά μεγάλο κάρο που μάζευε δυο φορές την εβδομάδα τα σκουπίδια∙ ακολουθούσε η παπλωματού, η χορταρού, ο ακονιστής και πολλοί άλλοι γυρολόγοι. Τέλος, φυσικά, οι γείτονες με τα ατελείωτα πήγαιν’έλα τους. Ήμουν και τυχερός. Το 1928 εγκαταστάθηκε ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας ο Καραγκιόζης του Χαρίδημου, και φυσικά από το λαμπρό θεωρείο μου δεν άφηνα παράσταση για παράσταση. Μια φορά την εβδομάδα είχαμε άλλη παράσταση. Ερχόταν το νερό στο σπίτι και μαζί μ’ αυτό ένας γεροδεμένος υπάλληλος του πατέρα μου, που ανέβαζε με τη βοήθεια μιας χειροκίνητης τρόμπας το νερό στο μεγάλο ντεπόζιτο της ταράτσας. Άλλο θέαμα κι’ αυτό! Το απόλυτο δώρο που πήρα σαν μικρό παιδί ήταν ένα ποδηλατάκι με βοηθητικές ρόδες πίσω, για να μην πέφτω. Αυτό σήμαινε και έξοδο από την κλεισούρα του σπιτιού. Πόσες φορές έκανα κάθε μέρα, πάνω-κάτω, το στενάκι του Αγίου Ανδρέα με το ποδηλατάκι μου, είναι αδύνατον να σας το πω!
No comments:
Post a Comment