Λιδορικιώτικος τρύγος στα παλιάμπελα το 1958 , οικογένειες Κοκκαλιά και Γεροδήμου και σε πρώτο πλάανο οι “ γαλίκες “με τα λαχταριστά φρεσκοκομμένα αμπελοστάφυλα . Τέτοιες εικλονες έχουν πια …ξεχαστεί , απ΄τον καιρό που τα αμπέλια μας έγιναν…” λίμνη “ …
Καλησπέρα Λιδορικιώτες …
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
12 ΟΚΤ 2014
Ανατολή Ήλιου: 06:29
Δύση Ήλιου: 17:53
Σελήνη 19 ημερών
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr#ixzz3FwOTXq9B
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
539
Ο βασιλιάς της Περσίας Κύρος ο Μέγας καταλαμβάνει τη Βαβυλώνα και απελευθερώνει τους Εβραίους, που βρίσκονταν στην πόλη για 70 χρόνια εξόριστοι από την Ιουδαία.
μ. Χ.
1810
Διοργανώνεται η πρώτη Οκτόμπερφεστ για να εορταστούν οι γάμοι του πρίγκιπα Λουδοβίκου της Βαυαρίας με την πριγκίπισσα Τερέζα της Σαξονίας. Αργότερα, η γιορτή θα γίνει θεσμός, ως το μεγαλύτερο φεστιβάλ μπύρας στον κόσμο.
1847
Ο γερμανός εφευρέτης και βιομήχανος Βέρνερ φον Ζίμενς ιδρύει στο Βερολίνο την εταιρία Siemens AG & Halske.
1862
Ο Όθωνας εγκαταλείπει οριστικά την Ελλάδα, με το αγγλικό ατμόπλοιο «Σκύλλα».
1944
Η Αθήνα και ο Πειραιάς απελευθερώνονται από τους Γερμανούς.
1968
Τελετή έναρξης των 19ων Ολυμπιακών Αγώνων στην πόλη του Μεξικού. Μετέχουν 5.215 αθλητές και 844 αθλήτριες από 112 χώρες σε 18 αθλήματα. Για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, οι δύο Γερμανίες παίρνουν μέρος χωριστά, γίνεται υποχρεωτική η ιατρική εξέταση των φύλων για τις αθλήτριες καθώς και ο έλεγχος ντόπινγκ όλων των αθλητών, ο στίβος καλύπτεται με ταρτάν και τέλος αθλήτρια, και όχι αθλητής, η Ενρικέτα Μπασίλιο, ανάβει με την Ολυμπιακή Φλόγα το βωμό του σταδίου. Η Ροδεσία και η Νότιος Αφρική δεν προσκαλούνται.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
Χ.
1830
Ανδρέας Συγγρός, έλληνας επιχειρηματίας, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. (Θαν. 13/2/1899)
1928
Δόμνα Σαμίου, εξέχουσα ερμηνεύτρια και ερευνήτρια του δημοτικού τραγουδιού, με διεθνή αναγνώριση. (Θαν. 10/3/2012)
1935
Λουτσιάνο Παβαρότι, ιταλός τενόρος. (Θαν. 6/9/2007)
ΘΑΝΑΤΟΙ
Χ.
1920
Αλέξανδρος Α', βασιλιάς των Ελλήνων (1917-1920). (Γεν. 20/7/1893)
1924
Ανατόλ Φρανς, φιλολογικό ψευδώνυμο του Ζακ Ανατόλ Τιμπό, γάλλος συγγραφέας και ποιητής. (Γεν. 16/4/1844)
1996
Ζαν Ρενέ Λακόστ, γάλλος τενίστας και ιδρυτής της φερώνυμης εταιρείας ειδών ρουχισμού με σήμα το κροκοδειλάκι (Lacoste). (Γεν. 2/7/1904)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1210#ixzz3FwPB6taO
Το τέλος της γερμανικής κατοχής
Πλήθος κόσμου πανηγυρίζει στην Πλατεία Συντάγματος
12 Οκτωβρίου 1944. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής. Ως τις 3 Νοεμβρίου ο τελευταίος Γερμανός (και Βούλγαρος) στρατιώτης είχε αποχωρήσει από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Η αντίστροφη μέτρηση για την αποχώρηση των Γερμανών και των συμμάχων τους Βουλγάρων από την Ελλάδα είχε σημάνει λίγους μήνες νωρίτερα, στις 6 Ιουνίου, όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στην Νορμανδία και άρχισαν να περισφίγγουν τον κλοιό γύρω από την Γερμανία μαζί τους προελαύνοντες Σοβιετικούς από την ανατολική πλευρά. Ήταν φανερό ότι οι ημέρες της Ναζιστικής Γερμανίας ήταν μετρημένες.
Στο χρονικό διάστημα μέχρι την απελευθέρωση είχαν ενταθεί οι πολιτικές διαβουλεύσεις για την μετακατοχική κατάσταση στην Ελλάδα. Από την πλευρά τους οι Γερμανοί έψαχναν παρασκηνιακά τρόπους ασφαλούς αποχώρησής τους από την χώρα μας. Από τις 26 Απριλίου 1944 της ελληνικής εξόριστης κυβέρνησης ηγείτο ο Γεώργιος Παπανδρέου, οι Άγγλοι όμως ήταν αυτοί που κινούσαν τα νήματα. Με τις συμφωνίες Λιβάνου (17-20 Μαίου 1944) και Καζέρτας (26 Σεπτεμβρίου 1944) οι ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ είχαν τεθεί υπό τις διαταγές της κυβέρνησης Παπανδρέου, που είχε εμπλουτισθεί και με στελέχη του ΕΑΜ.
Οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά από την Αθήνα από το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου με κατεύθυνση προς Βορρά. Στις 8 το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εκεί σε μια πρόχειρη όσο και βιαστική τελετή, ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι, συνοδευόμενος από τον κατοχικό δήμαρχο Αθηναίων Άγγελο Γεωργάτο, κατέθεσε στεφάνι.
Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ένας γερμανός στρατιώτης κατέβασε τη σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9.15 το πρωί, την πήρε υπό μάλης και αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι σηματοδοτώντας το τέλος της γερμανικής κατοχής που διήρκεσε 1.625 μέρες και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας.
Χιλιάδες κόσμου με τη γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας «Χριστός Ανέστη», παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τραμ, ενώ απ' άκρη σ' άκρη αντηχούσε ο Εθνικός Ύμνος. Μετά από τρισήμισυ χρόνια δουλείας και σκλαβιάς οι Αθηναίοι ανάπνεαν για πρώτη φορά τον μεθυστικό αέρα της λευτεριάς.
Στις έξι ημέρες που πέρασαν μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης στην Αθήνα, την εξουσία ασκούσε τριμελής επιτροπή αποτελούμενη από τους Θεμιστοκλή Τσάτσο, Φίλιππο Μανουηλίδη και Γιάννη Ζεύγο, συνεπικουρούμενη από τον διοικητή της Αστυνομίας Αθηνών Άγγελο Έβερτ. Δύο ημέρες αργότερα άρχισαν καταφθάνουν στην πρωτεύουσα δυνάμεις του 3ου Σώματος του βρετανικού στρατού υπό την αντιστράτηγο Ρόναλντ Σκόμπι, που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από τους Αθηναίους.
Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε στην Αθήνα ο Γεώργιος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Την ίδια ημέρα ο πρωθυπουργός σε μια συγκινητική τελετή ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη και στην συνέχεια μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος που είχε γεμίσει ασφυκτικά την πλατεία Συντάγματος από τον εξώστη του Υπουργείου Οικονομικών.
Σε μια αριστοτεχνικά δομημένη ομιλία του εξήγγειλε τις προθέσεις της κυβέρνησής του, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι εθνικές διεκδικήσεις, να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία, να επιλυθεί το πολιτειακό ζήτημα μετά από ελεύθερο δημοψήφισμα και να τιμωρηθούν οι συνεργάτες των κατακτητών. Το πλήθος, που συχνά τον διέκοπτε με συνθήματα υπέρ του ΕΑΜ και του ΚΚΕ , υποδέχθηκε τις εξαγγελίες του με κραυγές και ιαχές υπέρ της λαοκρατικής δημοκρατίας. Ο Παπανδρέου, που ήταν αναγκασμένος να ακροβατεί συνεχώς μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, απάντησε με την χαρακτηριστική φράση που έμεινε στην ιστορία: «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν».
Όμως οι χαρές και τα πανηγύρια για την απελευθέρωση κράτησαν μόνο 53 ημέρες. Στις αρχές Δεκεμβρίου τα όπλα θα αντηχήσουν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά αυτή τη φορά θα είναι στραμμένα κατά αδελφών («Δεκεμβριανά»).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/13#ixzz3FwPS1lqm
Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε
Ο αντιδημοφιλής έως αντιπαθής στην Ελλάδα λόγω μνημονίου υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ζει και δρα σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι. Έμεινε παράλυτος στα κάτω άκρα, όταν έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στις 12 Οκτωβρίου 1990, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.
Τον Οκτώβριο του 1990 η Γερμανία βρισκόταν σε προεκλογικό πυρετό. Στις 2 Δεκεμβρίου θα διεξάγονταν οι πρώτες εκλογές μετά τη Γερμανική ενοποίηση, τις οποίες είχε προκηρύξει ο χριστιανοδημοκράτης καγκελάριος Χέλμουτ Κολ -ο αρχιτέκτονας της Γερμανικής Ενοποίησης, ελπίζοντας σε μία θριαμβευτική επικράτηση της κεντροδεξιάς κυβερνητικής συμμαχίας, που την αποτελούσαν οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU), οι Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας (CSU) και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP).
O Υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Κολ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ένας 48χρονος πρώην εφοριακός και επίδοξος δελφίνος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, περιόδευε στην εκλογική του περιφέρεια στο ομοσπονδιακό κρατίδιο της Βάδης - Βυρτεμβέργης, διεκδικώντας μία ακόμη επανεκλογή στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Είχε εκλεγεί για πρώτη φορά το 1972, σε ηλικία 30 ετών. Το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου βρέθηκε στο Όπεναου, ένα όμορφο κεφαλοχώρι στο Μέλανα Δρυμό, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, που ψηφίζει παραδοσιακά Χριστιανοδημοκράτες. Στους 300 ενθουσιώδεις ψηφοφόρους του, που πήγαν στην τοπική μπυραρία για να τον ακούσουν και ο παρολίγον δολοφόνος του.
Γύρω στις 10 το βράδυ και μετά το τέλος της ομιλίας του, ο Σόιμπλε άρχισε να συνομιλεί χαλαρά με τους ψηφοφόρους του. Τότε, ο 31χρονος βοηθός τοπογράφου Ντίτερ Κάουφμαν έβγαλε από το δερμάτινο μπουφάν του ένα 38άρι περίστροφο τύπου Smith &Wesson και πυροβόλησε τρεις φορές προς το μέρος του Σόιμπλε. Δύο από τις σφαίρες πέτυχαν τον Σόιμπλε, η μία στη δεξιά παρειά και η άλλη στη σπονδυλική στήλη, ενώ η τρίτη τραυμάτισε έναν από τους σωματοφύλακές του. Ο δημοσιογράφος και φίλος του Χανς-Πέτερ Σιτζ, που ήταν παρών, ανακαλεί στη μνήμη του το περιστατικό: «Αρχικά νόμιζα ότι έσκασαν δύο μπαλόνια, που ήταν άφθονα στην αίθουσα, μέχρις ότου είδα τον Σόιμπλε να σωριάζεται δίπλα μου και να ψελλίζει “δεν αισθάνομαι το πόδι μου”».
Η έξοδος του Β. Σόιμπλε από το νοσοκομείο
Ο αιφνιδιασμός της αστυνομίας ήταν πλήρης, καθώς δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον πολιτικό της προϊστάμενο. Η γερμανική αστυνομία είχε αι ένα άλλο λόγο να φρουρεί στενά τον Σόιμπλε, καθώς λίγους μήνες πριν είχε πέσει θύμα απόπειρας δολοφονίας και ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία Όσκαρ Λαφοντέν.
Ο Σόιμπλε μεταφέρθηκε αμέσως στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Φράιμπουργκ, όπου ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου των γιατρών για να τον κρατήσουν στη ζωή. Το κατάφεραν, αλλά με τίμημα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε αναπηρική πολυθρόνα. Η δεύτερη σφαίρα που έπληξε τη σπονδυλική του στήλη είχε κάνει όλη τη ζημιά. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν μπορούσε πλέον να παίζει τένις και ποδόσφαιρο και να κάνει σκι, τρία σπορ που τόσο αγαπούσε.
Ο δράστης της επίθεσης Ντίτερ Κάουφμαν ήταν γιος δημάρχου της περιοχής και στα νιάτα του, θέλοντας να αναζητήσει την προσωπική του ελευθερία και την αυτοεπιβεβαίωση, έφυγε από τη Γερμανία και έζησε για πολλά χρόνια στην Ασία. Μπλέχτηκε με τα ναρκωτικά, τα οποία του δημιούργησαν ψυχολογικά προβλήματα. Στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν δήλωσε ότι ήθελε να εκδικηθεί το γερμανικό κράτος για τον «ψυχολογικό και σωματικό τρόμο», που του ασκούσε και επέλεξε ως προσωποποίησή του τον Υπουργό Εσωτερικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Τον Μάιο του 1991 προσήχθη σε δίκη, αλλά κρίθηκε ανίκανος για τον καταλογισμό της πράξης του, επειδή έπασχε από βαριάς μορφής σχιζοφρένεια. Κλείσθηκε σε ψυχιατρείο και αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους το φθινόπωρο του 2004.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξελέγη πανηγυρικά βουλευτής στις εκλογές της 2ας Δεκεμβρίου 1990 και συνέχισε την πολιτική του καριέρα από το αναπηρικό καροτσάκι του. Η δημοφιλία του αυξήθηκε κατακόρυφα στις 12 Οκτωβρίου 1995, όταν συγχώρεσε δημοσίως τον παρ’ ολίγον δολοφόνο του. Πιθανόν να είχε περάσει το κατώφλι της καγκελαρίας, αν οι Χριστιανοδημοκράτες δεν έχαναν τις εκλογές του 1998 και δεν βρισκόταν στον δρόμο του η ανατολικογερμανίδα Άγκελα Μέρκελ.
Σήμερα, εκτός από κυβερνητικό στέλεχος, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ασχολείται ενεργά με το αναπηρικό κίνημα. Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Παραπληγικών Γερμανίας (DSQ) και του Διεθνούς Ερευνητικού Ινστιτούτου για τις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, που εδρεύει στη Ζυρίχη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/566#ixzz3FwPmZzYF
Δόμνα Σαμίου
1928 – 2012
Εξέχουσα ερμηνεύτρια και ερευνήτρια του δημοτικού τραγουδιού, με διεθνή αναγνώριση.
Η Δόμνα Σαμίου γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Καισαριανή, από μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς. Ο πατέρας της ήταν ψάλτης στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κοντά στην οποία ζούσε η οικογένειά της σ' ένα φτωχικό καλύβι. Μέσα στις δύσκολες συνθήκες της προσφυγιάς είχε τα πρώτα μουσικά της ακούσματα, από τα οποία πήγασε η αγάπη της για την παραδοσιακή μουσική. «Κάθε Κυριακή με έπαιρνε ο πατέρας μου στην εκκλησία. Φορούσα το μοναδικό φόρεμα που είχα και ένοιωθα μεγάλη ευχαρίστηση». Το μόνο παράπονο που είχε η νεαρή Δόμνα ήταν ότι δεν μπορούσε να συμμετάσχει στην εκκλησιαστική χορωδία, επειδή ήταν κορίτσι. «Γιατί δε με γέννησες αγόρι;» παραπονιόταν συχνά στη μητέρα της.
Σε ηλικία 13 ετών ήρθε σε επαφή με τη βυζαντινή και τη δημοτική μουσική. Δούλευε ως υπηρέτρια σ' ένα πλούσιο σπίτι του Κολωνακίου, όταν η κυρά της διέκρινε το ταλέντο της και τη σύστησε στον εθνομουσικολόγο Σίμωνα Καρά. Μαθήτευσε κοντά στον δάσκαλο, όπως τον αποκαλούσε, παράλληλα με τη φοίτησή της στο νυχτερινό Γυμνάσιο.
Ως μέλος της χορωδίας του Σίμωνα Καρά αρχίζει τη συνεργασία της με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (τότε Ε.Ι.Ρ., σήμερα Ε.ΡΑ.), όπου το 1954 προσλαμβάνεται ως μουσικός παραγωγός στο Τμήμα Εθνικής Μουσικής (ΤΕΜ). Από τη θέση αυτή γνωρίζει τους σημαντικότερους λαϊκούς μουσικούς, οι οποίοι συρρέουν στην Αθήνα απ’ όλη την Ελλάδα, λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης, και τους οποίους ηχογραφεί για τις εκπομπές της. Έτσι, εξοικειώνεται με όλα τα τοπικά μουσικά ιδιώματα της χώρας. Παράλληλα, κάνει μουσική επιμέλεια σε εκδόσεις δίσκων, θεατρικές εκπομπές και κινηματογραφικές ταινίες.
Το 1962 κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο με τίτλο Τραγούδια της Στεριάς και της Θάλασσας. «Έβλεπα την κακοποίηση που γινόταν εις βάρος του δημοτικού τραγουδιού, αγανακτούσα και αποφάσισα κάποτε να συνεργαστώ με τον κύριο Πατσιφά που είχε τη Fidelity - Philips, έβρισκα συγκροτήματα γνήσια και κάναμε δίσκους». Το 1963 αρχίζει τα ταξίδια της στην επαρχία για επιτόπιες καταγραφές και συγκέντρωση μουσικού υλικού για το προσωπικό της αρχείο, με δικά της μηχανήματα.
Το 1971 παραιτείται από το ΕΙΡ γιατί «η κατάσταση με τη χούντα ήταν ανυπόφορη. Τα πέταξα όλα στον αέρα. Συντάξεις, ταμεία, όλα...» και αφοσιώνεται στην έρευνα του δημοτικού τραγουδιού. Την ίδια χρονιά («χρονιά-σταθμό» την ονομάζει ή ίδια) αποδέχεται την πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου και πρωτοεμφανίζεται ως τραγουδίστρια στο νεανικό κλαμπ Ροντέο της Αθήνας (σημερινό Κύτταρο της οδού Ηπείρου), ενώ ακολουθεί η συμμετοχή της στο περίφημο Φεστιβάλ Μπαχ του Λονδίνου, όπου ερμηνεύει δημοτικά τραγούδια, με αφορμή τη συμπλήρωση 150 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση και αποθεώνεται από ένα κοινό που άκουγε κλασσική μουσική. Η Δόμνα Σαμίου κερδίζει τη νέα γενιά και γίνεται γνωστή στο εξωτερικό. «Πέρασε η ντροπή που είχαν για το δημοτικό τραγούδι» δηλώνει σε μια συνέντευξή της.
Aπονομή μεταλλίου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (2005)
Το 1976 είναι η ψυχή της τηλεοπτικής εκπομπής της ΕΡΤ Μουσικό Οδοιπορικό, σε σκηνοθεσία Φώτου Λαμπρινού και Αντρέα Θωμόπουλου. Η Δόμνα Σαμίου περιδιαβαίνει την ελληνική επαρχία και καταγράφει τη δημοτική μουσική, σε μία σειρά είκοσι επεισοδίων. Το 1981 ιδρύει τον Καλλιτεχνικό Σύλλογο Δημοτικής Μουσικής - Δόμνα Σαμίου, με σκοπό τη διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μουσικής και κυρίως την έκδοση δίσκων και τη διοργάνωση εκδηλώσεων με αυστηρά ποιοτικές προδιαγραφές. Το προσωπικό της αρχείο (1963-2000) περιλαμβάνει 2.500 σπάνιες ηχογραφήσεις, με παραδοσιακά τραγούδια από κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '70 το έργο της έχει ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα. Δίσκοι της εκδίδονται στη Γαλλία και τη Σουηδία. Επί περίπου σαράντα χρόνια πραγματοποιεί σειρά συναυλιών από την Αυστραλία μέχρι τη Νότια Αμερική, οι οποίες όχι μόνο συγκινούν τους Έλληνες της Διασποράς, αλλά και αποκαλύπτουν στους ξένους μια «ελληνική μουσική δίχως μπουζούκι», όπως γράφτηκε σε κάποια κριτική συναυλίας της στη Σουηδία.
Από το 1994 δίνει μαθήματα δημοτικού τραγουδιού για ενήλικες στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων της Αθήνας, ενώ πάμπολλες είναι οι πρωτοβουλίες της για τη βελτίωση της μουσικής εκπαίδευσης των μαθητών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, «αίτημα παιδαγωγικά πρωταρχικό και επιτακτικό» κατά την ίδια. Το 2005 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, για την προσφορά της στην ελληνική μουσική. Το 2010 αναρτήθηκε στο διαδίκτυο ο ιστότοπος www.domnasamiou.gr, με πολύτιμο υλικό και προσωπικές μαρτυρίες για την ζωή και το έργο της.
Η Δόμνα Σαμίου πέθανε στις 10 Μαρτίου 2012, σε ηλικία 83 ετών.
Δισκογραφία
- Τραγούδια της στεριάς και της θάλασσας (1962)
- Τραγούδια της Ρούμελης και του Μωριά (1968)
- Τραγούδια και σκοποί απ' όλη την Ελλάδα (1969)
- Ethnologie Vivante (1970)
- Ένα ταξίδι στην Ελλάδα με τη Δόμνα Σαμίου (1972)
- Δεύτερο ταξίδι στην Ελλάδα (1973)
- Ελληνικά Κάλαντα (1974)
- Έχε γεια Παναγιά (1974)
- Σουραύλι (1974)
- Στης πικροδάφνης τον ανθό (1976)
- Ξενιτεμένο μου πουλί (1980)
- Περπερούνα (1980)
- Ακριτικά τραγούδια (1982)
- Πολυφωνικά τραγούδια και μουσική της Ηπείρου (1984)
- Μικρασιάτικα τραγούδια 1 (1984)
- Σεργιάνι με την Δόμνα Σαμίου (1986)
- Τραγούδια της ξενιτιάς (1989)
- Μικρασιάτικα τραγούδια 2 (1991)
- Τα Αποκριάτικα (1994)
- Κανελόριζα (1995)
- Τα Πασχαλιάτικα (1998)
- Η Δόμνα Σαμίου στο Μέγαρο Μουσικής (1999)
- Της Κυρα-Θάλασσας (2002)
- Η Ακολουθία του Νυμφίου (2002)
- Της φύσης και του έρωτα (2006)
- Ο κυρ Βοριάς… και άλλα τραγούδια για παιδιά (2007)
- Ιστορικά - Κλέφτικα τραγούδια (2007)
- Σιγανά και ταπεινά (2008)
- Παραλογές (2008)
- Κάλαντα, ευχές και παινέματα Χριστουγέννων (2011)
Κάλαντα, ευχές και παινέματα Πρωτοχρονιάς και Φώτων (2011)
Απολαύστε τραγούδια
https://www.youtube.com/watch?v=GJSBHLHNO5E
https://www.youtube.com/watch?v=3_XgX930v_Y
https://www.youtube.com/watch?v=zkCCwXychHk
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/445#ixzz3FwQEDOoM
Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων
-
ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ 1968
Ήταν οι 16οι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης ιστορίας και διεξήχθησαν από τις 12 έως τις 27 Οκτωβρίου στην Πόλη του Μεξικού. Πήραν μέρος 5.530 αθλητές (4.750 άνδρες και 780 γυναίκες) από 112 χώρες, που διαγωνίσθηκαν σε 172 αγωνίσματα 19 αθλημάτων. Στα μετάλλια κυρίαρχη δύναμη αναδείχθηκε για μία ακόμη φορά η ομάδα των ΗΠΑ. Η ελληνική αποστολή με 61 αθλητές κατέκτησε ένα χάλκινο μετάλλιο με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο στην ελληνορωμαϊκή πάλη.
Η Πόλη του Μεξικού κέρδισε τους αγώνες το 1963, όταν υπερίσχυσε του Ντιτρόιτ, της Λιόν και του Μπουένος Άιρες. Οι αθάνατοι της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής θέλησαν με την απόφασή τους αυτή να επιβραβεύσουν την οικονομική πρόοδο της μεγάλης χώρας της Κεντρικής Αμερικής, που ανήκε πλέον στη χορεία των αναπτυσσόμενων κρατών. Δεν υπολόγισαν, όμως, το έλλειμμα δημοκρατίας της χώρας των Αζτέκων, την οποία κυβερνούσε από το 1929 το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα.
Η διαμαρτυρία των Σμιθ και Κάρλος
Δέκα μέρες πριν από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων (2 Οκτωβρίου 1968) σοβαρά επεισόδια έγιναν στην Πόλη του Μεξικού, που είχαν αιματηρή κατάληξη. Φοιτητές του Πολυτεχνείου και νεολαίοι που διαδήλωναν κατά της τέλεσης των Αγώνων συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις ασφαλείας στην Πλατεία των Τριών Πολιτισμών στη συνοικία Τλατέλολκο, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 διαδηλωτές και να τραυματισθούν 30, σύμφωνα με τον επίσημο απολογισμό. Ανεπίσημες πηγές ανέβασαν τους νεκρούς σε 267 και τους τραυματίες σε 1000. Πολλοί τότε μίλησαν για μποϊκοτάζ των Αγώνων, αλλά η ΔΟΕ θεώρησε εσωτερική υπόθεση της χώρας τις ταραχές και δεν αποδέχθηκε το αίτημα, με το χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι ο αθλητισμός δεν αναμιγνύεται στην πολιτική.
Στο αγωνιστικό μέρος κυριάρχησαν οι αθλητές των ΗΠΑ, ενώ ο στίβος έκλεψε την παράσταση με τα εξωπραγματικά ρεκόρ στα σπριντ και το μήκος, λόγω του μεγάλου υψομέτρου (2.240 μέτρα), που είναι χτισμένη η Πόλη του Μεξικού. Ο Μπομπ Μπίμον στο άλμα εις μήκος πέταξε στα 8.90 μ, ο Τζίμι Χάινς έτρεξε τα 100 μ. σε 9.95, ο Τζίμι Σμιθ τα 200 μ. σε 19.83 και ο Λι Ίβανς τα 400 μ. σε 43.86. Όλες αυτές οι επιδόσεις των αμερικανών αθλητών ήταν παγκόσμια ρεκόρ που κράτησαν για πολλά χρόνια.
Δύο ακόμα αμερικανοί αθλητές έγραψαν ιστορία. Ο ένας ήταν ο νικητής του ύψους Ντι Φόσμπερι. Λάνσαρε ένα νέο παλμό στο αγώνισμα (πέρασμα του πήχυ με την πλάτη), που έκτοτε καθιερώθηκε και πήρε το όνομά του (Φόσμπερι Φλοπ). Ο άλλος ήταν ο δισκοβόλος Αλ Έρτερ (1936 - 2007), που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε τέταρτη συνεχόμενη Ολυμπιάδα.
Παρά τις προσπάθειες της ΔΟΕ, η πολιτική έκανε την εμφάνισή της στους Αγώνες, σε μια χρονιά που είχε σημαδευτεί από τις δολοφονίες του Ρόμπερτ Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αλλά και τον συνεχιζόμενο πόλεμο στο Βιετνάμ. Οι αμερικανοί αθλητές Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος -1ος και 3ος αντίστοιχα στα 200 μέτρα- ήταν μέλη των «Μαύρων Πανθήρων» και κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ στην τελετή απονομής στάθηκαν με υψωμένη τη γροθιά και κατεβασμένο το κεφάλι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ. Αμέσως αποπέμφθηκαν από το Ολυμπιακό Χωριό, χωρίς καμία άλλη συνέπεια.
Η χώρα μας εκπροσωπήθηκε στους αγώνες με 61 αθλητές και μεγάλη ελπίδα για ένα μετάλλιο τον επικοντιστή Χρήστο Παπανικολάου, τον σπουδαίο αθλητή του Παναθηναϊκού, που αργότερα κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ του αγωνίσματος. Χιλιάδες Έλληνες καρφώθηκαν στα τρανζιστοράκια τους για να παρακολουθήσουν τον δύσκολο αγώνα του. Έδωσε μάχη και με επίδοση 5.35 κατετάγη 4ος, καθώς τα μετάλλια κρίθηκαν στο 5.40, με νικητή τον αμερικανό Μπομπ Σίγκρεν.
Πέτρος Γαλακτόπουλος
Τους έλληνες φιλάθλους αποζημίωσε, τελικά, ο παλαιστής Πέτρος Γαλακτόπουλος, που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 70 κιλών της Ελληνορωμαϊκής. Στους διακριθέντες συμπεριλαμβάνονται και οι Όθων Μοσχίδης (4ος στα 57 κιλά της ελληνορωμαϊκής), Νίκος Καρυπίδης (63 κιλά ελευθέρας πάλης) και ο ιστιοπλόος Τάκης Κουλιγκάς (5ος στα σκάφη τύπου Φιν).
Στον πίνακα των μεταλλίων, οι ΗΠΑ πήραν την πρωτιά με 107 (45-28-34) και ακολούθησαν η ΕΣΣΔ με 61 (29-32-30) και η Ουγγαρία με 32 (10-10-12). Τα περισσότερα μετάλλια σε ατομικό επίπεδο κατέκτησαν αθλητές της γυμναστικής: ο σοβιετικός Μιχαήλ Βορονίν 7 (2-4-1), η τσεχοσλοβάκα Βέρα Τσασλάφσκα 6 (4-2-0) και ο ιάπωνας Ακινόρι Νακαγιάμα 6 (3-2-1).
Οι Αγώνες διεξήχθησαν από τις 12 έως τις 27 Οκτωβρίου και σημαδεύτηκαν από τις υψωμένες γροθιές με το μαύρο γάντι των αμερικανών αθλητών Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος, κατά τη διάρκεια της απονομής των μεταλλίων στα 200 μ., σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταπίεση των μαύρων στις ΗΠΑ. Ήταν η χρονιά της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι, αλλά και των μεγάλων διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ.
Στο αγωνιστικό μέρος ξεχώρισε το εξωπραγματικό ρεκόρ του Μπομπ Μπίμον στο μήκος με 8,90 μ., που έμεινε ακατάρριπτο για 23 χρόνια. Ο αμερικανός άλτης Ντικ Φόσμπερι νίκησε στο ύψος, λανσάροντας ένα νέο παλμό (το πέρασμα με την πλάτη πάνω από τον πήχυ και όχι με το κλασικό «ψαλλιδάκι»), που επικράτησε πλήρως στο αγώνισμα τα επόμενα χρόνια. Στο αγώνισμα του άλματος τριπλούν, το παγκόσμιο ρεκόρ καταρρίφθηκε πέντε φορές από τρεις διαφορετικούς αθλητές, με τελικό νικητή τον σοβιετικό Βίκτωρ Σανέγιεφ με 17,39μ.
Στους Αγώνες πήραν μέρος 5.530 αθλητές (4.750 άνδρες και 780 γυναίκες) από 112 χώρες. Για πρώτη φορά, Δυτική και Ανατολική Γερμανία συμμετείχαν με ξεχωριστές ομάδες. Η Ελλάδα κατέκτησε ένα χάλκινο μετάλλιο, με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο στα 70 κιλά της ελληνορωμαϊκής πάλης. Μορφές των αγώνων, ο αμερικανός δισκοβόλος Αλ Έρτερ, που κατέκτησε το τέταρτο συνεχόμενο χρυσό του μετάλλιο και η τσεχοσλοβάκα γυμνάστρια Βέρα Τσασλάβσκα με τέσσερα χρυσά μετάλλια. Στην κατάταξη των μεταλλίων κυριάρχησαν οι ΗΠΑ με 107, έναντι 91 της ΕΣΣΔ.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/545/102#ixzz3FwRaEkiL
Αλέξανδρος Α’
1893 – 1920
Βασιλιάς της Ελλάδας (30 Μαΐου 1917 - 12 Οκτωβρίου 1920). Δευτερότοκος γιος του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ και της βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Ιουλίου 1893.
Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με μέτρια βαθμολογία. Σε ηλικία 19 ετών πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως διαγγελέας του πατέρα του, που ήταν αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού.
Μετά τον εθνικό διχασμό και την εμμονή του Κωνσταντίνου στην ουδετερότητα της Ελλάδας κατά τον Α’ Παγκόσμια Πόλεμο, οι συμμαχικές δυνάμεις με τελεσίγραφο, που παρέδωσε ο αρμοστής τους στον Πειραιά, Σαρλ Ζονάρ, απαίτησαν την απομάκρυνση από το θρόνο τόσο του ιδίου, όσο και του διαδόχου Γεωργίου.
Έτσι στις 30 Μαΐου του 1917 ο Αλέξανδρος αναγορεύθηκε βασιλιάς, σε ηλικία 24 ετών. Στο μικρό χρονικό διάστημα της βασιλείας του προσπάθησε όσο ήταν δυνατόν να μην εμπλακεί στα πολιτικά πράγματα. Η ηπιότητα και η διαλλακτικότητα του χαρακτήρα του συνέβαλαν με την πάροδο του χρόνου στη συμφιλίωςή του με τον Βενιζέλο, παρά το συναισθηματικό βάρος από την εκδίωξη του πατέρα του. Ήταν αρκετά δημοφιλής στις τάξεις του στρατεύματος, εξαιτίας και της Μικρασιατικής εκστρατείας, που ξεκίνησε την περίοδο της βασιλείας του.
Ο δεσμός του με την κοινή θνητή Ασπασία Μάνου, κόρη επιλάρχου Πέτρου Μάνου ιππάρχου των Ανακτόρων, προκάλεσε σάλο, τόσο εντός της βασιλικής οικογένειας, όσο και στον πολιτικό κόσμο. Μάταια ο Βενιζέλος τον συμβούλευσε να παντρευτεί την πριγκίπισσα Μαίρη, κόρη του Βασιλιά της Αγγλίας Γεωργίου Ε’.
Στις 4 Νοεμβρίου 1919, παρά τις αντιρρήσεις της βασιλικής οικογένειας και του Βενιζέλου, προχώρησε σε μοναργατικό γάμο με την αγαπημένη του. Το γεγονός προκάλεσε σκάνδαλο και παρά λίγο να στοιχίσει την απομάκρυνση της μοναρχίας από την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση απαίτησε την απομάκρυνση της κυρίας Μάνου, που έφυγε για το Παρίσι, συνοδευόμενη από τον Αλέξανδρο.
Στην «Πόλη του Φωτός» συναντήθηκε με το Ελευθέριο Βενιζέλο και διευθέτησαν το πρόβλημα νομιμότητας του γάμου του. Ο Αλέξανδρος επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά λίγο πριν από το δημοψήφισμα για την επάνοδο του πατέρα του Κωνσταντίνο στο θρόνο, πέθανε από στρεπτόκοκκο στις 12 Οκτωβρίου 1920, μετά από δήγμα πιθήκου στα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/100#ixzz3FwS0118w
Λουτσιάνο Παβαρότι
1935 – 2007
Ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους της εποχής του, ο οποίος με τον πληθωρικό χαρακτήρα του και τα φωνητικά του προσόντα έφερε την όπερα κοντά στο ευρύτερο κοινό. Ο Λουτσιάνο Παβαρότι (Luciano Pavarotti) γεννήθηκε στη Μόντενα της Ιταλίας στις 12 Οκτωβρίου 1935. «Τι ψηλή φωνή! Θα γίνει σίγουρα τενόρος» λέγεται ότι αναφώνησε ο μαιευτήρας της μητέρας του Αντέλε, αντικρίζοντας το νεογέννητο αγοράκι.
Ο μικρός Λουτσιάνο τραγούδησε για πρώτη φορά σε μία χορωδία, μαζί με τον πατέρα του Φερνάντο, που ήταν λάτρης της όπερας και ερασιτέχνης τραγουδιστής ο ίδιος. Η απόφαση του να ασχοληθεί με τη μουσική επαγγελματικά ήρθε έπειτα από μία διεθνή διάκριση της Χορωδίας Ροσίνι της Μόντενα.
Το επαγγελματικό ντεμπούτο του Παβαρότι ήταν στις 29 Απριλίου 1961, σε έναν από τους σπουδαίους ρόλους για τενόρο, εκείνο του Ροντόλφο στην όπερα του Πουτσίνι La Boheme. Την ίδια χρονιά κέρδισε στο διεθνή μουσικό διαγωνισμό «Achille Peri». Σύντομα ο χαρισματικός καλλιτέχνης έγινε διάσημος στην Ιταλία.
Ακολούθησαν εμφανίσεις του στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές σκηνές, στο Άμστερνταμ, τη Βιέννη, τη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Το 1965 έκανε το πρώτο άνοιγμά του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου έκτοτε έκανε ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του και τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία Γκράμι.
Ο Παβαρότι βοήθησε να ενδιαφερθεί το ευρύ κοινό για την όπερα και εμφανίστηκε σε μερικά από τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες θεατές. Σε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές του, το 1990 εμφανίστηκε μαζί με τους ισπανούς σταρ της όπερας Πλάθιντο Ντομίνγκο και Χοσε Καρέρας ενώπιον 800 εκατομμυρίων τηλεθεατών, σε μία συναυλία στα Λουτρά του Καρακάλα στη Ρώμη, στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου της Ιταλίας.
Αμέσως μετά, οι πωλήσεις των δίσκων όπερας εκτινάχθηκαν στα ύψη και η άρια «Nessun Dorma» της όπερας Turandot του Πουτσίνι συνδέθηκε με τον ποδοσφαιρικό πυρετό όσο και τα συνθήματα της εξέδρας. Ο δίσκος με τα «κλασσικά του Παβαρότι» έγινε ο πρώτος δίσκος κλασσικής μουσικής που έφτασε στο Νο 1 των βρετανικών τσαρτ.
Το 1992 έγινε για πρώτη φορά η καθιερωμένη ετήσια συναυλία Pavarotti and Friends, στη λογική της σύμπραξης του περίφημου τενόρου με διάσημους ερμηνευτές της ποπ και ροκ σκηνής, στοχεύοντας στη συγκέντρωση χρημάτων για ανθρωπιστικούς λόγους.
Ο Παβαρότι έγινε ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό από τη συμμετοχή του στους «Τρεις Τενόρους», από κοινού με τους Χοσέ Καρέρας και Πλάθιντο Ντομίνγκο. Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή ήταν στην τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο τον Φεβρουάριο του 2006.
Το 1996 το περιοδικό Forbes τον κατέταξε στην 28η θέση των πιο υψηλά αμειβόμενων καλλιτεχνών, υπολογίζοντας τα ετήσια έσοδά του στα 25 εκατομμύρια δολάρια και την προσωπική του περιουσία στο δεκαπλάσιο. Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά. «Τα είχα όλα στη ζωή μου, πραγματικά όλα, αλλά ακόμη και αν τα έχανα όλα, με το Θεό είμαστε πάτσι», είχε πει σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.
Πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου του 2007, έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Απολαύστε κομμάτια του
https://www.youtube.com/watch?v=I8A61eY1Efg
https://www.youtube.com/watch?v=d_mLFHLSULw
https://www.youtube.com/watch?v=DKrAv9LRx40
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/283#ixzz3FwSRRsq5
Ρενέ Λακόστ
1904 – 1996
Γάλλος τενίστας και επιχειρηματίας (μπλουζάκια Λακόστ). Από τις θρυλικές μορφές του αθλήματος.
Ο Ζαν Ρενέ Λακόστ (Jean René Lacoste) γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1904 στο Παρίσι. Μέχρι τα 15 του δεν είχε πιάσει ρακέτα στα χέρια του, αλλά σ' ένα ταξίδι με τον πατέρα του στην Αγγλία γοητεύτηκε από το άθλημα και αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί του. Ο πατέρας του Ζαν-Ζιλ Λακόστ, επικεφαλής της αυτοκινητοβιομηχανίας Hispano-Suiza, δεν του έφερε αντίρρηση, αλλά του έθεσε ένα όρο: αν δεν γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής μέσα σε πέντε χρόνια να τα παρατήσει και να επιστρέψει στις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Ο νεαρός Λακόστ έλαβε το μήνυμα, δούλεψε σκληρά και το 1925 κέρδισε τους δύο πρώτους μεγάλους τίτλους του, το «Γουίμπλεντον» και το «Ρολάν Γκαρός», ενώ τον επόμενο χρόνο ανέβηκε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Συνολικά, κέρδισε δύο φορές το «Γουίμπλεντον» (1925, 1928), τρεις φορές το «Ρολάν Γκαρός» (1925, 1927, 1929) και υπήρξε ο πρώτος τενίστας που κέρδισε δύο συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα των ΗΠΑ (1926, 1927). Μαζί με τον συμπατριώτη του Ζαν Μποροτρά κέρδισε το 1925 το διπλό του Γουίμπλεντον και τρεις φορές τους γαλλικούς διπλούς του Ρολάν Γκαρός (1924, 1925, 1929). Το 1924 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων στο διπλό. Υπήρξε μέλος της ισχυρής τενιστικής τετράδας, γνωστής ως «Οι τέσσερις σωματοφύλακες» (Ρενέ Λακόστ, Ζαν Μποροτρά, Ανρί Κοσέ, Ζακ Μπρινιόν), που το 1927 κέρδισε για λογαριασμό της Γαλλίας, για πρώτη φορά, το Κύπελλο Ντέιβις.
Ο Λακόστ ήταν δεξιόχειρας και χρησιμοποιούσε το ένα του χέρι στο μπάκχαντ. Μεθοδικός στην τεχνική του, μελετούσε κάθε πλευρά του παιγνιδιού πριν από κάθε συνάντηση και στον αγώνα επέμενε να εξασθενεί τον αντίπαλό του. Το 1927 στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ πραγματοποίησε το καλύτερο, ίσως, παιγνίδι του και οδήγησε τον αντίπαλό του Μπιλ Τίλντεν σε πλήρη εξάντληση στη διάρκεια ενός φινάλε που κράτησε δύο ώρες. Οι φίλοι τού κόλλησαν το παρατσούκλι «Κροκόδειλος» για την επιμονή του στο παιγνίδι, που ο ίδιος αργότερα το χρησιμοποίησε στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.
Ο Λακόστ αποσύρθηκε οριστικά από τα κορτ το 1932 και στη συνέχεια ανέπτυξε επιχειρηματική δράση. Το 1933 μαζί με τον φίλο του εριοβιομήχανο Αντρέ Ζιλιέ ίδρυσαν την εταιρεία αθλητικών ειδών «La Société Chemise Lacoste» με σήμα το πράσινο κροκοδειλάκι. Κατασκεύαζαν, κυρίως, κοντομάνικα μπλουζάκια για τους αθλητές του τένις, που μεταπολεμικά έγιναν παγκόσμια μόδα και σύμβολα κοινωνικής θέσης. Το 1963 παρουσίασε τη ρακέτα από χάλυβα κι έφερε επανάσταση στο χώρο του τένις, αφού μέχρι εκείνη την εποχή οι ρακέτες ήταν ξύλινες.
Ο Ρενέ Λακόστ πέθανε στις 12 Οκτωβρίου του 1996, σε ηλικία 92 ετών. Από το 1930 ήταν νυμφευμένος με τη γαλλίδα πρωταθλήτρια του γκολφ Σιμόν ντελα Σομ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/858#ixzz3FwTnDB7b
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ
Δευτέρα
13/10
03:00 
13°C
73%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ 
09:00 
13°C
71%
2 Μπφ B
9 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ 
15:00 
22°C
53%
2 Μπφ ΝΔ
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
21:00 
17°C
91%
3 Μπφ Δ
16 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
΄Λίγο αργότερα , τέλος δεκαετίας του 1960 , Λιδορικιώτικος τρύγος στα Κ’μούλια . Εικονίζονται μέλη των οικογενειών Γ,Ν,Πανάγου , Γιαν. Ζόγκζα και Δημ. Βούλγαρη , “ περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς “….
Καλό απόγευμα Κυριακής
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ-
No comments:
Post a Comment