Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου , καλησπέρα φίλοι του χωριού μας και της εφημερίδας μας
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΟΚΤ 2014
Ανατολή Ήλιου: 06:23
Δύση Ήλιου: 18:03
Σελήνη 12 ημερών
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr#ixzz3FHovEYeb
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
. Χ.
610
Ο έξαρχος της Αφρικής Ηράκλειος αναγορεύεται αυτοκράτορας του Βυζαντίου μετά την ανατροπή του διεφθαρμένου Φωκά.
1912
Η Ελλάδα κηρύσσει τον πόλεμο κατά των Οθωμανών. Ο Ελληνικός Στρατός διαβαίνει τα σύνορα και εισέρχεται στο έδαφος της Μακεδονίας.
1949
38 μέρες μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, συνέρχεται η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ κάπου στην Αλβανία και αποφασίζει την επίσημη παύση του πυρός. Στα νέα καθήκοντα του κόμματος περιλαμβάνονται η ίδρυση ενός νόμιμου πλατιού αριστερού δημοκρατικού κόμματος και η έκδοση μιας αριστερής νόμιμης αθηναϊκής εφημερίδας.
1951
Το Τάγμα του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Κορέας, μετά από τριήμερη σφοδρή επίθεση, καταλαμβάνει το ύψωμα 313 (Σκοτς) κοντά στον ποταμό Ιμτζίν. Πρόκειται για την πλέον αιματηρή επιχείρησή του (πεσόντες 28, τραυματίες 87). (Πόλεμος της Κορέας)
1959
Την τελευταία του πνοή αφήνει ο ποδοσφαιριστής του Εθνικού Πειραιά Θοδωρής Ιωάννου, ο οποίος την προηγούμενη ημέρα είχε συγκρουστεί με τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, Μιχάλη Βουτσαρά, στο φιλικό παιγνίδι μεταξύ των δύο ομάδων.
1962
Οι Beatles κυκλοφορούν το πρώτο τους τραγούδι Love Me Do.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
1713
Ντενί Ντιντερό, γάλλος εγκυκλοπαιδιστής, απ' τους κυριότερους εκπροσώπους του Διαφωτισμού. (Θαν. 31/7/1784)
1936
Βάτσλαβ Χάβελ, θεατρικός συγγραφέας και πρώην πρόεδρος της Τσεχίας. (Θαν. 18/12/2011)
1951
Μπομπ Γκέλντοφ, ιρλανδός τραγουδοποιός (The Boomtown Rats), συγγραφέας, ηθοποιός και πολιτικός ακτιβιστής (Live Aid).
ΘΑΝΑΤΟΙ
1850
Λογγίνος Χέυδεν, ολλανδικής καταγωγής ρώσος ναύαρχος. Ήταν ο διοικητής της ρωσικής ναυτικής μοίρας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. (Γεν. 5/8/1777)
1885
Λύσανδρος Καυταντζόγλου, έλληνας αρχιτέκτονας και εθνικός ευεργέτης. (Γεν. 1811)
2011
Στίβεν Πολ Τζομπς, αμερικανός επιχειρηματίας, συνιδρυτής με τον Στιβ Βόσνιακ της Apple Computer. (Γεν. 24/2/1955)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0510#ixzz3FHprFPO7
Α’ Βαλκανικός Πόλεμος
Πολεμική αναμέτρηση ανάμεσα στη Βαλκανική Συμμαχία (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο) και της θνήσκουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τυπικά ξεκίνησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1912 με την κήρυξη πολέμου από το Μαυροβούνιο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ολοκληρώθηκε στις 17 Μαΐου 1913 με τη συνθήκη του Λονδίνου.
Αφορμή στάθηκε η πολιτική των Νεοτούρκων για τον εκτουρκισμό των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η αντίδραση των προαναφερθέντων βαλκανικών κρατών, που συνέπηξαν συμμαχία με σειρά συμφωνιών, με στόχο τον διαμοιρασμό των εδαφών της στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στις 5 Οκτωβρίου 1912, με επιθετικές ενέργειες προς τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Την ίδια ημέρα, ο Βουλγαρικός Στρατός κινήθηκε προς την Ανατολική Θράκη και ο Σερβικός προς τα Σκόπια και το Μοναστήρι.
Η Στρατιά Θεσσαλίας, αφού απώθησε τα τουρκικά τμήματα, κατέλαβε στις 6 Οκτωβρίου την Ελασσόνα και συνέχισε την προέλασή της προς τα στενά του Σαρανταπόρου. Στις 9 Οκτωβρίου, τρεις μεραρχίες επιτέθηκαν κατά μέτωπο, ενώ μία άλλη, με υπερκερωτική ενέργεια, έφτασε στα νώτα της τοποθεσίας, εξαναγκάζοντας τους Τούρκους να υποχωρήσουν προς τα Σέρβια και την Κοζάνη, εγκαταλείποντας όλο το πολεμικό υλικό τους.
H IV Μεραρχία, αφού καταδίωξε τους Τούρκους το πρωί στις 10 Οκτωβρίου, εισήλθε το απόγευμα στα Σέρβια, ενώ τμήματα της Ταξιαρχίας Ιππικού κατέλαβαν στις 11 Οκτωβρίου την Κοζάνη. Έτσι, η νίκη του Ελληνικού Στρατού στο Σαραντάπορο ενίσχυσε το ηθικό του και άνοιξε τις πύλες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Μετά την ήττα των Τούρκων στο Σαραντάπορο, η Στρατιά Θεσσαλίας στράφηκε προς τα ανατολικά, με σκοπό την απελευθέρωση το ταχύτερο της Θεσσαλονίκης, που αποτελούσε τον κύριο πολιτικοστρατηγικό σκοπό των επιχειρήσεων στη Μακεδονία.
Ελληνικό πεζικό στα Γιαννιτσά
Ακολούθησε στις 16 Οκτωβρίου η απελευθέρωση της Βέροιας και της Κατερίνης. Μετά τη νικηφόρα μάχη των Γιαννιτσών (19-20 Οκτωβρίου), οι Τούρκοι, μπροστά στον κίνδυνο να κυκλωθούν, συμπτύχθηκαν εσπευσμένα προς τη Θεσσαλονίκη και υποχρεώθηκαν μετά από διαπραγματεύσεις να υπογράψουν στις 26 Οκτωβρίου 1912 την παράδοση της πόλης και του στρατού τους, που τον αποτελούσαν περίπου 26.000 άντρες, με 70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα και 1.200 κτήνη. Στη συνέχεια, ο Ελληνικός Στρατός στράφηκε προς τη Δυτική Μακεδονία, όπου διαδοχικά απελευθέρωσε τη Φλώρινα (7 Νοεμβρίου), την Καστοριά (10 Νοεμβρίου) και την Κορυτσά (7 Δεκεμβρίου).
Το Ελληνικό Ναυτικό, που αποτελούσε τη μόνη ναυτική δύναμη της Βαλκανικής Συμμαχίας, συντέλεσε αποφασιστικά στη νίκη των συμμαχικών όπλων. Ταυτόχρονα, με την ακάθεκτη προέλαση του Ελληνικού Στρατού, ο Στόλος, με ηγέτη το Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, απελευθέρωσε με εθελοντικά σώματα Προσκόπων (απόμαχοι του Μακεδονικού Αγώνα) και αγήματα πεζοναυτών τη Χαλκιδική (26 Οκτωβρίου) και το ένα μετά το άλλο τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, που κατοικούνταν από συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς: Λήμνος και Θάσος (8 Οκτωβρίου), Ίμβρος, Τένεδος και Άγιος Ευστράτιος (18 Οκτωβρίου), Σαμοθράκη (19 Οκτωβρίου), Ψαρά (22 Οκτωβρίου), Λέσβος (7 Δεκεμβρίου), Χίος (21 Δεκεμβρίου), Σάμος (2 Μαρτίου 1913).
Με τις ιστορικές ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου) και της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913), με επικεφαλής το θρυλικό θωρηκτό «Αβέρωφ», το ελληνικό ναυτικό όχι μόνο εξασφάλισε την κυριαρχία του στο Αιγαίο, εξαναγκάζοντας τον Τουρκικό Στόλο να μείνει αποκλεισμένος στα Δαρδανέλια μέχρι το τέλος του Πολέμου, αλλά απαγόρευσε και τις στρατηγικές μεταφορές τουρκικών στρατευμάτων από τις ασιατικές ακτές στη Βαλκανική Χερσόνησο. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι στις 18 Οκτωβρίου το τορπιλλοβόλο «Τ-11» ανατίναξε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το τουρκικό θωρηκτό «Φετίχ Μπουλέν», που απειλούσε με τα κανόνια του την κατάληψη της πόλης από τον ελληνικό στρατό, ενώ στις 9 Δεκεμβρίου το υποβρύχιο «Δελφίν» επιτέθηκε κατά του τουρκικού καταδρομικού «Μετζηδιέ», γεγονός που αποτέλεσε την πρώτη τορπιλική επίθεση στον κόσμο. Οι παράγοντες των επιτυχιών του ελληνικού ναυτικού ήταν η ποιοτική υπεροχή του έναντι του τουρκικού, η ναυτική παράδοση των πληρωμάτων του και η εμπνευσμένη ηγεσία του.
Στη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά το ελληνικό αεροπορικό σμήνος, που συνέβαλε σοβαρά στην πτώση του ηθικού του αντιπάλου, παρότι τα αεροσκάφη που διέθετε ήταν λίγα και με περιορισμένες επιχειρησιακές ικανότητες. Οι Έλληνες πιλότοι ανέλαβαν και εκτέλεσαν σημαντικές αποστολές αναγνώρισης, αλλά και προσβολές κατά επίγειων εχθρικών στόχων προς όφελος του στρατού στη Μακεδονία και την Ήπειρο.
Στις 24 Ιανουαρίου 1913, ελληνικό υδροπλάνο με πλήρωμα τον υπολοχαγό Μιχαήλ Μουτούση και τον σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη πραγματοποίησε την πρώτη στον κόσμο αποστολή ναυτικής συνεργασίας, αναγνωρίζοντας τον Τουρκικό Στόλο στα Δαρδανέλια, κατά του οποίου έριξε και έξι βόμβες. Δίκαια, συνεπώς, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η Ελλάδα είναι μεταξύ των πρώτων χωρών στον κόσμο που χρησιμοποίησε αεροπλάνο ως πολεμικό μέσο στο πεδίο της μάχης.
Στα μέτωπα των Συμμάχων, ο Σερβικός στρατός είχε καταλάβει στις αρχές Νοεμβρίου του 1912 μεγάλο μέρος της ευρύτερης περιοχής των Σκοπίων, φθάνοντας μέχρι το Μοναστήρι. Την ίδια περίοδο, ο Βουλγαρικός στρατός, ο μεγαλύτερος των Συμμάχων, είχε καταλάβει σχεδόν όλη την Ανατολική Μακεδονία (Σέρρες, Δράμα, Καβάλα) και το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης (Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Ανδριανούπολη).
Η θέση της Τουρκίας ήταν δυσχερής και μετά από μακρές συζητήσεις ζήτησε ανακωχή. Η Ελλάδα δεν συμφώνησε με τους όρους ανακωχής και στις 20 Νοεμβρίου 1912 συνέχισε μόνη τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Μετά την υπογραφή της ανακωχής, αντιπρόσωποι όλων των εμπολέμων, συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδας, συνήλθαν στο Λονδίνο για τη σύναψη οριστικής ειρήνης. Εξαιτίας, όμως, της τουρκικής αδιαλλαξίας, οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν στις 24 Δεκεμβρίου 1912, χωρίς στο μεταξύ να επιτευχθεί κάποια συμφωνία.
Στο μέτωπο της Ηπείρου, ο Ελληνικός Στρατός διέθετε περιορισμένες δυνάμεις. Ήταν, όμως, υποχρεωμένος να διεξάγει επιχειρήσεις σε δύο μέτωπα, της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Γι’ αυτό και δεν ήταν δυνατό να αναλάβει επιθετικές ενέργειες ταυτόχρονα και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Έτσι, αποφασίστηκε να δοθεί προτεραιότητα στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, γιατί το επέβαλλαν σοβαροί εθνικοί λόγοι.
Με την έναρξη του πολέμου, η αμυντική αποστολή του Στρατού Ηπείρου, που απέβλεπε στην εξασφάλιση της μεθορίου, μεταβλήθηκε σε επιθετική. Οι ελληνικές δυνάμεις, αφού πέρασαν τον Άραχθο ποταμό και μετά από σύντομο αγώνα, κατέλαβαν την Πρέβεζα (21 Οκτωβρίου) και το Μέτσοβο (10 Νοεμβρίου). Στη συνέχεια κινήθηκαν προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου είχε συγκεντρωθεί ο όγκος των τουρκικών δυνάμεων, που στο μεταξύ είχαν αρκετά ενισχυθεί με νέες, από την περιοχή του Μοναστηρίου. Έτσι, κυρίως εξαιτίας αυτού, αλλά και των δυσμενών καιρικών συνθηκών, η προέλαση του Ελληνικού Στρατού ανακόπηκε.
Η απόφαση της κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν να απελευθερωθεί η Ήπειρος πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων. Έτσι, ο Στρατός Ηπείρου ενισχύθηκε με μία μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε νέα επιθετική προσπάθεια. Μετά, όμως, από αλλεπάλληλες επιθετικές ενέργειες (1-3 Δεκεμβρίου), οι ελληνικές δυνάμεις προσέκρουσαν στην οχυρωμένη τοποθεσία των Ιωαννίνων, όπου και αναχαιτίστηκαν. Ακολούθησε περίοδος στασιμότητας στο μέτωπο, μέχρις ότου ο Στρατός Ηπείρου να ενισχυθεί και με άλλες μεραρχίες από τη Μακεδονία, καθότι είχε ολοκληρωθεί η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Δυτικής Μακεδονίας και ήταν δυνατή η απαγκίστρωση δυνάμεων για την επίσπευση της απελευθέρωσης της Ηπείρου.
Νέα επίθεση που έγινε από τις 7 έως τις 10 Ιανουαρίου 1913, με κύρια προσπάθεια την κατάληψη της οχυρωματικής γραμμής του Μπιζανίου, αναχαιτίστηκε και πάλι από τους Τούρκους, με πολλές μάλιστα απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις. Η τελική επίθεση, που εκδηλώθηκε στις 19 Φεβρουάριου, είχε ως αποτέλεσμα τον αιφνιδιασμό των Τούρκων και την άνευ όρων παράδοση στον Ελληνικό Στρατό της πόλης των Ιωαννίνων στις 21 Φεβρουάριου 1913, από τον διοικητή της Εσσάτ Πασά. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής αντίστασης στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, ο Ελληνικός Στρατός κινήθηκε βορειότερα και μέχρι τις 5 Μαρτίου 1913 απελευθέρωσε τη Βόρεια Ήπειρο, όπου γινόταν παντού δεκτός με άκρατο πατριωτικό ενθουσιασμό από τον ακραιφνή ελληνικό πληθυσμό της περιοχής αυτής.
Μετά από αρκετές παλινωδίες και υπό την πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής υπογράφηκε η οριστική ειρήνης στο Λονδίνο (17/30 Μαΐου 1913), με την οποία τερματίστηκε ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία αποσπάσθηκαν τα ευρωπαϊκά της εδάφη δυτικά της γραμμής Αίνου - Μηδείας εκτός της Αλβανίας και εκχωρήθηκαν στους νικητές του πολέμου. Σε εκκρεμότητα παρέμεινε το καθεστώς των νησιών του Αιγαίου και του Αγίου Όρους. Στην Κρήτη, ο Σουλτάνος παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του κι έτσι άνοιξε ο δρόμος για την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα. Δεν αποφασίστηκε η τύχη των Δωδεκανήσων, τα οποία κατείχαν οι Ιταλοί προσωρινά.
Η Συνθήκη του Λονδίνου δημοσιεύτηκε, αλλά δεν κυρώθηκε, εξαιτίας του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, που εξερράγη μετά από λίγες ημέρες. Πάντως, το τέλος του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, βρήκε την Ελλάδα να έχει απελευθερώσει την Ήπειρο, ολόκληρη τη Θεσσαλία, μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας και τα νησιά του Αιγαίου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/840#ixzz3FHq4PAew
Γιούρι Λιουμπίμοφ
1917 – 2014
Σπουδαίος Ρώσος θεατράνθρωπος, ιδρυτής του διεθνούς φήμης θεάτρου «Τανγκάκα», που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του σοβιετικού θεάτρου τη δεκαετία του ‘60.
Ο Γιούρι Πέτροβιτς Λιουμπίμοφ γεννήθηκε στις 17/30 Σεπτεμβρίου 1917 στην πόλη Γιάροσλαβ, 250 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μόσχας. Ο πατέρας του Πιοτρ Ζαχάροβιτς ήταν έμπορος και δούλευε για λογαριασμό μιας βρετανικής εταιρείας και η μητέρα του Άννα Αλεξάντροβνα ήταν δασκάλα με τσιγγάνικες ρίζες. Το 1922 η οικογένεια Λιουμπίμοφ διώχτηκε από το νεοπαγές κομουνιστικό καθεστώς της Ρωσίας και κατέφυγε στη Μόσχα.
Ο νεαρός Γιούρι σπούδασε στο Ινστιτούτο Ενέργειας της Μόσχας, αλλά γρήγορα τον κέρδισε το θέατρο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός κοντά στον μεγάλο θεατράνθρωπο Μιχαήλ Τσέχοφ, ανιψιό του θεατρικού συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, και γνώρισε προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου, όπως τον σκηνοθέτη και ιμπρεσάριο Βσέβολοντ Μέγερχολντ, τον συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς και τον λογοτέχνη Νικολάι Έρντμαν.
Μετά τη θητεία του στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συνεργάστηκε με το θέατρο «Βαχντάγκοφ» της Μόσχας και το 1959 ξεκίνησε τη σκηνοθετική του πορεία. Το 1964 ίδρυσε τον δικό του θίασο, που πήρε το όνομά του από την πλατεία Ταγκάνκα της Μόσχα, όπου βρισκόταν η θεατρική στέγη του. Με πρωταγωνιστές τους σπουδαίους ηθοποιούς Βλαντιμίρ Βισότσκι και Άλα Ντεμίντοβα, το «Τανγκάκα» τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του σοβιετικού θεάτρου, με παραστάσεις, όπως ο «Άμλετ» του Σέξπιρ (1971) και η διασκευή του μυθιστορήματος του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ «Ο Μετρ και η Μαργαρίτα» (1977).
Ο Λιουμπίμοφ με το «Τανγκάνκα» δημιούργησε όχι απλώς ένα θεατρικό θίασο, αλλά μία νέα αντίληψη για το θέατρο. Ήταν ένα θέατρο ιδεών, ικανό να διερευνήσει τις κοινωνικές διαδικασίες και τις φιλοσοφικές βάσεις της ζωής, να είναι ταυτόχρονα επικριτικό και πνευματικός οδηγός. Κάθε πρεμιέρα στην «Ταγκάνκα» γινόταν όχι μόνο θεατρικό, αλλά και κοινωνικό γεγονός. Ο Λιουμπίμοφ το επεδίωκε αυτό σχεδόν προκαλώντας το θεατή να αφομοιώνει ενεργά τα μηνύματα και να γίνεται συμμέτοχος. Ο ίδιος αρνιόταν ότι κάνει πολιτικό θέατρο.
Η θεατρική δράση του Λιουμπίμοφ έφερε και την αντίδραση του αρτηριοσκληρωτικού σοβιετικού καθεστώτος. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 οι παραστάσεις του «Τανγκάνκα» απαγορεύτηκαν και το 1984 αφαιρέθηκε η σοβιετική υπηκοότητα από τον Λιουμπίμοφ. Μέχρι το 1989, οπότε επέστρεψε στη Μόσχα χάρη στην «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, δούλεψε στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπου είχε χτίσει σπουδαίο όνομα.
Τον Ιούνιο του 2011 οι ηθοποιοί του θιάσου του αρνήθηκαν να συνεχίσουν τις πρόβες του έργου του Μπρεχτ «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», αν δεν τους καταβάλλονταν τα δεδουλευμένα τους. Ο Λιουμπίμοφ τούς κατηγόρησε ότι ενδιαφέρονται πιο πολύ για τα λεφτά και λιγότερο για τη δουλειά τους κι εγκατέλειψε το δημιούργημά του. Τον Ιούνιο του 2013 σκηνοθέτησε για το θέατρο Μπολσόι την όπερα του Αλεξάντερ Μποροντίν «Πρίγκηπας Ιγκόρ», που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους φίλους του λυρικού θεάτρου.
Ο Γιούρι Λιουμπίμοφ έπαιξε σε 37 θεατρικά και 17 ταινίες ως ηθοποιός και ανέβασε πάνω από 100 θεατρικά έργα ως σκηνοθέτης. Πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 2014 στην κλινική Μπότκιν της Μόσχας, όπου νοσηλευόταν με καρδιακό πρόβλημα.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1003#ixzz3FHqYPUc1
Ιουλιανό και Γρηγοριανό Ημερολόγιο
Πάπας Γρηγόριος ο 13ος
Τα χρονολογικά συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν ανά τους αιώνες είναι εκατοντάδες. Σχεδόν κάθε πολιτισμός ανέπτυσσε το δικό του, λίγα όμως κατόρθωσαν να επιβιώσουν. Έως τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ. το ημερολόγιο που επικρατούσε ήταν αυτό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο βασιζόταν στις φάσεις της Σελήνης. Λόγω της ατέλειάς του, όμως, δημιουργήθηκαν μεγάλες αποκλίσεις, κυρίως στην εαρινή ισημερία, με σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία και τη λειτουργία του κράτους.
Έτσι, ο Ιούλιος Καίσαρας ανέθεσε στον αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη την αναμόρφωση του ημερολογίου. Προς την κατεύθυνση αυτή, προστέθηκαν στο έτος 90 μέρες, δηλαδή η 1η Μαρτίου του 44 π.Χ αντικαταστάθηκε από την 1η Ιανουαρίου. Το νέο, ηλιακό, ημερολόγιο ανταποκρινόταν απόλυτα στη διαδοχή των εποχών και η διάρκεια του έτους προσδιορίστηκε στις 365,25 ημέρες. Η μικρή διαφορά καλύπτονταν από μία επιπλέον ημέρα που προσθέτονταν κάθε τέσσερα χρόνια, μετά την «έκτη προ των καλένδων του Μαρτίου», που ονομαζόταν «bis sextus». Έτσι, η ημέρα αυτή, επειδή τη μετρούσαν δυο φορές, ονομάζεται ακόμα και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει δίσεκτο.
Όμως και από το Ιουλιανό Ημερολόγιο προέκυπτε ένα σφάλμα 11 λεπτών και 14 δευτερολέπτων το χρόνο. Εξαιτίας της απόκλισης αυτής, μιάμιση χιλιετία αργότερα η εαρινή ισημερία είχε μετατοπιστεί ημερολογιακά 11 μέρες πίσω, σε σχέση με τα αστρονομικά δεδομένα. Μπροστά στον κίνδυνο να εορτάζονται τα Χριστούγεννα φθινόπωρο και το Πάσχα χειμώνα, ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος προχώρησε σε νέα μεταρρύθμιση του συστήματος. Στις 4 Οκτωβρίου του 1582 προστέθηκαν 10 ημέρες, ενώ για να αποφευχθούν ανάλογες ασυμφωνίες και στο μέλλον, αποφασίστηκε κάθε τέσσερις αιώνες να θεωρούνται δίσεκτα, αντί για 100 χρόνια μόνο τα 97.
Το Νέο ή Γρηγοριανό ημερολόγιο συνάντησε έντονες αντιδράσεις. Τα καθολικά κράτη της Ευρώπης το υιοθέτησαν τελικά μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ενώ τα προτεσταντικά χρειάστηκαν έναν ακόμη αιώνα. Αγγλία και Αμερική το αποδέχτηκαν μόλις το 1752. Το ίδιο συνέβη και στην Ανατολή, όπου όλα τα ορθόδοξα κράτη συνέχισαν να ακολουθούν το Ιουλιανό έως τον 20ο αιώνα.
Η Ελληνική Πολιτεία εφάρμοσε το Γρηγοριανό ημερολόγιο το 1923, ονομάζοντας την 16η Φεβρουαρίου, 1η Μαρτίου. Η Εκκλησία της Ελλάδος το εφάρμοσε στο εορτολόγιό της ένα χρόνο αργότερα.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/56#ixzz3FHqpOTsX
Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντι Πάιθον
5 Οκτωβρίου 1969: Το BBC μεταδίδει το πρώτο επεισόδιο μιας νέας σατυρικής σειράς. Είναι το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντι Πάιθον (Monty Python's Flying Circus) , που θ' αφήσει εποχή στην ιστορία της μικρής οθόνης.
Τα επόμενα πέντε χρόνια, οι Μόντι Πάιθον θα δημιουργήσουν συνολικά 45 επεισόδια, μέσα από τα οποία θα καυτηριάσουν τη νοοτροπία της βρετανικής ζωής. Λόγω της ακαδημαϊκής τους μόρφωσης -και τα έξη μέλη ήταν απόφοιτοι των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ- το χιούμορ τους ήταν το ίδιο πνευματώδες όσο και επικριτικό, με πλήθος φιλοσοφικών και λογοτεχνικών αναφορών.
Η πρώτη σειρά του Ιπτάμενου Τσίρκου είχε αρχικά σχεδιαστεί ως ένα όχημα για τον Τζον Κλιζ. Ωστόσο, ο Κλιζ προτίμησε τη συνεργασία, συγκροτώντας μία καλά οργανωμένη και πειθαρχημένη ομάδα. Κάθε μέρα, το γράψιμο ξεκινούσε στις 9 το πρωί και τελείωνε στις 5 το απόγευμα. Στην αρχή μιας τυπικής εβδομάδας, ο Κλιζ εργαζόταν ως ζευγάρι με τον Γκράχαμ Τσάπμαν και ο Τέρι Τζοουνς με τον Μάικλ Πάλιν, ενώ ο Έρικ Άιντλ έγραφε μόνος του.
Έπειτα από λίγες ημέρες, όλη η ομάδα συναντιόταν για να ανταλλάξει απόψεις και αν κάποιος από τους διαλόγους προκαλούσε το κοινό γέλιο, τότε έμπαινε στο σόου. Η διανομή των ρόλων γινόταν μέσω μιας εξίσου δημοκρατικής διαδικασίας. Όταν όλα έμπαιναν σε μία σειρά, ο Τέρι Γκίλιαμ αναλάμβανε να κωλύσει τα σκετς μεταξύ τους, με ευφάνταστα κινούμενα σχέδια.
Οι Monty Python, ήξεραν καλά τι ήθελαν να κάνουν και το πέτυχαν! Η ιδέα τους συνοψίζεται στον τίτλο της πρώτης σειράς: Και τώρα κάτι τελείως διαφορετικό.
Μετά τον τρίτο κύκλο εκπομπών, ο Κλιζ αποχώρησε από το σόου, σημαίνοντας την αρχή του τέλους. Ακολούθησαν άλλα έξι επεισόδια χωρίς αυτόν και το τελευταίο μεταδόθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1974.
Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, το 2000, το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντι Πάιθον βρέθηκε στην πέμπτη θέση των 100 πιο δημοφιλών τηλεοπτικών εκπομπών όλων των εποχών, σε έρευνα που διοργανώθηκε από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/11#ixzz3FHrDKq4e
Βάτσλαβ Χάβελ
1936 – 2011
Τσέχος θεατρικός συγγραφέας και πολιτικός, από τους πρωτεργάτες της πτώσης του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Διατέλεσε πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας (1989-1992) και της Τσεχίας (1993-2003). Το συγγραφικό του έργο αποτελείται από 20 θεατρικά έργα και δεκάδες δοκίμια, που έχουν τύχει της παγκόσμιας αναγνώρισης.
Ο Βάτσλαβ Χάβελ (Václav Havel, ορθή προφορά στα τσεχικά: Βάτσλαφ Χαβέλ) γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1936 στην Πράγα. Η οικογένειά του ανήκε στη μεγαλοαστική τάξη της Τσεχοσλοβακίας, με παράδοση στην επιχειρηματικότητα και τις τέχνες. Ο πατέρας του Βάτσλαβ, Μαρία Χάβελ, ήταν ιδιοκτήτης των κινηματογραφικών στούντιο Μπαράντοφ και της γύρω περιοχής στα περίχωρα της Πράγας. Η μητέρα του, Μποζένα Βαβρέτσκοβα, καταγόταν από πλούσια οικογένεια διπλωματών και δημοσιογράφων.
Εξαιτίας του μεγαλοαστικού του παρελθόντος, το κομμουνιστικό καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας του απαγόρευσε τη συνέχεια των σπουδών του μετά την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης το 1951. Ολοκλήρωσε μετά κόπων και βασάνων τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1954, παρακολουθώντας νυχτερινό σχολείο και δουλεύοντας την ημέρα ως μαθητευόμενος σε χημικό εργαστήριο. Ο ίδιος ήθελε να σπουδάσει σε κάποια σχολή των ανθρωπιστικών επιστημών, αλλά το κομμουνιστικό καθεστώς δεν του το επέτρεψε. Γράφτηκε στη Σχολή Οικονομικών του Πολυτεχνείου της Πράγας, αλλά μετά από δύο χρόνια εγκατέλειψε τις σπουδές του.
Μετά τη στρατιωτική του θητεία (1957-1959), δούλεψε ως τεχνικός σκηνής σε θέατρο της Πράγας. Η μεγάλη του αγάπη για το θέατρο τον ώθησε να γράψει το πρώτο έργο του το 1963 με τίτλο Πάρτυ στον Κήπο (Zahradní slavnost), που γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν το Υπόμνημα (Memorandum), ένα από τα κορυφαία θεατρικά έργα του, που συνέβαλε στην παγκόσμια αναγνώρισή του, και Η Αυξανόμενη Δυσκολία της Συγκέντρωσης (Ztížená možnost soustředění). Το προσωπικό του ύφος διαμορφώθηκε από τον Κάφκα, τον Κάρελ Τσάπεκ, το τσέχικο θέατρο μίμων με τη σπουδαία παράδοση, αλλά και το σύγχρονο θέατρο του παραλόγου. Για τα θεατρικά του έργα, που χαρακτηρίστηκαν «πολιτικά», ο ίδιος διευκρινίζει: «Το θέατρο δείχνει την αλήθεια για την πολιτική: η πολιτική η ίδια είναι ο στόχος». Το 1964 παντρεύτηκε την κατά τρία χρόνια μεγαλύτερή του Όλγα Σπλιτσάλοβα, μιά φτωχή κοπέλλα, που δούλευε ως ταξιθέτρια, προς μεγάλη απογοήτευση της μητέρας του.
Η πολιτική δράση του Βάτσλαβ Χάβελ ξεκινά ουσιαστικά από την εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία στις 20 Αυγούστου 1968 για να καταστείλουν τη λεγόμενη Άνοιξη της Πράγας, δηλαδή την προσπάθεια εκδημοκρατισμού του κομμουνιστικού καθεστώτος της Τσεχοσλοβακίας από τον γενικό γραμματέα του κόμματος, Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ.
Ο Χάβελ θα αναδειχθεί σε κορυφαία προσωπικότητα της Άνοιξης της Πράγας και θα προκαλέσει με τη στάση του το σοβιετοκίνητο καθεστώς του Γκούσταβ Χούζακ, που θα διαδεχθεί τον αποπεμφθέντα Ντούμπτσεκ στην ηγεσία του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας. Θα του απαγορευτεί η πολιτική δραστηριότητα και θα αναγκαστεί να ζητήσει δουλειά σε μία ζυθοποιία. Η εμπειρία του αυτή θα αποτυπωθεί στο θεατρικό έργο του Το Ακροατήριο (Audience).
Στις 6 Ιανουαρίου 1977 θα δοθεί στη δημοσιότητα το μανιφέστο Χάρτα 77, που στοχεύει στον εκδημοκρατισμό της Τσεχοσλοβακίας. Ο Χάβελ είναι από τους πρωτεργάτες της συγγραφής και της κυκλοφορίας του. Αφορμή στάθηκε η σύλληψη των μελών του ψυχεδελικού συγκροτήματος The Plastic People of the Universe, με την κατηγορία της αντικομμουνιστικής δράσης. Η πολιτική του δράση μπαίνει για τα καλά στο στόχαστρο των αρχών, με συλλήψεις, φυλακίσεις και διαρκή παρακολούθηση από τη μυστική αστυνομία του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Οι αναμνήσεις του από την πιο μακροχρόνια φυλάκισή του (Ιούνιος 1979 - Ιανουάριος 1984) περιέχονται στο βιβλίο του Γράμματα στην Όλγα (Dopisy Olze), που κυκλοφόρησε το 1989. Ο Χάβελ υπήρξε οπαδός της ειρηνικής αντίστασης στην εξουσία, όπως και οι Μαχάτμα Γκάντι και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, με τους οποίους τον συνέκρινε ο πρώην αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον. Η αγαπημένη του ρήση ήταν: «Η αλήθεια και η αγάπη πρέπει να κυριαρχούν στο ψέμμα και το μίσος».
Ο Βάτσλαβ Χάβελ υπήρξε μία από τις ηγετικές προσωπικότητες της Βελούδινης Επανάστασης, που ανέτρεψε αναίμακτα το κομμουνιστικό καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας το 1989. Στις 29 Δεκεμβρίου έγινε Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας με την καθολική ψήφο της Εθνοσυνέλευσης. Στις 20 Ιουλίου 1992 παραιτήθηκε από το αξίωμα, επειδή ήταν αντίθετος με τη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, που προωθούσε η ιθύνουσα τάξη της Σλοβακίας. Μετά το βελούδινο διαζύγιο των δύο συνιστωσών οντοτήτων της Τσεχοσλοβακίας, ο Βάτσλαβ Χάβελ εκλέχτηκε πρώτος Πρόεδρος της Τσεχίας και παρέμεινε στο ανώτατο αξίωμα της χώρας έως το 2003. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του συνέβαλε στη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και προώθησε την ένταξη της Τσεχίας στο ΝΑΤΟ (1999) και την Ευρωπαϊκή Ένωση (2004).
Στις αρχές Ιανουαρίου 1996 έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη του σύζυγος Όλγα, χτυπημένη από την επάρατη νόσο. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, ο αρειμάνιος καπνιστής Χάβελ διαγνώσθηκε ότι πάσχει από καρκίνο του πνευμόνων. Ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκε τη 44χρονη ηθοποιό Ντάγκμαρ Βέσκρνοβα. Τον Μάιο του 2007 κυκλοφόρησε το βιβλίο Από το Κάστρο και πίσω, με τις αναμνήσεις του από την προεδρική θητεία του και τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ανέβηκε στην Πράγα το πρώτο θεατρικό έργο μετά από 18 χρόνια, με τίτλο Φεύγοντας (Odchazeni), βασισμένο στον Βασιλιά Ληρ του Σέξπιρ και τον Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ.
Με επιβαρυμένη υγεία όλα αυτά τα χρόνια, ο Βάτσλαβ Χάβελ άφησε την τελευταία του πνοή στις 18 Δεκεμβρίου 2011, στο εξοχικό του στο Χράντετσεκ. Κατά τη διάρκεια της ζωής του τιμήθηκε με δεκάδες διακρίσεις σε όλο τον κόσμο για τους αγώνες του για τη δημοκρατία. Στις 23 Μαΐου 1993 βρέθηκε στην Αθήνα για να παραλάβει το βραβείο Ωνάση, για την προστασία την ανθρωπότητας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/427#ixzz3FHrXtcZP
Ερλ Τάπερ
1907 – 1983
Αμερικανός βιομήχανος, στην υπηρεσία της νοικοκυράς και της οικογένειας. Από μικρός έβαλε στόχο της ζωής του να γίνει διάσημος εφευρέτης και εκατομμυριούχος. Τα κατάφερε και τα δύο.
Ο Ερλ Τάπερ (Earl Tupper) γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1907 στο Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ. Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες και μόλις και μετά βίας τα έφερναν βόλτα στη μικρή τους φάρμα. Ο νεαρός Ερλ βοηθούσε όσο μπορούσε την οικογένειά του, πουλώντας τα προϊόντα της φάρμας από πόρτα σε πόρτα. Η ιδέα του να δημιουργήσει ένα φυτώριο με καλλωπιστικά φυτά βοήθησε στη βελτίωση των οικονομικών των Τάπερ.
Παράλληλα, είχε πάθος με τις εφευρέσεις και ήθελε να γίνει ένας σύγχρονος Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Επινόησε τη σύγχρονη καλτσοδέτα, μια τσατσάρα που μπορούσε να προσαρμοστεί στη ζώνη του κατόχου της, τη βάρκα σε σχήμα ψαριού, το παντελόνι που δεν τσαλάκωνε και μια πτυσσόμενη θέση για καμπριολέ αυτοκίνητα. Ο Ερλ τελείωσε μετά κόπων και βασάνων το γυμνάσιο (1925) και συνέχισε την οικογενειακή επιχείρηση με τα καλλωπιστικά φυτά. Έκανε δική του οικογένεια και η γυναίκα του Μαρί Γουίτκομπ έφερε στον κόσμο τα πέντε παιδιά τους. Οι δουλειές πήγαιναν καλά μέχρι το μεγάλο Κραχ της δεκαετίας του '30, όταν η επιχείρησή του κατέρρευσε.
Ο Ερλ ήταν τυχερός που βρήκε δουλειά στη χημική βιομηχανία DuPont, αφού δεν κατάφερε να πουλήσει ούτε μία από τις εφευρέσεις του. Γρήγορα ξεχώρισε για το κοφτερό του μυαλό και τις ιδέες του. Χρησιμοποιώντας άκαμπτα κομμάτια πολυαιθυλενίου δημιούργησε άθραυστα πλαστικά δοχεία, κύπελλα και πιάτα, καθώς και μάσκες αερίου, που χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1938, ο Ερλ Τάπερ δημιούργησε τη δική του εταιρεία, την Tupperware Plastics Company και το 1946 παρουσίασε το δημιούργημά του για το οποίο έμεινε στην ιστορία: το αδιάβροχο και αεροστεγές πλαστικό δοχείο φαγητού, που τον έκανε διάσημο και πλούσιο. Το γνωστό στη χώρα μας ως «ταπεράκι» πλεονεκτούσε έναντι όλων των άλλων δοχείων φαγητού, καθώς ήταν ελαφρύτερο, δεν έσπαγε όπως τα γυάλινα ή τα κεραμικά και κυρίως γιατί συνοδευόταν από ένα υδατοστεγές και αεροστεγές κάλυμμα, που βοηθούσε το φαγητό να μην ξεραίνεται και να μην χάνει τη γεύση και το άρωμά του μέσα στο ψυγείο.
Το 1946 τα «ταπεράκια» έκαναν την εμφάνισή τους στα μαγαζιά με σχετική επιτυχία. Τις πωλήσεις τους απογείωσε στις αρχές της δεκαετίας του '50 μια απλή υπάλληλος της εταιρείας, η Μπράουνι Γουάιζ, με μια πρωτοποριακή μέθοδο μάρκετινγκ που εφάρμοσε: την επίδειξη κατ' οίκον. Η Γουάιζ διαπίστωσε ότι οι καταναλωτές δίστασαν να αγοράσουν τα προϊόντα της Tupperware, επειδή αγνοούσαν τα προτερήματά τους.
Οι επιδείξεις κατ' οίκον μόνο από γυναίκες βοήθησαν δραματικά την αύξηση των πωλήσεων, αφού ήταν πλέον εύκολο για τις νοικοκυρές να αντιληφθούν τα πλεονεκτήματα των προϊόντων της εταιρείας. Ήταν μάλιστα τόσο πετυχημένες, που το 1951 η Tupperware απόσυρε τα «ταπεράκια» από τα ράφια των σούπερ μάρκετ και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να τα διαθέτει μόνο με κατ' οίκον επιδείξεις.
Η Γουάιζ ανήλθε ταχύτατα τα σκαλιά της ιεραρχίας κι έγινε αντιπρόεδρος της Tupperware. Γρήγορα, όμως, ήρθε σε σύγκρουση με το αφεντικό της, λόγω των διαφορετικών τους χαρακτήρων. Η Γουάιζ ήταν εξωστρεφής και επικοινωνιακή, ακριβώς το αντίθετο από τον Τάπερ, που την απέλυσε ξαφνικά και χωρίς καμία δικαιολογία το 1958. Το ίδιο ξαφνικά, λίγους μήνες μετά, ο Τάπερ πούλησε την Tupperware αντί 16 εκατομμυρίων δολαρίων στη φαρμακευτική εταιρεία Rexall.
Αμέσως μετά χώρισε τη γυναίκα του, αποποιήθηκε για φορολογικούς λόγους την αμερικανική υπηκοότητα και μετακόμισε σ' ένα νησάκι της Κόστα Ρίκα, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Εκεί αναβίωσε το παλιό του πάθος με τις εφευρέσεις, χωρίς καμιά από αυτές να αποκτήσει χρηστική αξία. Δημιούργησε ένα μικροσκοπικό φορητό πλυντήριο για περιοδεύοντες πωλητές, ένα στρογγυλό φούρνο και δεκάδες άλλες, τις οποίες ανακάλυψαν οι γιοι του μετά το θάνατό του στις 5 Οκτωβρίου 1983.
Τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, που χάρισαν στον Ερλ Τάπερ χρήματα και δόξα, έληξαν ένα χρόνο αργότερα, αλλά οι ιδέες του επηρεάζουν και σήμερα τη βιομηχανία πλαστικών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/281#ixzz3FHrteyAg
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Δευτέρα
6/10
03:00 
14°C
95%
4 Μπφ Α
24 Km/h 
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ 
09:00 
15°C
98%
4 Μπφ Α
24 Km/h
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
15:00 
20°C
73%
3 Μπφ Α
16 Km/h
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
21:00 
17°C
95%
4 Μπφ BA
24 Km/h
ιδψω
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
Οι σημερινές μας ολόφρεσκες ..φθινοπωρινές φωτογραφίες απ’ το χωριό μας και τα πέριξ , είναι φυσικά , καινούργιας ..εσοδείας και προσφορά του αγαπημένου φίλου , χωριανού και γείτονα Αρχιτέκτονα Θάνου Κολοκυθά . Στα αστεία ..αστεία ..αστεία , ο αγαπητός Θάνος , φωτογραφίζοντας την περιοχή μας , κάνει το μεράκι του , αλλά ταυτόχρονα επιτελεί και εξαιρετικό έργο για το χωριό μας , γιατί έτσι καταγράφονται όλα τα..χνάρια της εποχής μας , βοηθώντας τους …μεταγενέστερους , να είναι πάντα καλά και να…φωτογραφίζει , γιατί κακά τα ψέματα είναι…” ταλαντούχος “ …
Καλό απόγευμα και βράδυ Κυριακής
Απ’ το αγαπημένο μας και πανέμορφο “ Λιδωρίκι “ με αγάπη …..Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment