ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ - ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΑΠ' ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ -
photolidoriki.blogspot.com
" Τ' έχεις καημένε κόρακα και σκούζεις και φωνάζεις
Μήνα διψάς για αίματα , γι' ανθρώπινα κεφάλια ;
Έβγα ψηλά στη Τζουμαγια σιμά στη Βουλγαρία
να δεις κορμιά πως κείτονται στο αίμα βουτηγμένα
να δεις και τον Κουλόπουλο το Μήτρο το Λεβέντη ,
μαύρα πουλιά τον τρώγανε κι' άσπρα τον τριγυρίζουν "
Αρχείο Τάκη Κουλόπουλου
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου ..
Καλησπέρα φίλοι του χωριού μας..
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016Ανατολή Ήλιου: 07:15 – Δύση Ήλιου: 19:16
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ.Χ.- 1815
Ιδρύεται
η «Ιερά Συμμαχία» μεταξύ Πρωσίας, Ρωσίας και Αυστρίας, που θα βάλει πολλά
εμπόδια στην Ελληνική Επανάσταση. - 1916
Ο
Ελευθέριος Βενιζέλος
σχηματίζει στη Θεσσαλονίκη με το στρατηγό Δαγκλή και το ναύαρχο Κουντουριώτη
(Επαναστατική Τριανδρία) την Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης, η οποία διακηρύσσει την
επιθυμία της για έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των δυνάμεων της
Αντάντ. - 1980
Βόμβα
εκρήγνυται κατά τη διάρκεια της μεγάλης γιορτής μπύρας«Οκτόμπερφεστ» στο Μόναχο, με
αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 13 άνθρωποι και να τραυματισθούν 211. Ένα από
τα θύματα είναι και ο δράστης της επίθεσης, ο 21χρονος φοιτητής Γκούντολφ Κέλερ,
γνωστός για το ακροδεξιό του παρελθόν. - 1989
Η
τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στο Κολωνάκι τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Παύλο Μπακογιάννη. - 1997
Περισσότεροι
από 50.000 άνθρωποι από την Ελλάδα και το εξωτερικό παρακολουθούν τη συναυλία
των U2 στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Πολιτιστική
Πρωτεύουσα της Ευρώπης. - 2000
Το
επιβατηγό πλοίο «Εξπρές Σαμίνα» βυθίζεται στ’ ανοιχτά της Πάρου, με συνέπεια να
χάσουν τη ζωή τους 80 άτομα.
- μ.Χ.
- 1881
Ερνστ
Γκρέφενμπεργκ, γερμανός γυναικολόγος, με πρωτοποριακές μελέτες στη γυναικεία
σεξουαλικότητα. Στη μελέτη του «Ο Ρόλος της Ουρήθρας στο Γυναικείο Οργασμό»
αναφέρει την ύπαρξη μιας ερωτογενούς ζώνης στο σημείο που η ουρήθρα προσεγγίζει
τα τοιχώματα του κόλπου. Το 1981 οι σεξολόγοι Τζον Ντ. Πέρι και Μπέβερλι Γουίπλ
ονόμασαν την περιοχή αυτή Gräfenberg spot ή G-spot, προς τιμήν του γερμανού
επιστήμονα. (Θαν. 28/10/1957) - 1888
Τ.
Σ. Έλιοτ, αμερικανός ποιητής και δοκιμιογράφος. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας
το 1948. («Έρημη Χώρα»)(Θαν. 4/1/1965)
Αποφθέγματα Ανθολόγιο - 1945
Μπράιαν
Φέρι, άγγλος ρόκερ, μέλος του συγκροτήματος Roxy Music.
- ΘΑΝΑΤΟΙ
μ.Χ.- 1902
Λιβάι
Στρος, γερμανικής καταγωγής αμερικανός ράφτης, εφευρέτης και κατασκευαστής των
ρούχων τζιν, ιδρυτής της
βιομηχανίας ρούχων Levi’s.(Γεν. 26/2/1829) - 1904
Λευκάδιος Χερν, λευκαδίτης
συγγραφέας, που έζησε πολλά χρόνια στην Ιαπωνία με το όνομα Γιακούμο Κοϊζούμι
και με τα βιβλία του έκανε γνωστή στη Δύση τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
(Γεν. 27/6/1850) - 2008
Πολ Νιούμαν, αμερικανός
ηθοποιός, βραβευμένος με Όσκαρ (1986) για την ταινία «Το
χρώμα του χρήματος». (Γεν. 26/1/1925)
Παύλος Μπακογιάννης
1935 – 1989
Δημοσιογράφος, πολιτικός επιστήμονας και βουλευτής με το κόμμα τηςΝέας Δημοκρατίας. Δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 στην Αθήνα.
Ο Παύλος Μπακογιάννης γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου στα Βελωτά της Ευρυτανίας. Πατέρας του ήταν ο ιερέας του χωριού Κώστας Μπακογιάννης. Λόγω του εμφυλίου πολέμου, φοίτησε στα γυμνάσια Αγρινίου, Θέρμου, Καρπενησίου και Πάτρας. Η τραγωδία του εμφυλίου, που την έζησε από κοντά σ’ ένα από τα κυριότερα θέατρά της, άφησε στην ψυχή τού νεαρού παιδιού ανεξίτηλα ίχνη.
Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στην Πάντειο, ενώ παράλληλα υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο Λιμενικό Σώμα. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δυτική Γερμανία και ανακηρύχθηκε διδάκτορας Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κωνσταντίας.
Δίδαξε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου και στη Σχολή Δημοσιογραφίας τού Μονάχου και διηύθυνε για δέκα χρόνια το ελληνόφωνο πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας της Βαυαρίας, που αναμεταδιδόταν στην Ελλάδα μέσω της «Ντόιτσε Βέλε». Λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης την περίοδο της δικτατορίας, στερήθηκε της ελληνικής υπηκοότητας και του παραχωρήθηκε πολιτικό άσυλο στη Δυτική Γερμανία. Σύμφωνα με μαρτυρία της συζύγου του Ντόρας Μπακογιάννη, το 1970 τοποθετήθηκε βόμβα στο σπίτι του στο Μόναχο και όπως του είχε πει η γερμανική αστυνομία υπεύθυνες ήταν οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής.
Στην περίοδο της κυβέρνησης εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή διετέλεσε αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ΕΙΡΤ (νυν ΕΡΤ). Τον Δεκέμβριο του 1974 νυμφεύτηκε την Ντόρα Μητσοτάκη, κόρη του πολιτικού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία (γ. 1976) και τον Κώστα (γ. 1978).
Στη συνέχεια εργάστηκε ως πολιτικός σχολιαστής στην εφημερίδα «Το Βήμα» και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικά τηλεοπτικά ιδρύματα και έντυπα του εξωτερικού. Το 1982 ανέλαβε την ευθύνη για την έκδοση τού εβδομαδιαίου περιοδικού «Ένα», ιδιοκτησίας του τραπεζίτη Γιώργου Κοσκωτά. Παρέμεινε στο περιοδικό ως εκδότης - διευθυντής έως την απόλυσή του τον Φεβρουάριο του 1985, όταν ο μετέπειτα μεγαλοαπατεώνας άρχισε να φλερτάρει με το ΠΑΣΟΚ.
Εκτός από την πληθώρα άρθρων που δημοσίευσε σε ελληνικά και γερμανικά μέσα, έγραψε τα βιβλία «Στρατοκρατία στην Ελλάδα», που εκδόθηκε στα Γερμανικά στη Δυτική Γερμανία το 1972, και «Ανατομία τής ελληνικής πολιτικής», που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1977.
Από τον Νοέμβριο του 1985 έως τον Δεκέμβριο του 1986 ήταν πολιτικός σύμβουλος του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και από τους πρωτεργάτες της πολιτικής τού κόμματος για την εθνική συμφιλίωση. Στις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 εξελέγη βουλευτής στη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Ο
Παύλος Μπακογιάννης δολοφονήθηκε στις 26η Σεπτεμβρίου 1989, την ημέρα που η
Βουλή επρόκειτο να αποφασίσει αν θα παρέπεμπε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό
Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, στο πλαίσιο της λεγόμενης «Κάθαρσης» ή «Βρώμικου 89» κατ’
άλλους. Στις 7:58 το πρωί, πυροβολήθηκε από μία ομάδα τριών ενόπλων στην είσοδο
του γραφείου του στην οδό Ομήρου στο Κολωνάκι. Διακομίστηκε βαρύτατα
τραυματισμένος στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου εξέπνευσε μία ώρα αργότερα.
Σύμφωνα με μαρτυρία της συζύγου του στη δίκη της 17Ν, ο Παύλος Μπακογιάννης είχε
περάσει το προηγούμενο βράδυ της δολοφονίας του στα γραφεία του Συνασπισμού (νυν
ΣΥΡΙΖΑ) κι έτσι το επίμαχο πρωινό είπε στον φρουρό του να μην τον συνοδεύσει ως
το γραφείο του στο Κολωνάκι.
Την ίδια μέρα, σε πρωινή συνεδρίαση της Βουλής που μεταδιδόταν την ίδια ώρα από την τηλεόραση, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, χειροκροτούμενος απ’ όλες τις πτέρυγες, ευχήθηκε: «Να είναι το αίμα τού Παύλου Μπακογιάννη το τελευταίο που χύνεται άδικα σ’ αυτόν τον τόπο».
Την ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη ανέλαβε με 12σέλιδη προκήρυξή της, που εστάλη στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», στις 9 Οκτωβρίου 1989, η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Στην προκήρυξή της με τίτλο «Άρχισε η κάθαρση» αναφερόταν μεταξύ άλλων ότι «Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή του λαού Μπακογιάννη. Ο κύριος αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο γιατί έκλεψε τα πρώτα 60 εκατομμύρια του ιδρυτικού κεφαλαίου της Γραμμής, αλλά και για τις εκατοντάδες εκατομμύρια που είτε έκλεψε μαζί με τον συνεργάτη του Κοσκωτά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Γραμμής, αλλά και για την αγορά μέσω της Γραμμής της Τράπεζας Κρήτης».
Για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη καταδικάστηκαν στις 17 Δεκεμβρίου 2003, από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, σε ισόβια κάθειρξη ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Ηρακλής Κωστάρης και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και σε 15 χρόνια κάθειρξη ο Σάββας Ξηρός και ο Βασίλης Τζωρτζάτος.
Λευκάδιος Χερν
1850 – 1904
Ο συγγραφέας Πάτρικ Λευκάδιος Χερν (Patrick Lafcadio Hearn) γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1850 στη Λευκάδα (εξ ου και το μεσαίο όνομά του). Πατέρας του ήταν ο ιρλανδός γιατρός Κάρολος Μουσχ Χερν, που υπηρετούσε τότε στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, και μητέρα του η Ρόζα Κασιμάτη απ’ τα Κύθηρα.
Μια μετάθεση του πατέρα του το 1856 στις Ινδίες είχε ως συνέπεια τον χωρισμό των γονέων του. Ο μικρός Λευκάδιος μετακόμισε τότε στο Δουβλίνο, όπου δοκίμασε τις πρώτες πίκρες από τη σκληρή συμπεριφορά της δεσποτικής θείας του. Στα 16 του χρόνια έχασε την όρασή του απ’ το αριστερό του μάτι. Λίγο αργότερα, ο πατέρας του πέθανε και λόγω οικονομικών δυσχερειών αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο.
Σε ηλικία 19 ετών έφυγε για την Αμερική. Εγκαταστάθηκε στο Σινσινάτι, όπου έπιασε δουλειά ως δημοσιογράφος. Το 1877 μετακόμισε στη Νέα Ορλεάνη για μια σειρά άρθρων και παρέμεινε εκεί για 10 χρόνια, μεταφράζοντας έργα ξένων λογοτεχνών. Κατόπιν, η εκδοτική εταιρία για την οποία δούλευε τον έστειλε στις Δυτικές Ινδίες. Στα τρία χρόνια που έμεινε εκεί έγραψε δύο νουβέλες.
Την άνοιξη του 1890 ο Χερν ταξίδεψε στην Ιαπωνία, όπου έμελλε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Ασπάστηκε τον βουδισμό, παντρεύτηκε, πήρε την ιαπωνική υπηκοότητα και άλλαξε το όνομά του σε Γιάκομο Κοϊζούμι.
Εργάστηκε ως καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας κι έγραψε πολλά μυθιστορήματα και ταξιδιωτικά διηγήματα, μέσω των οποίων γνώρισε στη Δύση τον πολιτισμό της Ανατολής. Στα ελληνικά κυκλοφορούν: Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες και άλλες ιστορίες (εκδόσεις Εστία), Εντός του Κύκλου των Ψυχών (εκδόσεις Ίνδικτος), Η Χώρα των Χρυσανθέμων (εκδόσεις Κέδρος), Ιαπωνικοί Θρύλοι (εκδόσεις Σιδέρη), Κείμενα από την Ιαπωνία (εκδόσεις Ίνδικτος).
Ο Λευκάδιος Χερν πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904.
Νίκη Λινάρδου
1939 – 2012
Βιογραφία
Ελληνίδα ηθοποιός, που μεσουράνησε στην μεγάλη οθόνη στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα.
Η Ανδρονίκη Κούλα, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1939 και υπήρξε δεύτερη σύζυγος του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Αλέκου Σακελλάριου, στην ταινία του οποίου «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», το 1955, πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στο ρόλο της τσιγγάνας.
Ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια και αργότερα ως ηθοποιός του θεάτρου, με πρώτη συνεργασία στο θίασο της Βίλμας Κύρου. Στα πρώτα της βήματα εμφανίστηκε με το ψευδώνυμο Μπέμπα Κούλα. Μετά τη γνωριμία της με τον Αλέκο Σακελλάριο και όσο διάρκεσε η σχέση τους, με δική του προτροπή σταμάτησε να εμφανίζεται στο θέατρο και επικεντρώθηκε στην κινηματογραφική της καριέρα.
Έπαιξε σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, δίπλα σε πολύ γνωστούς ηθοποιούς, όπως «Μια ζωή την έχουμε» (1958), «Η κυρά μας η μαμή» (1958), «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959), «Ο Ηλίας του 16ου» (1959), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Τα κίτρινα γάντια» (1960), «΄Οταν λείπη η γάτα» (1962), «Θα σε κάνω βασίλισσα» (1964), «Καλώς ήλθε το δολάριο» (1967) και «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965), όπου έκανε την κακομαθημένη κόρη του βουλευτή Μαυρογιαλούρου, Λάμπρου Κωνσταντάρα.
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την παραγωγή εκπομπών για τη δημόσια τηλεόραση, μουσικών, παιδικών, αλλά και ντοκιμαντέρ. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τον τηλεσκηνοθέτη Θάνο Χρυσοβέργη. Ο γάμος τους κράτησε οκτώ χρόνια.
Η Νίκη Λινάρδου πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου 2012, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», ύστερα από σύντομη νοσηλεία.
Τάκης Μηλιάδης
1922 – 1985
Βιογραφία
Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, που διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους.
Ο Δημήτριος Μηλιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Σεπτεμβρίου 1922, στους κόλπους μιας καλλιτεχνικής οικογένειας. Ο πατέρας του Νίκος Μηλιάδης και η μητέρα του Μαρίκα Ανθοπούλου ήταν ηθοποιοί του μουσικού θεάτρου.
Από πολύ νέος έδειξε τις προθέσεις του. Ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια των γονιών του, παρά την αντίδρασή τους. Τα βράδια πήγαινε με φίλους του καλλιτέχνες σ’ ένα φούρνο που είχε πιάνο κι εκεί αυτοσχεδίαζε, μεταμφιεζόταν κι έπαιζε ρόλους που αργότερα θα προκαλούσαν τα ασυγκράτητα γέλια των θεατών.
Σπούδαζε νομικά, όταν σε μια φοιτητική παράσταση τον πρόσεξε ο Κωστής Μπαστιάς – τότε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου – και τον παρότρυνε ν’ αλλάξει πορεία. Έτσι κι έγινε. Σπούδασε θέατρο, με δασκάλους τον Κωστή Μπαστιά και τον Δημήτρη Ροντήρη κατά τη διάρκεια της κατοχής και το 1944 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με το θίασο Καλουτά - Κόκκινη - Μακρή στην επιθεώρηση «Γουέλκαμ». Την άλλη μέρα, η Αθήνα μιλούσε για ένα καινούργιο ταλέντο.
Στη συνέχεια έπαιξε με το θίασο Αργυρόπουλου στα έργα «Στραβόξυλο», «Ισπανική μύγα». Έκτοτε εμφανιζόταν σε χαρακτηριστικούς ρόλους, σε διάφορους επιθεωρησιακούς θιάσους. Θιασάρχης έγινε το 1959 στο θέατρο «Περοκέ», με την επιθεώρηση «Ομόνοια Πλατς-πλουτς». Ακολούθησαν τη δεκαετία του ‘60 επιθεωρήσεις παρμένες από την πολιτική επικαιρότητα της εποχής, όπως «Άλλος για το Καστρί», «Γαργάλατα... γαργάλατα» και «Έρχεται δεν έρχεται». Η τελευταία του θεατρική εμφάνιση ήταν το 1976 με το έργο του Γ. Κατσαμπά «Ένας βουλευτής σήμερα», στο θέατρο «Παππά», επικεφαλής θιάσου με τη Γωγώ Ατζολετακη και τη Γεωργία Βασιλειάδου (επίσης στην τελευταία της εμφάνιση). Το 1980 εμφανίστηκε εκτάκτως στο έργο της Μαριέτας Ριάλδη «Ωχ» στο θέατρο «Μινώα.
Στη μεγάλη οθόνη πρωτοεμφανίσθηκε το 1947 με το αισθηματικό δράμα του Γιώργου Καρύδη «Μεγάλη Αγάπη». Ακολούθησε πληθώρα ταινιών, κυρίως κωμικών. Διακρίθηκε σε ταινίες του Θανάση Βέγγου και άφησε εποχή σε ρόλους θηλυπρεπών ανθρώπων. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε τη δεκαετία του ‘70, σε σειρές που προβλήθηκαν από τα δύο κρατικά κανάλια της εποχής, το ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕΔ.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, λόγω προβλημάτων υγείας. Είχε νυμφευθεί τρεις φορές και είχε αποκτήσει ένα γιο από την τρίτη του σύζυγο. Οι δύο πρώτες του σύζυγοι ήταν οι γνωστές ηθοποιοί Μπέτι Μοσχονά και Σάσα Καζέλη.
Ο Τάκης Μηλιάδης πέθανε στις 14 Απριλίου 1985 στο ΚΑΤ, όπου νοσηλευόταν με πολλαπλά κατάγματα, ύστερα από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, που του είχε συμβεί στο Αγρίνιο. Κηδεύτηκε δύο ημέρες αργότερα, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Εμίλ Ανρί
1872 – 1894
Γάλλος αναρχικός, που καταδικάστηκε σε θάνατο για τρομοκρατικές ενέργειες και εκτελέστηκε δι’ απαγχονισμού.
Ο Εμίλ Ανρί (Emile Henry) γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1872 στη Βαρκελώνη, σ' ένα φιλελεύθερο αριστοκρατικό περιβάλλον. Ο πατέρας του ήταν κομουνάρος (στέλεχος της Κομμούνας των Παρισίων) και πέρασε πολλά χρόνια εξόριστος στην Ισπανία για τα πιστεύω του. Ο αδελφός του Ζαν Σαρλ ήταν σημαίνον στέλεχος του γαλλικού αναρχικού κινήματος και το 1903 ίδρυσε μια πρότυπη κομμουνιστική αποικία στο Εγκλμόν των Αρδεννών.
Ο Εμίλ Ανρί, όπως οι περισσότεροι Γάλλοι αναρχικοί ήταν διανοούμενος. Εξαιρετικός μαθητής στο Λύκειο και έντιμος χαρακτήρας, σύμφωνα με τους δασκάλους του, προοριζόταν για λαμπρή καριέρα. Αλλά απέτυχε στις προφορικές εξετάσεις για την είσοδό του στο Πολυτεχνείο και στράφηκε στην ατομική αναρχική δράση, σε έξαρση στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, μετά την αποτυχία μιας σειράς εξεγέρσεων και επαναστάσεων.
Οπαδός της «προπαγάνδας της πράξης» του ιταλού αναρχικού Ενρίκο Μαλατέστα, ο 20ετής Εμίλ Ανρί τοποθετεί βόμβα στα γραφεία της μεταλλευτικής εταιρείας Καρμό στο Παρίσι στις 8 Νοεμβρίου 1892. Ο θυρωρός του κτιρίου τη μεταφέρει άθελά του στο διπλανό αστυνομικό τμήμα. Εκεί εκρήγνυται, προκαλώντας τον θάνατο έξι ανθρώπων.
Ο Ανρί μετά την πράξη του κατορθώνει να διαφύγει και νοικιάζει ένα σπίτι στο 20ο διαμέρισμα των Παρισίων με το ψευδώνυμο Λουί Ντιμπουά, από το οποίο σχεδιάζει την επόμενη «επαναστατική» του ενέργεια. Η αφορμή δίνεται από την εκτέλεση ενός άλλου αναρχικού, του Ογκίστ Βαγιάν, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει βομβιστική επίθεση στη Γαλλική Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1893, με αποτέλεσμα να τραυματισθούν 20 βουλευτές. Ο Ανρί αποφασίζει να εκδικηθεί τον θάνατο του ομοϊδεάτη του.
Στις 7 μ.μ.
της 12ης Φεβρουαρίου1894,
εισέρχεται στο πολυτελές καφενείο Café Terminus στο Σταθμό του Σεν
Λαζάρ στο Παρίσι και παραγγέλνει δύο μπύρες κι ένα πούρο. Το ανάβει και με αυτό
πυροδοτεί στη συνέχεια τη βόμβα που κρύβει στο παλτό του. Από την έκρηξη και τον
πανικό που δημιουργείται ένας άνθρωπος σκοτώνεται και είκοσι τραυματίζονται. Ο
Ανρί καταδιώκεται από ένα σερβιτόρο του καταστήματος κι έναν διερχόμενο
αστυνομικό. Κατορθώνει να διαφύγει μπαίνοντας σ' ένα τρένο, αλλά γρήγορα
συλλαμβάνεται, αφού προηγουμένως τραυματίζει ένα αστυνομικό.
Η δίκη του αρχίζει στο Παρίσι στις 27 Απριλίου 1894. Ο Τύπος και η κοινή γνώμη διάκεινται εχθρικά στις ατομικές πράξεις τρομοκρατίας των αναρχικών, ιδιαίτερα όταν αυτές στοχεύουν στο ανώνυμο πλήθος. Εκείνη την εποχή το κίνημα του αναρχισμού ήταν αρκετά δημοφιλές στους γαλλικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Ο Ανρί είδε το καφενείο ως μια μικρογραφία της μπουρζουαζίας και σκόπευε να σκοτώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσε. Όταν ρωτήθηκε στο δικαστήριο γιατί έβλαψε τόσους πολλούς αθώους πολίτες, είπε: «Δεν υπάρχουν αθώοι αστοί».
Στην απολογία του τόνισε μεταξύ άλλων: «Απαγχονίσατε στο Σικάγο, αποκεφαλίσατε στη Γερμανία, στραγγαλίσατε στο Ζερέζ, τουφεκίσατε στη Βαρκελώνη, αποκεφαλίσατε στο Μομπριζόν και στο Παρίσι, αλλά αυτό που δεν θα μπορέσετε να καταστρέψετε ποτέ είναι η αναρχία. Οι ρίζες της είναι πολύ βαθιές, γεννήθηκε στο στέρνο μιας κοινωνίας σάπιας, που εξαρθρώνεται, είναι μια βίαιη αντίδραση εναντίον της καθεστηκυίας τάξης. Αντιπροσωπεύει τον πόθο για ισότητα και ελευθερία, που έρχεται να καταστρέψει η παρούσα εξουσία. Είναι παντού, πράγμα που την κάνει άπιαστη. Η κατάληξη θα είναι να σας σκοτώσει.»
Ο Εμίλ Ανρί καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δι’ αποκεφαλισμού στις 4:14 το πρωί της 21ης Μαΐου 1894. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Κουράγιο Σύντροφοι. Ζήτω η Αναρχία!». Την εκτέλεση παρακολούθησε και ο μετέπειτα γάλλος πρωθυπουργός Ζορζ Κλεμανσό, που τότε εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Την επομένη, σε άρθρο του στην εφημερίδα Λε Ματέν στηλίτευσε την ατμόσφαιρα που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης με τις επευφημίες του συγκεντρωμένου πλήθους και τάχθηκε κατά της θανατικής ποινής, που, όπως έγραψε, αποτελεί «εκδίκηση της κοινωνίας».
West Side Story
Σκηνή από την πρώτη παράσταση του 1957
Διάσημο μιούζικαλ των Μπέρνσταϊν / Λόρεντς / Σοντχάιμ, που έκανε πρεμιέρα στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 στο Μπρόντγουέϊ. Βασισμένο στη σεξπιρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, εκτυλίσσεται στις λαϊκές γειτονιές της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του '50. Το σκοτεινό θέμα, η απαιτητική μουσική, τα εκτεταμένα χορευτικά και η στόχευση στα κοινωνικά προβλήματα, αποτέλεσαν αποφασιστική καμπή στο αμερικανικό μουσικό θέατρο.
Η ιστορία του έργου ξεκινά το 1949, όταν ο θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Λόρεντς αποφάσισε να γράψει ένα μοντέρνο μιούζικαλ, με βάση την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, σε μουσική του διευθυντή ορχήστρας και συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν. Εβραϊκής καταγωγής και οι δύο ήταν φυσικό να εμπνευστούν πρωτίστως από το περιβάλλον τους και στη συνέχεια να τοποθετήσουν την ιστορία στο πολυπολιτισμικό υπόβαθρο της Νέας Υόρκης.
Ήρωες του έργου, ο ιταλοαμερικανός Αντόνιο και η αμερικανοεβραία Μαρία, επιζήσαζα του Ολοκαυτώματος. Τα δύο νεαρά παιδιά ερωτεύονται και δημιουργούν μία σχέση, που δεν αρέσει στις οικογένειες και τον περίγυρό τους. Ο προσωρινός τίτλος του έργου ήταν East Side Story, επειδή εκτυλισσόταν στη γειτονιά East Side του Μανχάταν. Ο Λόρεντς δεν προχώρησε στην υλοποίηση της ιδέας του, καθώς θεώρησε την υπόθεση του έργου παρωχημένη και χιλιοειπωμένη.
Το 1954 ο Λόρεντς επανήλθε στο σχέδιο του, όταν διάβασε στις εφημερίδες για τον πόλεμο των νεανικών συμμοριών στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Αποφάσισε να το προσαρμόσει στη νέα πραγματικότητα, που είχε δημιουργηθεί από την άφιξη χιλιάδων πορτορικάνων μεταναστών. Ο Αντόνιο του East Side Story έγινε Τόνι και ήταν ο αρχηγός της λευκής συμμορίας των Jets, ενώ η Μαρία από Εβραία έγινε Πορτορικανή και ήταν αδελφή του αρχηγού της αντίπαλης συμμορίας των Sharks. Οι δύο νέοι ερωτεύονται, προκαλώντας την εμπλοκή των δύο συμμοριών στη σχέση τους. Τόπος δράσης του έργου είναι η συνοικία Upper West Side του Μανχάταν, εξ ου και ο τίτλος του μιούζικαλ West Side Story.
Στα μέσα του 1955 το έργο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Οι Λόρεντς και Μπερνστάιν ανέθεσαν στον 25χρονο Στίβεν Σοντχάιμ να γράψει τους στίχους και στον Τζερόμ Ρόμπινς τις χορογραφίες. Στην επιλογή του πρωταγωνιστή στάθηκαν άτυχοι, καθώς ο Τζέιμς Ντιν σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Την παραγωγή του μιούζικαλ ανέλαβαν η Τσέριλ Κρόφορντ και ο Ρότζερ Στίβενς.
Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι την άνοιξη του 1957 κι ενώ ο θίασος ήταν έτοιμος για να ξεκινήσει πρόβες, η Κρόφορντ αποχώρησε από την παραγωγή. Προς στιγμήν, η παράσταση απειλήθηκε με ναυάγιο. Όμως, ο έτερος των παραγωγών Ρότζερ Στίβενς πήρε την παράσταση στις πλάτες του και η πρεμιέρα του West Side Story δόθηκε κανονικά στις 26 Σεπτεμβρίου 1957. Οι κριτικές ήταν ενθουσιώδεις και η ανταπόκριση του κοινού μεγάλη. Το έργο παίχθηκε για 732 παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ -σημαντικός αριθμός για εκείνη την εποχή- προτού ξεκινήσει τη μεγάλη διεθνή καριέρα του.
Το 1961 το West Side Story έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο μέσα από τη μεγάλη οθόνη. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Γουάιζ με τους ίδιους συντελεστές και πρωταγωνιστές τη Νάταλι Γουντ (Μαρία) και τον Ρίτσαρντ Μπέιμερ (Τόνι). Η ταινία θριάμβευσε τόσο στο ταμείο, όσο και στα Όσκαρ, αποσπώντας 10 από τα 11 προταθέντα. Ένα από αυτά, το βραβείο δεύτερου ανδρικού ρόλου, απονεμήθηκε στον συμπατριώτη μας ηθοποιό και χορευτή Τζορτζ Τσακίρις.
Abbey Road
Το «Abbey Road» κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1969 και περίπου ένα μήνα αργότερα, την 1η Νοεμβρίου, έφερε τους Beatles για 13η φορά στην κορυφή του βρετανικού πίνακα επιτυχιών. Ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν ως συγκρότημα κι ένα από τα κορυφαία τους. Μεταξύ των 17 τραγουδιών που περιείχε, ιστορία έγραψαν το «Something» και το «Here Comes the Sun» του Τζορτζ Χάρισον.
Αρχικώς, υπήρχε η σκέψη ο δίσκος να ονομαστεί «Έβερεστ», με αφορμή τη μάρκα των τσιγάρων που κάπνιζε ο ηχολήπτης Τζεφ Έμερικ. Αν και τα θρυλικά «Σκαθάρια» φωτογραφήθηκαν για το εξώφυλλο με φόντο τα Ιμαλάια, τελικά ως τίτλος επελέγη το όνομα των στούντιο όπου έγιναν οι ηχογραφήσεις και ο ομώνυμος δρόμος ως φόντο για τη φωτογραφία του εξωφύλλου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν και τα σενάρια που αναπτύχθηκαν γύρω από τη φωτογραφία αυτή. Πολλοί την εξέλαβαν ως «προάγγελο» για την επίσημη ανακοίνωση του θανάτου του Πολ ΜακΚάρτνεϊ, μία φήμη που κυκλοφορούσε έντονα την περίοδο εκείνη. Ως σημάδια θεωρήθηκαν το γεγονός ότι ο ΜακΚάρτνεϊ είναι ο μόνος ξυπόλητος και με διαφορετικό βηματισμό από τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Επίσης, η πινακίδα 28LF του αυτοκινήτου που διακρίνεται στο βάθος, «μεταφράστηκε» ως η ηλικία που θα είχε το «σκαθάρι» αν ζούσε.
Την εικόνα αυτή αναπαρήγαγαν τα επόμενα χρόνια στους δίσκους τους πολλά άλλα συγκροτήματα, όπως οι Booker T. & the M.G.'s και οι Red Hot Chilli Peppers. Ο ίδιος ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ, θέλοντας να διασκεδάσει την όλη κατάσταση, κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1993 το «Paul is live», ποζάροντας μόνος για το εξώφυλλο στην Abbey Road.
Τον Ιανουάριο του 2003, η επίμαχη φωτογραφία επανήλθε στο προσκήνιο, όταν με μία «διορθωτική» παρέμβαση, εταιρείες εκτύπωσης αφισών των ΗΠΑ διέγραψαν το τσιγάρο του Πολ Μακάρτνεϊ, προκαλώντας την αντίδραση της δισκογραφικής εταιρείας που έχει τα δικαιώματα της εικόνας.
Ήτα Βήτα
Χάρτινος ήρωας της Ντίσνεϊ, φίλος του Μίκι και του Γκούφι. Είναι ένα πανέξυπνο ανθρωποειδές, που έρχεται κατευθείαν από το μέλλον και συγκεκριμένα από το 2447. Το πρωτότυπο όνομα του είναι Eega Beeva (φωνητική απόδοση του ιδιωματισμού eager beaver = εργαζόμενος με υπερβάλλοντα ζήλο), ενώ το ελληνικό του όνομα Ήτα Βήτα είναι αντιδάνειο από το αντίστοιχο ιταλικό Eta Beta.
Ο Ήτα Βήτα γεννήθηκε από το πενάκι του Αμερικανού σκιτσογράφου Φλόιντ Γκότφρεντσον (1905-1986) κι έκανε την εμφάνισή του στο κόμικς του Μίκι The Man of Tomorrow (Ο αυριανός άνθρωπος), που δημοσιεύτηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1947. Στην πρώτη αυτή ιστορία του νέου μέλους τηςΝτίσνεϋ, ο Μίκι και ο Γκούφι πέφτουν σε μια καταιγίδα και αναζητούν καταφύγιο σε μία σπηλιά. Εκεί συναντούν ένα παράξενο ον, που τους υποδέχεται με την κραυγή «Eega». Όταν κοπάζει η καταιγίδα, ο Μίκι προσκαλεί το ασυνήθιστο πλάσμα στο σπίτι του κι εκεί του δίνει το όνομα Eega Beeva, για να αποφύγει τον γλωσσοδέτη του πραγματικού ονόματος Pittisborum Psercy Pystachi Pseter Psersimmon Plummer-Push. Ενώ ο Μίκι δείχνει τη συμπάθειά του για τον Ήτα Βήτα, ο Γκούφι τον αγνοεί επιδεικτικά. Στο τέλος της ιστορίας, ο Ήτα Βήτα σώζει τον Γκούφι από ένα ατύχημα με σκι και οι δύο χάρτινοι ήρωες γίνονται φίλοι.
Ο Ήτα Βήτα είναι ένα ανθρωποειδές με πλατύ μέτωπο, δύο χέρια που μοιάζουν με γάντια, λιπόσαρκο σώμα και φοράει πάντα μαύρα σορτσάκια. Αγαπημένη του τροφή είναι η ναφθαλίνη, ενώ δεν λέει όχι σε μια δωδεκάδα κουμπιά. Του αρέσει να καταβροχθίζει παγάκια μαζί με την παγοθήκη και είναι αλλεργικός με το χρήμα. Περνάει μέσα από τοίχους, τηλεμεταφέρεται όποτε το θελήσει κι έχει τη λύση για κάθε πρόβλημα στην απύθμενη τσέπη του, που κρύβει από εργαλεία έως αυτοκίνητα και ιπτάμενους δίσκους. Συχνά βοηθάει τον Μίκι και τον επιθεωρητή Ο’Χάρα να λύσουν δύσκολες υποθέσεις και να γλυτώσουν από ανεπιθύμητα μπλεξίματα.
Η καριέρα του Ήτα Βήτα τελείωσε άδοξα στις ΗΠΑ το 1950 για ανεξήγητους λόγους. O Ιταλός σκιτσογράφος Ρομάνο Σκάρπα (1937-2005) ήταν αυτός που τον επανέφερε στο προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του '50 με το όνομα Eta Beta και τον έκανε δημοφιλή στους Ευρωπαίους φίλους των κόμικς.
Πολ Νιούμαν
1925 – 2008
Θρυλικός αμερικανός ηθοποιός της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ και αντικείμενο λατρείας εκατομμυρίων γυναικών σε όλο τον κόσμο για τα γαλάζια του μάτια. Η κωμωδία ήταν η τέχνη του, οι αγώνες αυτοκινήτων το πάθος του, η αγάπη του πήγαινε στην οικογένεια και τους φίλους του, η καρδιά και η ψυχή στην υπηρεσία ενός καλύτερου κόσμου.
Ο Πολ Νιούμαν (Paul Newman) γεννήθηκε στο Σέικερς Χάιτ του Οχάιο στις 26 Ιανουαρίου 1925, από πατέρα εβραίο στο θρήσκευμα και μητέρα καθολική, με καταγωγή από τη Σλοβακία. Από μικρή ηλικία έδειξε το ενδιαφέρον του για το θέατρο και με την ενθάρρυνση της μητέρας του συμμετείχε με ένα μικρό ρόλο στην παράσταση Ρομπέν των Δασών, που ανέβηκε στο σχολείο του.
Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο υπηρέτησε τη θητεία του στην αεροπορία και στάλθηκε στο μέτωπο του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την αφυπηρέτησή του σπούδασε ηθοποιός στο Πανεπιστήμιο του Γιέηλ και στη συνέχεια στο περίφημο Actor's Studio του Λι Στράσμπεργκ, όπου διδάχθηκε την τέχνη της «μεθόδου».
Ξεκίνησε την κινηματογραφική καριέρα του στα μέσα της δεκαετίας του '50 και γρήγορα αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή. Συμμετείχε σε περισσότερες από 50 ταινίες και οι ρόλοι που ερμήνευσε, στις ταινίεςΚεντρί και Δύο Ληστές του Τζορτζ Ρόι Χιλ, πλάι στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, άφησαν εποχή.
Προτάθηκε εννέα φορές για Όσκαρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας, κερδίζοντας τελικά ένα, το 1987, για τον ρόλο του στο Χρώμα του Χρήματος, με συμπρωταγωνιστή τον ανερχόμενο Τομ Κρουζ. Το 1986 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένεμε τιμητικό Όσκαρ για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
Συνεργάστηκε
με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ (Σχισμένο
Παραπέτασμα), ο Τζον Χιούστον (Ο Δικαστής), ο Ρόμπερτ Άλτμαν
(Κουιντέτοπ), ο Σίντνεϊ Λιούμετ (Η ετυμηγορία), ο Μάρτιν
Σκορσέζε, ο Σαμ Μέντες (Ο Δρόμος της Απώλειας), ο Ρίτσαρντ Μπρουκς
(Λυσασμένη Γάτα) και οι αδελφοί Κοέν (Ο κύριος Χούλα Χουπ),
ενώ συμπρωταγωνίστησε με μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ, όπως ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ,
η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Λορίν Μπακόλ και ο Τομ Χανκς.
Ο μεγάλος του έρωτας υπήρξε η συμπρωταγωνίστριά του Τζόαν Γούντγουορντ. Γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της ταινίας Μακρύ, ζεστό καλοκαίρι το 1958 και δεν τους χώρισε παρά μόνο ο θάνατος. «Έχω φιλέτο στο σπίτι, γιατί να πάω έξω για χάμπουργκερ;» είχε πει χαριτολογώντας στο περιοδικό Playboy, όταν ρωτήθηκε εάν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να απατήσει τη σύζυγό του. Με την Τζόαν Γουόντγουορντ απέκτησε τρεις κόρες, ενώ από τον πρώτο του γάμο με την Τζάκι Γουίτ, ένα γιο και δύο κόρες.
Το 1990 το περιοδικό People τον ανέδειξε ως έναν από τους 50 ωραιότερους άνδρες του κόσμου, ενώ το 1995 το βρετανικό περιοδικό Empire τον είχε επιλέξει ανάμεσα στους 100 πιο σέξι ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου.
Πολιτικοποιημένος ηθοποιός, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ. Συμμετείχε σε προεκλογικές εκστρατείες του Δημοκρατικού Κόμματος, καθώς και σε διασκέψεις για τον πυρηνικό αφοπλισμό.
Τη δεκαετία του '80 κυκλοφόρησε στην αγορά μια σειρά προϊόντων διατροφής με το όνομά του, τα έσοδα από τα οποία τα διέθετε για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Μέχρι τον Μάιο του 2007, τα ποσά που είχε διαθέσει σε αγαθοεργίες ξεπερνούσαν τα 200 εκατομμύρια δολάρια.
Είχε πάθος για την ταχύτητα και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Έλαβε μέρος σε πολλούς αγώνες, με αποκορύφωμα τη δεύτερη θέση που κατέλαβε το 1979 στο ονομαστό ράλι των 24ων Ωρών του Λεμάν.
Τον Μάιο του 2008 ο Πολ Νιούμαν ανακοίνωσε ότι για λόγους υγείας αποσύρεται από τα φώτα της δημοσιότητας και πως τελικά δεν θα σκηνοθετούσε τη θεατρική εκδοχή της νουβέλας του Τζον ΣτάινμπεκΆνθρωποι και Ποντίκια. Δεινός καπνιστής, πέθανε στη φάρμα του, κοντά στο Γουέστπορτ του Κονέκτικατ, στις 26 Σεπτεμβρίου 2008, χτυπημένος από καρκίνο του πνεύμονα.
ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ...
Στις
αρχές του 19ου αιώνα, κάποιοι βιομήχανοι είχαν κατασκευάσει ρολόγια που έπαιρναν
ενέργεια από τη μυϊκή προσπάθεια των εργατών, καθυστερώντας το τέλος της
εργάσιμης μέρας, έως ότου βέβαια εξαντληθούν τελείως οι εργάτες.
ΕΙΠΕ...
Ακόμα και ο ηρωικός άνθρωπος δεν μπορεί να πολεμήσει πέρα απ' τις δυνάμεις του.
Όμηρος
Επικός ποιητής.Η ιστορία του πέναλτι
Ως ποδοσφαιρικός όρος είναι η ποινή που επιβάλλεται κατά την κανονική διάρκεια ενός αγώνα σε περίπτωση παράβασης των κανονισμών του αθλήματος μέσα στην περιοχή της αμυνόμενης ομάδας (ανατροπή επιτιθέμενου ποδοσφαιριστή, πιάσιμο της μπάλας με το χέρι κλπ). Η εκτέλεση της «εσχάτης των ποινών», όπως μετέφραζαν παλαιότερα τον αγγλικό όρο «penalty» στα ελληνικά οι γλωσσαμύντορες, εκτελείται με σουτ (λάκτισμα) της μπάλας (σφαίρας) από παίκτη της επιτιθέμενης ομάδας προς το αντίπαλο τέρμα από απόσταση 11 μέτρων, με μόνο αμυνόμενο τον τερματοφύλακα της τιμωρημένης ομάδας.
Στα πρώτα βήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Αγγλία δεν υπήρχε ο κανονισμός του πέναλτι. Κατά τη διάρκεια των αγώνων ήταν σύνηθες φαινόμενο να γίνονται πολλά φάουλ με το χέρι από τους αμυνόμενους, προκειμένου να αποτρέψουν παραβίαση της εστίας τους. Γι’ αυτό, το 1890 ο Ιρλανδός Γουίλιαμ ΜακΚραμ, διευθυντής κλωστοϋφαντουργίας, τερματοφύλακας, αλλά και μέλος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Ιρλανδίας από το 1880, σκέφτηκε τον κανονισμό του πέναλτι.
Η ιδέα δεν «περπάτησε», αλλά ένα περιστατικό που συνέβη στις 14 Φεβρουαρίου 1891, κατά τη διάρκεια του προημιτελικού αγώνα για τοΚύπελλο Αγγλίας μεταξύ Στόουκ Σίτι και Νοτς Κάουντι, άλλαξε την πορεία των πραγμάτων.
Η Νοτς είχε το προβάδισμα 1-0, αλλά η Στόουκ, αναζητούσε την ισοφάριση. Ένας παίκτης της Νοτς σταμάτησε την μπάλα με το χέρι του μερικά εκατοστά από τη γραμμή του τέρματος. Δόθηκε φάουλ. Τότε, όλοι οι παίκτες της ομάδας του Νότιγχαμ τοποθετήθηκαν μπροστά από τη γραμμή του τέρματος, ο τερματοφύλακας απέκρουσε και η Στόουκ έχασε το παιχνίδι.
Όμως, το αποτέλεσμα θεωρήθηκε άδικο. Και γι’ αυτό μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 2 Ιουνίου 1891, σ’ ένα ξενοδοχείο στη Γλασκόβη, υιοθετείται επισήμως από τη Διεθνή Ένωση Ποδοσφαίρου, την οποία αποτελούσαν οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες Αγγλίας, Σκωτίας, Ουαλίας και Ιρλανδίας, ο κανονισμός του πέναλτι.
Ο κανόνας τέθηκε σε ισχύ σε όλα τα πρωταθλήματα από τη σεζόν 1891-1892. Έτσι, το πρώτο επίσημο πέναλτι στην ιστορία του ποδοσφαίρουεκτελέστηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1891, στον αγώνα Γουλβς - Άκρινγκτον (5-0) για το πρωτάθλημα Αγγλίας. Αιτία για το πέναλτι, ένα χέρι. Ο Μπίλι Χιθ δεν αστόχησε από τα 11 μέτρα κι έγραψε ιστορία. Στην πραγματικότητα, πριν από αυτό το πέναλτι, στη Σκωτία και την Ιρλανδία είχαν εκτελεστεί αρκετά, αλλά ο κανόνας δεν είχε ακόμη κωδικοποιηθεί από τη Διεθνή Ένωση Ποδοσφαίρου.
https://www.sansimera.gr/
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ...
" Ο...ΤΟΥΡΤΟΥΛΑΣ ..."
Τον παλιό καλό καιρό φίλοι μου το χωριό μας ήταν..θεατρομάνα ή όπως αλλιώς μπορούμε να το πουμε , αφού " συντηρούσε " πολλά ..μπουλούκια , περιοδεύοντες ..θιάσους δηλαδή αλλά και όλα τα είδη του θεάματος , αθλητές , ακροβάτες , ισορροπιστές , πουλιά..μέντιουμ , που σου έλεγαν την τύχη , αλλά και ΤΟΥΡΤΟΥΛΑ , το τι ακριβώς ήταν ο τούρτουλας , θα το διαβάετε παρακάτω , μάλιστα κάποια χρόνια είχε στο Λιδορίκι τούρτουλα και ο αείμνηστος Βαγγέλας , που είχε ταβερνα στη Βαθιά στο..Ανδριτσαίϊκο ,
και παράλληλα πήγαινε με τον " ΤΟΥΡΤΟΥΛΑ ΤΟΥ " και στα πανηγυρια των γύρω χωριών κουβαλώντας τον αν θυμάμαι καλά με ένα ΣΚΟΝΤΑ , ΤΟ ΜΟΝΟ ΕΙΔΟΣ ΑΠΟ ..ΠΛΑΝΌΔΙΟΥΣ , ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΊ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΉΤΑΝ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΜΑΣ .." ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ " , όχι βέβαια οι..πολιτικοί , όχι , από αυτούς δόξα τω θεώ...είχαμε μπολικους ...μιλάμε όμως για τους παπατζήδες , ΕΔΩ ΠΑΠΠΑΣ ..ΕΚΕΙ ΠΑΠΠΑΣ ;;;;
Τώρα θα μου πείτε τι σχέση μπορεί να έχει ο..." ΤΟΥΡΤΟΥΛΑΣ " ; Εμ , έχει και παραέχει , γιατί όπως καθημερινά διαβάζουμε και βλέπουμε , Η ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ..ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΑΝΤΑΜΑ , ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΕΙΚΌΝΑ .ΠΑΝΗΓΥΡΙΏΤΙΚΟΥ..." ΤΟΥΡΤΟΥΛΑ " ΠΑΡΟΥΣΙΆΖΕΙ ΠΑΡΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ..ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ...ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΤΆΕΙ ΤΗ ΜΠΙΛΙΑ ΚΙ' ΌΠΟΥ ...ΚΆΤΣΕΙ ...ΕΚΑΤΣΕ ..
Κάπως έτσι λοιπόν πέφτει και ο.." ΤΟΥΡΤΟΥΛΑΣ " , η μπίλια δηλαδή , και στις επιλογλες των νεων ΚΑΝΑΛΑΡΧΩΝ , ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕ..ΚΑΝΑΛΑΡΧΗΣ , ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ...ΑΛΛΟΣ . ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΔΑΡΙΟΎ ...
Κι' εμείς , το ΝΟΗΜΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΑΛΑΛΑΓΜΩΝ , ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΩΝ , ΒΕΒΑΙΩΣ ΒΕΒΑΛΙΩΣ .....ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ ΦΩΝΑΖΑΝ ΣΤΙΣ ΑΡΕΝΕΣ ΟΙ ΘΕΑΤΕΣ ..
ΕΠΕΣΕ Ο..ΤΟΥΡΤΟΥΛΑΣ ...
ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΠΟΥΖΟΥΚΛΗ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ
ΚΑΝΑΛΙ ...
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΣΚΑΡΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩΣΟΥΝ ΑΛΛΟΥ ...
ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑΑ ΠΟΛΥ..ΑΞΙΌΠΙΣΤΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ...
Παρακάτω λοιπόν , σας περιγράφουμε πως περίπου " ασκούνταν " το καιρό εκείνο , στο.." Αλωνάκι " η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΠΟΛΙΤΙΚΗ " ΤΗς ΕΠΟΧΗΣ ,
Πιστεύουμε φίλοι μου , πως κάπως έτσι θα γίνεται και στο..ΕΛΛΑΝΤΑ σύντομα να ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ .....
ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ...
....Τα τελευταία χρόνια , της όμορφης εποχής , έκανε , θυμάμαι , την εμφάνισή του κι ο...Τούρτουλας , τι ήταν ο Τούρτουλας ; μα φυσικά...ρουλέτα , ναι μια..περίεργη , ιδιοκατασκευή , με ένα εξ' ίσου...περίεργο τύπο , που την είχε , ένας Πειραιώτης , έτσι έλεγε , μάγκας , με την περίεργη τραγιάσκα του , το καλοπεριποιημένο μουστακάκι του , καλογυαλισμένο , στενό , παπούτσι , με μυτερό και λίγο ψηλό τακουνάκι , λαδωμένο μαλλί και φυσικά κουστουμάκι , στη...μέγκλα , έστηνε τον...Τούρτουλα , μπροστά στην ταβέρνα του Κώστα Αναγνωστόπουλου ( Κοτίνου ) εκεί που είναι τώρα το Φαρμακείο του Λάζαρου , κι' άρχιζε το...πανηγύρι , μαζευόταν η μαρίδα , αλλά και οι..μεγαλύτεροι φανατικοί του τζόγου , και άρχιζε το παιχνίδι .
Ο τούρτουλας λοιπόν , ήταν ένα μακρόστενο τραπέζι , που στην κορυφή του είχε ένα κουτί , θα μπορούσαμε να πούμε , απ' όπου κυλούσε ένα περίεργο μεγάλο ζάρι που είχε επάνω νούμερα , ο... γκρουπιέρης άφηνε τον τούρτουλα να πέσει με φόρα φωνάζοντας : έπεσε ο τούρτουλααας ..., το ζάρι κυλούσε πάνω στο τραπέζι που είχε γραμμένα διάφορα νούμερα , κάτι σαν ρουλέτα , μόνο που δεν ήταν στρογγυλή αλλά μακρόστενη , παραλληλόγραμμη , οι παίχτες είχαν ποντάρει πάνω στα νούμερα του τραπεζιού κι' όπου σταματούσε το ζάρι αυτό το νούμερο κέρδιζε , και φυσικά χαμένοι ήταν πάντα οι παίχτες .
Τούρτουλα όμως , είχε φτιάξει και ο σχωρεμένος ο Βαγγέλας , που είχε την ταβέρνα στο ισόγειο του Αντριτσαίϊκου στη Βαθειά , και μ’αυτόν “ ψυχαγωγούσε “ μικρούς και μεγάλους τζογαδόρους , κυρίως στα πανηγύρια , αλλά και στο χωριό μας που και που . Τον φόρτωνε στο αμάξι του και γύρναγε όλα σχεδόν τα πανηγύρια της περιοχής και όχι μόνον..
Ένα άλλο ..ενδιαφέρον θέαμα ήταν το μηχάνημα που έβγαζε το ωροσκόπιο των πελατών , μάλιστα , έλεγε την τύχη των πελατών , μικρών και μεγάλων , που έσπευδαν να μάθουν την τύχη τους , πληρώνοντας φυσικά το κάτι τις τους , προς μεγάλην ικανοποίησιν του ιδιοκτήτη του συστήματος αυτού .
Καλύτεροι πελάτες , φυσικά όλων αυτών των παιχνιδιών ήταν συνήθως οι πιτσιρικάδες , που ξαργύρωναν εκεί το λιγοστό χαρζιλίκι τους , προκαλώντας τις γκρίνιες των γονιών τους , και αναγκάζοντας τους χωροφύλακες να κάνουν περαντζάδες διώχνοντας την πιτσιρικαρία , που απομακρυνόταν προσωρινά , αλλά σε λίγο ήταν πάλι εκεί .
Με την ευκαιρία της ενασχόλησής μας με τον " ΤΟΥΡΤΟΥΛΑ " , θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε , πως στο χωριό μας υπήρξε και άλλος...τούρτουλας , ένας καλοκάγαιος Λευκαδιτιώτης τσοπάνης , που δούλευε για κάμποσο καιρό στο τυροκομείο του Δούκα στΟΝ Αντώνη και έγραψε κι' αυτός τη δική του ιστορία αλλα αυτή θα την πόύμε κάποιο άλλο απόγευμα ..
Ως τότε να περνάτε καλά
Απ' το " Λιδωρίκι " με αγάπη
Κωνσταντίνος Ευθ. Καψάλης
www.lidoriki.com
No comments:
Post a Comment