ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : Γ . ΣΕΦΕΡΗΣ ( Γ.')

ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ...

Τον άγγελο

τον περιμέναμε προσηλωμένοι τρία χρόνια

κυττάζοντας πολύ κοντά

τα πεύκα , το γιαλό και ταστρα .

Σμίγοντας την κόψη τ' αλετριού η του καραβιού την καρένα

ψάχναμε να βρούμε πάλι το πρώτο σπέρμα

γιά να ξαναρχίσει το πανάρχαιο δράμα .

Γυρίσαμε στα σπίτια μας τσακισμένοι ,

μ' ανήμπορα μέλη , με το στόμα ρημαγμένο

από τη γέψη της σκουριάς και της αρμύρας .

Όταν ξυπνήσαμε , ταξιδέψαμε κατά το βοριά , ξένοι ,

βυθισμένοι μέσα σε καταχνιές από τ' άσπιλα φτερά

των κύκνων που μας πληγώσαν .

Τις χειμωνιάτικες νύχτες μας τρέλαινε ο δυνατός αγέρας

της ανατολής .

Τα καλοκαίρια χανόμαστε μέσα στην αγωνία της μέρας

που δεν μπορούσε να ξεψυχήσει .

Φέραμε πίσω

αυτά τ' ανάγλυφα μιάς τέχνης ταπεινής .

( Μυθιστόρημα )

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ...

Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος

απ' τις θάλασσες του Πρωτέα ,

ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες ,

καθένας κι ένα αξίωμα σαν τομ πουλί μες στο κλουβί του .

Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα

κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας

η αυτό που θάλεγες αλλιώς , νέμεση , μοίρα ,

η μοναχά κακές συνήθειες , δόλο κι απάτη ,

η ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων .

Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπός μες στους πολέμους ,

ο άνθρωπος είναι μαλακός , ένα δεμάτι χόρτα ,

χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος ,

μάτια που μισοκλέινουν στο λαμπύροσμα της μέρας ,

και πόδια που θα τρέχανε , κι ας είναι τόσο κουρασμένα ,

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους .

Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν χόρτο ,

άπληστος σαν το χόρτο , ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν .

Σαν έρθει ο θέρος

προτιμά να σφυρίζουν τα δρεπάνια σ' άλλο χωράφι...

( Ημερολόγιο καταστρώματος )

Τελειώνοντας το αφιέρωμά μας στον μεγάλο μας ποιητή θα σημειώσουμε τι έγραφε ένας απ' τους συστηματικούς κριτικούς του , ο Α.Καραντώνης . " Ο Σεφέρης ακολούθησε σταθερή γραμμή μιάς δημιουργικής εξέλιξης που στην πρώτη φάση της μας τον έδειξε ανανεωτή του λυρισμού της παράδοσης και στη δεύτερη πλάστη μιάς ποίησης που , παραμένοντας πάντα καθαρή μορφή και δύσκολη προσωπική τέχνη , σπάει τον κύκλο του στενού υποκειμενισμού , λυτρώνεται από την καταθλιπτική απομόνωση του εγώ , και απηχεί σε μιά τελευταία αισθητική ανάλυση γενικώτερες καταστάσεις , χαρακτηριστικές της εποχής μας και της φυλετικής μας ψυχολογίας , όπως διαμορφώθηκε μετά τον πόλεμο ".

Πράγματι , ο Σεφέρης πέτυχε , απ' την πρώτη του κιόλας εμφάνιση , να ενσωματώσει στην παράδοση τη νέα πείρα της Ευρωπαικής ποίησης και διατηρώντας ρυθμό , μέτρα και λογική διαδοχή -στην αρχή και ομοιοκαταληξίες -να οδηγήσει την εκφραστική απλότητα και την εσωτερική ουσία σε τ'ετοια ενότητα επίτευξης , που να δίνει ζωηρή την αίσθηση του καινούργιου , του ανανεωμένου . Με την απερίτεχνη έκφραση και τη λιτ΄πτητα του ήθους που του δίδαξε η ποιητική εμπειρία , συγκεφαλαίωσε μιά πείρα ζωής και τραγούδησε ποιητικά τις γνώμες του , είτε απ' τον εσωτερικό κόσμο του είτε απ' τον κόσμο του Ελληνικού περιβάλλοντος .

Καλό σας βράδυ φίλοι μου........Κ.-