ΑΝΤΙ...ΘΕΣΕΙΣ

 

Γεμάτη αντιθέσεις , η ζωή μας , αδέρφια , αυτή η ..απλή καθημερινότητά μας , είναι..αλλοπρόσαλλη..κάτι δηλαδή σαν..Σκωτσέζικο..ντους...μιά στο..κρύο , μιά στο...ζεστό..

Μπαίνοντας , σήμερα το πρωί , από τη Σταδίου , στη στοά Αρσακείου , άκουσα μιά υπέροχη μελωδία , από..βιολί , προχώρησα και σε μιά καφετέρια που υπάρχει στη στοά , έκατσα , παράγγειλα ένα καφέ και τον απόλαυσα , κυριολεκτικά , ακούγοντας τις μελωδίες που έπαιζε ο ..υπαίθριος και..μοναχικός καλλιτέχνης με το βιολί του..

Μιά...όαση , αυτή η στοά , μέσα στην..αχανή ..έρημο της Αθήνας , κι' ο μοναχικός καλλίτέχνης , καθισμένος πάνω σε μιά..ζαρτινιέρα , κι' ακουμπισμένη , χάμω , στα πόδια του τη θήκη του βιολιού του , που έπαιζε και το..ρόλο του..ταμείου , μας ταξείδευε όμορφα..όμορφα , και ταξείδευε , όπως τουλάχιστον έδειχνε , κι' αυτός..

Κάθησα αρκετή ώρα , ήπια , σιγά-σιγά , το..καφεδάκι μου , κάπνισα , επιτρέπεται εκεί λόγω..ανοιχτού χώρου , και δυό..τρία , τσιγάρα και αφού ...χόρτασα όμορφη μουσική , γνωστές , υπέροχες μελωδίες , βγήκα στην Πανεπιστημίου γιά να περάσω απέναντι , γιά κάποια δουλειά μου ..

Τι το 'θελα όμως , εκεί ..επικρατούσε άλλος...Θεός , άλλος ..καιρός , άλλο..κλίμα , άλλος..κόσμος , φασαρία , κακό , κίνηση , κορναρίσματα ...χάος , πραγματικό...

...κόσμος..πολύς , οι άνθρωποι σαν κουρδισμένα..ρομποτάκια , με 'κείνο το..μηχανικό , περίεργο..περπάτημα , όλοι σκυθρωποί , βιαστικοί και..αγέλαστοι..

Κι' αναρωτήθηκα , καλά κανένας , μα ..κανένας να μην είναι..κάπως χαρούμενος ; Όλων η ζωή είναι..μαύρη κι' άραχνη ; Που πήγε άραγε , εκείνη η ..παροιμιώδης Ελληνική αισιοδοξία ; Εκείνο το..μόνιμο Ελληνικό..χαμόγελο ; Που πήγε ;

Σαν κυνηγημένοι , περπατούσαν όλοι , λες και κάποιος τους ..καταδίωκε , με βλέμμα ..χαμένο και έκφραση σαν..ξυνισμένο..γάλα , κι' αυτόματα , ασυναίσθητα , γύρισ' ο νους μου..πίσω , σε χρονιές..περασμένες , σε καιρούς ..δύσκολους , από κάθε άποψη ..τότε που ο κόσμος ..χαμογελούσε ακόμα..

Θυμάμαι , εμάς , τα παιδιά , που κατεβαίναμε στην Αθήνα , γιά..ψύλλου πήδημα , και το..γλεντούσαμε , και τα καλαμπούρια μας κάναμε , και ..φχαριστιόμαστε την ..ομορφιά της πόλης , της..Αθήνας , θα μου πείτε βέβαια , πως η Αθήνα μας ήταν τότε...κούκλα , δεκτόν , αλλά και τώρα δεν είναι ..δα του..πεταματού , όχι βέβαια..

Φαίνεται πως φταίνε τα..φεγγάρια , που είμαστε τόσο..μοναχοί , γιατί . κακά τα ψέμματα , η μοναξιά είναι...τρισχειρότερη , ανάμεσα στον πολύ..κόσμο , γιατί άλλο να είσαι..μονος , αναγκαστικά , πάνω στο ..βουνό , η σε μιά..ερημιά , η και γιατί το..θέλεις , το..επιδιώκεις , και άλλο να 'σαι ..ψυχικά μόνος , ανάμεσα σε..χιλιάδες ..

Κι' αυτό είναι το πρόβλημά μας , βαδίζουμε δίπλα-δίπλα , παρέα , κι' είμαστε ο καθένας..μόνος του , σχεδόν..σαν ξένοι , κι' ας..περπατάμε μαζί , κι'ας..κουβεντιάζουμε , κι'ας πίνουμε καφέ..παρέα..ο καθένας μας ΄πομως πορεύεται στο δικό του δρόμο , το δικό του..ταξείδι ,λες και είναι δύσκολο να...συνταξειδεύσουμε , να περπατήσουμε τον ίδιο..δρόμο..

Και μη νομίσετε πως όλα αυτά , γίνονται μόνο στην Αθήνα , η στις μεγάλες μόνο πόλεις , όοοχι , αδέρφια , όχι και πάλι όχι , δυστυχώς κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα χωριά μας , τα ..γιατί , είναι πολλά , πάρα πολλά , και όλοι τα ζήσαμε και τα..ζούμε , τα ..φάγαμε αλλά και τα ..τρώμε στο..πετσί μας , καθημερινά ..

Ηθικόν..δίδαγμα , που λέγαμε και ..παλιά , ας αλλάξουμε ..πορεία , τρόπο σκέψης και..ζωής , γιατί όπως ..πάμε , μας βλέπω ..φυλακισμένους στους..εαυτούς μας , αμίλητους..αγέλαστους , ασυντρόφευτους , άφιλους ..ερημίτες των ..χωριών μας , αλλά και των..πόλεων..

Αρκετά όμως με τη..μελαγχολική..αμπελοφιλοσοφία .....

  Να είστε όλοι καλά......κ.-