Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΑ ΜΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ .

 Δεκαετία του 50, η Ζεκοκούλα , φεύγει για την Αργεντινή , και φυσικά συγγενείς και φίλοι βγάζουν την αναμνηστική φωτογραφία στ΄Αλωνάκι .

 

   Δεν ξέρω γιατί , αλλά τα θέματα των ξενητεμένων μας , με συγκινούν ιδιαίτερα , πρότι  δεν έτυχε να έχω μέλος της οικογένειάς μου ,  στην ξενητειά , 'ισως απ' τις σκηνές που έζησα , εκεί στ' Αλωνάκι , όταν τα Λιδορικιωτόπουλα , έφευγαν για την ξενητειά , και τους αποχαιρετούσαν με σφιγμένες ψυχές και στερεμένα μάτια οι ..'ερμι οι γονείς και οι συγγενείς και φίλοι .

   Ψάχνοντας λοιπόν , στο " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " του Γιώργου Καψάλη , βρίσκω σημάδια , που δείχνουν , πως παλιότερα οι ξενητεμένοι μας είχαν συχνότερη επικοινωνία με το χωριό , και τον τόπο μας γενικά , και νοιάζονταν για την κοινότητά τους βοηθώντας όσο περισσότερο μπορούσαν , να διατηρήσουν τα ήθη και τα έθιμά  μας .

   Διαβάστε το παρακάτω γράμμα του Γιώργου  Παπανικολάου - Παπαρούκη , γραμμένο το 1983 , και δείτε την αγωνία και τη λαχτάρα του για την Πατρίδα , δεν ξέρω , αν και πως λειτουργούν οι Σύλλογοί μας τώρα , πάντως οι  πληροφορίες μας δεν είναι και ιδαίτερα ..αισιόδοξες , για κανένα όμως λόγο , δεν πρέπει να κοπεί αυτή η χρυσή κλωστή που μας δένει , για ..κανένα