" Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΩΤΟΣ.." : Γ.ΧΟΥΛΙΑΡΑ - ΠΕΡΙΚΛΗ .

Είδαμε στα προηγούμενα , μέσα απ' το βιβλίο " ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΕΠΟΠΟΙΙΑΣ " του Βασίλη Αποστολόπουλου , την είσοδο του ΔΣΕ στο Λιδορίκι και τη σύλληψη του ταξίαρχου Μαρκόπουλου .
Ας δούμε τώρα τα ίδια περιστατικά , μέσα απ' το βιβλίο " Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΩΤΟΣ..." του Γιώργου Χουλιάρα - Περικλή , που ήταν και από τους πρωταγωνιστές .

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 79 . Απρίλης 1949 .
"...Κοντεύει το Πάσχα . Είμαστε νηστικοί . Κάτι πρέπει να κάνουμε . Δεν πάει άλλο , κάπου πρέπει να χτυπήσουμε να βρούμε τρόφιμα , ν' ανεφοδιαστούμε πάλι γιά λίγες μέρες .
Απόφαση : θα μπούμε στο Λιδορίκι . Θ' απασχολήσουμε τα φυλάκια και οι άλλοι θα μπούμε στο χωριό γιά επιμελητειακή εκμετάλλευση τώρα που ο στρατός έχει προσανατολίσει τις δυνάμεις του προς τις κορφές της Γκιώνας και στα Βαρδούσια , όπου νομίζει ότι μας έχει στριμώξει , και δεν μπορεί ποτέ να φανταστεί ότι είναι δυνατόν εμείς στην κατάσταση που βρισκόμαστε να κάνουμε τέτοιο τόλμημα , τέτοια απόπειρα .
Έτσι τα ξημερώματα στις 17 η 18 τ' Απρίλη βρεθήκαμε στις δυτικές πλαγιές της Γκιώνας κοντά στο χωριό Λευκαδίτι .
Αποβραδίς ο καιρός έχει αλλάξει . Τη νύχτα άρχισε κρύο και την άλλη μέρα , πριν το μεσημέρι , μας έπιασε χιονοθύελλα . Ο τόπος δεν μας κρατάει πουθενά . Εκμεταλλευόμαστε την έλλειψη ορατότητας , και μέσα στη μαύρη πυκνή αντάρα αθέατοι μπαίνουμε στο Λευκαδίτι και καλυπτόμαστε μέσα στα κατώγια βκαι τα ισόγεια σπίτια . Στις 18 του μήνα , αφού βράδιασε , παίρνουμε το δρόμο γιά το Λιδορίκι . Περπατάω ανάμεσα στους λόχους του Γάτσιου και του Παττή . Όταν φτάσαμε κοντά στο εικονισματάκι , εκεί που στρίβει ο δρόμος γιά το χωριό , έπεσαν τα πρώτα πυρά . Οι ομάδες που έχουν προηγηθεί να πιάσουν τα υψώματα πάνω στο χωριό πήραν επαφή . Ταυτόχρονα στον επισημασμένο δρόμο από τον στρατό , 5-6 μέτρα μπροστά από μένα σκάζει ο πρώτος όλμος και τραυματίζει - στραβώνει εντελώς την Κούλα , μιά αντάρτισσα απ' το Γαρδίκι Ομιλαίων , και στη συνέχεια τραυματίζεται ο αντάρτης Σωτήρης Ρέλιας απ' το χωριό Φουρνά .
Αφήνουμε το δρόμο και πέφτουμε στα πεζούλια - χωράφια . Τ' ανεβοκατεβαίνουμε προχωρώντας προς το χωριό χωρίς να συναντάμε οργανωμένη αντίσταση . Τα πυρά που απ' την αρχή ήταν περιορισμένα σιγά-σιγά αραίωσαν , κι 'οταν φτάσαμε στα ακρινά σπίτια μόνο αραιά και που έπεφτε καμιά σφαίρα . Η επιμελητειακή εκμετάλλευση , οργανωμένη και ανοργάνωτη , που έχει αρχίσει όταν έγινε αντιληπτό ότι στο χωριό δεν υπάρχουν μεγάλες δυνάμεις , συνεχίζεται .
Βαδίζω σιγά-σιγά από σπίτι σε σπίτι τον ανήφορο αναγκάζοντας τους αντάρτες που έχουν σκορπίσει στα σπίτια να προχωράνε . Σε κάποια στιγμή στέκομαι στη γωνιά ένός σπιτιού απ' όπου βγαίνουν 3-4 αντάρτες . Ήταν ο νοσοκόμος , Λαοκράτη τον φωνάζαμε και πρέπει να ήταν ίσως απ' Τ' Αγρίνι , ο σύνδεσμός μου και κάνα δυό άλλοι αντάρτες . " Συναγωνιστή διοικητή " μου λέει ο πρώτος , " μέσα στο σπίτι πιάσαμε ένα μεγάλο ψάρι . "
Μπροστά μου στέκεται ένας άντρας που απ' όσο μπόρεσα να διακρίνω μέσα στη νύχτα , πρέπει να ήταν μάλλον μελαχρινός , από 50-60 χρονών . Είχε ανάστημα πάνω απ' το μέτριο , ήταν γεμάτος χωρίς να ήταν καθόλου παχύς .
Τον ρωτάω : " Ποιός είσαι , τι είσαι ; " Και κείνος , εκνευρισμένος και σε έντονο ύφος , μ' απαντάει : " Ποιός είσαι εσύ και πως τολμάς ν' απευθύνεις σε μένα ερωτήσεις , ποιός είμαι ; ".
Σε έντονο ύφος και γω τώρα του λέω : " Είμαι αυτός που σε κρατάει αιχμάλωτο , σύνελθε και μόλα , άσε τους παλληκαρισμούς ."
Εκείνος πάλι υπεροπτικά : " Με οχτώ άντρες σας έκανα αντεπίθεση αλλά τραυματίστηκα , μπήκα στο σπίτι να επιδέσω το τραύμα μου , γι' αυτό με πιάσατε ."
Εγώ τώρα , απευθυνόμενος στα παιδιά , τους λέω : " Δέστε τον ."

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ....