ΤΟ...ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ...

Με λεν , φευγάτο ποιητή ,

και θλιβερό τραγουδιστή

και όχι μόνο ,

που τραγουδώ τη μοναξιά ,

την πίκρα και την ερημιά

μα και τον πόνο.

 

Μου λεν , πως ονειροπετώ ,

και πως στη γη δεν..περπατώ

με λοιδορούνε ,

μα όσο κι’ αν΄με κατηγορούν

ξέρω , ποτέ τους δεν μπορούν ,

όπως εγώ.. να δούνε .

 

Μπορεί να βλέπουν..πιό καλά ,

να ξέρουν , ίσως , πιο πολλά ,

πλούτη.. να έχουν ,

μ’ αυτά που έχω , μου αρκούν

και να μ’αλλάξουν , δεν μπορούν ,

για δεν.. αντέχουν .

 

Με λεν… φευγάτο ποιητή ,

θλιμένο και πεσιμιστή ,

μεγάλο… λάθος ,

εγώ..λατρεύω… στη ζωή ,

μα ‘κείνη πάντα μ’ οδηγεί

πάντα.. στο πάθος .

 

Δεν νοιώθω καν ξεχωριστός ,

είμ ‘ένα άνθρωπος απλός ,

συνηθισμένος,

μια μετριότητα.είμαι.. απλή

που με το λίγο..στη..ζωή

‘μαι ευτυχισμένος …

 

Εγώ δεν νοιώθω..ποιητής

μα ούτε και… τραγουδιστής ,

σπουργίτι..νοιώθω ,

που τριγυρνάει ‘δω κι’εκεί

με της αγάπης το σπυρί…

πάντα στον..κόρφο..

 

Λιδορικι 17 05 07 . Κ .-