Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΩΤΟΣ...Γ.ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ-ΠΕΡΙΚΛΗΣ

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ - ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ - Δ.'

...Επίσης ο Μαρκόπουλος στο διάστημα αυτό είχε κατορθώσει , από τη θέση του αιχμαλώτου βέβαια , με τη στάση του και τη συμπεριφορά του εν γένει , να κερδίσει όχι μόνο τον οίκτο των ανταρτών αλλά και την εκτίμηση και το σεβασμό τους σαν άνθρωπος . Καταγράφει , με τα μάτια τα πάντα , θετικές και αρνητικές αντιδράσεις μας σε κάθε περίπτωση της ζωής και της δράσης μας . Μιλάει πολύ λίγο και δε σχολιάζει τα γεγονότα . Ακόμα κι όταν του ζητιέται συγγνώμη είναι λογικός , αυστηρός και αμερόληπτος κριτής και γιά μας και τους δικούς του . Μοιράζει αυτός εξίσου ανάμεσα στα μέλη της ομάδας που ζει ό,τι υπάρχει γιά διανομή , προσφωνεί τους αντάρτες με το " παιδί μου "πριν απ' το όνομά τους , ενώ οι αντάρτες τον προσφωνούν με το " συναγωνιστή ".
Είναι η τελευταία φορά που έβλεπα τον Μαρκόπουλο . Όταν στα τέλη Νοέμβρη - αρχές Δεκέμβρη 1949 στ' Άγραφα ( Ασπρόρεμα ) έμαθα ότι ο Μαρκόπουλος σκοτώθηκε , αντέδρασα αμέσως αυθόρμητα , χωρίς καμιά σκέψη λέγοντας : " Μα γιατί ; Αυτό που έγινε , γιά την εποχή τουλάχιστον , είναι μιά μεγάλη ανοησία ." Μερικοί από τους παρόντες που μ' άκουγαν , όνομα και μη χωριό , αντέδρασαν -ποιός είδε το θεό και δε φοβήθηκε - ενάντια μου .
Πάντως , αν και η αντίδρασή μου εκείνη αποτέλεσε μιά κατηγορία σε βάρος μου , η οποία μ' ακολούθησε , ούτε μετάνοιωσα ποτέ γι' αυτό που είπα τότε . Και ανεξάρτητα κάτω από ποιές συνθήκες έγινε η εκτέλεση , εκείνο το καλοκαίρι του 1949 , ξαναλέω και σήμερα μετά από τόσα χρόνια ότι αυτό ήταν κάτι που δεν έπρεπε να γίνει . Μπορούσε κι' έπρεπε ν' αποφευχθεί . εκείνη την εποχή μάλιστα .

   Κάπου εδώ τελειώνουν οι αναφορές του , αείμνηστου " Περικλή " ,  Γιώργου Χουλιάρα , στην..περιπετειώδη σύλληψη και αιχμαλωσία του ταξίαρχου Μαρκόπουλου , όπως καταγράφονται στο βιβλίο του " Ο δρόμος είναι  άσωτος..." εμείς βέβαια , θα προχωρήσουμε μέχρι το ...τέλος την ενημέρωσή σας , βρίσκοντας και , φυσικά , δημοσιεύοντας κάθε στοιχείο και λεπτομέρεια γιά τους λόγους αλλά και τον τρόπο που θανατώθηκε ο ταξίαρχος Μαρκόπουλος , γιατί πολλά και..διάφορα λέγονται..

   ΛΙΓΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ  ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ  ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ .

   Ο Γιώργος Χουλιάρας γεννήθηκε στα Καστέλλια της Παρνασσίδας το 1914 . Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό κίνημα  μέσα απ' τις γραμμές της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας ( ΟΚΝΕ ) και εργάστηκε στην Ηλεκτρική Εταιρεία στη Λαμία . Στα μέσα Μαίου 1941 , μόλις δυό βδομάδες μετά την έναρξη της Κατοχής , μαζί με  άλλους κομμουνιστές στην πόλη του αναλαμβάνει πρωτοβουλία γιά την ανασυγκρότηση των κομμουνιστικών οργανώσεων του ΚΚΕ στη Φθιώτδα και ιδρύει την πατριωτική οργάνωση " Μέτωπο Εθνικης Σωτηρίας " ( ΜΕΣ ) , η οποία μετά την ίδρυση του ΕΑΜ τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου αφομοιώνεται σ' αυτό και ανασυγκροτείται . Το Μάιο του 1942 ανατίθεται στον Θανάση Κλάρα και τον Γιώργο Χουλιάρα να δημιουργήσουν δυό ανταρτικές ομάδες , ο πρώτος στις περιοχές της Ευρυτανίας , της Φθιώτιδας και του Δομοκού , και ο δεύτερος στις περιοχές της Παρνασσίδας και της Λοκρίδας . Μετά τη συνάντηση και τη συγχώνευση των δύο ομάδων , παίρνει μέρος στην επιχείρηση γιά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου , και το χειμώνα του 1942-1943 , όταν συγκροτείται το Γενικό Αρχηγείο Ρούμελης του ΕΛΛΑΣ , είναι μέλος της διοίκησής του μαζί με τον Άρη και τον Θάνο . Από τον Οκτώβριο του 1943 ως και τα Δεκεμβριανά , στα οποία συμμετέχει , υπηρετεί ως καπετάνιος του 42ου Συντάγματος του ΕΛΛΑΣ . Τον Μάρτιο του 1945 , μετά τη Βάρκιζα , με εντολή του κόμματος πηγαίνει στην Γιουγκοσλαβία - στο Μοναστήρι , στο Τέτοβο και στο Μπούλκες - όπου μένει ως τον Οκτώβριο του 1946 . Τότε παίρνει εντολή να επιστρέψει στην Ελλάδα με την αποστολή των 26 Ρουμελιωτών γιά να συμβάλει στην ανάπτυξη των ανταρτικών ομάδων του Δημοκρατικού Στρατού στη Ρούμελη . Στον εμφύλιο πόλεμο στμμετέχει ως συναρχηγός του Αρχηγείου Όθρυος του ΔΣΕ , το οποίο τον Μάρτιο του 1947 μετονομάστηκε σε Αρχηγείο Γκιώνας , και αργότερα ως υπαρχηγός του Αρχηγείου Δυτικής Στερεάς Ελλάδας , με αρχηγό το Χαρίλαο Φλωράκη ( Γιώτη ) . Μετά την αναδιοργάνωση του ΔΣΕ κατά τα πρότυπα τακτικού στρατού αρχές του 1948 , υπηρετεί ως διοικητής του 2ου Τάγματος της 144ης Ταξιαρχίας της ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ  ατη Ρούμελη ως το τέλος του εμφυλίου .

   Γιά το Γιώργο Χουλιάρα  και την ομάδα του , αποκομμένους αντάρτες και καταδιωκόμενους , το τέλος του πολέμου ήρθε τον Δεκέμβριο του 1949 , μετά την κατάληξη της πορείας τους από τη Στερεά Ελλάδα ως την Αλβανία . Μετά το 1950 έζησε μαζί με την οικογένειά του , ως πολιτικός πρόσφυγας , στην Πολωνία , υπομένοντας διωγμούς από την ηγεσία Ζχαριάδη ως " φραξιονιστής " , " αντιηγετικός " και " αντικομματικός ". Το 1952 διαγράφηκε από το κόμμα ο ίδιος και η σύζυγός του Λουκία , αντάρτισσα του ΔΣΕ , όμως μετά την αλλαγή στην ηγεσία του ΚΚΕ το 1956-57 αποκαταστάθηκε και διετέλεσε ως το 1968 πρόεδρος της των Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων στην Πολωνία .

   Στην Ελλάδα επέστρεψε με την οικογένειά του το 1977 , έζησε γιά δυό χρόνια στην Αθήνα και το 1979 επέστρεψε στη Λαμία , όπου "δίπλωσε τις μέρες του " όπως συνήθιζε να λέει ως το θάνατό του το 2001 , σε ηλικία 87 χρόνων . Όσο γιά το ψευδώνυμό του " Περικλής " ο ίδιος έλεγε : " Αυτό είναι το όνομά μου , το οποίο ποτέ δεν έκρυψα και ποτέ δεν αρνήθηκα . Ο κόσμος ξέρει ότι ο Γιώργος Χουλιάρας  είναι ένα και το αυτό , το ίδιο πρόσωπο με τον Περικλή ψευδώνυμο της Κατοχής...".

Καλό σας βράδυ.....Κ.-