ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ…

Τι κι΄αν τις ομορφιές του κόσμου, όλες, γνώρισες,

κι΄αν έζησες στα πιο 'μορφα,τα πιό ψηλά,παλάτια,

τίποτα δεν αξίζουν, όλα,μπρός στο καλωσόρισες

που θα σου πούν ψιθυριστά,δυό δακρισμένα μάτια.

*

Τι κι΄αν στης μοναξιάς τ' απέραντα τα πέλαγα ταξίδεψες,

και στων ονείρων σου ναυάγησες,τ’απάνεμα ακρογιάλια,

στου πατρικού σου την αυλή,σε μια γωνίτσα,γύρεψες,

τα παιδικά σου όνειρα να θάψεις,σαν πολύτιμα κοράλια.

*

Tη γερασμένη,του σπιτιού σου, καρυδιά ,στον κόρφο

σαν άγιο φυλαχτό,στα μακρινά σου τα ταξείδια,κράτησες

μαζί με τη μορφή του κοριτσιού,που ξύπνησε τον πόθο,

σαν ήσουνα αμούστακο παιδί , σαν πρωταγάπησες.

*

Μέσα απ’τα πράσινα,ξεθωριασμένα,του σπιτιού παράθυρα,

ώρες ατέλειωτες ,κοιτώντας τη βροχή,ταξείδευες..ταξείδευες

σε χώρες μακρινές,εξωτικές,φέρνοντας πάντα λάφυρα,

τις ομορφιές του ονείρου ,της ζωής,που πάντα γύρευες.

*

Πάντα... επιστρέφεις,στη γωνιά τη φτωχική,τη λατρεμένη,

να ονειρευτείς,παιδί ξανά , κατω απ’τη γέρικη μουριά,

μ’αλλοίμονο..απ’όλα τα παλιά τίποτα ,πια, δεν απομένει,

μόνο στα βάθη του μυαλού ,η απέραντη της μάνας η αγκαλιά…..Κ.-

Αθήνα 12 03 06.