ΓΛΥΚΕΣ ΔΩΡΙΚΕΣ " ΜΟΥΣΙΚΕΣ "...ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

   Σεβεδίκο 1950 , Καρμαίοι και Κακοπουλαίοι , επί το έργον , στο πανηγύρι του χωριού .

 

   ΚΑΚΟΠΟΥΛΑΙΟΙ ΚΑΙ ΚΑΡΜΑΙΟΙ , ΟΙ  ΓΛΕΝΤΖΕΔΕΣ    

                   ΤΗΣ    ΔΩΡΙΔΑΣ  

   Το δημοτικό τραγούδι , ήταν και είναι πάντα η αληθιμή έκφραση του Έλληνα στη χαρά και στη λύπη του . Πάντα το εκπροσωπούσαν εύθυμοι και υπερήφανοι άνθρωποι , που προσπαθούσαν να μεταδίδουν τα τραγούδια τους και τη μουσική τους απ' τη μια γεννιά στην άλλη και το κυριώτερο , χωρίς την εμπορικότητα της σημερινής εποχής .

   Αυτό που τργουδούσαν με συνοδεία τα πατροπαράδοτα μουσικά τουςνόργανα , έβγαινε μέσα απ' τη φλόγα της ψυχής τους και το εκφράζανε με ακούραστα χείλη ώρες ολόκληρες , με πολύ κέφι .

   Εμείς οι συνεχιστές της Ελληνικής παράδοσης που λέγεται " δημοτικό  τραγούδι " , τραγουδάμε και χορεύουμε ακόμα στα πανηγύρια και στις εκδηλώσεις ( γάμους , αρραβώνες κλπ ..)ότι έχουμε προλάβει να περισώσουμε..

   Ανατρέχοντας σε κάποιο παλιό ημερολόγιο γύρω στα 1952 από παλιούς καλούς φίλους μουσικούς και από μασρτυρίες των ιδίων , θα σας διηγηθώ μερικά περιστατικά που σφράγισαν το φιλοτεχνικό τους βίο μέχρι την τελευταία τους πνοή , και αποτελούν ωραία σημάδια για μίμηση μια και είναι αδιανόητο για τους σημερινούς να σκεφτούν ποιές ταλαιπωρίες έπρεπε να αψηφίσει κάποιος μουσικός για να φτάσει στον προορισμό του μετά από αδιάκοπο πεζόδρομο , φορτωμένος πολλές φορές και το όργανό του .

   Σαν τα αποδημητικά πουλιά που τρέχουν για καινούριες φωλιές και αυτοί τρέχανε για κάποιο απομακρυσμένο χωριό για να δώσουν κέφι στην χαρά τους ( γάμοι , αρραβώνες , πανηγύρια ..) .

   Για το Βελούχι ( Κάλλιο ) , ξεκίνησε η μικρή φιλική κομπανία από το Λιδωρίκι αφού μαζεύτηκαν την κανονισμένη ώρα στο καφενείο της Βαθιάς .  Ήταν οι : Δημ. Κάρμας , με το κλαρίνο , ο Κων. Κάρμας , με το λαούτο , ο Γιώργος Κακόπουλος , με το βιολί , ο Σπύρος Κακόπουλος με το λαούτο κα χαράξανε φορτωμένοι τα μουσικά τους όργανα πορεία πεζοί .

   Όταν φτάσανε στο Μόρνο , έπρεπε , για να μην κάνουνε τον κύκλο , και πάνε απ' τη γέφυρα του Στενού , να περάσουν οπωσδήποτε μέσα απ' το ποτάμι . Έτσι κι' έγινε . Ο Μήτσος Κάρμας πρώτος , χαμογελαστός όπως ήταν πάντα , έβγαλε τα παπούτσια του , τις κάλτσες του , φορτώθηκε και τον αδερφό του και τον πέρασε απέναντι αντί 30 δραχμών .

   Δεύτερος στην όχθη περίμενε ο Γιώργος Κακόπουλος , ο οποίος όπως πάντα εύθυμος , αλλά έξυπνος και θέλοντας να την περνάει πάντα καλά , λέει στο Μήτσο , " βρε φίλε Μήτσο , μια και είσαι ξυπόλυτος , δεν βγάζεις και μένα απέναντι ; " Κι' ο Μήτσος του απαντάει , " αν μου δώσεις ένα 50άρι , θα σε περάσω " . (Προηγουμένως όμως είχε πει στον αδερφό του να μη μαρτυρήσει πόσα του πήρε ) . Καβάλα κοιπόν ο Γιώργος στο Μήτσο , και του 'λεγε όπως προχωρούσε : " Ντε  Μάρω μ' ντε ". ( Μάρω λέγανε το μουλάρι του γιατρού του Λαλαγιάννη  ).

   Μόλις φτάσανε λοιπόν στη μέση στο ποτάμι , λέει ο Μήτσος στο Γιώργπ : " Φίλε , θα πω ένα , θα πω..δύο , θα πω..τρία , κι' αν δεν μου ρίξεις το 50αρι στην τσέπη , θα σε ρίξω στο ποτάμι . Ο Γιώργος αδιάφορα έκανε πλάκα και συνέχιζε να λέει Ντε ..Μάρω μ' ...ντε .

   " Γιώργο ένα , Γιώργο δύο , Γιώργο τρία , λέει ο Μήτσος και τον πέταξε μέσα στο ποτάμι , κι' έγινε μούσκεμα , με το βιολί να το κρατάει ψηλά μην του βραχεί .

   Αυτά και άλλα πολλά , πάντως συνέχισαν την πορεία και θα έφταναν σε λίγο στην πλατεία του χωριού για ν' αρχίσει το μεγάλο πανηγύρι στο Βελούχι το Δεκαπενταύγουστο του 1952 .

   Τιμή λοιπόν , σε όλους τους ακούραστους εργάτες μουσικούς δοξασμένης Ρούμελης και αιωνία η μνήμη αυτών που έφυγαν , αλλά άφησαν τις ωραίες αναμνήσεις για να τις θυμόμαστε ή να μας τις δθηγούνται αγαπητά τους πρόσωπα .

                                          Κ. Κακόπουλος

Φαλιαμπάρας , Κακόπουλος , Πανάγος και η υπόλοιπη κομπανία σε κάποιο πανηγύρι .

Το παραπάνω κείμενο , αγαπημένοι μας φίλοι , το έστειλε ο Κ. Κακόπουλος στην εφημερίδα " Λιδωρίκι " , και δημοσιεύτηκε στο φύλλο υπ' αριθ .33 τον Αύγουστο του 1984 .

          Καλό  σας  βράδυ ......Κ.-